Bezpośrednim powodem napisania tego listu stały się niepokojące wieści dotyczące niewłaściwego tłumaczenia poglądów Apostoła na paruzję. Niektórzy spośród wiernych tak bardzo pochłonięci byli wyczekiwaniem powtórnego przyjścia Chrystusa, że zaniedbali wszelką pracę, oddając się bezczynności (2 Tes 2,1n; 2 Tes 3,6-16). Stan ten pogarszała jeszcze okoliczność, że na zebraniach liturgicznych pojawiali się ludzie, roszczący sobie pretensje do daru proroctwa i pozostający rzekomo pod działaniem Ducha Świętego. Nadto poczęto rozszerzać sfałszowany list Pawłowy. Wszystko to podważało naukę głoszoną przez Apostoła. Sytuacja ta zmusiła św. Pawła do natychmiastowej interwencji w trosce o wiarę Tesaloniczan. Trudno nam ustalić dokładną datę powstania listu. Z pewnym prawdopodobieństwem możemy jedynie powiedzieć, iż napisał go Paweł w niedługim czasie po liście pierwszym (rok 51 po Chrystusie).
Apostoł nawiązuje w nim do treści pierwszego listu i zdecydowanie nakazuje wiernym oddającym się życiu bezczynnemu zerwać z marzycielstwem. Zachęca ich do pracy i czujności w łączności z Bogiem. Szerzej aniżeli w pierwszym liście rozwija naukę o paruzji podając poprzedzające ją znaki (apostazja, pojawienie się "człowieka grzechu" - Antychrysta). Kieruje jednak równocześnie pod adresem wiernych słowa pochwały i radości, iż wiara coraz bardziej wśród nich wzrasta, a miłość coraz więcej zespala ich z Chrystusem.
W oparciu o dociekania egzegetów katolickich, jak również czołowych biblistów niekatolickich oraz wyraźne świadectwo tradycji stwierdzić musimy, że wszelkie zastrzeżenia co do autentyczności Drugiego Listu do Tesaloniczan nie mają wystarczającego uzasadnienia. Kanoniczność listu nigdy nie była podawana w wątpliwość.