Biblia Wujka

Trojakiéj palonéj ofiary, którą Holokaustum zowią, ofiarowania sposób opisuje, z wołów, owiec i ptaków.

² Mów synom Izraelowym i rzeczesz do nich: Człowiek, któryby z was ofiarował ofiarę Panu, z bydła, to jest, z wołów a z owiec, ofiarując ofiary:

³ Jeźliby całopalenie było ofiara jego, i z rogatego bydła, samca bez makuły będzie ofiarował u drzwi przybytku świadectwa, aby sobie ubłagał Pana. ^[1]

⁴ I położy rękę na głowę ofiary i będzie przyjemna i pomocna ku oczyszczeniu jego:

⁵ I ofiaruje cielca przed Panem, i będą ofiarować synowie Aaronowi, kapłani krew jego, wylewając wkoło ołtarza, który jest przede drzwiami przybytku.

⁸ A członki, które są zrąbane na wierzchu, porządnie położywszy, to jest głowę i wszystko, co jest przy wątrobie,

⁹ Jelita i nogi upłókawszy w wodzie: i spali je kapłan na ołtarzu na całopalenie i na wdzięczną wonią Panu.

¹⁰ A jeźli ofiara jest z drobiu z owiec albo z kóz całopalenie: samca bez makuły odda:

¹¹ A ofiaruje go u boku ołtarza, który patrzy ku północy, przed Panem: a krew jego wyleją na ołtarz synowie Aaronowi wkoło:

¹² I rozbiorą członki, głowę i wszystko, co jest przy wątrobie, i włożą na drwa, pod które ma być podłożony ogień.

¹³ A jelita i nogi wypłóczą w wodzie. A wszystko, co ofiarowano, zapali kapłan na ołtarzu na całopalenie, i wonność najwdzięczniejszą Panu.

¹⁴ A jeźliby z ptastwa całopalenia była ofiara Panu, z synogarlic albo gołąbiąt:

¹⁵ Ofiaruje ją kapłan u ołtarza: i zakręciwszy mu głowę do szyje, i przerwawszy miejsce rany, da wyciec krwi jego na kraj ołtarza.

¹⁶ A pęcherzyk gardzielny i pierze porzuci blisko ołtarza ku wschodniéj stronie, na miejsce, gdzie popiół wysypują.

¹⁷ I połamie skrzydła jego, i nie pokraje, ani przetnie jéj żelazem, i spali na ołtarzu, pode drwa ogień podłożywszy. Całopalenie jest i ofiara woni najwdzięczniejszéj Panu.

Rozdział II

Sposób ofiarowania chlebowéj ofiary, to jest mąki białéj olejem pokropionéj: Kadzidła, chleba, placków i pierwocin, bez kwasu miodu.

Dusza, gdy przyniesie obiatę ofiary Panu: biała mąka będzie ofiara jéj: i naleje na nię oliwy, i włoży kadzidła.

² I przyniesie do synów Aaronowych kapłanów: z których jeden weźmie garść pełną mąki białéj i oliwy, i wszystko kadzidło, i położy pamiątkę na ołtarzu, na wonność najwdzięczniejszą Panu.

³ A co zostanie z ofiary, będzie Aaronowe i synów jego, święte świętych z ofiar Pańskich. ^[2]

⁴ Ale gdy ofiarujesz ofiarę upieczoną w piecu: z białéj mąki, to jest chleby bez kwasu oliwą rozmieszane, i kreple przaśne oliwą pomazane.

⁵ Jeźli obiata twoja będzie z panwie białéj mąki oliwą rozmięszana i bez kwasu,

⁷ Ale jeźli z rostu będzie ofiara, także biała mąka oliwą będzie zaczyniona:

⁹ Który gdy ją będzie ofiarował, weźmie pamiętne z ofiary i spali na ołtarzu na wonność wdzięczności Panu.

¹⁰ A cokolwiek zostanie, będzie Aaronowe i synów jego, święte świętych z obiat Pańskich. ^[3]

¹¹ Wszelka obiata, którą ofiarują Panu, bez kwasu czyniona będzie, i bynajmniej kwasu ani miodu nie będą palić na ofierze Panu.

¹² Pierwociny tylko tych rzeczy będziecie ofiarować i dary: ale na ołtarz nie włożą ich na wonność wdzięczności.

¹³ Cokolwiek ofiary będziesz ofiarował, solą posolisz, ani odejmiesz soli przymierza Boga twego z ofiary twojéj. Przy wszelkiéj obiacie twojéj ofiarujesz sól. ^[4]

¹⁴ Ale jeźli ofiarujesz dar pierwszego zboża twego Panu, z kłosów jeszcze zielonych, będziesz prażył ogniem i zetrzesz je jako krupy, i tak ofiarujesz pierwociny twoje Panu:

¹⁵ Nalawszy z wierzchu oliwy, a włożywszy kadzidła; bo jest obiata Pańska:

¹⁶ Z któréj kapłan spali na pamiątkę daru część startych krup i oliwy i kadzidło wszystko.

Rozdział III

Jako ofiarować ofiary spokojnych, z wołów, owiec, jagniąt i kóz.

Jeźliby ofiara zapokojnych była ofiara, a chciałby z skotu ofiarować, samca albo samicę, bez makuły ofiaruje przed Panem.

² I położy rękę na głowie ofiary swéj, która ofiarowana będzie w wejściu przybytku świadectwa: i wyleją synowie Aaronowi, kapłani krew wkoło ołtarza. ^[5]

³ I będą ofiarować z ofiar zapokojnych, na obiatę Panu łój, który okrywa wnętrze, i cokolwiek jest tłustości wewnątrz:

⁴ Dwie nerki z łojem, który okrywa trzewa, i odziedzę wątroby z nereczkami.

⁵ I spalą to na ołtarzu na całopalenie, drwa podnieciwszy, na obiatę najwdzięczniejszéj wonności Panu.

⁶ A jeźli z owiec będzie dar i z zapokojnych ofiara: bądź samca ofiaruje, bądź samicę, bez makuły będą.

⁸ Położy rękę swą na głowę ofiary swéj: która ofiarowana będzie w sieni przybytku świadectwa: i wyleją synowie Aaronowi krew jéj wkoło ołtarza.

¹⁰ Z nerkami, i tłustość, która okrywa brzuch i wszystko wnętrze, i obiedwie nereczki z tłustem, które jest przy trzewach, i odziedzę wątrobną z nereczkami.

¹³ Położy rękę swą na jéj głowę i ofiaruje ją w wejściu przybytku świadectwa, i wyleją synowie Aaronowi krew jéj wkoło ołtarza.

¹⁴ I wezmą z niéj na pastwę ognia Pańskiego łój, który okrywa brzuch, i który zakrywa wszystko wnętrze:

¹⁵ Dwie nerki z odziedzą, która jest na nich wedle trzew, i tłustość wątroby z nereczkami.

¹⁶ I spali je na ołtarzu kapłan na żywność ognia i najwdzięczniejszéj woni. Wszelki łój będzie Pański,

¹⁷ Prawem wiecznem w rodzajach waszych, i wszech mieszkaniach waszych: ani krwie, ani łoju koniecznie jeść nie będziecie.

Rozdział IV

Sposób ofiarowania ofiar za kapłana, za przełożonego nad ludem, i za pospolitego człowieka, któryby się czego dopuścił przez niewiadomość.

² Mów synom Izraelowym: Dusza, któraby zgrzeszyła z niewiadomości, i ze wszystkich rozkazań Pańskich, które przykazał, aby nie czyniono, uczyniłaby co:

³ Jeźliby kapłan, który jest pomazan, zgrzeszył, przywodząc lud ku grzechowi, ofiaruje za grzech swój cielca bez makuły Panu.

⁴ I przywiedzie go do drzwi przybytku świadectwa przed Pana i położy rękę na głowę jego i ofiaruje go Panu.

⁶ I omoczywszy palec we krwi, pokropi nią siedmkroć przed Panem, przeciwko zasłonie świątnice.

⁷ I włoży z téjże krwie na rogi ołtarza kadzenia najwdzięczniejszego Panu, który jest w przybytku świadectwa: a ostatek wszystek krwie wyleje na podstawek ołtarza całopalenia, który jest w wejściu przybytku.

⁸ A łój cielca wyjmie za grzech, tak ten, który okrywa wnętrzności, jako i wszystko, co we wnętrzu jest:

⁹ Dwie nereczki i odziedzkę, która na nich jest przy trzewach, i tłustość wątroby z nereczkami.

¹⁰ Jako wybierają z cielca ofiary zapokojnych: i spali je na ołtarzu całopalenia.

¹² I z ostatkiem mięsa, wyniesie za obóz na miejsce czyste, gdzie wysypują popiół: i zapali je na stósie drew, które na miejscu wysypanego popiołu spalone będą.

¹³ A jeźliby wszystek lud Izraelski nie wiedział, a z niewiadomości uczynił, co przeciw przykazaniu Pańskiemu jest,

¹⁴ A potemby obaczył grzech swój: ofiaruje za grzech swój cielca i przywiedzie go do drzwi przybytku.

¹⁵ I włożą starsi z ludu ręce swe na głowę jego przed Panem: i ofiarowawszy cielca przed oblicznością Pańską,

¹⁶ Wniesie kapłan, który jest pomazany, ze krwie jego do przybytku świadectwa:

¹⁸ I włoży z téjże krwie na rogi ołtarza, który jest przed Panem w przybytku świadectwa: a ostatek onéj krwie wyleje przy podstawku ołtarza całopalenia, który jest przede drzwiami przybytku świadectwa.

²⁰ Tak czyniąc i z tym cielcem, jako uczynił i pierwéj: a gdy się będzie kapłan modlił za nimi, będzie im Pan miłościw.

²¹ A samego cielca wyniesie za obóz i spali, jako i pierwszego cielca; bo jest za grzech pospólstwa.

²² Jeźliby zgrzeszył książę, a uczyni niewiadomie jedno z wielu, co się Pańskim zakonem zakazuje,

²³ A potemby obaczył grzech swój, ofiaruje ofiarę Panu, kozła od kóz bez makuły.

²⁴ I położy rękę swą na głowę jego: a ofiarowawszy go na miejscu, gdzie zwykli zabijać całopalenie przed Panem, ponieważ za grzech jest,

²⁵ Omoczy kapłan palec we krwi ofiary za grzech i dotykając rogów ołtarza całopalenia, a ostatek wylewając u podstawku jego.

²⁶ A łój spali na wierzchu, jako jest obyczaj czynić przy ofiarach zapokojnych: i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczon.

²⁷ Jeźliby zgrzeszyła dusza niewiadomie z ludu ziemie, że uczyni cokolwiek z tych rzeczy, których się zakonem Pańskim zakazuje, a wstąpiłaby,

²⁹ I włoży rękę na głowę ofiary, która za grzech jest, i ofiaruje ją na miejscu całopalenia.

³⁰ I weźmie kapłan ze krwie na palec swój: a dotknąwszy się rogów ołtarza całopalenia, ostatek wyleje u podstawku jego.

³¹ A wszystkę tłustość wybrawszy, jako wybierają z ofiar zapokojnych, spali na ołtarzu na wonność wdzięczności Panu: i będzie się modlił za nim, a będzie mu odpuszczono.

³² A jeźliby z drobiu ofiarował ofiarę za grzech, to jest owcę bez makuły:

³³ Położy rękę na głowę jéj, i ofiaruje ją na miejscu, kędy biją ofiary całopalenia.

³⁴ I weźmie kapłan krwie jéj palcem swym, a dotknąwszy się rogu ołtarza całopalenia, ostatek wyleje u podstawku jego.

³⁵ Wszystek téż łój wybrawszy, jako wybierają łój barani, którego ofiarują za zapokojne: spali na ołtarzu na zapał Panu: i będzie się modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczono.

Rozdział V

O ofiarach za grzechy zamilczenia prawdy: dla przysięgi, spyskłania się omylnie, dla złego używania rzeczy świętych i dla niewiadomości.

Jeźliby zgrzeszyła dusza, i usłyszałaby głos przysięgającego, a byłby świadek, że albo sam widział, albo wie o tem: jeźli nie oznajmi, poniesie nieprawość swoję.

² Dusza, która się dotknie czego nieczystego, lub od zwierza zabitego, lub przez się zdechłego, albo któregóżkolwiek inszego płazu: a zapomni nieczystoty swojéj, winna jest, i wystąpiła.

³ A jeźli się dotknie czego z człowieczéj nieczystości, według wszelkiéj nieczystości, którą się zwykł mazać: a zapamiętawszy, potem się obaczy, podlęże występkowi.

⁴ Dusza, któraby przysięgła, a wyrzekłaby usty swemi, albo źle albo dobrze uczynić, a toby przysięgą i mową potwierdziła, a zapomniawszy potemby obaczyła występek swój:

⁶ A niech ofiaruje z trzody owcę, albo kozę, i będzie się kapłan modlił za nię i za grzech jéj.

⁷ A jeźliby nie mogła ofiarować drobiu: niech ofiaruje parę synogarlic, albo dwoje gołąbiąt Panu, jedno za grzech, a drugie na całopalenie. ^[7]

⁸ I da je kapłanowi: który pierwsze ofiarując za grzech, załomi głowę jego ku skrzydełkom, tak żeby u szyje wisiała, a nie do końca się urwała,

⁹ I pokropi krwią jego ścianę ołtarza, a cokolwiek zostanie: da wykapać na fundament jego; bo za grzech jest.

¹⁰ Drugie zaś spali na całopalenie, jako jest obyczaj: i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczon.

¹¹ A jeźliby nie mogła ręka jego ofiarować pary synogarlic, albo dwojga gołąbiąt, ofiaruje za grzech swój białéj mąki dziesiątą część Ephy: nie wleje do niéj oliwy, ani kadzidła nic nie włoży; bo za grzech jest.

¹² I da ją kapłanowi: który nabrawszy z niej pełną garść, spali na ołtarzu, na pamiątkę onego, który ofiarował.

¹³ Modląc się za nim i oczyszczając: a ostatek będzie sobie miał w upominku.

¹⁵ Dusza jeźliby przestępując ustawy z omyłki w tych rzeczach, które Panu są poświęcone, zgrzeszyła: ofiaruje za grzech swój barana bez makuły z trzód, którego kupić może za dwa sykle według wagi świątnice:

¹⁶ A tę szkodę, którą uczynił, nagrodzi, i piątą część nadda oddając kapłanowi, który się będzie modlił za nim ofiarując barana, a będzie mu odpuszczono.

¹⁷ Dusza jeźli z niewiadomości zgrzeszy, i uczyni jednę rzecz z tych, których się zakazuje zakonem Pańskim, a będąc winna grzechu, obaczy nieprawość swoję: ^[8]

¹⁸ Ofiaruje barana bez makuły z trzód kapłanowi, według miary i oszacowania grzechu: który się będzie modlił zań, gdyż niewiadomie uczynił, a będzie mu odpuszczono.

Rozdział VI

Ofiara za grzech wiadomy: Ustawa około ofiary palonéj ognia ustawicznego: Ofiary przy święceniu kapłanów i o ofiarze za grzechy: a kto i kędy mają ich jeść.

² Dusza, która zgrzeszy, a wzgardziwszy Pana, zaprzy bliźniemu rzeczy do schowania danéj, któréj jéj powierzono: albo co gwałtem wyciśnie, albo potwarz uczyni, ^[9]

³ Albo najdzie rzecz straconą, a zaprzawszy się nadto przysięże fałszywie, i cokolwiek innego uczyni z wielu rzeczy, w których zwykli ludzie grzeszyć,

⁵ Wszystko, co zdradą chciała otrzymać, zupełnie, i nadto piątą część Panu, któremu szkodę uczyniła.

⁶ A za grzech swój ofiaruje barana bez makuły z trzody, i da go kapłanowi, według oszacowania i miary przewinienia.

⁷ Który się będzie modlił zań przed Panem, a będzie mu odpuszczona każda rzecz, którą czyniąc zgrzeszył.

⁹ Rozkaż Aaronowi i synom jego: Ten jest zakon całopalenia: Będzie palona na ołtarzu całą noc aż do zarania: ogień z tegoż ołtarza będzie.

¹⁰ Oblecze się kapłan w szatę i w ubranie płócienne: i wybierze popiół, który żrący ogień spalił, i posypawszy go przy ołtarzu,

¹¹ Zewlecze pierwsze odzienie a oblókłszy się w inne, wyniesie go za obóz, a na miejscu bardzo czystem spali go, aż się w perz obróci.

¹² A ogień na ołtarzu zawżdy będzie gorzał, który będzie żywił kapłan, podkładając drwa rano na każdy dzień, i włożywszy nań całopalenie, będzie na nim palił łoje zapokojnych. ^[10]

¹⁴ Ten jest zakon obiaty i mokrych ofiar, które ofiarować będą synowie Aaronowi przed Panem i przed ołtarzem.

¹⁵ Weźmie kapłan garść białéj mąki oliwą rozczynionéj, i wszystko kadzidło, które na mące jest położone: i spali je na ołtarzu na pamiątkę woni najwdzięczniejszéj Panu.

¹⁶ A ostatek białéj mąki zje Aaron z synmi swymi bez kwasu, a zje na miejscu świętem sieni przybytku.

¹⁷ A kwaszona nie będzie dla tego, iż się część jéj ofiaruje na zapał Pański: święte świętych będzie, jako za grzech i za występek.

¹⁸ Mężczyzna tylko z pokolenia Aaronowego jeść je będzie. Zakonne i wieczne będzie w pokoleniach waszych z ofiar Pańskich. Każdy, kto się ich dotknie, będzie poświęcony.

²⁰ Ta jest obiata Aarona i synów jego, którą ofiarować mają Panu w dzień pomazowania swego. Dziesiątą część Ephy mąki białéj ofiarują w ofierze wiecznéj, połowicę jéj rano, a połowicę jéj wieczór:

²¹ Która w panewce zaczyniona oliwą usmażona będzie. A ofiaruje ją ciepłą na wonność najwdzięczniejszą Panu,

²² Kapłan, który na ojcowskie miejsce prawnie wstąpił: a spalą wszystkę na ołtarzu.

²³ Każda bowiem ofiara kapłańska wszystka będzie spalona, a żaden z niéj nie będzie pożywał.

²⁵ Mów Aaronowi i synom jego: Ten jest zakon ofiary za grzech: Na miejscu, gdzie ofiarują całopalenie, będzie ofiarowana przed Panem: święte świętych jest.

²⁶ Kapłan, który ofiaruje, będzie ją jadł na miejscu świętem, w sieni przybytku.

²⁷ Cokolwiek się dotknie mięsa jéj, będzie poświęcone. Jeźli szata krwią jéj będzie pokropiona, wypiorą ją na miejscu świętem.

²⁸ A naczynie gliniane, w którem ją warzono, stłuką, a jeźli naczynie będzie miedziane, wytrą je i wymyją wodą.

²⁹ Każdy mężczyzna z rodu kapłańskiego będzie mięsa jéj pożywał; bo święte świętych jest.

³⁰ Ofiara bowiem, którą biją za grzech, któréj krew noszą do przybytku świadectwa dla oczyszczenia w świątnicy, nie będzie jedzona, ale spalona ogniem. ^[11]

Rozdział VII

Sposób ofiarowania ofiary za grzech, i ofiary spokojnéj: łoju albo tłustości i krwie w obec zakazują pożywać.

² Przetóż gdzie będzie ofiarowane całopalenie, zabiją i ofiarę za występek: krew jéj wkoło ołtarza wyleją.

⁴ Dwie nereczki i tłustość, która jest przy trzewach, i odziedzę wątroby z nereczkami.

⁶ Każdy mężczyzna z rodu kapłańskiego, na miejscu świętem będzie tego mięsa pożywał; albowiem święte świętych jest.

⁷ Jako bywa ofiarowana ofiara za grzech, tak i za występek: obojéj ofiary jeden zakon będzie: na kapłana, który ją ofiaruje, przyjdzie.

⁹ I każda ofiara z białéj mąki, którą pieką w piecu, i cokolwiek na rostcie, albo w panewce bywa przyprawione, tego kapłana będzie, który ją ofiaruje:

¹⁰ Chocia oliwą zaczyniona, chocia suche rzeczy będą, wszystkim synom Aaronowym, równą miarą na każdego, będzie podzielona.

¹² Jeźli na dziękowanie ofiara będzie, ofiarują chleby bez kwasu oliwą pomazane, i kreple przaśne oliwą pomazane, i białą mąkę warzoną, i kołacze oliwą namazane:

¹³ Chleby téż kwaszone z ofiarą dziękowania, którą za zapokojne ofiarują:

¹⁴ Z których jeden za pierwociny będzie ofiarowan Panu, i dostanie się kapłanowi, który wyleje krew ofiary.

¹⁵ Któréj mięso tegoż dnia jeść będą, ani zostanie nic z niego aż do poranku.

¹⁶ Jeźli ślubem albo dobrowolnie kto ofiaruje ofiarę, tegoż takież dnia zjedzona będzie: ale i jeźliby co na zajutrz zostało, może być jedzono.

¹⁸ Jeżliby kto pożywał mięsa ofiary zapokojnéj dnia trzeciego, nadaremna będzie ofiara, ani pomoże ofiarującemu: i owszem którabykolwiek dusza takiem się jadłem splugawiła, przestępstwa winna będzie.

¹⁹ Mięso, któreby się dotknęło czego nieczystego, nie będzie jedzone, ale ogniem będzie spalone: kto będzie czysty, będzie go pożywał.

²⁰ Dusza zmazana, któraby jadła z mięsa ofiary zapokojnych, która jest ofiarowana Panu, zginie z ludu swego.

²¹ A któraby się dotknęła nieczystoty człowieczéj, albo bydlęcéj, albo wszelkiéj rzeczy, która splugawić może, a jadłaby z takowego mięsa, zginie z ludzi swoich.

²³ Mów synom Izraelowym: Łoju owczego i wołowego i koziego jeść nie będziecie.

²⁴ Łój ścierwu zdechliny, i tego bydlęcia, które zwierz ugonił, będziecie mieć na rozmaite potrzeby.

²⁵ Jeźliby kto łój, który ma być ofiarowany na zapał Pański, jadł, zginie z ludu swego.

²⁶ Krwie téż wszelkiego zwierzęcia nie weźmiecie na pokarm, tak z ptaków, jako z bydląt.

²⁹ Mów synom Izraelowym, mówiąc: Kto ofiaruje ofiarę zapokojnych Panu, niech zaraz ofiaruje i obiatę to jest: mokre ofiary jéj.

³⁰ Będzie trzymał w rękach łój ofiary i mostek: a gdy oboje ofiarowawszy Panu poświęci, odda kapłanowi:

³² Łopatka téż prawa z ofiar zapokojnych dostanie się za pierwociny kapłanowi.

³³ Ktoby z synów Aaronowych ofiarował krew i łój ten będzie miał i łopatkę prawą za część swoję.

³⁴ Albowiem mostek podnoszenia i łopatkę odłączenia wziąłem od synów Izraelowych z ofiar ich zapokojnych: i dałem Aaronowi kapłanowi i synom jego prawem wiecznem, od wszystkiego ludu Izraelskiego. ^[12]

³⁵ To jest pomazanie Aarona, i synów jego w obrzędziech Pańskich dnia, którego je ofiarował Mojżesz, żeby kapłański urząd odprawowali:

³⁶ I co im dawać przykazał Pan od synów Izraelowych ustawą wieczną w rodzajach ich.

³⁷ Ten jest zakon całopalenia i ofiary za grzech i za występek i za poświęcenie i ofiar zapokojnych:

³⁸ Które ustawił Pan Mojżeszowi na górze Synai, kiedy przykazał synom Izraelowym, aby ofiarowali ofiary swe Panu na puszczy Synai.

Rozdział VIII

Poświącanie Aarona i synów jego, przybytku i wszystkiego sprzętu jego.

² Weźmij Aarona z synami jego, szaty ich, i olejek pomazania, cielca za grzech, dwu baranów, kosz z przaśnikami.

⁴ Uczynił Mojżesz, jako Pan rozkazał: i zgromadziwszy wszystek lud przede drzwi przybytku,

⁷ Ubrał najwyższego kapłana w koszulę lnianą, opasawszy go pasem, i oblókłszy go w szatę z hiacyntu, i na wierzch ramiennik włożył:

⁸ Który ściągnąwszy pasem przystósował do Racyonału, w którym była Nauka i Prawda.

⁹ Czapką téż nakrył głowę, a na niéj przeciw czole przyprawił blachę złotą poświęconą na poświęceniu, jako mu był Pan przykazał. ^[13]

¹⁰ Wziął i olejek namazywania, którem namazał przybytek ze wszystkiem naczyniem jego. ^[14]

¹¹ A gdy poświęcając pokropił ołtarz siedmkroć, namazał go, i wszystkie naczynia jego, i umywalnią z podstawkiem jéj olejkiem poświęcił.

¹³ Syny takież jego ofiarowawszy oblókł w szaty lniane i opasał pasy, i włożył czapki, jako był Pan rozkazał.

¹⁴ Ofiarował i cielca za grzech: i gdy na głowę jego włożył Aaron i synowie jego ręce swe,

¹⁵ Ofiarował go nabrawszy krwie, i omoczywszy palec, dotknął się rogów ołtarzowych wkoło. Który oczyściwszy i poświęciwszy, wylał ostatek krwie do spodku jego.

¹⁶ A łój, który był na wnętrzu, i odziedzę wątrobną, i dwie nereczki z tłustością ich spalił na ołtarzu:

¹⁷ Cielca z skórą i z mięsem i gnojem paląc za obozem, jako Pan był przykazał.

¹⁸ Ofiarował i barana na całopalenie: na którego głowę gdy Aaron i synowie jego włożyli ręce swe,

²⁰ A samego barana w sztuki zsiekawszy, głowę jego i członki i łój spalił ogniem,

²¹ Spłókawszy pierwéj jelita z nogami. I zaraz całego barana spalił na ołtarzu, przeto iż był całopaleniem najwdzięczniejszéj woni Panu, jako mu był przykazał.

²² Ofiarował i barana wtórego, na poświęceniu kapłanów: i włożyli na głowę jego Aaron i synowie jego ręce swoje.

²³ Którego ofiarowawszy Mojżesz, wziąwszy ze krwie jego, dotknął się końca ucha prawego Aaronowego. i wielkiego palca prawéj ręki, także téż i nogi.

²⁴ Ofiarował i syny Aaronowe. A gdy krwią barana ofiarowanego dotknął się końca prawego ucha każdego z nich, i palca wielkiego ręki i nogi prawéj, ostatek wylał na ołtarz w około.

²⁵ A łój i ogon i wszystkę tłustość, która okrywa jelita i odziedzę wątroby, i dwie nerki z łojem ich, i łopatkę prawą oddzielił.

²⁶ A wziąwszy z kosza przaśników, który był przed Panem, chleb bez kwasu, i kołacz oliwą zaczyniony, i krepel, włożył na łoje, i łopatkę prawą,

²⁷ Dając wespół wszystko Aaronowi i synom jego: którzy gdy je podnieśli przed Panem,

²⁸ Zasię wziąwszy je z ręku ich, spalił na ołtarzu całopalenia; bo była obiata poświęcenia, na wdzięczną wonność ofiary Panu.

²⁹ I wziął mostek, podnosząc go przed Panem, z barana poświęcenia za część swoję, jako mu Pan był przykazał.

³⁰ A wziąwszy olejek i krew, która była na ołtarzu, pokropił Aarona, i szaty jego, i syny jego, i szaty ich.

³¹ A gdy je poświęcił w ubiorze ich, przykazał im, mówiąc: warzcie mięso przede drzwiami przybytku, a tam je jedzcie, chleby téż poświęcenia jedzcie, które w kosz są włożone, jako mi Pan przykazał, mówiąc: Aaron i synowie jego zjedzą je. ^[16]

³³ Ze drzwi téż przybytku nie wynidziecie przez siedm dni, aż do dnia, którego się wypełni czas poświęcenia waszego: przez siedm dni bowiem kończy się poświęcenie:

³⁵ We dnie i w nocy mieszkać będziecie w przybytku, pilnując straży Pańskiéj, abyście nie pomarli; bo mi tak przykazano.

³⁶ I uczynili Aaron i synowie jego wszystkie rzeczy, które mówił Pan przez rękę Mojżeszową.

Rozdział IX

Przy ofiarowaniu za grzech kapłański i wszech ludzi, zstąpił ogień od Boga i spalił ofiary.

A gdy przyszedł dzień ósmy, wezwał Mojżesz Aarona i synów jego, i starszych Izraelskich, i rzekł do Aarona:

² Weźmij z stada cielca za grzech, i barana na całopalenie, obu bez makuły, i ofiaruj je przed Panem.

³ A do synów Izraelowych mówić będziesz: Weźmijcie kozła za grzech, i cielca i baranka, roczne a bez makuły na całopalenie,

⁴ Wołu i barana na zapokojne: i ofiarujcie je przed Panem, przy ofierze każdego, białą mąkę oliwą zaczynioną ofiarując; dziś bowiem Pan ukaże się wam.

⁵ Przynieśli tedy wszystko, co rozkazał Mojżesz, do drzwi przybytku: gdzie gdy wszystek lud stał,

⁶ Rzekł Mojżesz: Ta jest mowa, którą Pan przykazał: Czyńcie, a ukaże się wam chwała jego.

⁷ I rzekł do Aarona: Przystąp do ołtarza a ofiaruj za grzech twój: ofiaruj całopalenie, a módl się sam za się i za lud! A gdy zabijesz ofiarę ludu, módl się za nim, jako przykazał Pan.

⁹ Którego krew podali mu synowie jego: w któréj omoczywszy palec, dotknął się rogów ołtarzowych, o ostatek wylał u spodku jego.

¹⁰ A łój i nereczki i odziedzę wątroby, które są za grzech, spalił na ołtarzu, jako Pan był przykazał Mojżeszowi.

¹² Ofiarował i ofiarę całopalenia, i podali mu synowie jego krew jéj, którą wylał wkoło ołtarza,

¹³ Samę téż ofiarę zrąbawszy w sztuki, z głową i z każdym członkiem podali. Co on wszystko na ołtarzu ogniem spalił,

¹⁷ Przydawszy w ofierze mokre ofiary, które pospołu ofiarują, i paląc je na ołtarzu oprócz obrzędów całopalenia porannego,

¹⁸ Ofiarował i wołu i barana, ofiary zapokojne ludu: i podali mu synowie jego krew, którą wylał na ołtarz wokoło.

¹⁹ A łój wołowy i ogon barani i nereczki z tłustością ich, i odziedzkę wątroby,

²¹ Mostki ich i łopatki prawe oddzielił Aaron podnosząc przed Panem, jako był rozkazał Mojżesz.

²² A wyciągnąwszy rękę do ludu, błogosławił mu. I dokonawszy tak ofiar za grzech i całopalenia i zapokojnych, zstąpił.

²³ A wszedłszy Mojżesz i Aaron do przybytku świadectwa, i zasię wyszedłszy błogosławili ludowi. I ukazała się chwała Pańska wszystkiemu zgromadzeniu.

²⁴ A oto wyszedłszy ogień od Pana, pożarł całopalenie i łoje, które były na ołtarzu. Co gdy ujrzały tłuszcze, chwaliły Pana, padając na twarzy swoje. ^[17]

Rozdział X

Nadab i Abiu ogień Boski spalił, których ludzie wszyscy krom kapłanów płaczą. Zakazano kapłanom wina pić: ale aby ostatek ofiar jadali, przykazano.

I porwawszy Nadab i Abiu, synowie Aaronowi kadzidlnice, włożyli ognia i kadzidła na wierzch ofiarując przed Panem ogień obcy: czego im było nie przykazano. ^[18]

³ I rzekł Mojżesz do Aarona: To jest, co Pan mówił: Poświęcon będę w tych, którzy się przybliżają do mnie, a przed oczyma wszystkiego ludu rozsławion będę: co słysząc, milczał Aaron.

⁴ I zawoławszy Mojżesz Misaela i Elisaphana, synów Ozyela, stryja Aaronowego, rzekł do nich: Idźcie a weźmijcie bracią wasze od oblicza świątnice a wynieście za obóz.

⁵ I wnet szedłszy, wzięli je, jako leżeli obleczeni w szaty płócienne, i wyrzucili precz, jak im było rozkazano.

⁶ I rzekł Mojżesz do Aarona i do Eleazara i Ithamara, synów jego: Głów waszych nie odkrywajcie, a szat waszych nie rozdzierajcie, byście snadź nie pomarli, a na wszystko zgromadzenie nie przyszedł gniew. Bracia wasi i wszystek dom Izraelów niech płaczą ognia, który Pan wzniecił.

⁷ Ale wy nie wynidziecie ze drzwi przybytku, inaczéj zginiecie; olejek bowiem świętego pomazania jest na was. Którzy uczynili wszystko według przykazania Mojżeszowego.

⁹ Wina i wszelkiego, co upoić może, pić nie będziecie, ty i synowie twoi, gdy wchodzicie do przybytku świadectwa, abyście nie pomarli; bo przykazanie wieczne jest w rodzaje wasze.

¹⁰ A żebyście mieli umiejętność rozeznania między rzeczą świętą i nieświętą, między zmazaną i czystą:

¹¹ A żebyście uczyli syny Izraelowe wszystkich ustaw moich, które mówił Pan do nich przez rękę Mojżeszowę.

¹² I mówił Mojżesz do Aarona i do Eleazara i Ithamara, synów jego, którzy byli zostali: Weźmijcie ofiarę, która została z obiaty Pańskiéj, i jedzcie ją bez kwasu przy ołtarzu; bo święte nad świętemi jest.

¹³ Ale jeść będziecie na miejscu świętem, co dano tobie i synom twoim z obiat Pańskich, jako mi przykazano.

¹⁴ Mostek téż, który ofiarowano, i łopatkę, którą oddzielono, jeść będziecie na przeczystem miejscu, ty i synowie twoi i córki twoje z tobą; bo tobie i synom twoim odłożone są z ofiar zbawiennych synów Izraelowych.

¹⁵ Przeto iż łopatkę i mostek i łój, który palą na ołtarzu, podnosili przed Panem, i przynależą tobie i synom twoim prawem wiecznem, jako Pan przykazał.

¹⁶ A wtem kozła, który był ofiarowan za grzech, gdy Mojżesz szukał, nalazł, że był spalon: i rozgniewawszy się na Eleazara i Ithamara, syny Aaronowe, którzy pozostali, rzekł:

¹⁷ Czemuście nie jedli ofiary za grzech na miejscu świętem, gdyż święte świętych jest, i dana wam, abyście nosili nieprawość zgromadzenia, i modlili się za niem przed obliczem Pańskiem:

¹⁸ Zwłaszcza iż ze krwie jéj nie wniesiono do świątnice, a mieliście ją jeść w świątnicy, jako mi przykazano.

¹⁹ Odpowiedział Aaron: Ofiarowana jest dziś ofiara za grzech i całopalenie przed Panem: mnie zaś przydało się, co widzisz: jakóżem ją mógł jeść, albo się podobać Panu w obrzędach sercem żałośnem?

Rozdział XI

Oddzielenie i rozsądek zwierząt czystych i plugawych, i używanie ich, tak iżby synowie Izraelscy świętymi byli, jako i Pan, Bóg ich.

² Mówcie synom Izraelowym: Te są zwierzęta, które jeść macie ze wszystkich zwierząt ziemskich: ^[20]

³ Wszelkie, które ma rozdzielone kopyto, a przeżuwa w bydle, jeść będziecie.

⁴ Lecz którekolwiek acz przeżuwa i ma kopyto, ale nie dzieli go, jako wielbłąd i inne, jeść go nie będziecie, i między nieczyste policzycie.

⁸ Tych mięsa jeść nie będziecie, ani się ścierwów dotkniecie; bo wam są nieczyste.

⁹ Te są, które się rodzą w wodzie, i godzą się jeść: wszelkie co ma skrzele i łuski, tak w morzu, jako w rzekach i w jeziorach jeść będziecie.

¹⁰ Lecz cokolwiek skrzeli i łuski nie ma, z tych, które się w wodzie ruchają i żywią, omierzłe wam,

¹¹ I obrzydłe będzie: mięsa ich jeść nie będziecie, a zdechlin warować się będziecie.

¹³ Te są, których z ptastwa jeść nie macie, i strzedz się ich macie: orła, i grypha, i orła morskiego,

¹⁹ Herodyana, i charadryona, według rodzaju swego, dudka téż i nietoperza.

²⁰ Wszelkie z latających, które chodzi na czterech nogach, obrzydłe wam będzie.

²¹ A cokolwiek acz chodzi na czterech nogach, ale ma dłuższe poślednie golenie, któremi skacze po ziemi,

²² Jeść macie: jako jest szarańcza w rodzaju swoim, i attakus, i ophiomachus, i koniczek, każde według rodzaju swego.

²⁴ A ktokolwiek się dotknie zdechliny ich, splugawi się, i będzie nieczystym aż do wieczora.

²⁵ A jeźliby potrzeba było, aby niósł co z tych zdechłego, wypierze szaty swoje, i będzie nieczysty aż do zachodu słońca.

²⁶ Wszelkie zwierzę, które acz ma kopyto, ale go nie dzieli, ani przeżuwa, nieczyste będzie: a kto się go dotknie, splugawi się.

²⁷ Co chodzi na łapach ze wszystkich zwierząt, które chodzą na czterech nogach, nieczyste będzie: kto się dotknie ścierwu ich, będzie zmazany aż do wieczora.

²⁸ A ktoby takie ścierwy nosił, wypierze szaty swoje, i nieczysty będzie aż do wieczora; wszystko to bowiem plugawe wam jest.

²⁹ Te téż między plugawemi będą poczytane, z tych, które się ruszają na ziemi: łasica i mysz i krokodyl, każde według rodzaju swego,

³¹ Wszystko to nieczyste jest. Kto się dotknie ścierwu ich, nieczysty będzie aż do wieczora.

³² I na cokolwiek upadnie co z ścierwu ich, splugawione będzie, tak naczynie drzewiane i szata, jako i skóry i włosienice: i w czemkolwiek robią, będą w wodzie omoczone, i będą zmazane aż do wieczora, a tak potem będą oczyszczone.

³³ A naczynie gliniane, w któreby co z tych wpadło, splugawione będzie, i przetóż ma być stłuczono.

³⁴ Wszelki pokarm, który jeść będziecie, jeźli wleją nań wody, nieczysty będzie: i wszelka rzecz mokra i którą piją z wszelkiego naczynia, nieczysta będzie.

³⁵ I cokolwiek z dechlin takowych padnie na nie, nieczyste będzie: bądź piece, bądź panwie: będą skażone i nieczyste będą.

³⁶ A źródła i studnie i każde zgromadzenie wód czyste będzie. Ktoby się ścierwów tych rzeczy dotknął, splugawion będzie.

³⁸ Ale jeźli kto wodą poleje nasienie, a potem się go zdechlina dotknie, natychmiast będzie splugawione.

³⁹ Jeźli zdechnie bydlę, które się wam jeść godzi, kto się ścierwu jego dotknie, nieczysty będzie aż do wieczora.

⁴⁰ A ktoby jadł co z niego, alboby nosił, upierze szaty swoje, i nieczysty będzie aż do wieczora.

⁴¹ Wszelkie, co płaza po ziemi, obrzydłe będzie, ani będzie brano na pokarm.

⁴² Cokolwiek na piersiach łazi o czterech nogach, i nóg wiele ma, albo się włóczy po ziemi, jeść nie będziecie; bo brzydkie jest.

⁴³ Nie plugawcie dusz waszych, ani się dotykajcie nic tych rzeczy, abyście nie byli nieczystymi.

⁴⁴ Bom Ja jest Pan, Bóg wasz: bądźcie świętymi; bom Ja święty jest. Nie plugawcie dusz waszych żadnym płazem, który się rucha po ziemi. ^[21]

⁴⁵ Bom Ja jest Pan, którym was wywiódł z ziemie Egipskiéj, abych wam był za Boga. Świętymi będziecie; bom Ja święty jest. Tenci jest zakon zwierząt i ptaków i wszelkiéj duszy żywiącej, która się rucha w wodzie i płaza się po ziemi, abyście znali różność czystego i nieczystego, i wiedzieli, cobyście jeść albo odrzucać mieli.

Rozdział XII

Niewiasty, która rodzi, nieczystość, i oczyszczenia obyczaj i ofiara.

² Mów synom Izraelowym, i rzeczesz do nich: Niewiasta jeźli przyjąwszy nasienie, porodzi mężczyznę, nieczystą będzie przez siedm dni, według dni odłączenia miesięcznéj. ^[22]

⁴ A ona trzydzieści i trzy dni mieszkać będzie we krwi oczyszczenia swego. Żadnéj rzeczy świętéj nie dotknie się i nie windzie do świątnice, aż się wypełnią dni oczyszczenia jej. ^[23]

⁵ A jeźli dzieweczkę urodzi, nieczysta będzie dwie niedziele, według zwyczaju choroby miesięcznéj, a sześćdziesiąt i sześć dni będzie mieszkać we krwi oczyszczenia swego.

⁶ A gdy się wypełnią dni oczyszczenia jéj, za syna, albo za córkę, przyniesie baranka rocznego na całopalenie i gołąbię albo synogarlicę za grzech, do drzwi przybytku świadectwa, i odda kapłanowi:

⁷ Który je ofiaruje przed Panem, i będzie się modlił za nię, i tak będzie oczyszczona od płynienia krwie jéj; ten jest zakon rodzącéj syna albo dziewkę.

⁸ A jeźliby nie nalazła ręka jéj, aniby mogła ofiarować baranka: weźmie parę synogarlic, albo dwoje gołąbiat, jedno na całopalenie, a drugie za grzech, i będzie się modlił za nię kapłan, i tak będzie oczyszczona.^[24]

Rozdział XIII

Sposób poznania trądu na człowiecze, i na szacie.

² Człowiek, na którego skórze i ciele pokaże się różna barwa, albo chrosta, albo co lśniącego się, to jest, plaga trądu: przywiedzion będzie do Aarona kapłana, albo do jednego któregóżkolwiek z synów jego.

³ Który gdy ujrzy trąd na skórze i włosy w białą barwę odmienione, i sam kształt trądu niższy, niźli skóra i inne ciało: plaga trądu jest, i na zdanie jego będzie odłączony.

⁴ Ale jeźli lśniąca się białość będzie na skórze, a nie niższa, niźli inne ciało, i włosy téjże barwy co i pierwéj: zamknie go kapłan przez siedm dni.

⁵ I ogląda dnia siódmego: a jeźliby trąd daléj się nie szerzył i nie przestąpił na skórze pierwszych granic: zasię go zamknie drugą siedm dni.

⁶ A siódmego dnia ogląda: Jeźliby ciemniejszy był trąd, a na skórzeby nie urósł, oczyści go; bo świerzb jest: i upierze człowiek szaty swoje a będzie czystym.

⁷ Lecz jeźliby potem, jako go kapłan oglądał, i przywrócon był do chędogości, zaś trąd urósł, przywiodą go do niego,

¹⁰ I ogląda go. A gdy biała barwa na skórze będzie, i zmieni włosów pozór, i same téż mięso żywe się ukaże:

¹¹ Za trąd zastarzały będzie osądzony i wrosły w skórę. Splugawi go tedy kapłan, a nie zamknie; bo jasną nieczystotę ma.

¹² Ale jeźli się rozkwitł, rozchodząc się trąd po skórze, i okrył wszystkę skórę od głowy aż do nóg: cokolwiek okiem oglądano być może,

¹³ Obejrzy go kapłan, i że ma czysty trąd, osądzi: przeto że się wszystek w białość obrócił, i dlatego człowiek czysty będzie.

¹⁵ Tedy za rozsądkiem kapłańskim splugawiony będzie, i między nieczyste policzony; mięso bowiem żywe jeźli jest trądem nakażone, nieczyste jest.

¹⁶ Lecz jeźli się zasię obróci w białość i okryje wszystkiego człowieka,

¹⁹ A na miejscu wrzodu ukazałaby się blizna biała albo przyczerwieńszem, przywiodą człowieka do kapłana:

²⁰ Który gdy ujrzy miejsce trądu niższe niż insze ciało, i włosy w białość obrócone, splugawi go; plaga bowiem trądu uczyniła się we wrzodzie.

²¹ A jeźli włos dawną ma barwę, a blizna przyciemniejszem, a nie głębsza niźli bliskie ciało, zamknie go przez siedm dni.

²³ Lecz jeźli stanie na swem miejscu, blizna jest wrzodowa, a człowiek czysty będzie.

²⁴ A ciało i skóra, którąby ogień spalił, jeźli uzdrowione, ma bliznę białą albo czerwoną,

²⁵ Ogląda ją kapłan, alić się w białość odmieniła, a miejsce jéj jest głębsze niźli inna skóra, splugawi go; bo się plaga trądu na bliznie zaczęła.

²⁶ A jeźliby się włosów barwa nie odmieniła, ani plaga niższa jest niźli insze ciało, a kształt sam trądu jest przyciemniejszem, zamknie go przez siedm dni,

²⁷ A siódmego dnia ogląda. Jeźli się rozszerzył na skórze trąd, splugawi go.

²⁸ Lecz jeźliby na swem miejscu białość stanęła nie dosyć jasna, plaga spalenia jest, i przeto będzie oczyszczon; blizna bowiem jest spalenia.

²⁹ Mąż albo niewiasta, w któregoby głowie albo brodzie wyrastał trąd, ogląda je kapłan.

³⁰ A jeźliż głębsze będzie miejsce niźli inne ciało, a włos żółty, i nad zwyczaj cieńszy, splugawi je; bo trąd głowy i brody jest.

³¹ Ale jeźli ujrzy miejsce zmazy równe bliskiemu ciału, i włos czamy: zamknie go przez siedm dni.

³² A dnia siódmego ogląda: jeźli nie przyrosło zmazy, i włos swą barwę ma, a miejsce sadzela równe innemu ciału:

³³ Ogolą człowieka oprócz miejsca zmazy, i zamkną go przez drugą siedm dni.

³⁴ Jeźli dnia siódmego ujrzą, ano stoi sadzel na swem miejscu, a nie jest głębszy niźli inne ciało, oczyści go: i wymywszy szaty swe czysty będzie.

³⁶ Nie będzie więcéj patrzył, jeźli włos w żółtą barwę jest odmieniony albo nie; bo jawnie nieczysty jest.

³⁷ Ale jeźli zmaza stanie, a włosy czarne będą, niechaj wie, że człowiek jest uzdrowiony, a śmiele go czystym niech osądzi.

³⁹ Ogląda je kapłan: a jeźli najdzie, że się przyciemniejsza białość lśni na skórze, niechaj wie, że nie jest trąd, ale plama biała, a człowiek czysty.

⁴² Ale jeźli na łysinie, albo na przełysieniu biała albo czerwona barwa się ukaże,

⁴³ A kapłan to ujrzy, przysądzi mu bez wątpienia trąd, który urósł na łysinie.

⁴⁴ Ktokolwiek tedy będzie splugawion trądem, a oddzielon jest za rozsądkiem kapłańskim:

⁴⁵ Będzie miał szaty rozpróte, głowę odkrytą, usta szatą zakryte i będzie wołał, że jest splugawiony i smrodliwy.

⁴⁶ Przez wszystek czas, póki jest trędowatym i nieczystym, sam będzie mieszkał za obozem.

⁴⁸ Na osnowie albo na wątku, albo więc skóra, albo cokolwiek z skóry uczyniono,

⁴⁹ Jeźli białą albo czerwoną zmazą będzie zarażona, za trąd będzie miana i kapłanowi będzie okazana.

⁵¹ A siódmego dnia zaś obejrzawszy, jeźli ujrzy, że się rozszerzyło, trąd trwały jest: osądzi szatę być nieczystą, i każdą rzecz, na któréj się najdzie:

⁵⁴ Rozkaże, i wymyją to, na czem jest trąd, i zamknie ono przez drugą siedm dni.

⁵⁵ A gdy obaczy, że się pierwsza farba nie przywróciła, a przecię nie przyrosło trądu, osądzi za nieczystą, i spali ogniem, przeto że się rozlał po wierzchu szaty, albo po wszystkiéj trąd.

⁵⁶ A jeźli przyciemniejszem będzie miejsce trądu po wypraniu szaty, odedrze je, i oddzieli od całego.

⁵⁷ A jeźliby się daléj ukazał na tych miejscach, które pierwéj były bez makuły, trąd latający i niestateczny, ma być ogniem spalono.

⁵⁸ Jeźli ustanie, wymyje ono, co chędogie jest, wodą powtóre, i będzie czyste.

⁵⁹ Toć jest zakon trądu szaty sukiennéj i płóciennéj, osnowy i wątku, i każdego sprzętu skórzanego, jako ma być oczyszczona albo splugawiona.

Rozdział XIV

Ofiary, któremi oczyszczano trąd, tak z człowieka, jako z domu, albo z szaty.

² Ta jest ustawa trędowatego, gdy będzie miał być oczyszczony. Przywiodą go do kapłana: ^[25]

⁴ Przykaże owemu, który się czyści, aby ofiarował dwu wróblów żywych za się, które się jeść godzą, i drewno cedrowe, i karmazyn, i hizop.

⁵ I każe jednego z wróblów ofiarować na naczyniu glinianem nad wodą żywą:

⁶ A drugiego żywego z drewnem cedrowem i z karmazynem i z hizopem omoczy we krwi wróbla ofiarowanego:

⁷ Którą pokropi onego, który ma być oczyszczony siedm kroć, aby był prawnie oczyszczony: i puści wróbla żywego, aby uleciał na pole.

⁸ A gdy wypierze człowiek szaty swe, ogoli wszystkie włosy ciała, i omyje się wodą: i oczyszczony wnidzie do obozu: wszakże tak, żeby mieszkał przed namiotem swoim przez siedm dni.

⁹ A dnia siódmego ogoli włosy na głowie, i brodę, i brwi, i po wszystkiem ciele włosy: a omywszy po wtóre szaty i ciało,

¹⁰ Ósmego dnia weźmie dwa baranki bez makuły, i owcę roczną bez makuły, i trzy dziesiąte części białéj mąki na ofiarę, któraby była zaczyniona oliwą, a osobno kwartę oliwy.

¹¹ A gdy kapłan oczyszczający człowieka, postawi go, i to wszystko przed Panem we drzwiach przybytku świadectwa, ^[26]

¹² Weźmie baranka i ofiaruje go za występek i kwartę oliwy: a ofiarowawszy wszystko przed Panem,

¹³ Ofiaruje baranka, gdzie obyczaj ofiarować ofiarę za grzech i całopalenie, to jest, na miejscu świętem; jako bowiem za grzech, tak i za występek kapłanowi należy ofiara: święta świętych jest.

¹⁴ I wziąwszy kapłan krwie ofiary, która ofiarowana jest za występ, włoży na koniec ucha prawego tego, który się czyści, i na wielkie palce prawéj ręki i nogi:

¹⁷ A co zostało oliwy w lewéj ręce, wyleje na koniec ucha prawego tego, który się czyści, i na wielkie palce ręki i nogi prawéj i na krew, która wylana jest za występek,

¹⁹ I będzie się za nim modlił przed Panem, i uczyni ofiarę za grzech. Tedy ofiaruje całopalenie,

²⁰ I włoży je na ołtarz z mokremi ofiarami swemi, i człowiek porządnie oczyszczony będzie.

²¹ Ale jeźli jest ubogi, a nie może ręka jego naleść tego, co się rzekło: za występ weźmie baranka na ofiarę, żeby się za nim kapłan modlił, i dziesiątą część białéj mąki zaczynionéj oliwą na ofiarę, i kwartę oliwy:

²² I parę synogarlic, albo dwoje gołąbiąt, z których jedno niech będzie za grzech, a drugie na całopalenie. ^[27]

²³ I ofiaruje ósmego dnia oczyszczenia swego kapłanowi do drzwi przybytku świadectwa przed Panem.

²⁵ I ofiarowawszy baranka, ze krwie jego włoży na koniec ucha prawego tego, który się czyści, i na wielkie palce ręki jego i nogi prawéj:

²⁸ I dotknie się końca ucha prawego tego, który się czyści, i wielkich palców ręki i nogi prawéj, na miejscu krwie, która jest wylana za występ.

²⁹ A ostatek oliwy, która jest w lewéj ręce, wyleje na głowę oczyszczonego, aby zań ubłagał Pana.

³² Tać jest ofiara trędowatego, który mieć nie może wszystkiego ku oczyszczeniu swemu.

³⁴ Gdy wnidziecie do ziemie Chananejskiéj, którą ja wam dam w dzierżawę, jeźli będzie zarażenie trądu w domie:

³⁵ Pójdzie ten, którego jest dom, opowiadając kapłanowi i rzecze: Jakoby zarażenie trądu widzi mi się być w domu moim.

³⁶ A on przykaże, aby wszystko wynieśli z domu pierwéj, niźliby wszedł do niego i oglądał, jeźli jest trędowaty: aby się nie splugawiły wszystkie rzeczy, które są w domu: a potem wnidzie, aby oglądał trąd domu.

³⁷ A jeźli ujrzy na ścianach jego jakoby dołki bladością albo czerwonością szpetne, i głębsze niźli insza ściana,

³⁹ A wróciwszy się dnia siódmego ogląda go: A jeźli ujrzy, że przyrosło trądu,

⁴⁰ Każe wyłomić kamienie, na którem trąd jest, i wyrzucić je przed miasto na miejsce nieczyste:

⁴¹ A sam dom oskrobać wewnątrz wokoło, i wysypać proch skrobania przed miasto na miejsce nieczyste:

⁴² A kamienie inne wprawić na miejsce tych, które wybrano, i wapnem innem dom potynkować.

⁴³ A jeźli potem, jako kamienie wyłamano i proch wyskrobano, i inszem wapnem potynkowano,

⁴⁴ Wszedłszy kapłan, ujrzałby, że się trąd wrócił, a ściany plamami splugawione, trąd jest trwały, i dom nieczysty:

⁴⁵ Który wnet rozwalą, a kamienie jego i drzewo, i wszystek proch wyrzucą przed miasto na miejsce nieczyste.

⁴⁶ Ktoby wszedł do onego domu, gdy jest zamkniony, nieczysty będzie aż do wieczora.

⁴⁸ Lecz jeźli wszedłszy kapłan ujrzy, że trądu nie przyrosło w domu potem, jako z nowu był tynkowany, oczyści go, po wróceniu zdrowia.

⁴⁹ A na oczyszczenie jego weźmie parę wróblów, i drewna cedrowego i karmazynu i hizopu.

⁵¹ Weźmie drewno cedrowe i hizop i karmazyn i wróbla żywego, i omoczy wszystko we krwi wróbla ofiarowanego i w wodzie żywéj: i pokropi dom siedmkroć.

⁵² I oczyści go tak we krwi wróblowéj, jako i w wodzie żywéj i w wróblu żywym, i drzewie cedrowym, i hizopie i karmazynie.

⁵³ A puściwszy wróbla latać wolno na pole, będzie się modlił za dom, i prawnie będzie oczyszczony.

⁵⁶ I blizny, i wyrzucających się chróst i łskniącéj się plamy, i gdy się na różne barwy odmienią farby,

⁵⁷ Aby się mogło wiedzieć, którego czasu jest jaka rzecz czysta albo nieczysta.

Rozdział XV

Oczyszczanie męża, którego nieczystość nasienna ciecze, i niewiasty, która przyrodzone rzeczy cierpi.

² Mówcie synom Izraelowym, i powiedzcie im: Mąż, który cierpi nasienia płynienie, nieczysty będzie.

³ A na ten czas będzie osądzony, że podległ téj chorobie, gdy na każdy czas przylgnie do ciała jego, i spiecze się plugawa wilgotność.

⁴ Każda pościel, na któréjby spał, nieczysta będzie, i gdziebykolwiek siedział.

⁵ Jeźli się który człowiek dotknie łoża jego, upierze szaty swe: i sam omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

⁶ Jeźliby siedział tam, gdzie on siedział, i ten wymyje szaty swe: a omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

⁷ Ktoby się dotknął ciała jego, wymyje szaty swe: a sam omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

⁸ Jeźli ślinę takowy człowiek rzuci na tego, który czysty jest, upierze szaty swe: a omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

¹⁰ I cokolwiek było pod tym, który płynienie nasienia cierpi, nieczyste będzie aż do wieczora. Ktoby nosił cokolwiek z tych rzeczy, wypierze szaty swe: a sam omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

¹¹ Każdy, kogoby dotknął, który takowy jest, nie omywszy pierwéj ręki, wypierze szaty swe: a omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

¹² Naczynie gliniane, którego się dotknie, będzie stłuczone: a naczynie drzewiane będzie wymyte wodą.

¹³ Jeźli będzie uzdrowiony ten, który takową niemoc cierpi, naliczy siedm dni po oczyszczeniu swojem: a omywszy odzienie i wszystko ciało w wodzie żywéj, będzie czysty.

¹⁴ A dnia ósmego weźmie parę synogarlic, albo dwoje gołąbiąt i przyjdzie przed oblicze Pańskie, do drzwi przybytku świadectwa, i da je kapłanowi:

¹⁵ Który uczyni jedno za grzech a drugie na całopalenie, i będzie się modlił za nim przed Panem, aby był oczyszczon od płynienia nasienia swego.

¹⁶ Mąż, z którego wynidzie nasienie złączenia, omyje wodą wszystko ciało swe: i nieczysty będzie aż do wieczora.

¹⁷ Szatę i skórę, którą będzie miał, wymyje wodą, i nieczysta będzie aż do wieczora.

¹⁸ Niewiasta, z którą spał, omyje się wodą, i nieczysta będzie aż do wieczora.

¹⁹ Niewiasta, która co miesiąc cierpi płynienie krwie, przez siedm dni będzie odłączona.

²¹ I na czemby spała albo siedziała we dni odłączenia swego, splugawione będzie.

²² Ktoby się dotknął łoża jéj, upierze szaty swe: a sam też omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

²³ Wszelkiego naczynia, na któremby ona siedziała, ktoby się kolwiek dotknął, upierze szaty swe: a sam omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

²⁴ Jeźliby spał z nią mąż czasu krwie miesięcznéj, nieczysty będzie przez siedm dni: i wszelka pościel, na któréjby spał, nieczysta będzie.

²⁵ Niewiasta, która cierpi przez wiele dni płynienie krwie nie na czas miesiąców, albo która po miesięcznéj krwi płynąć nie przestaje: póki podległa téj niemocy, nieczysta będzie, jakoby była czasu miesięcznego.

²⁶ Wszelka pościel, na któréjby spała, i naczynie, na któremby siedziała, splugawione będzie.

²⁷ Ktokolwiek się ich dotknie, wypierze szaty swe: a sam omywszy się wodą, nieczysty będzie aż do wieczora.

²⁸ A jeźli się zastanowi krew, i przestanie płynąć, naliczy siedm dni czyszczenia swego.

²⁹ A ósmego dnia ofiaruje za się kapłanowi parę synogarlic, albo dwoje gołąbiąt do drzwi przybytku świadectwa.

³⁰ Który jedno uczyni za grzech, a drugie na całopalenie, i będzie się modlił za nię przed Panem, i za płynienie nieczystości jéj.

^31. Przetóż nauczać będziecie syny Izraelowe, aby się strzegli nieczystości i nie pomarli w plugastwach swych, gdyby splugawili przybytek mój, który jest między wami.

³² Tenci jest zakon tego, który cierpi płynienie nasienia, i który się plugawi sprawą z niewiastą,

³³ I która miesięcznych czasów bywa wyłączona, albo która ustawiczną krwią płynie, i człowieka, któryby spał z nią.

Rozdział XVI

Kiedy kapłan miał wchodzić do świątnice: i oczyścić ją z przybytkiem i z ołtarzem, i jako miał kozła żywego ofiarować.

I mówił Pan do Mojżesza po śmierci dwu synów Aaronowych, kiedy ofiarując cudzy ogień zabici są. ^[28]

² I przykazał mu, mówiąc: Mów do Aarona, brata twego, aby nie każdego czasu wchodził do świątnice, która jest za zasłoną przed ubłagalnią, którą jest nakryta skrzynia, aby nie umarł; (bo w obłoku ukazować się będę nad wyrocznicą): ^[29]

⁴ Oblecze się w szatę lnianą, a ubraniem lnianem okryje łono: opasze się pasem lnianym, a czapkę lnianą weźmie na głowę; bo te szaty są święte, w które wszystkie, omywszy się, oblecze się.

⁵ I przyjmie od wszystkiego zgromadzenia synów Izraelowych dwu kozłów za grzech, a jednego barana na całopalenie.

¹⁰ A którego na kozła wypuszczalnego, postawi go żywego przed Panem, aby uczynił modlitwę nad nim, a wypuścił go na puszczą.

¹¹ To rządnie odprawiwszy, ofiaruje cielca, a modląc się za się i za dom swój, ofiaruje go.

¹² A wziąwszy kadzidlnicę, którą węglem żarzystym napełni z ołtarza, i nabrawszy ręką przyprawionego kadzenia wonnego na zapał, wnidzie za zasłonę do świątnice:

¹³ Aby nakładłszy na ogień wonności, mgła ich i para okryła wyrocznicę, która jest nad świadectwem, a nie umarł.

¹⁴ Weźmie téż krwie cielcowéj i pokropi palcem siedmkroć przeciw ubłagalni na wschód słońca.

¹⁵ A gdy zabije kozła za grzech ludu, wniesie krew jego za zasłonę, jako jest przykazano o krwi cielcowéj, aby pokropił przeciwko wyrocznicy:

¹⁶ A oczyścił świątnicę od nieczystót synów Izraelowych, i od przestępstwa ich i wszystkich grzechów. Wedle tego obrzędu uczyni przybytkowi świadectwa, który rozbity jest między nimi, w pośrodku plugastw mieszkania ich.

¹⁷ Żaden człowiek niechaj nie będzie w przybytku, kiedy najwyższy kapłan wchodzi do świątnice, aby się modlił za się i za dom swój, i za wszystko zgromadzenie Izraelskie, póki nie wynidzie. ^[30]

¹⁸ A gdy wynidzie do ołtarza, który jest przed Panem, niech się modli za się: a wziąwszy krew cielcową i kozłową, niech ją wyleje na rogi jego wokoło.

¹⁹ I kropiąc palcem siedmkroć, niech go oczyści, i poświęci od nieczystoty synów Izraelowych.

²⁰ A gdy oczyści świątnicę, i przybytek, i ołtarz, tedy niech ofiaruje kozła żywego.

²¹ A włożywszy obiedwie ręce na głowę jego, niechaj wyzna wszystkie nieprawości synów Izraelowych i wszystkie występki i grzechy ich: któremi przeklinając głowę jego, wypuści go przez człowieka nagotowanego na puszczą.

²² A gdy zaniesie kozieł wszystkie nieprawości ich do ziemie pustéj, a będzie puszczon na pustynią,

²³ Wróci się Aaron do przybytku świadectwa, a złożywszy szaty, w które pierwéj był obleczony, gdy wchodził do świątnice, i tam je zostawiwszy:

²⁴ Omyje ciało swe na miejscu świętem i oblecze się w szaty swe. I potem, gdy wyszedłszy ofiaruje całopalenie swoje i pospólstwa, będzie się modlił tak za się jako i za lud.

²⁶ On zaś, który wypuści kozła wypuszczalnego, omyje szaty swe i ciało wodą: i tak wnidzie do obozu.

²⁷ A cielca i kozła, które za grzech były ofiarowane, i których krew wniesiona jest do świątnice, aby się wykonało oczyszczenie, wyniosą precz za obóz, i spalą ogniem, tak skóry jako mięso ich i gnój ich. ^[31]

²⁸ A ktobykolwiek je spalił, wymyje szaty swe i ciało wodą: i tak wnidzie do obozu. ^[32]

²⁹ I będzie wam to za ustawę wieczną: Miesiąca siódmego, dziesiątego dnia miesiąca trapić będziecie dusze wasze, i żadnéj roboty czynić nie będziecie: bądź obywatel, bądź przychodzień, który gościem jest między wami.

³⁰ Tego dnia będzie oczyszczenie wasze i ochędożenie od wszystkich grzechów waszych: przed Panem będziecie oczyszczeni.

³¹ Bo Szabat odpoczynienia jest, i trapić będziecie dusze wasze ustawą wieczną.

³² A oczyszczać będzie kapłan, który jest pomazany, i którego ręce są poświęcone, aby kapłański urząd sprawował miasto ojca swego: a oblecze się w szatę lnianą i w odzienie święte.

³³ I oczyści świątnicę, i przybytek świadectwa, i ołtarz, kapłany téż i wszystek lud.

³⁴ I będzie wam to za ustawę wieczną, abyście się modlili za syny Izraelowe i za wszystkie grzechy ich raz w rok. Uczynił tedy Mojżesz, jako mu Pan był przykazał.

Rozdział XVII

Nigdziéj jedno u drzwi przybytkowych ma być ofiarowano, a krwie i zdechliny zakazano.

² Mów Aaronowi i synom jego, i wszystkim synom Izraelowym mówiąc do nich: Ta jest mowa, którą Pan rozkazał, mówiąc:

³ Każdy człowiek z domu Izraelowego, jeźli zabije wołu albo owcę, albo kozę w obozie albo za obozem,

⁴ A nie ofiaruje u drzwi przybytku ofiary Panu, krwie winien będzie: jakoby krew wylał, tak zginie z pośrodku ludu swego.

⁵ Przetóż kapłanowi ofiarować mają synowie Izraelowi ofiary swe, które zabiją na polu, aby były poświęcone Panu przede drzwiami przybytku świadectwa, a niech je ofiarują za ofiary zapokojne Panu.

⁶ I wyleje kapłan krew na ołtarz Pański u drzwi przybytku świadectwa, i spali łój na wonność wdzięczności Panu.

⁷ A żadną miarą więcéj nie będą ofiarować ofiar swych czartom, z którymi cudzołożyli.

⁸ Ustawa wieczna będzie im, i potomkom ich. I do nich rzeczesz: Człowiek z domu Izraelowego i z przychodniów, którzy gośćmi są u was, który ofiaruje całopalenie albo ofiarę,

⁹ A do drzwi przybytku świadectwa nie przywiedzie jéj, aby była ofiarowana Panu, zginie z ludu swego.

¹⁰ Człowiek każdy z domu Izraelowego i z przychodniów, którzy gośćmi są między nimi, jeźliby jadł krew, zatwardzę twarz moję przeciw duszy jego, i wygubię ją z ludu jéj.

¹¹ Bo dusza ciała we krwi jest: a jam ją dał wam, abyście nią na ołtarzu oczyszczali za dusze wasze, a krew była na oczyszczenie dusze.

¹² Przetóżem rzekł synom Izraelowym: Żadna dusza z was nie będzie jadła krwie, ani z przychodniów, którzy gośćmi są u was.

¹³ Człowiek którykolwiek z synów Izraelowych i z przychodniów, którzy gośćmi są u was, jeźli łowem albo ptasznictwem uchwyci zwierza albo ptaka, które się jeść godzi: niechaj wyleje krew z niego, a okryje ją ziemią.

¹⁴ Dusza bowiem każdego ciała we krwi jest: przetom rzekł synom Izraelowym: Krwie wszelkiego ciała jeść nie będziecie; bo dusza ciała we krwi jest: a ktokolwiekby ją jadł, zginie. ^[33]

¹⁵ Dusza, któraby jadła zdechlinę albo co uchwyconego od bestyi, tak z obywatelów jako z przychodniów: omyje szaty swe i sam siebie wodą, i nieczysty będzie aż do wieczora: i tym porządkiem stanie się czystym.

Rozdział XVIII

Stopnie małżeństwa nieprzystojnego, i rozmaite plugawości cielesne.

³ Według obyczaju ziemie Egipskiéj, w któréjeście mieszkali, czynić nie będziecie: i według obyczaju ziemie Chananejskiéj, do któréj ja was wprowadzę, nie będziecie czynić, ani w ustawach ich chodzić będziecie.

⁴ Czynić będziecie sądy moje i przykazania mego strzedz, i chodzić w niem będziecie: ja Pan, Bóg wasz.

⁵ Strzeżcie praw moich i sądów, które człowiek pełniąc żyć będzie w nich: Ja Pan. ^[34]

⁶ Żaden człowiek do bliskiéj krwi swéj nie przystąpi, aby odkrył sromotę jéj: Ja Pan.

⁷ Sromoty ojca twego i sromoty matki twéj nie odkryjesz: matka twoja jest, nie odkryjesz sromoty jéj.

⁹ Sromoty siostry twéj, z ojca albo z matki, która w domu, albo gdzie indzie urodzona jest, nie odkryjesz.

¹⁰ Sromoty córki syna twego, albo wnuczki z córki twéj nie odkryjesz; bo sromota twoja jest.

¹¹ Sromoty córki żony ojca twego, którą urodziła ojcu twemu, a jest siostra twoja, nie odkryjesz.

¹⁸ Sromoty siostry matki twéj nie odkryjesz, przeto że ciało jest matki twojéj.

¹⁴ Sromoty stryja twego nie odkryjesz, ani przystąpisz do żony jego, która cię powinowactwem dosięga.

¹⁵ Sromoty niewiastki twojéj nie odkryjesz; bo jest żona syna twego: ani odkryjesz sromoty jéj.

¹⁷ Sromoty żony twéj i córki jéj nie odkryjesz. Córki syna jéj i córki jéj nie weźmiesz, abyś miał odkryć sromotę jéj; bo ciało jéj są, a takie złączenie kazirództwo jest.

¹⁸ Siostry żony twéj na nałożnictwo przy niéj nie weźmiesz, ani odkryjesz sromoty jéj, póki jeszcze ona żywa.

¹⁹ Do niewiasty, która cierpi przyrodzoną chorobę, nie przystąpisz, ani odkryjesz sprosności jéj.

²⁰ Z żoną bliźniego twego spać nie będziesz, ani się nasienia zmięszaniem splugawisz.

²¹ Z nasienia twego nie dasz, aby je ofiarowano bałwanowi Moloch, ani splugawisz imienia Boga twego: Ja Pan.

²² Z mężczyzną nie złączaj się złączeniem niewieściem; bo brzydkość jest. ^[35]

²³ Z żadnem bydlęciem nie złączysz się, ani się z niem splugawisz. Niewiasta niech nie podlega bydlęciu, ani się złącza z niem; bo haniebna złość jest. ^[36]

²⁴ Ani się plugawcie temi wszystkiemi rzeczami, któremi się splugawili wszyscy narodowie, które ja wyrzucę przed obliczem waszem:

²⁵ I któremi jest splugawiona ziemia, któréj ja złości nawiedzę, aby wyrzuciła obywatele swoje.

²⁶ Strzeżcie ustaw moich i sądów, a nie czyńcie ze wszech tych brzydkości, tak obywatel jako mieszkaniec, który gościem jest u was.

²⁷ Albowiem te wszystkie brzydkości czynili obywatele ziemie, którzy byli przed wami i splugawili ją.

²⁸ Przetóż strzeżcie, aby i was także nie wyrzuciła, gdybyście tym podobne rzeczy czynili, jako wyrzuciła naród, który był przed wami.

²⁹ Wszelka dusza, któraby co uczyniła z tych obrzydliwości, zginie z pośrodku ludu swego.

³⁰ Strzeżcież mandatów moich: nie czyńcie, co czynili ci, co przed wami byli, a nie plugawcie się w nich: Ja Pan, Bóg wasz.

Rozdział XIX

Nauki i przykazania rozmaite, które się ściągają do sądów, i ku dobrym obyczajom.

² Mów do wszego zgromadzenia synów Izraelowych, i rzeczesz do nich: Świętymi bądźcie; bom ja Święty jest Pan, Bóg wasz. ^[37]

³ Każdy się bój ojca swego i matki swéj. Sabbatów moich strzeżcie: Ja Pan, Bóg wasz. ^[38]

⁴ Nie zwracajcie się do bałwanów, ani bogów litych sobie czyńcie: Ja Pan, Bóg wasz.

⁶ Tegóż dnia, którego będzie ofiarowana, będziecie ją jeść i dnia drugiego: a cokolwiek zostanie do dnia trzeciego, ogniem spalicie.

⁷ Jeźli kto po dwu dniu będzie jadł z niéj, przeklęty będzie i winien niezbożności.

⁸ I poniesie nieprawość swoję; bo święte Pańskie pomazał, i zginie dusza ona z ludu swego.

⁹ A gdy żąć będziesz zboże z ziemie twojéj, nie będziesz golił ziemie aż do gruntu: ani pozostałych kłosów zbierzesz. ^[39]

¹⁰ Ani w winnicy twojéj gron i jagód upadających zbierzesz; ale ubogim i gościom na zbieranie zostawisz: Ja Pan, Bóg wasz.

¹¹ Nie będziecie czynić kradzieży, nie będziecie kłamać, ani będzie oszukiwał żaden bliźniego swego.

¹² Nie będziesz krzywo przysięgał w imię moje, i nie splugawisz imienia Boga twego: Ja Pan.

¹³ Nie będziesz kładł potwarzy na bliźniego twego, ani go gwałtem ściśniesz: nie zmieszka praca najemnika twego u ciebie aż do zarania. ^[40]

¹⁴ Nie będziesz złorzeczył głuchemu, ani przed ślepym nie będziesz kładł zawady: ale się będziesz bał Pana, Boga twego; bom Ja jest Pan. ^[41]

¹⁵ Nie będziesz czynił nieprawości, ani niesprawiedliwie sądzić będziesz. Nie patrz na osobę ubogiego, ani czcij twarzy możnego, sprawiedliwie sądź bliźniemu twemu. ^[42]

¹⁶ Nie będziesz potwarcą, ani podszczuwaczem między ludem. Nie będziesz stał przeciw krwi bliźniego twego: Ja Pan.

¹⁷ Nie miéj w nienawiści brata twego w sercu twojem: ale go jawnie karz, abyś nie miał grzechu dla niego. ^[43] ^[44]

¹⁸ Nie szukaj pomsty, ani pamiętać będziesz krzywdy sąsiadów twoich: będziesz miłował przyjaciela twego, jako sam siebie: Ja Pan. ^[45]

¹⁹ Praw moich strzeżcie. Bydlęcia twego nie spuszczaj z bydlęty rodzaju inszego. Roli twojéj nie osiewaj rozmaitem nasieniem. Szaty, która ze dwu rzeczy jest utkana, nie obleczesz. ^[46]

²⁰ Człowiek jeźliby spał z niewiastą złączeniem nasienia, któraby była niewolnicą, choć na wydaniu ale nie okupioną, ani wolnością darowaną: oboje ubici będą, i nie umrą, ponieważ nie była wolną.

²² I będzie się kapłan modlił zań, i za grzech jego przed Panem: a będzie mu zaś miłościw, i odpuszczony grzech będzie.

²³ Gdy wnidziecie do ziemie, i naszczepicie w niéj drzewa rodzajnego, oderzniecie jako rzecz nieczystą: owoce, które rodzą przez trzy lata, nieczyste wam będą, ani ich jeść będziecie.

²⁵ A piątego roku będziecie jeść owoc, pozbierawszy jabłka, które z siebie dają: Ja Pan, Bóg wasz.

²⁶ Nie będziecie jeść ze krwią. Nie będziecie wróżyć i snów nie będziecie przestrzegać.

²⁸ I za umarłego nie będziecie rzezać ciała waszego, ani znaków jakich, ani piątna sobie czynić będziecie: Ja Pan.

²⁹ Nie dawaj na wszeteczność córki twojéj, aby się nie splugawiła ziemia i nie napełniła się grzechem.

³¹ Nie skłaniajcie się do czarowników, ani się wieszczków niocz pytajcie, abyście się przez nie splugawili: Ja Pan, Bóg wasz.

³² Przed głową szędziwą powstań a czcij osobę starego: a bój się Pana, Boga twego: Jam jest Pan.

³³ Będzieli przychodzień mieszkał w ziemie waszéj, a będzie przebywał między wami, nie urągajcie mu:

³⁴ Ale niech będzie między wami jako obywatel: i będziecie go miłować jako sami siebie; boście i wy byli przychodniami w ziemi Egipskiéj: Ja Pan, Bóg wasz.

³⁶ Szale sprawiedliwe, i równe niech będą gwichty, sprawiedliwy korzec, i kwarty sprawiedliwe: Ja Pan, Bóg wasz, którym was wywiódł z ziemie Egipskiéj.

³⁷ Strzeżcież wszego przykazania mego i wszech sądów, a czyńcie je: Ja Pan.

Rozdział XX

Ci, którzy ofiarują bałwanom z plemienia swego, którzy czarowników albo wróżek się dokładają, którzy rodzicom łają, i z bydlęty nieuczciwe sprawy miewają, mają być śmiercią straceni.

I mówił Pan do Mojżesza, mówiąc: To powiesz synom Izraelowym: Człowiek z synów Izraelowych, i z przychodniów, którzy mieszkają w Izraelu, ^[47]

² Jeźliby który dał z nasienia swego bałwanowi Moloch, śmiercią niech umrze: lud ziemie ukamienuje go.

³ A ja stawię twarz moję przeciwko jemu: i wytnę go z pośrodku ludu jego, przeto że dał z nasienia swego Moloch i splugawił świątnicę moję i zmazał święte imię moje.

⁴ A jeźliby lud ziemie, nie dbając i jakoby lekce poważając rozkazanie moje, wypuścił człowieka, który z nasienia swego dał Moloch, aniby go chciał zabić,

⁵ Stawię twarz swą przeciw onemu człowiekowi i przeciw powinowactwu jego, i wytnę i samego i wszystkich, którzy mu przyzwolili, aby cudzołożył z Moloch, z pośrodku ludu jego.

⁶ Dusza, któraby się skłoniła do czarowników, i wieszczków, i cudzołożyłaby z nimi, postawię twarz moję przeciw jéj, i wygładzę ją z pośród ludu jéj.

⁷ Poświącajcie się, a bądźcie świętymi; bom Ja jest Pan, Bóg wasz. ^[48]

⁹ Ktoby złorzeczył ojcu swemu, albo matce, śmiercią niechaj umrze: ojcu i matce złorzeczył, krew jego niech będzie na nim. ^[49]

¹⁰ Jeźliby kto cudzołożył z żoną drugiego, a cudzołóstwa się dopuścił z żoną bliźniego swego, śmiercią niechaj umrą i cudzołożnik i cudzołożnica. ^[50]

¹¹ Ktoby spał z macochą swoją, a odkryłby sromotę ojca swego, niechaj oboje śmiercią umrze: krew ich niechaj będzie na nich.

¹² Jeźliby kto spał z niewiastką swoją, oboje niechaj umrze; bo haniebną złość popełnili: krew ich niech będzie na nich.

¹³ Ktoby spał z mężczyzną złączeniem niewieściem, obadwaj haniebną złość zbroili: śmiercią niechaj umrą, krew ich niechaj będzie na nich.

¹⁴ Ktoby pojąwszy za żonę córkę, pojął matkę jéj, haniebną złość zbroił: żywo z niemi będzie gorzał, nie zostanie tak wielki grzech w pośrodku was.

¹⁵ Ktoby się z bydlęciem i zwierzęciem złączył, śmiercią niechaj umrze, zwierzę téż zabijcie.^[51]

¹⁶ Niewiasta, któraby podległa któremukolwiek bydlęciu, pospołu z niem będzie zabita: krew ich niech będzie na nich.

¹⁷ Ktobykolwiek pojął siostrę swą, córkę ojca swego, albo córkę matki swéj, i ujrzałby sromotę jéj, i onaby widziała sromotę brata swego, sprosną rzecz uczynili: zabici będą przed oczyma ludu swego, dlatego, że sromotę swą jeden drugiemu odkryli, i poniosą nieprawość swoję.

¹⁸ Ktoby spał z niewiastą w płynieniu miesięcznem i odkryłby sromotę jéj, i onaby otworzyła źródło krwie swojéj: oboje zabici będą z pośrodku ludu swego.

¹⁹ Sromoty siostry matki twojéj, i siostry ojca twego nie odkryjesz: ktoby to uczynił, sromotę ciała swego obnażył: poniosą oboje nieprawość swoję.

²⁰ Ktoby spał z żoną stryja albo wuja swego, i odkryłby sromotę krewności swojéj, poniosą oboje grzech swój: bez dzieci umrą.

²¹ Ktoby pojął żonę brata swego, czyni rzecz, która się nie godzi: sromotę brata swego odkrył, bez dzieci będą.

²² Strzeżcie ustaw moich i sądów, a czyńcie je, aby i was nie wyrzuciła ziemia, do któréj macie wniść i mieszkać.

²³ Nie chodźcie w ustawach narodów, które ja wypędzę przed wami; wszystko to bowiem czynili, i zbrzydziłem się nimi.

²⁴ Wam zaś powiadam: Posiądźcie ziemię ich, którą wam dam w dziedzictwo, ziemię płynącą mlekiem i miodem: Ja Pan, Bóg wasz, którym was odłączył od innych narodów.

²⁵ Odłączcież wy téż bydlę czyste od nieczystego, i ptaka czystego od nieczystego, abyście nie splugawili dusz waszych bydlęty i ptaki, i wszystkiem tem, co się rucha na ziemi, i którem wam pokazał być nieczyste.

²⁶ Będziecie mi świętymi; bo Święty jestem Ja Pan, i odłączyłem was od inszych ludów, abyście byli moi. ^[52]

²⁷ Mąż albo niewiasta, w którychby był duch pythonów, albo wieszczy, śmiercią niech umrą: kamieniem je pobiją, krew ich niech będzie na nich.^[53]

Rozdział XXI

Na których pogrzebiech mogli kapłani bywać, a jakowe żony pojmować: którzy się nie godzili na kapłaństwo, i o córce kapłańskiéj, gdyby wystąpiła.

Rzekł téż Pan do Mojżesza: Mów do kapłanów, synów Aaronowych, i rzeczesz do nich: Niech się nie maże kapłan śmierciami sąsiadów swoich:

⁵ Nie będą golić głowy ani brody, ani na ciele swem będą czynić rzezania.

⁶ Świętymi będą Bogu swemu, a nie splugawią imienia jego; albowiem zapał Pański, i chleby Boga swego ofiarują, a przetóż świętymi będą. ^[54]

⁷ Nierządnice i podłéj wszetecznice nie pojmą za żonę, ani téj, która odrzucona jest od męża; bo poświęceni są Bogu swemu, ^[55]

⁸ I chleby pokładne ofiarują. Niechże tedy świętymi będą; bom i Ja Święty jest Pan, który je poświącam.

⁹ Kapłańska córka jeźliby zastana była w nierządzie i zgwałciła imię ojca swego, ogniem będzie spalona.

¹⁰ Arcykapłan, to jest: największy kapłan między bracią swoją, na którego głowę wylany jest olejek pomazania, i którego ręce na kapłaństwo są poświęcone, i obleczony jest w szaty święte: głowy swéj nie odkryje, szat nie rozedrze.

¹¹ I do żadnego umarłego zgoła nie wnidzie: i ojcem swym i matką nie będzie się plugawił.

¹² Ani wynidzie z świętych, aby nie splugawił świątnice Pańskiéj; bo olejek świętego pomazania Boga jego jest na nim: Ja Pan.

¹⁴ Lecz wdowy i odrzuconéj i plugawéj i nierządnice nie pójmie, ale panienkę z ludu swego:

¹⁵ Aby nie zmięszał plemienia rodzaju swego z pospolitym człowiekiem ludu swego; bom Ja Pan, który go poświącam.

¹⁷ Mów do Aarona: Człowiek z nasienia twego, według domów, któryby miał zmazę, nie będzie ofiarował chleba Bogu swemu:

¹⁸ Ani przystąpi do służby jego: jeźli będzie ślepy, jeźli chromy, jeźli małego nosa, albo wielkiego, albo krzywego:

²⁰ Jeźli garbaty, jeźli płynących oczu, jeźli mający bielmo na oku, albo świerzb ustawiczny, jeźli parchy na ciele, albo wypukły.

²¹ Wszelki, któryby miał wadę z nasienia Aarona kapłana, nie przystąpi ofiarować ofiar Panu, ani chlebów Bogu swemu.

²³ Ale tak, żeby za zasłonę nie wchodził, ani do ołtarza przystępował: ponieważ ma wadę, a nie ma plugawić świątnice mojéj: Ja Pan, który je poświącam.

²⁴ Mówił tedy Mojżesz do Aarona i do synów jego i do wszystkiego Izraela wszystko, co mu było rozkazano.

Rozdział XXII

Którzyby się mieli wściągać od tych rzeczy, które są Panu Bogu poświęcone, a które rzeczy mieliby ofiarować.

² Mów do Aarona i do synów jego, aby się strzegli tych rzeczy, które są poświęcone synów Izraelowych, i nie splugawiali imienia rzeczy mnie poświęconych, które oni ofiarują: Ja Pan.

³ Mów do nich i do potomków ich: Wszelki człowiek, który przystąpi z rodu waszego do tych rzeczy, które są poświęcone, i które ofiarowali synowie Izraelowi Panu, w którym jest nieczystota, zginie przed Panem: Ja jestem Pan.

⁴ Człowiek z nasienia Aaronowego, któryby był trędowaty, albo płynienie nasienia cierpiący: nie będzie jadł z tych rzeczy, które mi są poświęcone, aż będzie uzdrowion. Któryby się dotknął nieczystego od zmarłego, i z którego wychodzi nasienie jakoby złączenia,

⁵ I który się dotyka płazu i czegokolwiek nieczystego, którego dotknienie jest nieczyste:

⁶ Nieczysty będzie aż do wieczora, i nie będzie jadł tych rzeczy, które są poświęcone; ale gdy omyje ciało swoje wodą,

⁷ A słonce zajdzie: tedy oczyszczony, będzie pożywał rzeczy poświęconych; bo pokarm jego jest.

⁸ Zdechliny i uchwyconego od zwierza nie będą jeść, ani się splugawią niemi: Jam jest Pan. ^[57]

⁹ Niechaj strzegą przykazania mego, aby nie podlegli grzechowi i nie umarli w świątnicy, gdyby ją splugawili: Ja Pan, który je poświącam.

¹⁰ Żaden obcy nie będzie jadł rzeczy poświęconych: komornik kapłański, i najemnik jeść z nich nie będą.

¹¹ Ale którego kapłan kupił, i któryby był rodzic domu jego, ci będą jeść z nich.

¹² Jeźli córka kapłańska pójdzie za kogokolwiek z ludu: z tych rzeczy, które są poświęcone, i z pierwocin nie będzie jadła.

¹³ Ale jeźli wdowa, albo odrzucona, i bez dziatek wróci się do domu ojca swego: jako panienką zwykła była, będzie jeść pokarmy ojca swego. Wszelki obcy jeść z nich nie ma wolności.

¹⁴ Ktoby z niewiadomości jadł poświęcone, nadda piątą część do tego, co zjadł, i da kapłanowi do świątnice.

¹⁵ Ani splugawią poświęconych rzeczy synów Izraelowych, które ofiarują Panu:

¹⁶ By snadź nie podjęli karania za grzech swój, gdyby jedli poświęcone: Ja Pan, który je poświącam.

¹⁸ Mów do Aarona i synów jego i do wszystkich synów Izraelowych, i rzeczesz do nich: Człowiek z domu Izraelowego i z przychodniów mieszkających u was, któryby ofiarował ofiarę swą, albo śluby pełniąc, albo dobrowolnie ofiarując: cobykolwiek ofiarował na całopalenie Panu,

¹⁹ Aby było ofiarowano przez was, samiec będzie bez makuły z wołów, i z owiec, i z kóz.

²¹ Człowiek, któryby ofiarował ofiarę zapokojnych Panu, albo śluby pełniąc, albo dobrowolnie ofiarując: tak z wołów, jako z owiec, wady nie mające ofiaruje, aby przyjemno było: żadna wada w niem nie będzie. ^[58]

²² Jeźli będzie ślepe, jeźli ułomne, jeźli bliznę mające, jeźli brodawki albo świerzb, albo parch, nie ofiarujecie ich Panu, ani palcie z nich na ołtarzu Pańskim.

²³ Wołu i owcę, ucho i ogon uciąwszy, dobrowolnie ofiarować możesz: ale ślub z nich wypełniony być nie może.

²⁴ Żadnego zwierzęcia, któreby miało albo starte, albo stłuczone, albo wyrznione a wyjęte jąderka, nie ofiarujecie Panu, a w ziemi waszéj tego koniecznie nie czyńcie.

²⁵ Z ręki cudzoziemca nie będziecie ofiarować chleba Bogu waszemu, i cokolwiekby inszego chciał dać; bo są wszystkie skażone i pomazane, nie przyjmiecie ich.

²⁷ Wół, owca i koza, gdy się urodzą, siedm dni będą pod cyckiem matki swojéj; a ósmego dnia, i potem mogą być ofiarowane Panu.

²⁸ Choć to krowa, choć owca, nie będą ofiarowane jednego dnia z płodem swym.

²⁹ Jeźli ofiarować będziecie ofiarę za dziękczynienie Panu, aby mogła być ubłagalna, ^[59]

³⁰ Tegóż dnia ją zjecie, nie zostanie nic do poranku drugiego dnia: Ja Pan.

³² Nie plugawcie imienia mego świętego, abych był święcon w pośrodku synów Izraelowych: Ja Pan, który was poświącam.

Rozdział XXIII

Uroczystości Świąt Wielkonocnych, Świątecznych, Tygodniów, Żniw, Trąb, Oczyszczenia, Kuczek, i jaką sprawą mają być sprawowane.

² Mów synom Izraelowym, i rzeczesz do nich: Te są święta Pańskie, które będziecie zwać świętemi.

³ Sześć dni będziecie robić: dzień siódmy, że jest odpoczynienie Sabatu, będzie nazwań święty: żadnéj roboty weń robić nie będziecie. Sabat Pański jest we wszech mieszkaniach waszych.

⁴ Te są tedy święta Pańskie święte, które obchodzić macie czasów swoich.

⁵ Miesiąca pierwszego czternastego dnia miesiąca ku wieczoru Phaze Pańskie jest. ^[60]

⁶ A piętnastego dnia tego księżyca wielkie święto przaśników jest Panu. Siedm dni przaśniki jeść będziecie.

⁷ Dzień pierwszy będzie wam przechwalebny i święty: żadnéj roboty służebniczéj weń robić nie będziecie;

⁸ Ale ofiarować będziecie ofiarę w ogniu Panu przez siedm dni, a dzień siódmy będzie chwalebniejszy i świętszy: i żadnéj roboty służebniczéj nie uczynicie weń.

¹⁰ Mów synom Izraelowym, i rzeczesz do nich: Gdy wnidziecie do ziemie, którą ja wam dam, i pożniecie zboże: przyniesiecie snopy kłosów, pierwociny żniwa waszego do kapłana.

¹¹ Który podniesie snopek przed Panem, aby przyjemny był za was, drugiego dnia Sabatu, i poświęci go. ^[61]

¹² I tego dnia, którego poświęcają snopek, będzie zabit baranek niepokalany roczny na całopalenie Panu.

¹³ I mokre ofiary z nim będą ofiarowane, dwie dziesiąte części białéj mąki oliwą zaczynionéj na zapał Pański, i na wonność najwdzięczniejszą: a mokra téż ofiara wina czwarta część hin.

¹⁴ Chleba i prażma, ani krup nie będziecie jeść ze zboża, aż do dnia, którego ofiarujecie z niego Bogu waszemu. Przykazanie jest wieczne w rodzajach i wszech mieszkaniach waszych.

¹⁵ Liczyć tedy będziecie od drugiego dnia Sabatu, któregoście ofiarowali snopek pierwocin, siedm tygodniów zupełnych,

¹⁶ Aż do drugiego dnia wypełnienia siódmego tygodnia, to jest pięćdziesiąt dni: i tak ofiarę nową Panu ofiarujecie: ^[62]

¹⁷ Ze wszystkich mieszkań waszych dwa chleby pierwocin, ze dwu dziesiątych części białéj mąki kwaszonéj, które upieczecie na pierwociny Panu.

¹⁸ I ofiarujecie z chlebem siedm baranków bez makuły rocznych i cielca jednego z stada i dwu baranów: i będą na całopalenie z mokremi ofiarami swemi, na wonność najwdzięczniejszą Panu.

¹⁹ Uczynicie téż kozła za grzech i dwu baranków rocznych ofiary zapokojnych.

²⁰ A gdy je podniesie kapłan z chlebami pierwocin przed Panem, dostaną mu się na użytek jego.

²¹ I nazowiecie ten dzień przechwalebny i najświętszy: żadnéj roboty służebniczéj weń robić nie będziecie. Ustawa wieczna będzie we wszech mieszkaniach i w rodzajach waszych.

²² A gdy będziecie żąć zboże ziemie waszéj, nie będziecie go przyżynać aż do ziemie: ani pozostałych kłosów zbierzecie; ale je ubogim i przychodniom zostawicie: Jam jest Pan, Bóg wasz. ^[63]

²⁴ Mów synom Izraelowym: Miesiąca siódmego, pierwszego dnia miesiąca, będzie wam Sabat, pamiętne, gdy uderzą w trąby, i będzie nazwany święty. ^[64]

²⁵ Żadnéj roboty służebniczéj weń robić nie będziecie, i ofiarujecie całopalenie Panu.

²⁷ Dziesiątego dnia miesiąca tego siódmego dzień oczyszczania będzie przechwalebny, i będzie zwan święty: i będziecie weń dręczyć dusze wasze, i ofiarujecie całopalenie Panu. ^[65]

²⁸ Wszelkiéj roboty służebniczéj robić nie będziecie czasu dnia tego; bo dzień ubłagania jest, aby wam był miłościw Pan, Bóg wasz.

²⁹ Wszelka dusza, któraby nie była udręczona tego dnia, zginie z ludzi swoich.

³¹ Przetóż nic robić nie będziecie weń: ustawa wieczna będzie wam we wszech rodzajach i mieszkaniach waszych.

³² Sabat odpoczynienia jest; i będziecie trapić dusze wasze dziewiątego dnia miesiąca. Od wieczora do wieczora święcić będziecie święta wasze.

³⁴ Mów synom Izraelowym: Od piętnastego dnia miesiąca tego siódmego, będą święta kuczek siedm dni Panu.

³⁵ Pierwszy dzień będzie nazwany przechwalebny i najświętszy: żadnéj roboty służebniczéj weń robić nie będziecie.

³⁶ A przez siedm dni ofiarujecie całopalenia Panu. Dzień też ósmy będzie przechwalebny i najświętszy, i ofiarujecie całopalenie Panu; jest bowiem zgromadzenia i zebrania: żadnéj roboty służebniczéj weń robić nie będziecie.

³⁷ Teć są święta Pańskie, które zwać będziecie najsławniejszemi, i najświętszemi, i będziecie w nie ofiarować obiaty Panu, całopalenia i mokre ofiary, według obyczaju dnia każdego.

³⁸ Okrom Sobót Pańskich: i darów waszych, i które ofiarować będziecie z ślubu, albo które dobrowolnie dawać będziecie Panu.

³⁹ Od piętnastego tego dnia miesiąca siódmego, gdy zbierzecie wszystkie owoce ziemie waszéj, będziecie obchodzić święta Panu przez siedm dni, dnia pierwszego i ósmego będzie Sabat, to jest odpoczynienie.

⁴⁰ I weźmiecie sobie dnia pierwszego owoce z drzewa najpiękniejszego i różczki palmowe i gałązki drzewa gęstych gałęzi, i wierzbiny od potoku, i będziecie się weselić przed Panem, Bogiem waszym.

⁴¹ I święcić będziecie święto jego siedm dni przez rok. Ustawa wieczna będzie w rodzajach waszych. Miesiąca siódmego święta będziecie święcić.

⁴² I będziecie mieszkać w kuczkach przez siedm dni: wszelki, kto jest z rodu Izraelowego, będzie mieszkał w kuczkach:

⁴³ Aby się nauczyli potomkowie wasi, żem kazał w kuczkach mieszkać synom Izraelowym, gdym je wywiódł z ziemie Egipskiéj: Ja Pan, Bóg wasz.

⁴⁴ I mówił Mojżesz o świętach wielkich Pańskich do synów Izraelowych.

Rozdział XXIV

Sposób sprawiania lamp do Kościoła: Chlebów obliczności, i karanie bluźnierzów i tych, którzy kogo szkodzą.

² Przykaż synom Izraelowym, abyć przynieśli oliwy z drzewa oliwnego, przeczystéj i przezroczystéj, dla przyprawienia lamp ustawicznie,

³ Przed zasłoną świadectwa w przybytku przymierza. I będzie je stawiał Aaron, od wieczora aż do zarania przed Panem, służbą i obrzędem wiecznym w rodzajach waszych.

⁴ Na lichtarzu przeczystym będzie je zawżdy stawiał przed obliczem Pańskiem.

⁵ Weźmiesz téż białéj mąki, i upieczesz z niej dwanaście chlebów, z których każdy będzie miał dwie dziesiąte części:

⁶ Z których po sześci jeden przeciw drugiemu na stole przeczystym przed Panem położysz.

⁷ I włożysz na nie kadzidła najjaśniejszego, aby był chleb na pamiątkę obiaty Pańskiéj.

⁸ Na każdą sobotę będą je odmieniać przed Panem, przyjęte od synów Izraelowych przymierzem wiecznem.

⁹ I będą Aaronowe i synów jego, aby je jedli na miejscu świętem; bo święte świętych jest z ofiar Pańskich prawem wiecznem.

¹⁰ A oto wyszedłszy syn niewiasty Izraelskiéj, którego miała z mężem Egiptyaninem między syny Izraelowymi, swarzył się w obozie z mężem Izraelskim.

¹¹ A gdy zbluźnił imię Pańskie i złorzeczył mu, przywiedziono go do Mojżesza. (A zwano matkę jego Salumith, córka Dabry z pokolenia Dan.)

¹⁴ Wywiedź bluźniercę za obóz, a niech włożą wszyscy, którzy słyszeli, ręce swe na głowę jego, i niech go ukamionuje wszystek lud.

¹⁵ A do synów Izraelowych mówić będziesz: Człowiek, któryby złorzeczył Bogu swemu, poniesie grzech swój.

¹⁶ A ktoby bluźnił imię Pańskie, śmiercią niech umrze: kamieńmi go zabije wszystek lud, choćby on obywatel, choć przychodzień był. Ktoby bluźnił imię Pańskie, śmiercią niech umrze.

¹⁹ Ktoby oszpecił kogokolwiek z sąsiadów swoich, jako uczynił, tak mu się stanie.

²⁰ Złamanie za złamanie, oko za oko, ząb za ząb odda. Jaką uczynił zmazę, taką cierpieć będzie musiał. ^[67]

²² Jednaki sąd niechaj będzie między wami, bądźby przychodzień, bądź obywatel zgrzeszył; bom Ja jest Pan, Bóg wasz.

²³ I mówił Mojżesz do synów Izraelowych: i wywiedli onego, który był zbluźnił, za obóz, i zabili go kamieńmi. I uczynili synowie Izraelowi tak, jako był przykazał Pan Mojżeszowi.

Rozdział XXV

Postanowienie o siódmem i miłościwem lecie, o lichwie, o zniewoleniu i o poimanych odkupieniu.

² Mów synom Izraelowym, i rzeczesz do nich: Gdy wnidziecie do ziemie, którą ja wam dam: Sobotuj Sobotę Panu.

³ Sześć lat zasiewać będziesz pole twoje, i sześć lat obrzynać będziesz winnicę twoję, i zbierać owoce jéj;

⁴ Ale siódmego roku Sabat będzie ziemi, odpoczynienia Pańskiego: pola zasiewać nie będziesz, i winnice nie będziesz obrzynać.

⁵ Co sama ziemia zrodzi, żąć nie będziesz: i jagód winnych pierwocin twoich zbierać nie będziesz, jakoby zbieranie wina; bo rok odpoczynienia jest ziemie.

⁶ Ale wam będą na pokarm, tobie i niewolnikowi twemu, niewolnicy i najemnikowi twemu, i przychodniowi, którzy gośćmi są u ciebie:

⁸ Naliczysz téż sobie siedm tygodniów lat, to jest, po siedmkroć siedm, które pospołu czynią lat czterdzieści i dziewięć:

⁹ I zatrąbisz w trąbę miesiąca siódmego, dziesiątego dnia miesiąca, czasu ubłagania, po wszystkiéj ziemi waszéj.

¹⁰ I poświęcisz rok pięćdziesiąty i ogłosisz odpuszczenie wszystkim obywatelom ziemie twojéj; albowiem ten jest Jubileusz. Wróci się człowiek do majętności swojéj, i każdy się wróci do domu dawnego;

¹¹ Bo Jubileusz jest, i pięćdziesiąty rok. Nie będziecie siać ani żąć, co się samo na polu rodzi: i pierwocin zbierania wina nie zbierzecie,

¹² Dla poświęcenia Jubileusza; ale natychmiast ofiarowane jeść będziecie.

¹⁴ Gdy co przedasz sąsiadowi swemu, albo kupisz u niego, nie zasmucaj brata twego: ale według liczby lat Jubileusza kupisz u niego,

¹⁶ Im więcéj zostanie lat po Jubileuszu, tem większa będzie zapłata: a im mniéj czasu naliczysz, tem tańsze kupno będzie; czas bowiem zboża przeda tobie.

¹⁷ Nie trapcie braciéj z pokolenia waszego, ale się niech każdy boi Boga swego; bo Ja Pan, Bóg wasz.

¹⁸ Czyńcie przykazania moje, a sądów przestrzegajcie i wypełniajcie je, abyście mogli mieszkać w ziemi bez wszelkiego strachu:

¹⁹ A żeby wam ziemia rodziła urodzaje swoje, którychbyście używali aż do sytości, nie bojąc się najazdu od nikogo.

²⁰ A jeźli rzeczecie: Co będziemy jeść siódmego roku, jeźli nie będziemy siać ani zbierać zboża naszego?

²¹ Dam wam błogosławieństwo moje roku szóstego, i uczyni urodzaj trzech lat.

²² I będziecie siać ósmego roku, a będziecie jeść stare zboże aż do dziewiątego roku: aż się urodzą nowe, jeść będziecie stare.

²³ Ziemia téż nie będzie przedana na wieczność; bo moja jest, a wyście przychodniowie i kmiecie moi.

²⁴ Przetóż wszelka ziemia osiadłości waszéj pod kondycyą wykupienia przedana będzie.

²⁵ Jeźli zubożawszy brat twój przeda majętnostkę swoję, a chciałby bliski jego może wykupić, co on był przedał:

²⁷ Będą porachowane pożytki od tego czasu, jako przedał: a co zostanie, odda temu, co kupił i tak odbierze majętność swoję.

²⁸ A jeźli nie najdzie ręka jego, żeby oddał zapłatę, będzie trzymał kupiec, co kupił, aż do roku Jubileusza; w nim bowiem każde przedanie wróci się do pana i do dzierżawcy pierwszego.

²⁹ Ktoby przedał dom w murze miejskim, będzie miał wolność odkupienia, aż się jeden rok skończy.

³⁰ Jeźli nie wykupi, a rok minie, ten, który go kupił, będzie go miał i potomkowie jego na wieczność, a nie będzie mógł być wykupiony ani w Jubileusz.

³¹ Ale jeźli dom jest we wsi, która nie ma murów, polnem prawem przedan będzie: jeźli pierwéj nie będzie wykupiona, w Jubileusz wróci się do pana.

³² Domy Lewitów, które są w mieściech, zawżdy mogą być wykupione.

³³ Jeźli ich nie wykupią, w Jubileusz wrócą się do panów; bo domy miast Lewitskich, miasto majętności są między synmi Izraelowymi.

³⁴ Ale domy ich na przedmieściu niech nie będą przedane; bo jest osiadłość wieczna.

³⁵ Jeźli zubożeje brat twój, a osłabieje ręka jego, i przyjmiesz go jako przychodnia i gościa, a będzie żył z tobą:

³⁶ Nie weźmiesz lichwy od niego, ani więcéj niżeś dał; bój się Boga twego, żeby żyć mógł twój brat przy tobie.

³⁷ Pieniędzy twoich nie dasz mu na lichwę, i zboża nad zwyż nie będziesz wyciągał.

³⁸ Ja Pan, Bóg wasz, którym was wywiódł z ziemie Egipskiéj, abym wam dał ziemię Chananejską, a był Bogiem waszym.

³⁹ Jeźli ubóstwem przyciśniony zaprzeda się tobie brat twój, nie będziesz go cisnął służbą niewolniczą:

⁴⁰ Ale jako najemnik i oracz będzie u ciebie: aż do roku Jubileusza będzie robił u ciebie.

⁴¹ A potem wynidzie z dziatkami swemi i wróci się do rodziny i do majętności ojców swoich.

⁴² Słudzy bowiem moi są, i jam je wywiódł z ziemie Egipskiéj: niech nie będą przedawani jako niewolnicy.

⁴⁴ Niewolnik i niewolnica niech wam będzie z narodów, które są w okolicy waszéj.

⁴⁵ I z przychodniów, którzy gościami są u was, albo którzy się z nich urodzą w ziemi waszéj, te będziecie mieć za sługi.

⁴⁶ I prawem dziedzicznem podacie je potomkom, i odzierżycie na wieki, ale braciéj waszéj, synów Izraelowych, nie uciskajcie mocą.

⁴⁷ Jeźli się zmocni u was ręka przychodnia i gościa, a brat twój zubożawszy przeda się mu, albo któremukolwiek z rodu jego:

⁴⁸ Po zaprzedaniu może być odkupion: który chce z braciéj jego, odkupi go.

⁴⁹ I stryj, i stryjeczny brat, i krewny, i powinowaty: a jeźli i sam będzie mógł, odkupi się,

⁵⁰ Obrachowawszy tylko lata od czasu zaprzedania swego, aż do roku Jubileusza: a pieniądze, za które był przedan, według liczby lat, i jako najemnikowi płacą zrachowawszy.

⁵¹ Jeźli więcéj lat będzie, które zostają aż do Jubileusza, wedle tychże odda i okup.

⁵² A jeźli mało, porachuje się z nim według liczby lat, i odda kupcowi, co zostało lat,

⁵³ Których pierwéj służył zapłaty wrachowawszy: nie będzie go dręczył gwałtownie przed oczyma twemi,

⁵⁴ A jeźliby przez to nie mógł być odkupiony, roku Jubileuszu wynidzie z dziećmi swemi.

⁵⁵ Moi bowiem słudzy są synowie Izraelowi, którem wywiódł z ziemie Egipskiéj.

Rozdział XXVI

Tym, którzy przykazanie Pana Boga pełnią, zapłaty opisują: a którzy przestępują, karanie wielkie.

Ja Pan, Bóg wasz. Nie będziecie sobie czynić bałwana ani ryciny, ani znaków stawiać będziecie, ani kamienia znacznego postawicie w ziemi waszéj, żebyście się mu kłaniali; bom Ja jest Pan, Bóg wasz. ^[70]

³ Jeźli w przykazaniach moich chodzić będziecie, a mandaty moje zachowacie i wypełnicie je,

⁴ Dam wam dżdże czasów swoich, a ziemia da urodzaj swój, i owocu drzewa pełne będą. ^[71]

⁵ Zajmie młódźba żniwa zbieranie wina, a zbieranie wina nadejdzie siew: i będziecie jeść chleb wasz w sytości i bez strachu mieszkać będziecie w ziemi waszéj.

⁶ Dam pokój na granicach waszych: będziecie spać, a nie będzie, ktoby przestraszył: odejmę złe zwierzę, a miecz nie przejdzie granic waszych.

⁸ Będą gonić pięć waszych sto obcych, a sto z was dziesięć tysięcy: polegą nieprzyjaciele wasi mieczem przed oczyma waszemi.

⁹ Wejrzę na was i rozkrzewię: rozmnożycie się, i utwierdzę przymierze moje z wami.

¹⁰ Będziecie jeść najstarsze starych rzeczy: a stare, gdy nowe nastaną, wyrzucicie.

¹² Będę chodził między wami, i będę Bogiem waszym, a wy będziecie ludem moim. ^[72]

¹³ Ja Pan, Bóg wasz, którym was wywiódł z ziemie Egiptyanów, żebyście im nie służyli, i którym połamał łańcuchy szyi waszych, żebyście prosto chodzili.

¹⁴ A jeźli mię nie usłuchacie i nie zachowacie wszystkich przykazań moich:

¹⁵ Jeźli wzgardzicie prawa moje, i sądy moje lekce poważycie, abyście nie uczynili tego, com ja postanowił, i wniwecz obrócicie przymierze moje: ^[73]

¹⁶ Ja téż wam to uczynię: Nawiedzę was prędko ubóstwem i gorącością, któraby pokaziła oczy wasze i znędziła dusze wasze: próżno siać będziecie siew, który od nieprzyjaciół pożarty będzie.

¹⁷ Postawię twarz moję przeciwko wam, i upadniecie przed nieprzyjacioły waszymi: i będziecie poddani tym, którzy was mają w nienawiści, będziecie uciekać, choć was nikt gonić nie będzie.

¹⁸ A jeźli ani tak nie usłuchacie mię, przydam karania waszego siedmiorako dla grzechów waszych:

¹⁹ I zetrę pychę zatwardzenia waszego: i dam wam niebo z wierzchu jako żelazo, a ziemię miedzianą.

²⁰ Wniwecz pójdzie praca wasza: nie da ziemia pożytku, ani drzewa dadzą owoców.

²¹ Jeźli chodzić będziecie przeciwko mnie, a nie zechcecie mię słuchać, przydam kaźni waszéj siedmiorako dla grzechów waszych:

²² I puszczę na was bestye polne, któreby pojadły was i dobytek wasz, i przywiodły do trochy wszystko: a drogi wasze żeby spustoszały.

²³ A jeźliż ani tak nie będziecie chcieć przyjąć karności, ale przeciwko mnie pójdziecie:

²⁴ Ja téż przeciwko wam przeciwny pójdę, i uderzę was siedmkroć dla grzechów waszych.

²⁵ I przywiodę na was miecz mszczący się przymierza mego: a gdy ucieczecie do miast, puszczę powietrze między was, i będziecie podani w ręce nieprzyjacielskie.

²⁶ Gdy złamię podporę chleba waszego, tak iż dziesięć niewiast naraz w jednym piecu będą piec chleb: i będą go oddawać pod wagą, i będziecie jeść, a nie najecie się.

²⁷ A jeźli ani przez to nie usłuchacie mię, ale pójdziecie przeciwko mnie:

²⁸ I ja pójdę przeciwko wam, w zapalczywości przeciwnéj, i skarzę was siedmią plag dla grzechów waszych:

³⁰ Popsuję wyżyny wasze, i bałwany połamię: padniecie między obaliny bałwanów waszych, i będzie się brzydziła wami dusza moja:

³¹ Tak bardzo, iż miasta wasze obrócę w pustynią, i spustoszę świątnice wasze, i nie przyjmę więcéj wonności najwdzięczniejszéj.

³² I popsuję ziemię waszę, i zdumieją się nad nią nieprzyjaciele wasi, gdy będą w niéj mieszkać.

³³ A was rozproszę między narody i dobędę miecza za wami: i będzie ziemia wasza pusta, a miasta wasze zburzone.

³⁴ Tedy się będą podobały ziemi Sabaty jéj, po wszystkie dni pustek jéj: kiedy będziecie

³⁵ W ziemi nieprzyjacielskiéj, będzie sobotowała, i odpocznie Sabaty pustek swoich: przeto że sobie nie odpoczęła w Sabaty wasze, gdyście mieszkali na niéj.

³⁶ A którzy z was zostaną, dam strach do serca ich w ziemiach nieprzyjacielskich: przestraszy je chrzęst listu lecącego, i tak będą uciekać jako przed mieczem: będą padać, choć ich nikt nie goni. ³⁷ I padnie każdy na brata swego, jako uciekający przed wojną: żaden z was nie będzie się śmiał sprzeciwić nieprzyjacielowi.

³⁹ A jeźli i z tych niektórzy zostaną, uschną w nieprawościach swoich: w ziemi nieprzyjaciół swoich, i za grzechy ojców swych i swoje utrapieni będą.

⁴⁰ Aż wyznają nieprawości swoje i przodków swoich, któremi wystąpili przeciwko mnie, i chodzili sprzeciwiając mi się.

⁴¹ Chodzić tedy i ja będę przeciwko im, i wwiodę je do ziemie nieprzyjaciół ich, aż się zawstydzi nieobrzezane serce ich: tóż się modlić będą za niezbożności swoje.

⁴² I wspomnię na przymierze moje, którem uczynił z Jakóbem i z Izaakiem i z Abrahamem: i wspomnię téż na ziemię,

⁴³ Która będąc od nich opuszczona, będzie się sobie podobała w świętach swoich, cierpiąc pustki dla nich. A oni będą się modlić za grzechy swoje, iż odrzucili sądy moje i prawa moje wzgardzili.

⁴⁴ Wszakże téż, gdy byli w ziemi nieprzyjacielskiéj, nie do końcam ich odrzucił, anim ich tak wzgardził, żeby wyniszczeni byli, i żebych zrzucił przymierze moje z nimi; jam bowiem jest Pan, Bóg ich:

⁴⁵ I wspomnię na przymierze moje dawne, kiedym je wywiódł z ziemie Egipskiéj przed oczyma narodów, abym był Bogiem ich: Ja Pan. Teć są sądy i przykazania i prawa, które dał Pan między sobą a między synmi Izraelowymi na górze Synai, przez ręce Mojżeszowe.

Rozdział XXVII

Obietnice i śluby rozmaite: tudzież i wypełnienia ich, i dziesięcin płacenie.

² Mów synom Izraelowym, i rzeczesz do nich: Człowiek, który uczyni ślub, a poślubi Bogu duszę swoję, pod szacunkiem da okup.

³ Jeźli będzie mężczyzna od dwudziestego roku aż do sześćdziesiątego roku, da pięćdziesiąt syklów śrebra wedle kościelnej wagi:

⁵ A od piątego roku aż do dwudziestego, mężczyzna da dwadzieścia syklów, niewiasta dziesięć.

⁶ Od jednego miesiąca aż do piątego roku za mężczyznę dadzą pięć syklów: a za żeńszczyzny trzy.

⁷ Mężczyzna w sześcidziesiąt lat i daléj da piętnaście syklów, niewiasta dziesięć.

⁸ Jeźli będzie ubogi, a szacunku oddać nie będzie mógł: stanie przed kapłanem, a ile on oszacuje i obaczy, że może oddać, tyle da.

⁹ Ale bydlę, które może być ofiarowane Panu, jeźliby kto ślubował, święte będzie:

¹⁰ I nie będzie mogło być odmienione, to jest, ani lepsze za gorsze, ani gorsze za lepsze: a jeźli odmieni, i to, które jest odmienione, i ono, za które odmienione jest, będzie poświęcone Panu.

¹¹ Bydlę nieczyste, które Panu ofiarowane być nie może, jeźliby kto ślubił, będzie przywiedzione przed kapłana.

¹³ Którą będzieli chciał dać ten, który ofiaruje: nadda na oszacowanie piątą część.

¹⁴ Człowiek jeźli ślubi dom swój i poświęci Panu, ogląda go kapłan, jeźli jest dobry albo zły: i wedle ceny, która od niego postanowiona będzie, przedan będzie.

¹⁵ Lecz jeźli ten, który ślubił, będzie go chciał odkupić, da piątą część oszacowania nadzwyż, i będzie miał dom.

¹⁶ A jeźli rolą osiądłości swéj ślubi i poświęci Panu: według miary zasiewku będzie szacowana cena, jeźli trzydziestą korcy jęczmienia zasiewają ziemię, za pięćdziesiąt syklów śrebra ma być przedana.

¹⁷ Jeźli zaraz od roku zaczętego Jubileusza poślubi rolą, za co może stać, za to będzie oszacowana.

¹⁸ Ale jeźli wyszło nieco czasu, kapłan porachuje pieniądze według liczby lat, które jeszcze zbywają aż do Jubileusza, i wytrącono będzie z zapłaty.

¹⁹ A jeźli będzie chciał odkupić rolą, ten który ją ślubił, nadda piątą część oszacowanych pieniędzy, i otrzyma ją.

²⁰ Lecz jeźli nie będzie chciał odkupić, ale komu inszemu będzie zaprzedana: już więcéj ten, który ją ślubił, odkupić jéj nie będzie mógł.

²¹ Bo gdy przyjdzie dzień Jubileusza, będzie poświęcona Panu, a majętność poświęcona do prawa należy kapłańskiego.

²² Jeźli pole kupione jest, a nie z ojczystéj osiadłości, poświęcone będzie Panu:

²³ Zrachuje kapłan według liczby lat aż do Jubileusza cenę, i da ten, który ją był ślubił Panu.

²⁴ A w Jubileuszu wróci się do pierwszego pana, który je był przedał, i miał je w dziale majętności swojéj.

²⁵ Wszelki szacunek będą ważyć syklem świątnice: sykiel ma dwadzieścia pieniędzy.

²⁶ Pierworodnych, które należą Panu, żaden nie może poświęcić, ani ślubić, bądź wół, bądź owca: Pańskie są.

²⁷ A jeźli jest bydlę nieczyste, odkupi ten, który ofiarował, według szacunku twego, i nadda piątą część ceny. Jeźli nie będzie chciał odkupić, przedane będzie innemu za cokolwiek od ciebie będzie oszacowane. ^[74]

²⁸ Wszelkie, co poświęcone będzie Panu, bądź człowiek, bądź bydlę, albo rola, nie będzie przedano, ani będzie mogło być odkupiono: cokolwiek raz będzie poświęcono, święte świętych będzie Panu.

²⁹ I wszelkie poświęcone, które ofiaruje człowiek, nie będzie odkupione, ale śmiercią umrze.

³⁰ Wszystkie dziesięciny ziemie, choć ze zboża, choć i z owocu drzewa, Pańskie są i jemu się poświęcają.

³² Wszystkich dziesięcin wołu i owce i kozy, które przechodzą pod laską pasterzową, cokolwiek dziesiąte przyjdzie, poświęcone Panu będzie.

³³ Nie będą wybierać ani dobrego ani złego, ani innem będzie odmienione: jeźli kto odmieni, i to co się odmieniło, i za co się odmieniło, będzie poświęcone Panu, i nie będzie odkupione.

³⁴ Te są przykazania, które rozkazał Pan Mojżeszowi do synów Izraelowych na górze Synai.

KSIĘGI LEVITICUS

Po Żydowsku Vaikra ויקרא

Rozdział I