Wydawnictwo Pallottinum Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu
 
Księga Habakuka
 
Tytuł
1
Widzenie wieszcze, które miał prorok Habakuk.
Dialog między Prorokiem a Panem
Pierwsza lamentacja
Dokądże, Panie, wzywać Cię będę -
a Ty nie wysłuchujesz?
Wołać będę ku Tobie: Krzywda [mi się dzieje]! -
a Ty nie pomagasz?1
Czemu każesz mi patrzeć na nieprawość
i na zło spoglądasz bezczynnie?
Oto ucisk i przemoc przede mną,
powstają spory, wybuchają waśnie.
Tak więc straciła Tora2 moc swoją,
sprawiedliwego sądu już nie ma;
bezbożny bowiem gnębi uczciwego,
dlatego wyrok sądowy ulega wypaczeniu.
Pierwsza odpowiedź Pana
Spójrzcie na ludy wokoło, a patrzcie
pełni zdumienia i trwogi:
gdyż Ja dokonuję za dni waszych dzieła -
nie dacie wiary, gdy wieść o nim przyjdzie.
Oto powołam Chaldejczyków3,
lud dziki a gwałtowny,
który przemierza ziemie rozległe,
aby zagarnąć siedziby nie swoje.
Trwogę budzi ten naród,
dla niego przemoc jest prawem4.
Jego konie są bardziej rącze niż pantery,
bardziej drapieżne niż wilki wieczorem;
jeźdźcy ich w pędzie gonią za łupem,
zbliżają się szybko z daleka,
spadając na żer niby orzeł.
Wszyscy oni idą pełni żądzy mordu,
a ich spojrzenia są jak wiatr palący5;
gromadzą jeńców niby ziarna piasku.
10 Królowie są dla nich przedmiotem szyderstwa,
a pośmiewiskiem stają się władcy;
twierdze zaś wszystkie to dla nich igraszka,
sypią szańce6 i biorą je szturmem.
11 Potem zawraca [jak] wiatr i odchodzi7:
przestępcą jest ten, kto ubóstwia swą siłę.
Druga lamentacja
12 Czyż nie jesteś odwieczny, o Panie,
Boże mój Święty, który nie umierasz?8
Na sąd go8 przeznaczyłeś, o Panie,
Skało moja, zachowałeś dla wymiaru kary.
13 Zbyt czyste oczy Twoje, by na zło patrzyły,
a nieprawości pochwalać nie możesz.
Czemu jednak spoglądasz na ludzi zdradliwych
i milczysz, gdy bezbożny połyka uczciwszego <od siebie>?
14 Obchodzi się on9 z ludźmi jak z rybami morskimi,
jak z pełzającymi zwierzętami, którymi nikt nie rządzi.
15 10 Wszystkich łowi na wędkę,
zagarnia swoim niewodem
albo w sieci gromadzi -
krzycząc przy tym z radości.
16 Przeto ofiarę składa11 swojej sieci,
pali kadzidło niewodowi swemu,
bo przez nie zdobył sobie łup bogaty,
a pożywienie jego stało się obfite.
17 Ciągle na nowo zarzuca swe sieci12,
mordując ludy bez litości.
 
Wstęp
 

Ha 1, 2 - Skarga Proroka zaniesiona do Pana w imieniu ludu na ucisk i niesprawiedliwość panującą wewnątrz kraju.

Ha 1, 4 - Tzn. Prawo Mojżeszowe.

Ha 1, 6 - Chodzi tu o państwo neobabilońskie, po upadku Asyrii w r. 606, pierwszą potęgę na Wschodzie. Chaldejczycy mają być biczem Bożym przeciw tyranom rządzącym w Judei.

Ha 1, 7 - Tekst hebr. niejasny; inni tłum.: "Od niego wychodzą ustawy" lub "Z niego samego bierze się prawo i duma".

Ha 1, 9 - Dosł.: wiatr wschodni, katastrofalny wiatr pustyni, niszczący roślinność Palestyny - obraz skutków, jakie spowoduje najazd Chaldejczyków.

Ha 1, 10 - Dosł.: "ziemię".

Ha 1, 11 - Tekst skażony.

Ha 1, 12 - "Nie umierasz" - tekst popr.; hebr.: "nie pomrzemy"; "go" - odnosi się do narodu Chaldejczyków.

Ha 1, 14 - Tekst popr.; hebr.: 2 osoba.

Ha 1, 15 - Wspaniały obraz postępowania wrogów po zajęciu kraju.

Ha 1, 16 - Wyrażenie przenośne: oznacza ubóstwianie własnej potęgi przez Chaldejczyków.

Ha 1, 17 - Inni popr. wg tekstów z Qumran: "Stale dobywa miecza".

Druga odpowiedź Pana
2
Na moich czatach stać będę,
udam się na miejsce czuwania,
śledząc pilnie, by poznać, co On powie do mnie,
jaką odpowiedź da na moją skargę.
I odpowiedział Pan tymi słowami:
«Zapisz widzenie, na tablicach wyryj,
by można było łatwo je odczytać.
Jest to widzenie na czas oznaczony,
lecz wypełnienie jego niechybnie nastąpi:
a jeśli się opóźnia, ty go oczekuj,
bo w krótkim czasie przyjdzie niezawodnie.
Oto zginie ten, co jest ducha nieprawego,
a sprawiedliwy żyć będzie dzięki swej wierności1».
Wielokrotne "biada"
Zaiste, bogactwo oszukuje2;
a człowiek pyszny nie zazna spokoju:
traci rozsądek i spokój;
gardziel szeroko rozwiera jak Szeol
i jak śmierć nigdy nie jest nasycony;
choć zebrał ludy wszystkie wokół siebie,
wszystkie narody przy sobie połączył.
Czyż one go nie wezmą za przedmiot szyderstwa,
piosenki i wiersze na niego ułożą?
Powiedzą:
Pierwsze
«Biada temu, co mienie cudze zabiera <...>3
i obciąża się zastawem zbyt wielkim!»
Czyż nie powstaną nagle wierzyciele twoi
i nie obudzą się twoi dręczyciele -
a ty się staniesz ich łupem?
Ponieważ złupiłeś liczne narody,
złupią i ciebie pozostałe ludy5 -
z powodu rozlewu krwi ludzkiej
i gwałtów dokonanych w kraju
przeciwko miastu i jego mieszkańcom.
Drugie
Biada ciągnącemu dla domu swego zysk nieprawy,
aby zbudować wysoko swe gniazdo
i tym sposobem uniknąć nieszczęścia!
10 Postanowiłeś na hańbę swojemu domowi -
wytracić liczne narody,
przeciw życiu własnemu tym grzesząc.
11 Kamień ze ściany zawoła,
a belka budowy mu zawtóruje6:
Trzecie
12 «Biada temu, co miasto na krwi przelanej buduje,
a gród umacnia nieprawością!»
13 7 Czyż nie jest to wolą Pana Zastępów,
że ludy dla ognia pracują
i darmo się trudzą narody?
14 Albowiem kraj się napełni znajomością chwały Pana,
jak wody napełniają morze.
Czwarte
15 Biada temu, co zmusza bliźniego do picia,
pucharem swego jadu go upaja8,
by się przyglądać jego nagości.
16 Nasyciłeś się hańbą, nie chwałą,
upij się sam i pokaż swe nieobrzezanie;
bo ciebie dosięgnie kielich [podany] przez prawicę Pańską,
a wstyd pokryje całą twoją sławę.
17 Spadnie na ciebie krzywda Libanu,
rzeź zwierząt napełni cię strachem:
z powodu rozlewu krwi ludzkiej
i gwałtów dokonanych w kraju
przeciwko miastu i jego mieszkańcom9.
Piąte
19 10 Biada temu, co mówi: «Obudź się!» - do drzewa,
i - «Podnieś się!» - do niemego głazu!10
Okryte one złotem i srebrem,
lecz ducha wcale w nich nie ma.
18 Cóż może posąg, który rzeźbiarz czyni,
obraz z metalu, fałszywa wyrocznia -
że w nich to twórca nadzieję pokłada,
gdy wykonuje swoje nieme bogi?
20 Lecz Pan mieszka w świętym domu swoim,
niechaj zamilknie przed Nim cała ziemia11.

Ha 2, 4 - W pierwszym stychu tekst skażony, różnie popr.; drugi zaś często cytowany w NT: Rz 1,17; Ga 3,11; Hbr 10,38.

Ha 2, 5 - Tekst skażony; popr. wg rkp z Qumran

Ha 2, 7 - Hebr. dod.: "aż dokąd?"

Ha 2, 8 - Chodzi tu o wszystkie inne ludy, różne od Chaldejczyków.

Ha 2, 11 - Przekleństwo przylgnie do domu wzniesionego z krzywdą ludzką. Por. Łk 19,40.

Ha 2, 13 - Por. Jr 51,58; Iz 11,9. Niektórzy uważają te cytaty za glosy.

Ha 2, 15 - Tekst popr.; por. Rdz 9,20nn.

Ha 2, 17 - Mowa o wyniszczeniu lasów Libanu, wycinanych na budowle wznoszone w Babilonie.

Ha 2, 19 - Przestawiono ze względu na treść na miejsce Ez 2,18. Opuszczono jako glosę po "głazu": "Czyż może on dać wyrocznię?"

Ha 2, 20 - Milczenie ma przygotować objawienie się Boga; Ez 3,3-15; por. Ps 76[75],9n; Iz 41,1; Ap 8,1.

Modlitwa Habakuka
3
Modlitwa błagalna proroka Habakuka, na wzór lamentacji:
Usłyszałem, o Panie, Twoje orędzie,
zobaczyłem, o Panie, Twe dzieło.
Gdy czas nadejdzie, niech ono odżyje1,
gdy czas nadejdzie, pozwól nam je poznać,
w zapale gniewu pomnij na swą litość!
Bóg przychodzi z Temanu,
Święty z góry Paran2.
Majestat Jego okrywa niebiosa,
a ziemia pełna jest Jego chwały.
Wspaniałość Jego podobna do światła,
promienie z rąk Mu tryskają,
w nich to ukryta moc Jego.
Zaraza idzie przed Jego obliczem,
w ślad za Nim gorączka3 śmiertelna.
Gdy On występuje, trzęsie się ziemia
i drżą narody pod Jego spojrzeniem;
rozpadają się góry prastare,
uniżają pagórki odwieczne4,
te ścieżki Jego od pradawnych czasów.
Widzę klęską dotknięte mieszkania Kuszanu,
chwiejące się namioty ziemi Madian5.
Czy na rzeki gniewasz się, Panie?
Czy na rzeki [wybuchł] gniew Twój?
Czy na morze - Twoja zapalczywość,
że wsiadasz na swoje konie,
na swoje rydwany zwycięskie?6
Łuk Twój obnażony,
a kołczan pełen strzał,
dla rzek otwierasz ziemię7.
10 Na widok Twój trzęsą się góry,
ulewa deszczu runęła.
Wielka Otchłań głos swój podniosła,
wysoko uniosła swe ręce.
11 Słońce i księżyc stoją w swoim miejscu
z powodu blasku lecących Twych strzał
i jasności lśnienia Twej dzidy.
12 Rozgniewany kroczysz po ziemi,
w zapalczywości swej depczesz narody.
13 Wyszedłeś w celu ocalenia swego ludu,
w celu wybawienia Twego pomazańca8.
Zburzyłeś dom bezbożnego,
odsłoniłeś fundament aż do nagiej skały.
14 Przeszyłeś strzałami wodza ich wojska,
które naciera, aby nas zgubić -
radując się jak ten, co w ukryciu wyniszcza biednego.
15 W morze wdeptałeś jego konie,
w kipiącą topiel wód mnogich.
16 Usłyszałem i serce moje struchlało,
na głos ten zadrżały me wargi,
przenikła trwoga me kości,
kroki się moje zachwiały.
W spokoju jednak wyglądam dnia utrapienia,
który nadchodzi na lud, co nas gnębi9.
17 Drzewo figowe wprawdzie nie rozwija pąków,
nie dają plonu winnice,
zawiódł owoc oliwek,
a pola nie dają żywności,
choć trzody owiec znikają z owczarni
i nie ma wołów w zagrodach.
18 Ja mimo to w Panu będę się radować,
weselić się będę w Bogu, moim Zbawicielu.
19 Pan Bóg - moja siła,
uczyni nogi moje podobne jelenim,
wprowadzi mnie na wyżyny10.
Kierownikowi chóru. Na instrumenty strunowe10.

Ha 3, 2 - Inni popr.: "Niech się objawi".

Ha 3, 3 - Północna część półwyspu Synaj. Pan Bóg Synaju spieszy na pomoc swemu ludowi.

Ha 3, 5 - Występuje tu słowo pochodzące od imienia fenickiego boga piorunów, Reszefa. Może ono oznaczać klęski żywiołowe.

Ha 3, 6 - Por. Rdz 49,26; Pwt 33,15.

Ha 3, 7 - Kuszan i Madian to plemiona arabskie koczujące pomiędzy Synajem a Palestyną.

Ha 3, 8 - Pan Bóg idzie z tak wielką potęgą, jakby wyruszał do walki z kosmicznymi siłami praoceanu.

Ha 3, 9 - Strzały Pańskie, tj. pioruny, przebijają ziemie i wyzwalają masy wód, które według pojęć starożytnych kryły się w jej głębi. Inni: "Rzekami przecinasz ziemię" lub "Ziemia rozpada się na rzeki".

Ha 3, 13 - Tutaj król, może nawet lud judzki w ogólności, a nie jakaś konkretna osoba.

Ha 3, 16 - Tekst popr.

Ha 3, 19 - "Na wyżyny" - wyrażenie przenośne na oznaczenie zupełnego zwycięstwa. "Kierownikowi..." - uwaga muzyczna, wskazująca na zastosowanie liturgiczne tej pieśni.