1 Widzenie wieszcze, które miał prorok Habakuk.
2 Dokądże, Panie, wzywać Cię będę -
a Ty nie wysłuchujesz?
Wołać będę ku Tobie: Krzywda [mi się dzieje]! -
a Ty nie pomagasz?¹
3 Czemu każesz mi patrzeć na nieprawość
i na zło spoglądasz bezczynnie?
Oto ucisk i przemoc przede mną,
powstają spory, wybuchają waśnie.
4 Tak więc straciła Tora² moc swoją,
sprawiedliwego sądu już nie ma;
bezbożny bowiem gnębi uczciwego,
dlatego wyrok sądowy ulega wypaczeniu.
5 Spójrzcie na ludy wokoło, a patrzcie
pełni zdumienia i trwogi:
gdyż Ja dokonuję za dni waszych dzieła -
nie dacie wiary, gdy wieść o nim przyjdzie.
6 Oto powołam Chaldejczyków³,
lud dziki a gwałtowny,
który przemierza ziemie rozległe,
aby zagarnąć siedziby nie swoje.
7 Trwogę budzi ten naród,
dla niego przemoc jest prawem⁴.
8 Jego konie są bardziej rącze niż pantery,
bardziej drapieżne niż wilki wieczorem;
jeźdźcy ich w pędzie gonią za łupem,
zbliżają się szybko z daleka,
spadając na żer niby orzeł.
9 Wszyscy oni idą pełni żądzy mordu,
a ich spojrzenia są jak wiatr palący⁵;
gromadzą jeńców niby ziarna piasku.
10 Królowie są dla nich przedmiotem szyderstwa,
a pośmiewiskiem stają się władcy;
twierdze zaś wszystkie to dla nich igraszka,
sypią szańce⁶ i biorą je szturmem.
11 Potem zawraca [jak] wiatr i odchodzi⁷:
przestępcą jest ten, kto ubóstwia swą siłę.
12 Czyż nie jesteś odwieczny, o Panie,
Boże mój Święty, który nie umierasz?⁸
Na sąd go⁸ przeznaczyłeś, o Panie,
Skało moja, zachowałeś dla wymiaru kary.
13 Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły,
a nieprawości pochwalać nie możesz.
Czemu jednak spoglądasz na ludzi zdradliwych
i milczysz, gdy bezbożny połyka uczciwszego <od siebie>?
14 Obchodzi się on⁹ z ludźmi jak z rybami morskimi,
jak z pełzającymi zwierzętami, którymi nikt nie rządzi.
15 ¹⁰ Wszystkich łowi na wędkę,
zagarnia swoim niewodem
albo w sieci gromadzi -
krzycząc przy tym z radości.
16 Przeto ofiarę składa¹¹ swojej sieci,
pali kadzidło niewodowi swemu,
bo przez nie zdobył sobie łup bogaty,
a pożywienie jego stało się obfite.
17 Ciągle na nowo zarzuca swe sieci¹²,
mordując ludy bez litości.

1 Na moich czatach stać będę,
udam się na miejsce czuwania,
śledząc pilnie, by poznać, co On powie do mnie,
jaką odpowiedź da na moją skargę.
2 I odpowiedział Pan tymi słowami:
«Zapisz widzenie, na tablicach wyryj,
by można było łatwo je odczytać.
3 Jest to widzenie na czas oznaczony,
lecz wypełnienie jego niechybnie nastąpi:
a jeśli się opóźnia, ty go oczekuj,
bo w krótkim czasie przyjdzie niezawodnie.
4 Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego,
a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności¹».
5 Zaiste, bogactwo oszukuje²;
a człowiek pyszny nie zazna spokoju:
traci rozsądek i spokój;
gardziel szeroko rozwiera jak Szeol
i jak śmierć nigdy nie jest nasycony;
choć zebrał ludy wszystkie wokół siebie,
wszystkie narody przy sobie połączył.
6 Czyż one go nie wezmą za przedmiot szyderstwa,
piosenki i wiersze na niego ułożą?
Powiedzą:
«Biada temu, co mienie cudze zabiera <...>³
i obciąża się zastawem zbyt wielkim!»
7 Czyż nie powstaną nagle wierzyciele twoi
i nie obudzą się twoi dręczyciele -
a ty się staniesz ich łupem?
8 Ponieważ złupiłeś liczne narody,
złupią i ciebie pozostałe ludy⁵ -
z powodu rozlewu krwi ludzkiej
i gwałtów dokonanych w kraju
przeciwko miastu i jego mieszkańcom.
9 Biada ciągnącemu dla domu swego zysk nieprawy,
aby zbudować wysoko swe gniazdo
i tym sposobem uniknąć nieszczęścia!
10 Postanowiłeś na hańbę swojemu domowi -
wytracić liczne narody,
przeciw życiu własnemu tym grzesząc.
11 Kamień ze ściany zawoła,
a belka budowy mu zawtóruje⁶:
12 «Biada temu, co miasto na krwi przelanej buduje,
a gród umacnia nieprawością!»
13 ⁷ Czyż nie jest to wolą Pana Zastępów,
że ludy dla ognia pracują
i darmo się trudzą narody?
14 Albowiem kraj się napełni znajomością chwały Pana,
jak wody napełniają morze.
15 Biada temu, co zmusza bliźniego do picia,
pucharem swego jadu go upaja⁸,
by się przyglądać jego nagości.
16 Nasyciłeś się hańbą, nie chwałą,
upij się sam i pokaż swe nieobrzezanie;
bo ciebie dosięgnie kielich [podany] przez prawicę Pańską,
a wstyd pokryje całą twoją sławę.
17 Spadnie na ciebie krzywda Libanu,
rzeź zwierząt napełni cię strachem:
z powodu rozlewu krwi ludzkiej
i gwałtów dokonanych w kraju
przeciwko miastu i jego mieszkańcom⁹.
19 ¹⁰ Biada temu, co mówi: «Obudź się!» - do drzewa,
i - «Podnieś się!» - do niemego głazu!¹⁰
Okryte one złotem i srebrem,
lecz ducha wcale w nich nie ma.
18 Cóż może posąg, który rzeźbiarz czyni,
obraz z metalu, fałszywa wyrocznia -
że w nich to twórca nadzieję pokłada,
gdy wykonuje swoje nieme bogi?
20 Lecz Pan mieszka w świętym domu swoim,
niechaj zamilknie przed Nim cała ziemia¹¹.

1 Modlitwa błagalna proroka Habakuka, na wzór lamentacji:
2 Usłyszałem, o Panie, Twoje orędzie,
zobaczyłem, o Panie, Twe dzieło.
Gdy czas nadejdzie, niech ono odżyje¹,
gdy czas nadejdzie, pozwól nam je poznać,
w zapale gniewu pomnij na swą litość!
3 Bóg przychodzi z Temanu,
Święty z góry Paran².
Majestat Jego okrywa niebiosa,
a ziemia pełna jest Jego chwały.
4 Wspaniałość Jego podobna do światła,
promienie z rąk Mu tryskają,
w nich to ukryta moc Jego.
5 Zaraza idzie przed Jego obliczem,
w ślad za Nim gorączka³ śmiertelna.
6 Gdy On występuje, trzęsie się ziemia
i drżą narody pod Jego spojrzeniem;
rozpadają się góry prastare,
uniżają pagórki odwieczne⁴,
te ścieżki Jego od pradawnych czasów.
7 Widzę klęską dotknięte mieszkania Kuszanu,
chwiejące się namioty ziemi Madian⁵.
8 Czy na rzeki gniewasz się, Panie?
Czy na rzeki [wybuchł] gniew Twój?
Czy na morze - Twoja zapalczywość,
że wsiadasz na swoje konie,
na swoje rydwany zwycięskie?⁶
9 Łuk Twój obnażony,
a kołczan pełen strzał,
dla rzek otwierasz ziemię⁷.
10 Na widok Twój trzęsą się góry,
ulewa deszczu runęła.
Wielka Otchłań głos swój podniosła,
wysoko uniosła swe ręce.
11 Słońce i księżyc stoją w swoim miejscu
z powodu blasku lecących Twych strzał
i jasności lśnienia Twej dzidy.
12 Rozgniewany kroczysz po ziemi,
w zapalczywości swej depczesz narody.
13 Wyszedłeś w celu ocalenia swego ludu,
w celu wybawienia Twego pomazańca⁸.
Zburzyłeś dom bezbożnego,
odsłoniłeś fundament aż do nagiej skały.
14 Przeszyłeś strzałami wodza ich wojska,
które naciera, aby nas zgubić -
radując się jak ten, co w ukryciu wyniszcza biednego.
15 W morze wdeptałeś jego konie,
w kipiącą topiel wód mnogich.
16 Usłyszałem i serce moje struchlało,
na głos ten zadrżały me wargi,
przenikła trwoga me kości,
kroki się moje zachwiały.
W spokoju jednak wyglądam dnia utrapienia,
który nadchodzi na lud, co nas gnębi⁹.
17 Drzewo figowe wprawdzie nie rozwija pąków,
nie dają plonu winnice,
zawiódł owoc oliwek,
a pola nie dają żywności,
choć trzody owiec znikają z owczarni
i nie ma wołów w zagrodach.
18 Ja mimo to w Panu będę się radować,
weselić się będę w Bogu, moim Zbawicielu.
19 Pan Bóg - moja siła,
uczyni nogi moje podobne jelenim,
wprowadzi mnie na wyżyny¹⁰.