1 Ach! Jakże zostało samotne
miasto tak ludne,
jak gdyby wdową się stała
przodująca wśród ludów,
władczyni nad okręgami
cierpi wyzysk jak niewolnica.
2 Płacze, płacze wśród nocy,
na policzkach jej łzy,
a nikt jej nie pociesza
spośród wszystkich przyjaciół;
zdradzili ją wszyscy najbliżsi
i stali się wrogami¹.
3 Wygnańcem² jest Juda przez nędzę
i ciężką niedolę,
mieszka pomiędzy ludami,
nie zaznał spoczynku;
dosięgli go wszyscy prześladowcy
pośród ucisku.
4 Drogi Syjonu w żałobie,
nikt nie spieszy na jego święta³;
wszystkie jego bramy bezludne,
kapłani wzdychają,
dziewice znękane,
on sam pogrążony w goryczy.
5 Wszyscy jego ciemięzcy są górą,
szczęśliwi są jego wrogowie,
albowiem zasmucił go Pan
za mnóstwo jego grzechów⁴,
dzieci poszły w niewolę
[gnane] przed ciemięzcą.
6 Opuściło Córę Syjonu
całe jej dostojeństwo;
przywódcy⁵ jej niby jelenie,
co paszy nie mają
i bezsilnie się wloką
przed łowcą.
7 Jerozolima wspomina
w dniach tułaczki i biedy;
wszystkie cenne dobra
dawniej posiadane,
gdy naród wpadł w ręce wroga,
i nikt mu nie pomógł;
ciemięzcy patrząc szydzili
z jej zniszczenia.
8 Jerozolima ciężko zgrzeszyła,
stąd budzi odrazę,
kto cenił ją - [teraz] nią gardzi,
gdyż widać jej nagość;
ona również wzdycha
i chce się wycofać.
9 W fałdach jej sukni plugastwo⁶:
niepomna była przyszłości;
wielce ją poniżono,
nikt nie spieszy z pociechą:
«Spojrzyj na nędzę mą, Panie,
bo wróg bierze górę».
10 Ciemięzca rękę wyciągnął
po wszystkie jej skarby,
a ona patrzyła na pogan,
jak do świątyni wtargnęli,
choć im zakaz wydałeś, iż nie wejdą
do Twego zgromadzenia⁷.
11 Jęczy cały jej lud,
szukając chleba,
na żywność swoje skarby wydali,
by siły przywrócić:
«Wejrzyj, przypatrz się, Panie,
jak mnie znieważono».
12 Wszyscy⁸, co drogą zdążacie,
przyjrzyjcie się, patrzcie,
czy jest boleść podobna
do tej, co mnie przytłacza,
którą doświadczył mnie Pan,
gdy gniewem wybuchnął.
13 Zesłał ogień⁹ z wysoka,
kazał mu wejść w moje kości;
zastawił sieć na me nogi,
sprawił, że się cofnęłam;
uczynił mnie spustoszoną,
cierpiącą dzień cały.
14 Ciężkie brzemię mych grzechów¹⁰
ręką Jego związanych
przygniata mi szyję,
mocą moją chwieje:
Pan wydał mnie w ręce,
którym nie zdołam się wymknąć.
15 Odtrącił Pan ode mnie
wszystkich walecznych,
zgromadzenie przeciwko mnie zwołał,
by zniszczyć moją młodzież;
Pan jak w tłoczni podeptał
Dziewicę, Córę Judy¹¹.
16 Oto dlaczego płaczę,
oko me łzy wylewa;
Pocieszyciel daleko ode mnie,
Ten, co by mi życie przywrócił;
straceni są moi synowie,
gdyż wróg był potężny.
17 Wyciągnął Syjon swe ręce -
nikt go nie pociesza;
Pan nasłał na Jakuba
sąsiadów ciemięzców.
Stała się Jerozolima
ohydną w ich rękach.
18 Sprawiedliwym okazał się Pan,
gdyż wzgardziłam Jego słowami -
słuchajcie, wszystkie narody,
na ból mój popatrzcie -
dziewice i moi młodzieńcy
poszli w niewolę.
19 Wzywałam swoich przyjaciół,
a oni mnie zdradzili;
moi kapłani i starsi
zginęli w mieście,
kiedy szukali żywności,
by życie ratować.
20 Spójrz, Panie, bo jestem w ucisku,
drgają me trzewia,
ściska się we mnie serce,
bo byłam oporna.
Na ulicy miecz się sroży,
a w domu - śmierć.
21 Słyszano, że wzdycham,
lecz nikt nie pociesza;
wszyscy wrogowie na wieść o nieszczęściu
cieszą się, żeś Ty to uczynił¹².
Sprowadź dzień zapowiedziany,
by los mój ich spotkał.
22 Cała ich złość niech stanie przed Tobą,
racz z nimi postąpić
podobnie, jak ze mną postąpiłeś¹³
za wszystkie me grzechy;
bo liczne są moje udręki,
i serce me choruje.

1 Ach! Jak zaciemnił gniew Pana Córę Syjonu,
strącił z nieba na ziemię
chwałę Izraela,
nie wspomniał na podnóżek swych nóg¹
w dzień swego gniewu.
2 Zburzył Pan bez litości
wszystkie siedziby Jakuba;
wywrócił w swej zapalczywości
twierdze Córy Judy,
rzucił o ziemię, zbezcześcił
królestwo i możnych².
3 Złamał w przypływie gniewu
wszelką moc Izraela,
cofnął swoją prawicę
od nieprzyjaciela;
w Jakubie rozniecił pożar,
co [wszystko] wokół trawi.
4 Jak wróg swój łuk naciągnął,
prawicę umocnił
i zabił jak nieprzyjaciel
wszystkich, co oczy radują³,
w namiocie Córy Syjonu
wybuchnął gniewem jak ogniem.
5 Pan stał się podobny do wroga:
starł Izraela,
wszystkie budowle poburzył,
poniszczył baszty,
pomnożył u Córy Judy
skargi po skargach.
6 Zrujnował swój namiot jak ogród,
przybytek swój zburzył.
Na Syjonie Pan skazał na niepamięć
zgromadzenie i szabat;
w karzącym gniewie odtrącił
kapłana i króla.
7 Pan swym ołtarzem pogardził,
pozbawił czci świątynię,
wydał w ręce nieprzyjaciół
mury jej warowni.
Podnieśli krzyk w domu Pańskim
jak w dzień uroczysty.
8 Postanowił Pan wywrócić
szańce⁴ Córy Syjonu,
przeciągnął sznur [mierniczy],
nie cofnął ręki przed zniszczeniem,
przedmurze i mur pogrążył w żałobie:
pospołu one padają.
9 Bramy runęły na ziemię:
połamał, pokruszył zawory;
jej król i książęta u pogan,
nie ma już Prawa,
nawet prorocy nie mają
widzenia od Pana⁵.
10 Usiedli na ziemi w milczeniu
starsi Córy Syjonu,
prochem głowy posypali,
przywdziali wory;
skłoniły głowy ku ziemi
dziewice jerozolimskie.
11 Wzrok utraciłem od płaczu,
drgają me trzewia,
żółć⁶ się wylała na ziemię
przez klęskę Córy mego ludu,
gdy słabły niemowlę i dziecię
na placach miasta.
12 Do matek swoich mówiły:
«Gdzie żywność <i wino>?»
Padały jak ciężko ranione
na placach miasta,
gdy uchodziło z nich życie
na łonie ich matek.
13 Jak cię pocieszyć? Z czym porównać?
Córo Jeruzalem!
Z czym cię porównać, by cię pocieszyć?
Dziewico, Córo Syjonu,
gdyż zagłada twoja wielka jak morze.
Któż cię uleczy?
14 Prorocy⁷ twoi miewali dla ciebie
widzenia próżne i marne,
nie odsłonili twojej złości,
by od wygnania cię ustrzec;
miewali dla ciebie widzenia
zwodnicze i próżne.
15 W dłonie klaszczą nad tobą,
wszyscy, co drogą przechodzą,
gwiżdżą⁸ i kiwają głowami
nad Córą Jeruzalem:
«Więc to ma być Miasto⁸, cud piękna,
radość całego świata?»
16 Rozwarli na ciebie swe usta
wszyscy twoi wrogowie;
gwizdali, zgrzytali zębami.
«Pochłonęliśmy <je> - rzekli -
oto jest dzień upragniony.
Osiągnęliśmy go, widzimy».
17 Uczynił Pan, co postanowił,
wypełnił swą groźbę,
zapowiedzianą w dniach dawnych⁹:
bez litości obalił,
rozweselił wroga nad tobą,
wywyższył moc twych ciemięzców.
18 Wołaj sercem do Pana,
Dziewico¹⁰, Córo Syjonu;
niech łzy twe płyną jak rzeka
we dnie i w nocy;
nie dawaj sobie wytchnienia,
niech źrenica twego oka nie zna spoczynku!
19 Powstań, wołaj po nocy
przy zmianach straży,
wylewaj swe serce jak wodę
przed Pańskim obliczem,
podnoś do Niego swe ręce
o życie twoich niemowląt,
<które padały z głodu
na rogach wszystkich ulic>.
20 Spojrzyj, Panie, i rozważ,
komuś tak kiedy uczynił:
Czy kobiety mają jeść owoc swego łona -
pieszczone niemowlęta?¹¹
Czy w świątyni Pańskiej ma się zabijać
kapłana i proroka?
21 Legli w prochu ulicy:
chłopiec i starzec,
moje dziewice i moi młodzieńcy
padli od miecza;
zabiłeś ich w dniu swego gniewu,
zgładziłeś bez litości.
22 Zwołałeś jak gdyby na święto
wszystkie me trwogi zewsząd.
Nikt się w dniu gniewu Pańskiego
nie ostał, nie umknął:
tych, co pieściłam, chowałam,
wróg mój wyniszczył.

1 Jam człowiek, co zaznał boleści
pod rózgą Jego gniewu;
2 On mnie prowadził, iść kazał
w ciemnościach, a nie w świetle,
3 przeciwko mnie jednemu
cały dzień zwracał swą rękę.
4 Zniszczył me ciało i skórę,
połamał moje kości,
5 osaczył mnie i nagromadził wokół
jadu i goryczy¹;
6 ciemność mi dał na mieszkanie,
tak jak umarłym na wieki.
7 Opasał mnie murem, nie wyjdę,
obciążył moje kajdany.
8 Nawet gdy krzyczę i wołam,
On tłumi moje błaganie;
9 głazami zagrodził mi drogi,
a ścieżki moje poplątał.
10 On dla mnie niedźwiedziem na czatach
i lwem w kryjówce;
11 sprowadził mnie z drogi i zmiażdżył,
porzucił mnie w nędzy;
12 łuk swój napiął i uczynił ze mnie
cel dla swej strzały.
13 Sprawił, że tkwią w moich nerkach
strzały Jego kołczanu;
14 drwią ze mnie wszystkie narody²:
jam stale treścią ich pieśni,
15 On mnie nasycił goryczą,
piołunem napoił.
16 Starł mi zęby na żwirze,
pogrążył mnie w popiół.
17 Pozbawiłeś mą duszę spokoju,
zapomniałem o szczęściu.
18 I rzekłem: «Przepadła moc moja
i ufność moja do Pana».
19 Wspomnienie udręki i nędzy -
to piołun i trucizna;
20 stale je wspomina, rozważa³
we mnie dusza.
21 Biorę to sobie do serca,
dlatego też ufam:
22 Nie wyczerpała się⁴ litość Pana,
miłość nie zgasła.
23 Odnawia się ona co rano:
ogromna Twa wierność.
24 «Działem mym Pan» - mówi moja dusza,
dlatego czekam na Niego.
25 Dobry jest Pan dla ufnych,
dla duszy, która Go szuka.
26 Dobrze jest czekać⁵ w milczeniu
ratunku od Pana.
27 Dobrze dla męża, gdy dźwiga
jarzmo⁶ w swojej młodości.
28 Niech siedzi samotny w milczeniu,
gdy On na niego je włożył.
29 Niech usta pogrąży w prochu!
A może jest jeszcze nadzieja?⁷
30 Bijącemu⁸ niech nadstawi policzek,
niechaj nasyci się hańbą!
31 Bo nie jest zamiarem Pana
odtrącić na wieki⁹.
32 Gdyż jeśli uniży, ma litość
w dobroci swej niezmiernej;
33 niechętnie przecież poniża
i uciska synów ludzkich.
34 ¹⁰ Gdy pod nogami się depcze
wszystkich jeńców kraju -
35 gdy prawa ludzkie się łamie
w obliczu Najwyższego,
36 gdy gnębi się w sądzie człowieka -
czyż Pan tego nie dostrzega?
37 Któż rzekł i stało się,
gdy Pan tego nie nakazał?
38 Czyż nie pochodzi z ust Najwyższego
i niedola, i szczęście?
39 Czemu się skarży człowiek żyjący?¹¹
Mąż - na [karę za] grzechy?¹¹
40 Rozważmy, oceńmy swe drogi,
powróćmy do Pana;
41 wraz z dłońmi wznieśmy i serca
do Boga w niebiosach;
42 myśmy grzesznicy - odstępcy:
A Ty nie przebaczyłeś.
43 Odziałeś się w gniew, by nas ścigać,
zabijałeś, nie miałeś litości.
44 Ukryłeś się za obłokiem,
by prośba nie doszła.
45 Uczyniłeś z nas śmieci, plugastwo
pomiędzy ludami.
46 Rozwarli na nas swe usta
wszyscy nieprzyjaciele -
47 naszym działem trwoga i pułapka,
ruina i zniszczenie.
48 Strumienie łez płyną mi z oczu
nad zniszczeniem Córy mego ludu.
49 Nie ustaje w płaczu me oko,
bo nie ma ulgi,
50 póki nie spojrzy i nie zobaczy
Pan z niebios.
51 Oko me sprawia ból mojej duszy
z powodu córek mojego miasta.
52 Łowili mnie stale jak ptaka -
niesłusznie prześladujący;
53 w jamie chcieli mnie zniszczyć:
rzucali na mnie kamienie;
54 wody wezbrały ponad moją głowę:
rzekłem: «Jestem zgubiony».
55 Wzywałem imienia Twego, o Panie,
z przepastnej jamy,
56 słyszałeś mój krzyk: «Nie zatykaj
uszu na moją prośbę!»
57 Zbliżyłeś się w dniu, gdy Cię wzywałem,
rzekłeś - «Nie bój się!»
58 <Już kiedyś>, Panie, obroniłeś mą sprawę,
ocaliłeś mi życie;
59 Panie, Ty widzisz mą krzywdę,
sprawę mą rozsądź!
60 Ty widzisz całą ich żądzę zemsty,
wszystko, co przeciw mnie knują.
61 Ty słyszysz obelgi ich, Panie,
wszystko, co przeciw mnie knują;
62 podstępne słowa mych wrogów,
cały dzień godzą we mnie;
63 popatrz - czy siedzą, czy stoją¹²,
ja jestem treścią ich pieśni.
64 Oddaj im, Panie, zapłatę
według uczynków ich rąk:
65 Ześlij ślepotę na ich serca
i na nich Twoje przekleństwo!
66 Dopędź ich gniewem i wyniszcz
spod niebios <Twoich>, o Panie!¹³

1 Ach! Jakże sczerniało złoto,
zmieniło się złoto najczystsze!
Rozrzucone są święte kamienie
po rogach wszystkich ulic¹.
2 Szlachetni synowie Syjonu,
cenieni jak czyste złoto,
jakże są poczytani za garnki z gliny -
robotę rąk garncarza.
3 Nawet szakale pierś dają
i karmią swoje młode;
a Córa Narodu okrutna
jak struś na pustyni².
4 Z pragnienia język ssącego
przysechł do podniebienia;
maleństwa o chleb błagały -
a nie było, kto by im łamał.
5 Ci, co jadali przysmaki,
mdleli na ulicach,
a strojni niegdyś w purpurę,
obrali leże na gnoju.
6 Wyrósł grzech Córy mojego ludu
na zbrodnię Sodomy,
co padła w jednej chwili,
chociaż nie tknięta rękami³.
7 Jej młodzieńcy⁴ nad śnieg jaśniejsi
i bielsi od mleka,
ciałem czerwieńsi nad koral,
wyglądali jak szafir.
8 Pociemniał ich wygląd na węgiel,
na ulicy nie można ich poznać,
przylgnęła ich skóra do kości,
wyschła jak drewno.
9 Szczęśliwsi mieczem zabici
niż ci, co pomarli z głodu,
którzy ginęli bezsilni
z braku płodów pola.
10 Ręce czułych kobiet
gotowały swe dzieci:
były dla nich pokarmem w czas klęski
Córy mojego ludu⁵.
11 Dopełnił Pan swej zapalczywości,
wylał żar swego gniewu;
na Syjonie rozpalił płomień,
by strawił jego fundamenty.
12 Nie wierzyli królowie świata
i nikt z mieszkańców ziemi,
że ciemięzca i wróg się wedrze
do bram Jerozolimy⁶.
13 Z powodu grzechów jej proroków
i przestępstw jej kapłanów,
którzy w jej środku rozlali
krew sprawiedliwych⁷,
14 po ulicach błądzili jak ślepi,
krwią obryzgani;
tak iż nie można było
dotknąć ich ubrań.
15 «Uciekać!», wołano, «Nieczysty!»
«Uciekać!», «Nie tykać!»⁸
Gdy uciekli, błądzili wśród pogan,
nie mogli [tam] zamieszkać.
16 Rozpędziło ich oblicze Pańskie,
już na nich nie patrzy;
nie ma się czci dla kapłanów
ani litości dla starszych.
17 Dokąd mamy wyniszczać oczy
wypatrując na próżno pomocy?
Z utęsknieniem wyczekiwaliśmy narodu,
który nie mógł nas ocalić⁹.
18 Śledzono nasze kroki,
niepodobna wyjść na nasze place.
Koniec nasz bliski, dni się wypełniły,
tak, nadszedł nasz koniec.
19 Prędsi byli nasi prześladowcy
od orłów w powietrzu,
pędzili za nami po górach,
w pustyni na nas czyhali.
20 Pomazaniec Pański¹⁰ - nasze tchnienie -
schwytany został w ich doły,
a myśmy o nim mówili: «W jego cieniu
będziemy żyć wśród narodów».
21 Ciesz się i raduj, Córo Edomu,
mieszkanko krainy Us.
Przejdzie do ciebie ten kielich,
upijesz się i obnażysz¹¹.
22 Córo Syjonu, twa złość już ustała,
[Pan] na wygnanie cię nie pośle.
A twoją złość ukarze, Córo Edomu,
i grzechy twoje odsłoni.

1 Wspomnij, Panie, na to, co nas spotkało,
spojrzyj i przypatrz się naszej hańbie.
2 Dziedziczny nasz dział przypadł obcym,
cudzoziemcom - nasze domostwa.
3 Sieroty, nie mamy już ojca,
a matki nasze jak wdowy.
4 Własną wodę za srebro pijemy,
za własne drzewo płacimy¹.
5 Pędzą nas z jarzmem na szyi,
ustajemy, a nie ma wytchnienia.
6 Do Egiptu wyciągaliśmy ręce,
i do Asyrii, by nasycić się chlebem².
7 Przodkowie nasi zgrzeszyli - ich nie ma,
a my dźwigamy ich grzechy.
8 Słudzy panują nad nami,
nikt nas nie ocala z ich ręki.
9 Życiem za chleb płacimy
wobec [groźby] miecza w pustyni³.
10 Jak piec nasza skóra gorąca
od straszliwego głodu⁴.
11 Na Syjonie hańbiono kobiety,
a dziewice po miastach Judy.
12 Rękami [wrogów] wieszani książęta,
nie było względów dla starszych.
13 Młodzieńcy młyn obracali⁵,
chwiali się chłopcy pod drewnem.
14 Starsi porzucili bramę,
młodzieńcy - swe pieśni.
15 Znikła z serc naszych radość,
w żałobę przeszły nam tańce.
16 Diadem spadł z naszej głowy,
biada nam, bośmy zgrzeszyli.
17 Stąd nasze serca chorują
i oczy nasze zaćmione.
18 że góra Syjonu - pustkowiem,
że po niej krążą szakale⁶.
19 Lecz Ty, o Panie, Ty trwasz na wieki,
Twój tron - poprzez pokolenia.
20 Czemu chcesz o nas zapomnieć na zawsze,
po wszystkie dni nas opuścić?
21 Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy⁷.
Dni nasze zamień na dawne!
22 Czyżbyś nas całkiem odtrącił?
Czy tak bardzo na nas się gniewasz?