KSIĘGI PSALMÓW

Psalm I

¹ Błogosławiony mąż, który nie chodził w radzie niezbożnych, i na drodze grzesznych nie stał, i na stolicy zaraźliwości nie siedział.

² Ale w zakonie Pańskim wola jego, a w zakonie jego będzie rozmyślał we dnie i w nocy. ^[1]

³ I będzie jako drzewo, które wsadzone jest nad ściekaniem wód, które swój owoc da czasu swego: a liście jego nie opadnie: i wszystko, cokolwiek czynić będzie, poszczęści się. ^[2]

⁴ Nie tak niezbożni, nie tak; ale jako proch, który rozmiata wiatr z wierzchu ziemie.

⁵ Przetóż nie powstaną niezbożnicy na sądzie: ani grzesznicy w zebraniu sprawiedliwych.

⁶ Albowiem zna Pan drogę sprawiedliwych: a droga niezbożnych zginie.

Psalm II

¹ Czemu się wzburzyli poganie, a ludzie rozmyślali próżne rzeczy?

² Stanęli wespół królowie ziemscy, a książęta zeszli się w gromadę przeciw Panu, i przeciw Chrystusowi jego.

³ Potargajmy związki ich: i zrzućmy z siebie jarzmo ich.

⁴ Który mieszka w niebiesiech, naśmieje się z nich: a Pan szydzić z nich będzie.

⁵ Tedy będzie mówił do nich w gniewie swoim i w zapalczywości swéj potrwoży je.

⁶ A jam jest postanowion królem od niego nad Syonem, górą świętą jego, opowiadając przykazanie jego.

⁷ Pan rzekł do mnie: Tyś jest synem moim, Jam ciebie dziś zrodził. ^[3]

⁸ Żądaj odemnie, i dam ci pogany dziedzictwo twoje, a osiadłość twą kraje ziemie.

⁹ Będziesz je rządził laską żelazną: a jako naczynie garncarskie pokruszysz je. ^[4]

¹⁰ A teraz królowie rozumiejcie: ćwiczcie się, którzy sądzicie ziemię.

¹¹ Służcie Panu w bojaźni: a radujcie się mu ze drżeniem.

¹² Chwyćcie się nauki, by się kiedy nie rozgniewał Pan: i nie poginęliście z drogi sprawiedliwéj: gdyby się w krótce zapalił gniew jego. Błogosławieni wszyscy, którzy w nim ufają.

Psalm III

¹ Psalm Dawidowy, gdy uciekał przed Absalomem, synem swoim.

² Panie, przecz się rozmnożyli, co mię trapią? wiele ich powstają przeciwko mnie.

³ Wiele ich mówią duszy mojéj: Nie ma ten zbawienia w Bogu swoim.

⁴ Ano ty, Panie, jesteś obrońca mój, chwała moja, i podwyższający głowę moję.

⁵ Głosem moim wołałem do Pana, i wysłuchał mię z góry świętéj swojéj.

⁶ Jam spał i twardom zasnął, i wstałem; bo Pan obronił mię.

⁷ Nie będę się bał tysięcy ludu około mnie leżącego.

⁸ Powstań, Panie! wybaw mię, Boże mój; boś ty pobił wszystkie sprzeciwiające mi się bez przyczyny: pokruszyłeś zęby grzeszników.

⁹ Pańskie jest wybawienie: a nad ludem twoim błogosławieństwo twoje.

Psalm IV

¹ Na koniec w pieśniach, Psalm Dawidowi.

² Kiedym wzywał, wysłuchał mię Bóg sprawiedliwości mojéj: w uciśnieniu rozprzestrzeniłeś mi. Zmiłuj się nademną, a wysłuchaj modlitwę moję.

³ Synowie człowieczy, pókiż ciężkiego serca? przecz miłujecie marność, i szukacie kłamstwa?

⁴ Wiedzcież, iż dziwnym uczynił Pan świętego swego: wysłucha mię Pan, gdy zawołam do niego.

⁵ Gniewajcie się, a nie grzeszcie: co mówicie w sercach waszych, na łóżkach waszych żałujcie. ^[5]

⁶ Ofiarujcie ofiarę sprawiedliwości, a ufajcie w Panu.

⁷ Wiele ich mówią: Któż nam okazał dobra? Naznamionowana jest nad nami światłość oblicza twego, Panie.

⁸ Dałeś wesele w sercu mojem: od urodzaju zboża, wina i oliwy swéj rozmnożeni są.

⁹ W pokoju pospołu będę spał i odpoczywał; bo ty, Panie, osobliwie w nadziei postanowiłeś mię.

Psalm V

¹ Na koniec za tę, która dziedzictwa dostępuje, Psalm Dawidowi.

² Słowa moje przyjmij w uszy, Panie: wyrozumiéj wołanie moje.

³ Pilnie słuchaj głosu modlitwy mojéj, królu mój i Boże mój! bo do ciebie modlić się będę.

⁴ Panie, rano wysłuchasz głos mój: rano będę stał przed tobą i ujrzę.

⁵ Albowiem nie Bóg, chcący nieprawości, ty jesteś: ani mieszkać będzie przy tobie złośnik.

⁶ Ani się ostoją niesprawiedliwi przed oczyma twemi: nienawidzisz wszystkich, którzy broją nieprawość.

⁷ Zatracisz wszystkie, którzy mówią kłamstwo: mężem krwawym i zdradliwym brzydzi się Pan.

⁸ A ja w mnóstwie miłosierdzia twego wnijdę do domu twego: pokłonię się ku kościołowi twemu świętemu w bojaźni twojéj.

⁹ Panie, prowadź mię w sprawiedliwości twojéj: dla nieprzyjaciół moich prostuj przed obliczem twojem drogę moję.

¹⁰ Albowiem niemasz w uściech ich prawdy: serce ich jest marne: grób otwarty gardło ich, języki swymi zdradliwie poczynali. ^[6]

¹¹ Osądź je, Boże! Niechaj upadną od myśli swoich: wedle mnóstwa niezbożności ich wypędź je; bo cię rozdraźnili, Panie.

¹² I niech się rozweselą wszyscy, którzy nadzieję mają w tobie: na wieki radować się będą, i będziesz mieszkał w nich: i będą się chlubić w tobie wszyscy, którzy miłują imię twoje.

¹³ Albowiem ty będziesz błogosławił sprawiedliwemu: Panie, jako tarczą dobréj woli twéj obtoczyłeś nas.

Psalm VI

¹ Na koniec w pieśniach, Psalm Dawidowi na oktawę.

² Panie, nie w zapalczywości twéj strofuj mię, ani w gniewie twoim karz mię.

³ Zmiłuj się nademną, Panie; bomci chory: uzdrów mię, Panie; boć strwożone są kości moje.

⁴ I dusza moja strwożona jest bardzo: ale ty, Panie, pókiż?

⁵ Nawróć się, Panie, a wyrwij duszę moje: zbaw mię dla miłosierdzia twego.

⁶ Albowiem w śmierci niemasz, ktoby na cię pamiętał: a w piekle, ktoć wyznawać będzie?

⁷ Pracowałem w płaczu moim: będę omywał na każdą noc łóżko moje: łzami mojemi będę polewał pościel swoję.

⁸ Strwożyło się od zapalczywości oko moje: zstarzałem się między wszystkimi nieprzyjacioły mymi.

⁹ Odstąpcie odemnie wszyscy, którzy nieprawość czynicie; albowiem wysłuchał Pan głos płaczu mojego. ^[7]

¹⁰ Wysłuchał Pan prośbę moję: Pan modlitwę moję przyjął.

¹¹ Niech się zawstydzą i wielce zatrwożą wszyscy nieprzyjaciele moi: niech się nawrócą i zawstydzą bardzo prędko.

Psalm VII

¹ Psalm Dawidów, który śpiewał Panu za słowa Chusy, syna Jemini. ^[8]

² Panie, Boże mój! w tobiem nadzieję położył: wybaw mię od wszystkich prześladowców moich, i wyzwól mię:

³ By kiedy nie porwał jako lew dusze mojéj: gdy niemasz, ktoby odkupił, ani ktoby wybawił.

⁴ Panie, Boże mój! jeźlim to uczynił, jeźli jest nieprawość w rękach moich:

⁵ Jeźlim oddał oddawającym mi złe, niech upadnę słusznie przed nieprzyjacioły moimi próżny.

⁶ Niechaj prześladuje nieprzyjaciel duszę moję: i niech poima, i podepcze na ziemi żywot mój: a sławę moję niechaj w proch obróci.

⁷ Powstań, Panie, w gniewie twoim: i wynieś się na granicach nieprzyjaciół moich: i powstań, Panie, Boże mój, w przykazaniu, któreś rozkazał.

⁸ A zgromadzenie narodów obstąpi cię: i dlatego wróć się na wysokość.

⁹ Pan sądzi narody. Sądź mię, Panie, według sprawiedliwości mojéj, i według niewinności mojéj na mnie.

¹⁰ Zginie złość grzeszników, a prosto poprowadzisz sprawiedliwego, badający się serc i nerek, Boże. ^[9]

¹¹ Sprawiedliwa pomoc moja od Pana, który zbawia prawych sercem.

¹² Bóg, sędzia sprawiedliwy, mocny i cierpliwy, zaż się gniewa na każdy dzień?

¹³ Jeźli się nie nawrócicie, miecza swego dobędzie: łuk swój naciągnął i nagotował go.

¹⁴ I nałożył na nim naczynie śmierci, strzały swe pałającemi sprawił.

¹⁵ Oto rodził niesprawiedliwość: począł boleść, i urodził nieprawość. ^[10]

¹⁶ Dół otworzył i wykopał go: i wpadł w dół, który uczynił.

¹⁷ Obróci się boleść jego na głowę jego: a na wierzch głowy jego nieprawość jego spadnie.

¹⁸ Będę wyznawał Panu według sprawiedliwości jego: i będę śpiewał imieniowi Pana najwyższego.

Psalm VIII

¹ Na koniec za prasy, Psalm Dawidowi.

² Panie, Panie nasz! jakóż dziwne jest imię twoje po wszystkiéj ziemi; albowiem wyniosła się wielmożność twoja nad niebiosa.

³ Z ust niemówiątek i ssących uczyniłeś doskonałą chwałę dla nieprzyjaciół twoich, abyś zepsował nieprzyjaciela i mściciela.

⁴ Albowiem oglądam niebiosa twoje, dzieła palców twoich: księżyc i gwiazdy, któreś ty fundował.

⁵ Cóż jest człowiek, iże nań pamiętasz? albo syn człowieczy, iże go nawiedzasz?

⁶ Uczyniłeś go mało co mniejszym od Aniołów, chwałą i czcią ukoronowałeś go. ^[11]

⁷ I postanowiłeś go nad dziełami rąk twoich: podałeś wszystko pod nogi jego.

⁸ Owce i woły wszystkie, nad to i zwierzęta polne. ^[12]

⁹ Ptastwo niebieskie, i ryby morskie, które się przechodzą po ścieżkach morskich.

¹⁰ Panie, Panie nasz! jakoż dziwne jest imię twoje po wszystkiéj ziemi.

Psalm IX

¹ Na koniec za tajemnice synowskie, Psalm Dawidowi.

² Będę wyznawał, Panie, ze wszystkiego serca mego: będę opowiadał wszystkie dziwy twoje.

³ Rozweselę się i rozraduję się w tobie: będę śpiewał imieniowi twemu, Najwyższy.

⁴ Gdy nieprzyjaciel mój obróci się nawstecz: osłabieją i poginą przed oblicznością twoją.

⁵ Boś uczynił sąd mój i sprawę moję: zasiadłeś na stolicy, który sądzisz sprawiedliwość.

⁶ Zgromiłeś narody, i zginął niezbożny: wygładziłeś imię ich na wieki, i na wieki wieków.

⁷ Nieprzyjacielskie miecze ustały nakoniec: i zburzyłeś ich miasta: zginęła z trzaskiem pamiątka ich.

⁸ A Pan trwa na wieki: nagotował na sąd stolicę swą.

⁹ I on będzie sądził okrąg ziemie w prawości, osądzi narody w sprawiedliwości.

¹⁰ I stał się Pan ucieczką ubogiemu: pomocnikiem w potrzebach, w ucisku.

¹¹ I niech ufają w tobie, którzy znają imię twoje; albowiem nie opuściłeś szukających cię, Panie.

¹² Śpiewajcie Panu, który mieszka na Syonie: opowiadajcie między narody sprawy jego.

¹³ Albowiem mszczący się krwie ich wspominał: nie zapomniał ubogich wołania.

¹⁴ Zmiłuj się nademną, Panie! wejrzyj na uniżenie moje od nieprzyjaciół moich, który mię podwyższasz od bram śmierci.

¹⁵ Abych opowiadał wszystkie chwały twoje w bramach córki Syońskiéj: będę się weselił w zbawieniu twojem.

¹⁶ Powięźli poganie w zatraceniu, które przyprawili: w sidle tem, które byli skrycie zastawili, uwięzła noga ich.

¹⁷ Poznany będzie Pan, sądy czyniący: w uczynkach rąk swoich poimany jest grzesznik.

¹⁸ Niech się grzesznicy obrócą do piekła: wszyscy narodowie, którzy zapominają Boga.

¹⁹ Bo nie do końca będzie zapomnion ubogi: cierpliwość ubogich nie zginie do końca.

²⁰ Powstań, Panie, niech się nie zmacnia człowiek: niech będą sądzeni narodowie przed oblicznością twoją.

²¹ Postaw, Panie, zakonodawcę nad nimi, aby wiedzieli narodowie, iż ludźmi są.

Czemuś, Panie, odstąpił daleko: przeglądasz w potrzebach, w ucisku?

² Gdy się pyszni niezbożnik, zapala się ubogi: bywają usidleni w radach, które wymyślają.

³ Albowiem pochwalon bywa grzesznik w żądzach duszy swéj: a niesprawiedliwy bywa błogosławion.

⁴ Rozgniewał Pana grzesznik, według wielkości gniewu swego nie będzie szukał: niemasz Boga przed oblicznością jego.

⁵ Splugawione są drogi jego na każdy czas: bywają odjęte sądy twoje od obliczności jego: nad wszystkimi nieprzyjacioły swymi będzie panował.

⁶ Mówił bowiem w sercu swojem: Nie będę poruszon od wieku do wieku, bez złego.

⁷ Którego usta pełne są złorzeczeństwa i gorzkości i zdrady: pod językiem jego praca i boleść. ^[13]

⁸ Siedzi na zdradzie z bogatymi w skrytościach, aby zabił niewinnego: oczy jego upatrują ubogiego.

⁹ Tai się na zdradzie w skrytem miejscu, jako lew w jamie swojéj: zastawia sidła, aby uchwycił ubogiego, aby połapił ubogiego, gdy go przyciągnie.

¹⁰ W sidle swojem poniży go: schyli się i padnie, gdy opanuje ubogie.

¹¹ Rzekł bowiem w sercu swojem: Zapomniał Bóg, odwrócił oblicze swe, aby nie widział do końca.

¹² Powstań, Panie Boże! niech się podniesie ręka twoja: nie zapominaj ubogich.

¹³ Dla czego niezbożnik rozdraźnił Boga? bo mówił w sercu swem: Nie będzieć się pytał.

¹⁴ Widzisz, (bo ty na boleść i na utrapienie patrzysz) abyś je podał w ręce twoje. Tobie zostawiony jest ubogi: sierocie ty będziesz pomocnikiem.

¹⁵ Skrusz ramię grzesznika i złośnika: będą szukać grzechu jego a nie najdą.

¹⁶ Pan będzie królował wiecznie, i na wieki wieków: wyginiecie poganie z ziemie jego.

¹⁷ Żądzę ubogich wysłuchał Pan: przygotowanie serca ich usłyszało ucho twoje.

¹⁸ Abyś uczynił sąd sierocie i chudzinie, aby się więcéj nie ważył wielmożyć człowiek na ziemi.

Psalm X

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

² W Panu ja ufam: jakóż mówicie duszy mojéj: Uciekaj na górę jako wróbel?

³ Bo oto grzesznicy naciągnęli łuk: nagotowali strzały swe w sajdaku, aby postrzelali w ciemności prawych sercem.

⁴ Albowiem, coś był sprawił, skazili: sprawiedliwy lepak co uczynił?

⁵ Pan w kościele swym świętym; Pan, w niebie stolica jego: oczy jego na ubogiego patrzą: powieki jego pytają synów ludzkich. ^[14]

⁶ Pan pyta sprawiedliwego i niezbożnego: lecz kto miłuje nieprawość, ma w nienawiści duszę swoję.

⁷ Wyleje jako deszcz na grzeszniki sidła: ogień i siarka i wiatr nawałności, część kubka ich.

⁸ Albowiem sprawiedliwy Pan, i sprawiedliwość miłuje: prawość widziało oblicze jego.

Psalm XI

¹ Na koniec na oktawę, Psalm Dawidowi.

² Zbaw mię, Panie; bo ustał święty; bo umniejszyły się prawdy od synów ludzkich.

³ Marne rzeczy mówili każdy do bliźniego swego: wargi zdradliwe, w sercu i sercu mówili.

⁴ Niech zatraci Pan wszelkie usta zdradliwe, i język hardzie mówiący.

⁵ Którzy mówili: Język nasz uwielmożemy, usta nasze za nami są, któż jest panem naszym?

⁶ Dla nędze niedostatecznych i dla wzdychania ubogich teraz powstanę, mówi Pan: postawię w zbawieniu: śmiele będę poczynał w nim.

⁷ Słowa Pańskie, słowa czyste: śrebro w ogniu doświadczone, próbowane z ziemie, siedmkroć przeczyszczone.

⁸ Ty, Panie, zachowasz nas: i będziesz nas strzegł od rodzaju tego na wieki.

⁹ Wokoło niezbożnicy chodzą: według wysokości twéj uczyniłeś możne syny człowiecze.

Psalm XII

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

Dokądże, Panie, zapominasz mię do końca? dokąd odwracasz oblicze swe odemnie?

³ Dokąd będę rozbierał rady w duszy mojéj, frasunek w sercu mojem przez dzień? Pókiż będzie się podnosił nieprzyjaciel mój nademną?

⁴ Wejrzyj, a wysłuchaj mię, Panie, Boże mój! oświeć oczy moje, bym kiedy nie zasnął w śmierci:

⁵ By kiedy nie rzekł nieprzyjaciel mój: Przemogłem go: którzy mię trapią, będą radzi, jeźli się zachwieję.

⁶ Ale ja ufam w miłosierdziu twojem: rozraduje się serce moje w zbawieniu twojem: będę śpiewał Panu, który mi dobra dał: i będę grał imieniowi Pana najwyższego.

Psalm XIII

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

² Rzekł głupi w sercu swojem: Niemasz Boga. Popsowali się, i obrzydliwymi się stali w zabawach swoich: niemasz, ktoby czynił dobrze, niemasz aż do jednego. ^[15]

³ Pan z nieba pojrzał na syny człowiecze, aby oglądał, jeźli jest rozumiejący albo szukający Boga.

⁴ Wszyscy odstąpili, pospołu stali się niepożytecznymi: niemasz, ktoby dobrze czynił, niemasz aż do jednego. (Grób otwarty jest gardło ich: językami swemi zdradliwie poczynali, jad żmijowy pod ich wargami. Których usta pełne są złorzeczenia i gorzkości: prędkie nogi ich na wylanie krwie. Skruszenie i nieszczęście na drogach ich, a drogi pokoju nie poznali: niemasz bojaźni Bożéj przed ich oczyma.)

⁵ Izali nie poznają wszyscy, którzy czynią nieprawość, którzy pożerają lud mój, jako pokarm chleba?

⁶ Pana nie wzywali: tam drżeli od bojaźni, gdzie nie było strachu.

⁷ Albowiem Pan jest w narodzie sprawiedliwym: radę ubogiego zesromociliście, iż Pan jest nadzieja jego.

⁸ Któż da z Syonu zbawienie Izraelskie? gdy oddali Pan niewolą ludu swego, rozweseli się Jakób i rozraduje się Izrael.

Psalm XIV

¹ Psalm Dawidowi.

Panie, któż będzie mieszkał w przybytku twoim? albo kto odpocznie na górze twojéj świętéj?

² Który chodzi bez zmazy i czyni sprawiedliwość.

³ Który mówi prawdę w sercu swojem, który nie czyni zdrady językiem swoim: ani uczynił bliźniemu swemu złego, i zelżywości nie przyjął przeciw bliźnim swoim.

⁴ Wniwecz obrócony jest w oczach jego złośliwy: a bojących się Pana wysławia: który przysięga bliźniemu swemu, a nie zdradza:

⁵ Który pieniędzy swych nie dał na lichwę, i darów na niewinne nie przyjmuje. Kto to czyni, nie będzie poruszon na wieki.

Psalm XV

¹ Tytułu napis samemu Dawidowi.

² Zachowaj mię, Panie; bom nadzieję miał w tobie. Rzekłem Panu: Tyś jest Bogiem moim; albowiem dóbr moich nie potrzebujesz.

³ Świętym, którzy są na ziemi jego, dziwne uczynił wszystkie chęci moje ku nim.

⁴ Rozmnożyły się niemocy ich, potem się kwapili: nie będę zgromadzał schadzek ich ze krwi: i nie będę wspominał imion ich usty memi.

⁵ Pan cząstka dziedzictwa mego i kielicha mego: tyś jest, który mi przywrócisz dziedzictwo moje.

⁶ Sznury przypadły mi na osobliwych; albowiem dziedzictwo moje jest mi znamienite.

⁷ Będę błogosławił Pana, który mi dał rozum: ktemu aż do nocy ćwiczyły mię nerki moje.

⁸ Miałem Pana zawsze przed oczyma swemi; bo mi jest po prawicy, abych nie był poruszony. ^[16]

⁹ Przetóż się uweseliło serce moje, i rozradował się język mój: nadto i ciało moje w nadziei odpoczywać będzie.

¹⁰ Albowiem nie zostawisz dusze mojéj w piekle: ani dasz świętemu twemu oglądać skażenia. ^[17]

¹¹ Oznajmiłeś mi drogi żywota, napełnisz mię weselem z obliczem twojem, rozkoszy na prawicy twéj aż do końca.

Psalm XVI

¹ Modlitwa Dawidowi.

Wysłuchaj, Panie, sprawiedliwość moję; słuchaj pilnie prośby mojéj: przyjmij w uszy modlitwę moję, niezdradliwemi ustami.

² Od obliczności twojéj sąd mój niech wynidzie: oczy twe niech dojrzą sprawiedliwości.

³ Spróbowałeś serca mego, i nawiedziłeś w nocy: doświadczyłeś mię ogniem, a nie nalazła się we mnie nieprawość.

⁴ Aby nie mówiły usta moje uczynków ludzkich: dla słów ust twoich jam przestrzegał dróg twardych.

⁵ Umocnij kroki moje na ścieżkach twoich, aby się nie chwiały stopy moje.

⁶ Jam wołał, iżeś mię wysłuchał, Boże: nakłoń mi ucha twego, a wysłuchaj słowa moje.

⁷ Pokaż dziwne miłosierdzie twoje, który zbawiasz nadzieję mające w tobie od przeciwiających się prawicy twojéj.

⁸ Strzeż mię jako źrenicę oka: pod cieniem skrzydeł twoich obroń mię:

⁹ Od oblicza niezbożnych, którzy mię utrapili: nieprzyjaciele moi duszę moję ogarnęli.

¹⁰ Tłustość swoję zawarli: usta ich mówiły hardość.

¹¹ Porzuciwszy mię, teraz mię obtoczyli: oczy swe nasadzili spuścić ku ziemi.

¹² Przyjęli mię jako lew gotowy do łupu: i jako szczenię lwie, mieszkające w jamie.

¹³ Powstań, Panie! uprzedź go i przekin go: wyrwij duszę moje od niezbożnego, miecz twój od nieprzyjaciół ręki twojéj.

¹⁴ Panie, odłącz je od trochy ludzi z ziemie za żywota ich: z skrytych rzeczy twoich napełnion jest brzuch ich: nasyceni są synmi: i ostatki swoje zostawili małym dzieciom swoim.

¹⁵ A ja w sprawiedliwości pokażę się przed obliczem twojem: nasycon będę, gdy się okaże chwała twoja.

Psalm XVII

¹ Na koniec, słudze Pańskiemu Dawidowi, który mówił Panu słowa pieśni téj, w dzień, gdy go wyrwał Pan z ręki wszystkich nieprzyjaciół jego, i z ręki Saulowéj, i rzekł: ^[18]

² Będę cię miłował, Panie, mocy moja.

³ Pan twierdza moja i ucieczka moja i wybawiciel mój: Bóg mój wspomożyciel mój, i w nim będę nadzieję miał: zastępca mój, i róg zbawienia mego, i obrońca mój. ^[19]

⁴ Chwaląc będę wzywał Pana: i będę wybawion od nieprzyjaciół moich.

⁵ Ogarnęły mię boleści śmierci: i strumienie nieprawości zatrwożyły mię.

⁶ Boleści piekielne obtoczyły mię: uprzedziły mię sidła śmierci.

⁷ W utrapieniu mojem wzywałem Pana, i wołałem do Boga mojego: i wysłuchał głos mój z kościoła swego świętego: i wołanie moje przed oblicznością jego weszło w uszy jego.

⁸ Wzruszyła się i zadrżała ziemia: fundamenty gór zatrwożyły się, i poruszyły się, iż się rozgniewał na nie.

⁹ Szedł ku górze dym w gniewie jego: i ogień się zapalił od oblicza jego: węgle się rozpaliły od niego.

¹⁰ Nakłonił niebios, i zstąpił: i mgła pod nogami jego.

¹¹ I wstąpił na Cherubiny, i latał: latał na skrzydłach wiatrowych.

¹² I położył ciemność tajnikiem swoim, około niego namiot jego: ciemna woda w obłokach powietrznych.

¹³ Przed blaskiem w oczach jego rozeszły się obłoki, grad i węgle ogniste.

¹⁴ I zagrzmiał Pan z nieba, a Najwyższy swój głos wypuścił: grad i węgle ogniste.

¹⁵ I wypuścił strzały swe, i rozproszył je: rozmnożył błyskawice i strwożył je.

¹⁶ I okazały się źródła wód, i odkryły się fundamenty okręgu ziemie, od fukania twego, Panie, od tchnienia ducha gniewu twego.

¹⁷ Spuścił z wysokości, a wziął mię: i wyjął mię z wód wielkich.

¹⁸ Wyrwał mię od nieprzyjaciół moich bardzo mocnych: i od tych, którzy mię w nienawiści mieli; albowiem zmocnili się nademną.

¹⁹ Uprzedzili mię w dzień utrapienia mego: i Pan stał się obrońcą moim.

²⁰ I wywiódł mię na przestrzeństwo: zbawił mię, iż mię chciał.

²¹ I odda mi Pan według sprawiedliwości mojéj, i według czystości rąk moich odda mi.

²² Albowiemem strzegł dróg Pańskich, anim czynił niezbożnie przeciw Bogu memu.

²³ Bo wszystkie sądy jego przed oblicznością moją: a sprawiedliwości jego nie odrzuciłem od siebie.

²⁴ I będę niepokalanym z nim i będę się strzegł od nieprawości mojéj.

²⁵ I odda mi Pan według sprawiedliwości mojéj: i według czystości rąk moich przed oblicznością oczu jego.

²⁶ Z świętym święty będziesz: a z mężem niewinnym niewinny będziesz.

²⁷ I z wybranym wybrany będziesz: a z przewrotnym przewrotny się staniesz.

²⁸ Bo ty lud uniżony zbawisz: a oczy pysznych poniżysz.

²⁹ Bo ty rozświecasz pochodnią moję, Panie: Boże mój, oświeć ciemności moje.

³⁰ Albowiem przez cię będę wyrwan z pokusy: a w Bogu moim przestąpię mur.

³¹ Bóg mój, niezmazana droga jego: słowa Pańskie ogniem wypławione: obrońcą jest wszystkich mających nadzieję w nim.

³² Bo któż Bogiem oprócz Pana? albo który Bóg oprócz Boga naszego?

³³ Bóg, który mię opasał mocą: i położył niepokalaną drogę moję.

³⁴ Który pokrzepił nogi moje jako jelenie, i na wysokich miejscach stanowiąc mię.

³⁵ Który uczy ręce moje do boju: i uczyniłeś, jako łuk miedziany, ramiona moje.

³⁶ I dałeś mi obronę zbawienia twego, a prawica twoja broniła mię: a kaźń twoja poprawiła mię do końca: i nauka twoja, ta mię nauczy.

³⁷ Rozszerzyłeś kroki moje podemną: i nie osłabiały nogi moje.

³⁸ Będę gonił nieprzyjacioły moje, i poimam je: i nie wrócę się, aż ich nie stanie.

³⁹ Połamię je, i nie będą mogli stać: upadną pod nogami memi.

⁴⁰ I opasałeś mię mocą na wojnę: I przekinąłeś powstające przeciwko mnie, pod mię.

⁴¹ I nieprzyjaciół moich podałeś mi tył: i nienawidzące mię potraciłeś.

⁴² Wołali, a nie był, ktoby je wybawił: do Pana, ani ich wysłuchał.

⁴³ I skruszę je, jako proch przed wiatrem: jako błoto na ulicy wygładzę je.

⁴⁴ Wyrwiesz mię z przeciwności ludu: postanowisz mię głową narodów.

⁴⁵ Lud, któregom nie znał, służył mi: na usłyszenie ucha był mi posłuszny.

⁴⁶ Synowie obcy skłamali mi: synowie obcy zastarzali się i uchramowali z dróg swoich.

⁴⁷ Żywie Pan, i błogosławiony Bóg mój, i niech będzie podwyższon Bóg zbawienia mego.

⁴⁸ Boże, który mi dajesz pomsty, i poddajesz pod mię narody:

⁴⁹ Wybawicielu mój, od nieprzyjaciół moich gniewliwych, i od powstających na mię wywyższysz mię: od męża niesprawiedliwego wyrwiesz mię.

[0536] ⁵⁰ Przetóż będęć wyznawał między narody, Panie! a imieniowi twemu pieśń zaśpiewam.

⁵¹ Czyniący wielkie wybawienie króla swego, i czyniący miłosierdzie pomazańcowi swemu Dawidowi, i nasieniu jego aż na wieki.

Psalm XVIII

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

² Niebiosa rozpowiadają chwałę Bożą, a dzieła rąk jego oznajmuje utwierdzenie.

³ Dzień dniowi opowiada słowo: a noc nocy okazuje znajomość.

⁴ Niemasz języków, ani mów, któreby nie słyszały głosów ich.

⁵ Na wszystkę ziemię wyszedł głos ich: i na kończyny okręgu ziemie słowa ich: w słońcu postawił przybytek swój. ^[20]

⁶ A ono jako oblubieniec wychodzący z łożnice swojéj: rozweseliło się jako olbrzym na bieżenie w drogę. ^[21]

⁷ Od kraju nieba wyjście jego: a nawrót jego aż na kraj jego: a nie masz, ktoby się mógł zakryć od gorącości jego.

⁸ Zakon Pański niepokalany, nawracający dusze: świadectwo Pańskie wierne, dające mądrość malutkim.

⁹ Sprawiedliwości Pańskie prawe, uweselające serce: przykazanie Pańskie jasne, oświecające oczy.

¹⁰ Bojaźń Pańska święta, trwająca na wieki wieków: sądy Pańskie prawdziwe, usprawiedliwione same w sobie:

¹¹ Pożądliwsze nad złoto i nad mnogie kamienie drogie: i słodsze nad miód i plastr miodowy.

¹² Albowiem sługa twój strzeże ich, w przestrzeganiu ich odpłata wielka.

¹³ Występki któż rozumie? od skrytych moich oczyść mię.

¹⁴ I od cudzych sfolguj słudze twemu: jeźli nademną panować nie będą, tedy niepokalanym będę: i będę oczyszczon od grzechu największego.

¹⁵ I będą się podobać wymowy ust moich: i rozmyślanie serca mego przed oblicznością twoją zawsze, Panie, wspomożycielu mój, odkupicielu mój!

Psalm XIX

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

² Niechaj cię wysłucha Pan w dzień utrapienia: niechaj cię obroni imię Boga Jakóbowego.

³ Niech ci ześle pomoc z świątnice: a z Syonu niechaj cię broni.

⁴ Niechaj pomni na wszelką ofiarę twoję: a całopalenie twoje niech tłuste będzie.

⁵ Niechaj ci da według serca twego: i wszelką radę twoję niech potwierdzi.

⁶ Rozweselimy się w zbawieniu twojem: a w imię Boga naszego wielmożnymi się staniemy. Niechaj wypełni Pan wszystkie prośby twoje.

⁷ Terazem poznał, iż Pan zbawił pomazańca swego: wysłucha go z nieba świętego swego: zbawienie w siłach prawice jego.

⁸ Jedni w woziech, a drudzy w koniech: ale my imienia Pana, Boga naszego, wzywać będziemy.

⁹ Oni powiązani są i polegli: a myśmy powstali i podniesieniśmy.

¹⁰ Panie, zbaw króla: i wysłuchaj nas w dzień, w który cię wzywać będziemy.

Psalm XX

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

² Panie, w mocy twojéj rozweseli się król: a w zbawieniu twojem rozraduje się wielce.

³ Żądanie serca jego dałeś mu: a w woli ust jego nie omyliłeś go.

⁴ Boś go uprzedził błogosławieństwy słodkości: włożyłeś na głowę jego koronę z kamienia drogiego.

⁵ Żywota prosił u ciebie: i dałeś mu przedłużenie dni na wieki, i na wieki wieków.

⁶ Wielka jest chwała jego w zbawieniu twojem: sławę i wielką ozdobę nań włożysz.

[0537] ⁷ Albowiem dasz go na błogosławieństwo na wieki wieków: rozweselisz go w radości obliczem twojem.

⁸ Bo król nadzieję ma w Panu: a w miłosierdziu Najwyższego nie będzie poruszony.

⁹ Niech znajdą rękę twoję wszyscy nieprzyjaciele twoi: prawica twa niech najdzie wszystkie, którzy cię w nienawiści mają.

¹⁰ Położysz je jako piec ognisty czasu twarzy twojéj: Pan w gniewie swoim zatrwoży je, i pożre je ogień.

¹¹ Owoc ich z ziemie wygubisz: a nasienie ich z synów ludzkich.

¹² Albowiem obrócili na cię złości: myślili rady, których utwierdzić nie mogli.

¹³ Albowiem obrócisz je w tył: w ostatkach twoich przygotujesz twarzy ich.

¹⁴ Podnieś się, Panie, w mocy twojéj: będziem śpiewać i wysławiać możności twoje.

Psalm XXI

¹ Na koniec, za przyjęcie poranne, Psalm Dawidowi.

² Boże, Boże mój, wejrzyj na mię: czemuś mię opuścił? daleko od zbawienia mego słowa grzechów moich. ^[22]

³ Boże mój, będę wołał we dnie, a nie wysłuchasz: i w nocy, a nie ku głupstwu mnie.

⁴ A ty mieszkasz w świątnicy, chwało Izraelska!

⁵ W tobie nadzieję mieli ojcowie nasi, nadzieję mieli, i wybawiłeś je.

⁶ Do ciebie wołali, i zbawieni są: w tobie nadzieję mieli, a nie są zawstydzeni.

⁷ A jam jest robak a nie człowiek: pośmiewisko ludzkie i wzgarda pospólstwa.

⁸ Wszyscy, którzy mię widzieli, naśmiewali się ze mnie: mówili usty i kiwali głową: ^[23]

⁹ Nadzieję miał w Panu, niechaj go wyrwie: niechaj zbawi, ponieważ chce go. ^[24]

¹⁰ Albowiem tyś jest, któryś mię wyciągnął z żywota, nadziejo moja od piersi matki mojéj.

¹¹ Na cię porzucony jestem z żywota matki mojéj, tyś jest Bogiem moim.

¹² Nie odstępuj odemnie; albowiem utrapienie bliskie jest; bo niemasz, ktoby ratował.

¹³ Obtoczyli mię cielcy mnodzy, bycy tłuści oblegli mię.

¹⁴ Otworzyli na mię gębę swą, jako lew porywający i ryczący.

¹⁵ Wylanym jest jako woda: i rozsypały się wszystkie kości moje: stało się serce moje jako wosk topniejący w pośród żywota mego.

¹⁶ Wyschła jako skorupa siła moja, a język mój przysechł do podniebienia mego: i obróciłeś mię w proch śmierci.

¹⁷ Albowiem obstąpili mię psi mnodzy: zbór złośników obiegł mię: przebodli ręce moje i nogi moje.

¹⁸ Policzyli wszystkie kości moje: a oni przypatrowali się i patrzyli na mię.

¹⁹ Rozdzielili sobie szaty moje: a o suknią moję los miotali. ^[25]

²⁰ Ale ty, Panie, nie oddalaj odemnie wspomożenia twego: wejrzyj na obronę moję.

²¹ Wyrwij od miecza, Boże, duszę moję: a z ręki psiéj jedynaczkę moję.

²² Wybaw mię z paszczeki lwiéj: a od rogów jednorożcowych uniżenie moje.

²³ Będę opowiadał imię twe braciéj mojéj: w pośród kościoła będę cię chwalił. ^[26]

²⁴ Co się Pana boicie, chwalcie go: wszystko nasienie Jakóbowe wysławiajcie go: niech się go boi wszystko nasienie Izraelskie.

²⁵ Albowiem nie wzgardził, ani odrzucił prośby ubogiego: ani odwrócił oblicza swego odemnie: a gdym wołał do niego, wysłuchał mię.

²⁶ U ciebie chwała moja w kościele wielkim: śluby moje oddam przed oczyma bojących się jego.

²⁷ Będą jedli ubodzy, i najedzą się: i będą chwalić Pana, którzy go szukają: będą żyć serca ich na wieki wieków.

²⁸ Wspomną i nawrócą się do [0538]Pana wszystkie kraje ziemie: i będą się kłaniać przed oblicznością jego wszystkie familie pogańskie.

²⁹ Albowiem Pańskie jest królestwo: i on będzie panował nad pogany.

³⁰ Jedli i kłaniali się wszyscy tłuści ziemscy: przed oblicznością jego będą padać wszyscy, którzy zstępują w ziemię.

³¹ A dusza moja jemu będzie żyła: i nasienie moje będzie mu służyć.

³² Będzie opowiadan Panu rodzaj przyszły: i będą opowiadać niebiosa sprawiedliwość jego ludowi, który się narodzi, który uczynił Pan.

Psalm XXII

¹ Psalm Dawidowi.

Pan mię rządzi, a ninaczem mi schodzić nie będzie. ^[27]

² Na miejscu paszy tam mię posadził: nad wodą posilenia wychował mię.

³ Duszę moję nawrócił: prowadził mię ścieżkami sprawiedliwości dla imienia swego.

⁴ Bo choćbym téż chodził w pośród cienia śmierci, nie będę się bał złego; bowiemeś ty jest zemną: laska twoja, i kij twój, te mię cieszyły.

⁵ Nagotowałeś przed oczyma memi stół na przeciwko tym, którzy mię trapią: utłuściłeś olejkiem głowę moję: a kielich mój upojający jak kosztowny jest.

⁶ I miłosierdzie twoje pójdzie za mną po wszystkie dni żywota mojego: i abym mieszkał w domu Pańskim na przedłużenie dni.

Pslam XXIII

¹ W dzień pierwszy po Sobocie, Psalm Dawidowi.

Pańska jest ziemia, i napełnienie jéj: okrąg ziemie, i wszyscy, którzy mieszkają na nim. ^[28]

² Bo go on nad morzami ugruntował: i nad rzekami nagotował go.

³ Któż wstąpi na górę Pańską, albo kto będzie stał na świętem miejscu jego?

⁴ Niewinnych rąk a czystego serca: który nie wziął na marność dusze swojéj, ani przysięgał na zdradzie bliźniemu swemu.

⁵ Ten weźmie błogosławieństwo od Pana, i miłosierdzie od Boga, zbawiciela swego.

⁶ Ten jest naród szukających go, szukających oblicza Boga Jakóbowego.

⁷ Podnieście książęta bramy wasze, i podnoście się bramy wieczne! i wnidzie król chwały.

⁸ Któryż to jest król chwały? Pan mocny i możny, Pan możny na walce.

⁹ Podnieścież książęta bramy wasze, i podnoście się bramy wieczne: i wnidzie król chwały.

¹⁰ Któryż to jest król chwały? Pan zastępów, tenci jest król chwały.

Psalm XXIV

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

Do ciebie. Panie, podniosłem duszę moję.

² Boże mój, w tobie ufam, niech się nie zawstydzę: i niech się nie śmieją ze mnie nieprzyjaciele moi.

³ Albowiem wszyscy, którzy cię czekają, nie będą zawstydzeni: niech będą zawstydzeni wszyscy nieprawość czyniący bez przyczyny.

⁴ Drogi twoje okaż mi, Panie: a ścieżek twoich naucz mię.

⁵ Prowadź mię w prawdzie twojéj a naucz mie; boś ty jest Bóg, zbawiciel mój: i ciebiem oczekawał przez wszystek dzień.

⁶ Wspomnij na miłosierdzie twoje, Panie! i na zmiłowania twoje, które są od wieku.

⁷ Grzechów młodości mojéj, i niewiadomości moich nie racz pamiętać: według miłosierdzia twego pomnij na mię ty, dla dobroci twéj, Panie!

⁸ Słodki i prawy Pan: przetóż da zakon występnym na drodze.

[0539] ⁹ Poprowadzi ciche w rozsądku: nauczy skromne dróg swoich.

¹⁰ Wszystkie drogi Pańskie miłosierdzie i prawda, szukającym Testamentu jego i świadectw jego.

¹¹ Dla imienia twego, Panie, będziesz miłościw grzechowi mojemu; bo go siła.

¹² Któryż jest człowiek, co się boi Pana? zakon ustawił mu na drodze, którą obrał.

¹³ Dusza jego w dobrach przemieszkawać będzie: a nasienie jego odziedziczy ziemię.

¹⁴ Podpora jest Pan bojącym się go: i Testament jego, aby im był oznajmiony.

¹⁵ Oczy moje zawsze ku Panu; albowiem on wyrwie z sidła nogi moje.

¹⁶ Wejrzyjż na mię, a zmiłuj się nademną; bom ja jest jedyny i ubogi.

¹⁷ Udręczenia serca mego rozmnożyły się: wyrwij mię z potrzeb moich.

¹⁸ Wejrzyj na uniżenie moje i na pracą moję: a odpuść wszystkie grzechy moje.

¹⁹ Patrz na nieprzyjacioły moje; boć się rozmnożyli, a nienawiścią niesprawiedliwą nienawidzieli mię. ^[29]

²⁰ Strzeż dusze mojéj, a wyrwij mię: niech się nie zawstydzę; bom miał nadzieję w tobie.

²¹ Niewinni i prawi przystali do mnie, iżem czekał na cię.

²² Wybaw, Boże, Izraela ze wszystkich ucisków jego.

Psalm XXV

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

Osądź mnie, Panie, ponieważem ja chodził w niewinności mojéj: a w Panu nadzieję mając, nie osłabieję.

² Próbuj mię, Panie, i doświadcz mię: wypal nerki moje i serce moje.

³ Albowiem miłosierdzie twoje przed oczyma memi jest: i ukochałem się w prawdzie twojéj.

⁴ Nie siedziałem ze zborem marności: a z czyniącymi bezprawia wchodzić nie będę.

⁵ Miałem w nienawiści zbór złośliwych, a z niepobożnymi nie zasiędę.

⁶ Umyję między niewinnymi ręce moje: i obejdę ołtarz twój, Panie.

⁷ Abych słyszał głos chwały, a opowiadał wszystkie dziwy twoje.

⁸ Panie, umiłowałem ochędóstwo domu twego, i miejsce mieszkania chwały twojéj.

⁹ Nie zatracaj z niezbożnymi, Boże, duszy mojéj: a z mężmi krwawymi żywota mojego.

¹⁰ U których w ręku są nieprawości, prawica ich pełna jest podarków.

¹¹ A jam chodził w niewinności mojéj: odkup mię, a zmiłuj się nademną.

¹² Noga moja stała na drodze prostéj, w kościelech będę cię chwalił, Panie.

Psalm XXVI

¹ Psalm Dawidowi, pierwéj niźli był pomazany.

Pan oświecenie moje, i zbawienie moje, kogóż się będę bał? Pan obrońca żywota mego, kogóż się będę lękał?

² Gdy się przybliżają na mię szkódnicy, aby żarli ciało moje: którzy mię trapią, nieprzyjaciele moi, sami zemdleli i upadli.

³ Choćby stanęły przeciwko mnie wojska, nie będzie się bało serce moje: choćby powstała przeciwko mnie bitwa, w tem ja nadzieję pokładać będę.

⁴ O jednę prosiłem Pana, téj szukać będę: abych mieszkał w domu Pańskim po wszystkie dni żywota mego: abych patrzył na rozkosz Pańską i nawiedzał kościół jego.

⁵ Albowiem skrył mię w przybytku swoim: we dni złe obronił mię w skrytości przybytku swego: na skale wywyższył mię.

⁶ A teraz wywyższył głowę moję nad nieprzyjacioły mymi: obszedłem i ofiarowałem w przybytku jego ofiarę krzykliwą: będę śpiewał i Psalmy grał Panu.

⁷ Wysłuchaj, Panie, głos mój, [0540]którym wołam do ciebie: zmiłuj się nademną, a wysłuchaj mię.

⁸ Tobie rzekło serce moje, szukało cię oblicze moje: oblicza twego, Panie, szukać będę.

⁹ Nie odwracaj oblicza twego odemnie: nie odstępuj w gniewie od sługi twego: bądź pomocnikiem moim, nie opuszczaj mię, ani mię wzgardzaj, Boże, zbawicielu mój.

¹⁰ Albowiem ojciec mój i matka moja opuścili mię: ale Pan przyjął mię.

¹¹ Zakon mi ustaw, Panie, w drodze twojéj: i prowadź mię prostą ścieżką dla nieprzyjaciół moich.

¹² Nie podawaj mię na dusze trapiących mię; albowiem powstali przeciwko mnie świadkowie fałszywi, i skłamała nieprawość sobie.

¹³ Wierzę, iż oglądam dobra Pańskie w ziemi żywiących.

¹⁴ Oczekawaj Pana, mężnie czyń: i niech się zmocni serce twoje, a czekaj na Pana.

Psalm XXVII

¹ Psalm samemu Dawidowi.

Do ciebie, Panie, będę wołał, Boże mój, nie milcz przedemną: abyś kiedy nie milczał przedemną, i stałbym się podobny zstępującym do dołu.

² Wysłuchaj, Panie, głos prośby mojéj, gdy się modlę tobie: gdy podnoszę ręce swe ku kościołowi twemu świętemu.

³ Nie pociągaj mię pospołu z grzeszniki: i z czyniącymi nieprawość nie zatracaj mię: którzy mówią pokój z bliźnim swoim, a złość w sercach ich.

⁴ Daj im według uczynków ich, i według złości wymysłów ich: według spraw ręku ich oddaj im: oddaj im zapłatę ich.

⁵ Albowiem nie zrozumieli spraw Pańskich, i uczynków rąk jego: zepsujesz je, a nie zbudujesz ich.

⁶ Błogosławiony Pan; bo wysłuchał głos prośby mojéj.

⁷ Pan pomocnik mój, i obrońca mój: w nim nadzieję pokładało serce moje, i ratowany jestem: i zakwitnęło znowu ciało moje: a z woli mojéj wyznawać mu będę.

⁸ Pan mocą ludu swego: i obrońcą zbawienia pomazańca swego.

⁹ Zbaw lud twój, Panie, a błogosław dziedzictwu twojemu: i rządź je i wywyższaj je aż na wieki.

Psalm XXVIII

¹ Psalm Dawidowi, przy dokończeniu przybytku.

Przynoście Panu synowie Boży, przynoście Panu syny baranie, przynoście Panu chwałę i część.

² Przynoście Panu chwałę imieniowi jego: kłaniajcie się Panu w sieni świętéj jego.

³ Głos Pański nad wodami. Bóg majestatu zagrzmiał: Pan nad wodami wielkiemi.

⁴ Głos Pański w mocy: głos Pański w wielmożności.

⁵ Głos Pański łamiący cedry: i połamie Pan cedry Libańskie.

⁶ I podrobi je jako cielę Libańskie: a umiłowany, jako syn jednorożców.

⁷ Głos Pański rozmiatający płomień ognisty.

⁸ Głos Pański zatrząsający puszczą: i poruszy Pan pustynią Kades.

⁹ Głos Pański przygotujący łanie, i odkryje gęstwy: a w kościele jego wszyscy chwałę dadzą.

¹⁰ Pan czyni, że potop trwa: a będzie siedział Pan, król na wieki.

¹¹ Pan mocy ludowi swemu doda: Pan błogosławić będzie ludowi swemu w pokoju.

Psalm XXIX

^1. Psalm pieśni. Na poświęcaniu domu Dawidowego.

² Wywyższać cię będę. Panie, żeś mię przyjął: a nie dał pociechy nieprzyjaciołom moim nademną.

³ Panie, Boże mój, wołałem do ciebie, i uzdrowiłeś mię.

⁴ Panie, wywiodłeś z piekła duszę moję: wybawiłeś mię od zstępujących do dołu.

[0541] ⁵ Śpiewajcie Panu święci jego, a wyznawajcie pamiątce świątobliwości jego.

⁶ Bo gniew w zapalczywości jego, a żywot na woli jego: do wieczora i będzie trwał płacz, a do poranku wesele.

⁷ A jam rzekł w dostatku moim: Nie będę poruszony na wieki.

⁸ Panie, według woli twojéj dałeś moc ozdobie mojéj; odwróciłeś oblicze swe odemnie i stałem się zatrwożonym.

⁹ Do ciebie. Panie, wołać będę, i do Boga mego modlić się będę.

¹⁰ Cóż za pożytek we krwi mojéj, gdy zstępuję do skażenia? Izali proch wyznawać ci będzie? albo opowiadać będzie prawdę twoję?

¹¹ Usłyszał Pan i zmiłował się nademną: Pan się stał pomocnikiem moim.

¹² Odmieniłeś mi płacz mój w wesele: zdarłeś wór mój, a oblókłeś mię weselem:

¹³ Aby tobie śpiewali, chwało moja, a nie żałowałbym: Panie, Boże mój, na wieki wyznawać ci będę.

Psalm XXX

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi na zachwycenie.

² W tobiem, Panie, nadzieję miał, niech nie będę zawstydzon na wieki: w sprawiedliwości twojéj wybaw mię.

³ Nakłoń ku mnie ucha twego: pośpiesz się, abyś mię wyrwał: bądź mi Bogiem obrońcą, i domem ucieczki, abyś mię zbawił.

⁴ Albowiem moc moja, i ucieczka moja jesteś ty: a dla imienia twego poprowadzisz mię i wychowasz mię.

⁵ Wywiedziesz mię z sidła tego, które mi zakryli; boś ty jest obrońca mój.

⁶ W ręce twe polecam ducha mego: odkupiłeś mię, Panie, Boże prawdy. ^[30]

⁷ Miałeś w nienawiści przestrzegające marności nadaremno: a jam w Panu nadzieję miał.

⁸ Będę się weselił i radował w miłosierdziu twojem; albowiemeś wejrzał na uniżenie moje, wybawiłeś z potrzeb duszę moję.

⁹ Aniś mię zamknął w rękach nieprzyjacielskich: postawiłeś na miejscu przestronnem nogi moje.

¹⁰ Zmiłuj się nademną, Panie; bom jest utrapiony: zatrwożyło się w gniewie oko moje, dusza moja, i wnętrze moje.

¹¹ Albowiem ustał w boleści żywot mój i lata moje w wzdychaniu: zemdlała w ubóstwie siła moja, i kości moje strwożone są.

¹² Nad wszystkie nieprzyjacioły moje stałem się pośmiewiskiem i sąsiadom moim bardzo, i strachem znajomym moim: którzy mię widzieli, precz odemnie uciekli.

¹³ Jestem zapomniony z serca jako umarły: stałem się jako naczynie stracone.

¹⁴ Bom słyszał łajanie mnogich, mieszkających w okolicy: wtem, gdy się schodzili społem przeciwko mnie, odjąć duszę moje namawiali się.

¹⁵ A jam w tobie nadzieję miał, Panie! rzekłem: Tyś jest Bogiem moim.

¹⁶ W ręku twoich losy moje: wyrwij mię z ręki nieprzyjaciół moich, i od prześladujących mię.

¹⁷ Oświeć twarz twoję nad sługą twoim: zbaw mię w miłosierdziu twojem.

¹⁸ Panie, niech nie będę zawstydzon; albowiem wzywałem cię: niech się zawstydzą niezbożnicy, i niech będą prowadzeni do piekła.

¹⁹ Niech zaniemieją usta zdradliwe, które mówią nieprawość przeciw sprawiedliwemu w pysze i w powieraniu.

²⁰ Jakóż wielkie mnóstwo słodkości twéj, Panie, którąś zakrył bojącym się ciebie: sprawiłeś tym, którzy nadzieję mają w tobie, przed oblicznością synów ludzkich.

²¹ Zakryjesz je w zakryciu oblicza twego od zamięszania ludzkiego: zasłonisz je w namiecie twoim od przeciwieństwa języków.

²² Błogosławiony Pan, że dziwnie okazał miłosierdzie swe nademną w mieście obronnem.

²³ A jam mówił w zdumieniu umysłu mego: Jestem odrzucon od [0542]obliczności oczu twoich: przetoś wysłuchał głos modlitwy mojéj, gdym wołał do ciebie.

²⁴ Miłujcie Pana wszyscy święci jego; albowiem Pan będzie szukał prawdy, i odda obficie czyniącym pychę.

²⁵ Mężnie czyńcie, a niech się posili serce wasze, wszyscy, którzy nadzieję macie w Panu.

Psalm XXXI

¹ Samemu Dawidowi wyrozumienia.

Błogosławieni, których odpuszczone są nieprawości: i których zakryte są grzechy. ^[31]

² Błogosławiony mąż, któremu Pan nie poczytał grzechu, ani jest w duchu jego zdrada.

³ Iżem milczał, zastarzały się kości moje, gdym wołał cały dzień.

⁴ Bo we dnie i w nocy ociężała nademną ręka twoja: nawróciłem się w nędzy mojéj, gdy tkwi ciernie.

⁵ Grzech mój oznajmiłem tobie: a niesprawiedliwości mojéj nie kryłem. Rzekłem: Wyznam przeciwko sobie niesprawiedliwość moję Panu: a tyś odpuścił niezbożność grzechu mego. ^[32]

⁶ Dlatego będzie się modlił do ciebie wszelki święty czasu pogodnego: wszakże w potopie wód mnogich, do niego się nie przybliżą.

⁷ Tyś jest ucieczka moja od utrapienia, które mię ogarnęło: radości moja, wyrwij mię od tych, którzy mię oblegli.

⁸ Dam tobie rozum, i nauczę cię na drodze téj, którą pójdziesz: umocnię nad tobą oczy moje.

⁹ Nie bądźcież jako koń i muł, którzy nie mają rozumu. Uzdą i wędzidłem ściśnij czeluści tych, którzy się nie przybliżają do ciebie.

¹⁰ Siła biczów na grzesznika: a mającego nadzieję w Panu miłosierdzie ogarnie.

¹¹ Weselcie się w Panu i radujcie się sprawiedliwi, a chlubcie się wszyscy prawego serca.

Psalm XXXII

¹ Psalm Dawidowi.

Weselcie się sprawiedliwi w Panu: prawym przystoi chwała.

² Wyznawajcie Panu na cytrze, grajcie mu na instrumencie o dziesiąci stronach.

³ Śpiewajcie mu pieśń nową, dobrze mu grajcie w krzyczeniu.

⁴ Albowiem prawe jest słowo Pańskie: i wszystkie sprawy jego w wierności.

⁵ Miłuje miłosierdzie i sąd: miłosierdzia Pańskiego pełna jest ziemia.

⁶ Słowem Pańskiem niebiosa utwierdzone są: a Duchem ust jego wszystka moc ich:

⁷ Zgromadzając jako w skórzanym worze wody morskie, kładąc w skarby przepaści.

⁸ Niech się boi Pana wszystka ziemia: a przed nim niech się wzruszą wszyscy mieszkający na świecie.

⁹ Albowiem on rzekł, i uczynione są: on rozkazał, a stworzone są.

¹⁰ Pan rozprasza rady narodów: a wniwecz obraca myśli ludzkie, i odmiata rady książęce.

¹¹ A rada Pańska trwa na wieki: myśli serca jego od narodu do narodu.

¹² Błogosławiony naród, którego jest Pan Bóg jego: lud, który obrał za dziedzictwo sobie.

¹³ Pojrzał Pan z nieba, ujrzał wszystkie syny ludzkie.

¹⁴ Z nagotowanego mieszkania swego pojrzał na wszystkie, którzy mieszkają na ziemi.

¹⁵ Który uformował każde z osobna serca ich: który rozumie wszystkie ich sprawy.

¹⁶ Nie bywa wybawion król przez wielką moc, a olbrzym nie będzie wybawion wielkością siły swojéj.

¹⁷ Omylny koń ku wybawieniu: a w obfitości mocy swojéj nie będzie wybawion.

¹⁸ Oto oczy Pańskie nad bojącymi się go: i nad tymi, którzy nadzieję mają w miłosierdziu jego:

¹⁹ Aby wyrwał od śmierci dusze ich, i żywił je w głodzie.

[0543] ²⁰ Dusza nasza znosi Pana; bo jest pomocnikiem i obrońcą naszym.

²¹ Albowiem w nim się rozweseli serce nasze: a w imieniu świętem jego mieliśmy nadzieję.

²² Niechaj będzie miłosierdzie twoje, Panie, nad nami, jakośmy nadzieję mieli w tobie.

Psalm XXXIII

¹ Dawidowi, kiedy odmienił twarz swoję przed Abimelechem, i opuścił go, i odszedł. ^[33]

² Będę błogosławił Pana na każdy czas: zawżdy chwała jego w uściech moich.

³ W Panu się chlubić będzie dusza moja: niechaj słyszą ciszy, a niech się weselą.

⁴ Wielbcie Pana zemną: a wywyższajmy imię jego spółecznie.

⁵ Szukałem Pana i wysłuchał mię, i ze wszech utrapień moich wyrwał mię.

⁶ Przystąpcie do niego a oświecajcie się: a oblicza wasze nie będą zawstydzone.

⁷ Ten ubogi wołał, a Pan go wysłuchał, i ze wszystkich ucisków jego wybawił go.

⁸ Wpuści Aniół Pański wokoło bojących się go, i wyrwie je.

⁹ Skosztujcie, a obaczcie, iż słodki jest Pan: błogosławiony mąż, który w nim ma nadzieję.

¹⁰ Bójcie się Pana wszyscy święci jego; bo niemasz niedostatku bojącym się go.

¹¹ Bogacze niedostatek cierpieli i łaknęli: lecz szukającym Pana na żadnem dobrem nie będzie schodziło. ^[34]

¹² Pójdźcie sam synowie, słuchajcie mię: bojaźni Pańskiéj nauczę was.

¹³ Który jest człowiek, który chce żywota, pragnie dni dobrych widzieć? ^[35]

¹⁴ Strzeż języka twego od złego, a usta twoje niech nie mówią zdrady.

¹⁵ Odwróć się od złego, a czyń dobrze: szukaj pokoju, a ścigaj go.

¹⁶ Oczy Pańskie nad sprawiedliwymi: a uszy jego na prośby ich: ^[36]

¹⁷ A twarz Pańska nad czyniącymi źle, aby wygładził z ziemie pamiątkę ich.

¹⁸ Wołali sprawiedliwi, a Pan je wysłuchał: i ze wszech ucisków ich wyswobodził je.

¹⁹ Bliski jest Pan tym, którzy są utrapionego serca: i zbawi pokorne w duchu.

²⁰ Mnogie uciski sprawiedliwych: a z tych wszystkich Pan je wybawi.

²¹ Strzeże Pan wszystkich kości ich: jedna z nich się nie skruszy.

²² Śmierć grzeszników najgorsza: a którzy nienawidzą sprawiedliwego, zgrzeszą.

²³ Pan odkupi dusze sług swoich: a nie zgrzeszą wszyscy, którzy w nim nadzieję mają.

Psalm XXXIV

¹ Samemu Dawidowi.

Osądź, Panie, szkodzące mnie, zwalcz walczące przeciwko mnie.

² Porwij broń i tarczą, a powstań mi na pomoc.

³ Dobądź miecza i zawrzyj przeciwko tym, co mię prześladują. Rzecz duszy mojéj: Jam jest zbawieniem twojem.

⁴ Niech będą zawstydzeni i zesromoceni szukający dusze mojéj: niech się cofną nazad, i niech będą zelżeni, myślący mi złe.

⁵ Niechaj będą jako proch przed wiatrem: a Aniół Pański niechaj je uciśnie.

⁶ Niech będzie droga ich ciemnością i ślizawką: a Aniół Pański niechaj ich goni.

⁷ Albowiem bez przyczyny kryli na mię zatracenie sidła swego: niesłusznie urągali duszy mojéj.

⁸ Niechajże nań przyjdzie sidło, o którem nie wie: a ułowienie, które zakrył, niechaj go poima, i niechaj w onóż sidło wpadnie.

⁹ A dusza moja rozraduje się w Panu: i ukocha się w zbawieniu jego.

[0544] ¹⁰ Wszystkie kości moje rzekną: Panie, któż podobien tobie? wyrywając chudzinę z ręki mocniejszych nadeń: niedostatecznego i ubogiego od drapieżców jego.

¹¹ Powstawszy świadkowie fałszywi, pytali mię, czegom nie wiedział.

¹² Oddawali mi złe za dobre, niepłodność duszy mojéj.

¹³ A ja, gdy mi się przykrzyli, obłóczyłem się w włosiennicę: korzyłem postem duszę moję: a modlitwa moja do nadra mego się nawróci.

¹⁴ Jako bliźniemu i jako bratu naszemu, takem dogadzał: jako żałujący i smęcący się, takem się korzył.

¹⁵ I weselili się przeciwko mnie, i schadzali się: zgromadziły się na mię bicze, a nie wiedziałem.

¹⁶ Rozerwali się, a nie żałowali: kusili mię, szydzili ze mnie szyderstwem, zgrzytali na mię zębami swymi.

¹⁷ Panie, kiedyż wejrzysz? przywróć duszę moję od złości ich, ode lwów jedynaczkę moję.

¹⁸ Będęć wyznawał w kościele wielkim: między ludem ogromnym będę cię wysławiał.

¹⁹ Niech się nie weselą ze mnie, którzy mi się niesprawiedliwie sprzeciwiają: którzy mię darmo w nienawiści mają, a mrugają oczyma. ^[37]

²⁰ Bo zemną wprawdzie spokojnie mówili: a w gniewie ziemskim mówiąc, zdrady myślili.

²¹ I rozdarli na mię gęby swoje, mówiąc: Ehej, Ehej, oglądałyć oczy nasze.

²² Widziałeś, Panie, nie milcz: Panie, nie odchódź odemnie.

²³ Powstań, a pilnuj sądu mego: Boże mój, i Panie mój, sprawy mojéj.

²⁴ Sądź mię według sprawiedliwości twojéj, Panie, Boże mój: a niech się nie weselą nademną.

²⁵ Niechaj nie mówią w sercach swoich: Ehej, Ehej, duszy naszéj! i niech nie mówią: Pożarliśmy go.

²⁶ Niech będą zawstydzeni i pohańbieni spółem ci, którzy się weselą ze złego mojego: niechaj będą obleczeni w hańbę i w sromotę ci, którzy wielkie rzeczy mówią przeciwko mnie.

²⁷ Niech się radują i weselą, którzy chcą sprawiedliwości mojéj, i niech mówią zawżdy: Niechaj będzie uwielbiony Pan, którzy pragną pokoju słudze jego.

²⁸ A język mój będzie rozmyślał sprawiedliwość twoję, cały dzień chwałę twoję.

Psalm XXXV

¹ Na koniec, słudze Pańskiemu, samemu Dawidowi.

² Rzekł niesprawiedliwy, aby grzeszył, sam w sobie: niemasz bojaźni Bożéj przed oczyma jego.

³ Albowiem zdradliwie czynił przed oblicznością jego, aby się nalazła nieprawość jego do nienawidzenia.

⁴ Słowa ust jego nieprawość i zdrada: nie chciał rozumieć, aby dobrze czynił.

⁵ Nieprawość rozmyślał na łożu swojem: stał przy wszelkiéj drodze niedobréj, a złości nie miał w nienawiści.

⁶ Panie, w niebie miłosierdzie twoje: a prawda twoja aż do obłoków.

⁷ Sprawiedliwość twoja jako góry Boże: sądy twoje przepaść wielka: ludzie i bydlęta zbawisz, Panie.

⁸ Jakoś rozmnożył miłosierdzie twoje, Boże! a synowie człowieczy w zasłonie skrzydeł twoich nadzieję mieć będą.

⁹ Będą upojeni hojnością domu twego: i strumieniem rozkoszy twojéj napoisz je.

¹⁰ Albowiem u ciebie jest zdrój żywota: a w światłości twojéj oglądamy światłość.

¹¹ Rozciągnij miłosierdzie twoje nad tymi, którzy cię znają: i sprawiedliwość twoję nad tymi, którzy są prawego serca.

¹² Niech mię nie nadchodzi noga pychy: a ręka grzesznego niech mię nie porusza.

¹³ Tam upadli, którzy czynią nieprawość: wygnani są, ani się mogli ostać.

[0545]

Psalm XXXVI

¹ Psalm samemu Dawidowi.

Nie obruszaj się dla złośliwych: ani zajrzyj czyniącym nieprawość.

² Albowiem jako trawa prędko uwiędną: a jako liście ziela wnet opadną.

³ Miéj nadzieję w Panu, a czyń dobrze: i mieszkaj na ziemi, a będziesz się karmił jéj bogactwy.

⁴ Kochaj się w Panu, i da tobie prośby serca twego.

⁵ Objaw Panu drogę twoję, a miéj nadzieję w nim: a on uczyni.

⁶ I wywiedzie jako światłość sprawiedliwość twoję: a sąd twój jako południe.

⁷ Bądź poddany Panu, a módl się mu: nie obruszaj się dla tego, któremu się szczęści na drodze jego: dla człowieka czyniącego niesprawiedliwości.

⁸ Przestań gniewu a opuść zapalczywość: nie obruszaj się, abyś miał źle czynić.

⁹ Albowiem którzy źle czynią, będą wykorzenieni: lecz znoszący Pana, ci odziedziczą ziemię.

¹⁰ I jeszcze mało, ażci nie będzie złośnika: i będziesz szukał miejsca jego, a nie najdziesz.

¹¹ Ale ciszy odziedziczą ziemię, i kochać się będą w wielkości pokoju. ^[38]

¹² Będzie podstrzegał złośnik sprawiedliwego: i będzie nań zgrzytał zęboma swemi.

¹³ Ale Pan będzie się śmiał z niego; albowiem upatruje, że przyjdzie dzień jego.

¹⁴ Miecza dobyli grzesznicy, naciągnęli łuk swój, aby porazili ubogiego i niedostatecznego, aby pozamordowali ludzie prawego serca.

¹⁵ Miecz ich niech wnidzie w serca ich: a łuk ich niech się złamie.

¹⁶ Lepsza jest trocha sprawiedliwego, niźli wielkie bogactwo grzesznych.

¹⁷ Albowiem ramiona grzeszników połamią się, a sprawiedliwe Pan potwierdza.

¹⁸ Zna Pan dni niepokalanych: a dziedzictwo ich na wieki będzie.

¹⁹ Nie będą zawstydzeni we zły czas, i we dni głodu będą nasyceni.

²⁰ Albowiem grzesznicy zaginą: a nieprzyjaciele Pańscy, skoro będą uczczeni i wyniesieni, ustawając, jako dym ustaną.

²¹ Będzie pożyczał grzesznik, a nie zapłaci: ale sprawiedliwy zmiłuje się i da.

²² Albowiem błogosławiący go odziedziczą ziemię: ale złorzeczący mu zaginą.

²³ Przed Panem postępki człowiecze będą prostowane: i drogi jego zechce.

²⁴ Gdy się powali, nie stłucze się; bo Pan podkłada rękę swoję.

²⁵ Byłem młodym i zstarzałem się: a nie widziałem sprawiedliwego opuszczonego, ani nasienia jego szukającego chleba.

²⁶ Cały dzień czyni miłosierdzie i pożycza: a nasienie jego w błogosławieństwie będzie.

²⁷ Odstąp od złego, a czyń dobrze: a mieszkaj na wieki wieków.

²⁸ Albowiem Pan miłuje sąd, a nie opuści świętych swoich, na wieki będą zachowani: niesprawiedliwi będą pokarani: i nasienie niezbożnych zaginie.

²⁹ Sprawiedliwi lepak odziedziczą ziemię: i będą mieszkali na wieki wieków na niéj.

³⁰ Usta sprawiedliwego będą rozmyślać mądrość: a język jego będzie mówił sąd. ^[39]

³¹ Zakon Boga jego w sercu jego: a nie będą przerzucone kroki jego. ^[40]

³² Wypatruje grzesznik sprawiedliwego, i szuka go umorzyć:

³³ A Pan nie ostawi go w rękach jego, i nie potępi go, gdy będzie osądzon od niego.

³⁴ Czekaj Pana, i strzeż drogi jego: a wywyższy cię, że odziedziczysz ziemię: ujrzysz, gdy niezbożni poginą.

³⁵ Widziałem niezbożnika wyniosłego, i podniesionego jako cedry Libańskie.

³⁶ I minąłem, alić go już niemasz: i szukałem go, a nie nalazło się miejsce jego.

[0546] ³⁷ Przestrzegaj niewinności, a oglądaj sprawiedliwości; albowiem są ostatki człowiekowi spokojnemu.

³⁸ Lecz niesprawiedliwi pospołu poginą, ostatki niezbożników zginą.

³⁹ A zbawienie sprawiedliwych od Pana: i obrońcą ich czasu utrapienia.

⁴⁰ I wspomoże ich Pan i wybawi je: i wyrwie je od złośników, i zbawi je, iż w nim nadzieję mieli.

Psalm XXXVII

¹ Psalm Dawidowi, na rozpamiętanie, o Sobocie.

² Panie, nie w zapalczywości twojéj strofuj mię, ani w gniewie twoim karz mię. ^[41]

³ Albowiem strzały twoje utknęły we mnie: i zmocniłeś nademną rękę twoję.

⁴ Niemasz zdrowia w ciele mojem od oblicza gniewu twego: niemasz pokoju kościom moim od oblicza grzechów moich.

⁵ Albowiem nieprawości moje przewyższyły głowę moję: a jako brzemię ciężkie obciężały na mnie.

⁶ Pogniły i popsowały się blizny moje, od oblicza głupstwa mojego.

⁷ Znędzniałem i skurczyłem się aż do końca: cały dzień chodziłem zasmucony.

⁸ Albowiem biodra moje napełnione są naigrawania: a niemasz zdrowia w ciele mojem.

⁹ Jestem strapiony i bardzo uniżony: ryczałem od wzdychania serca mego.

¹⁰ Panie, przed tobą wszelka żądość moja: i wzdychanie moje przed tobą nie jest skryte.

¹¹ Serce moje strwożone jest, opuściła mię siła moja: a jasności oczu moich, i téj niemasz przy mnie.

¹² Przyjaciele moi i bliscy moi naprzeciwko mnie przybliżali się i stanęli: a którzy przy mnie byli, z daleka stanęli.

¹³ A gwałt czynili, którzy szukali dusze mojéj: a którzy mi szukali złego, mówili marności, a zdrady cały dzień wymyślali.

¹⁴ A ja jako głuchy nie słyszałem, a jako niemy, nie otwierający ust swoich.

¹⁵ I stałem się jako człowiek niesłyszący, i nie mający odporów w uściech swoich.

¹⁶ Albowiem w tobiem, Panie, nadzieję miał: ty mię wysłuchasz, Panie, Boże mój.

¹⁷ Bom mówił: By się kiedy nie weselili nademną nieprzyjaciele moi: i gdy szwankują nogi moje, przeciwko mnie wielkie rzeczy mówili.

¹⁸ Bom ja na bicze gotów jest: i ból mój przed oblicznością moją jest zawżdy.

¹⁹ Albowiem nieprawość moję oznajmię, i będę myślił za grzech mój.

²⁰ Lecz nieprzyjaciele moi żywią i zmocnili się nademną: i rozmnożyli się, którzy mię nienawidzą niesprawiedliwie.

²¹ Którzy oddawają złe za dobre, uwłaczali mi, iżem naśladował dobroci.

²² Nie opuszczaj mię, Panie, Boże mój, nie odstępuj odemnie.

²³ Bądź gotów na ratunek mój, Panie, Boże zbawienia mego.

Psalm XXXVIII

¹ Na koniec, samemu Idythun, pieśń Dawidowa.

² Rzekłem: Będę strzegł dróg moich, abym nie zgrzeszył językiem moim: założyłem straż ustom moim, gdy stał grzesznik przeciwko mnie.

³ Zaniemiałem i uniżyłem się, i zamilczałem dobrych: i ból mój odnowił się.

⁴ Zagrzało się serce moje we mnie: a w rozmyślaniu mojem rozpalił się ogień.

⁵ Rzekłem językiem moim: Oznajmij mi, Panie, koniec mój: i liczbę dni moich, która jest, abym wiedział, czego mi niedostaje.

⁶ Otoś pomierne uczynił dni moje, a bytność moja, jako nic przed tobą: [0547]zaprawdę, wszystka marność, wszelki człowiek żywiący.

⁷ Zaiste, w obrazie przechodzi człowiek, ale próżno trwoży sobą: skarbi, a nie wie, komu to zbierze.

⁸ A teraz, któreż jest oczekiwanie moje? izali nie Pan? i bytność moja u ciebie jest.

⁹ Od wszystkich nieprawości moich wyrwij mię; na pośmiech głupiemu dałeś mię.

¹⁰ Zaniemiałem i nie otworzyłem ust moich; boś ty uczynił.

¹¹ Odejmij odemnie plagi twoje: od mocy ręki twojéj jam ustał w strofowaniu.

¹² Dla nieprawości karałeś człowieka: i uczyniłeś, że wyschła jako pająk dusza jego; zaiste, próżno się trwoży wszelki człowiek.

¹³ Wysłuchaj modlitwę moję, Panie, i prośbę moję, przyjmij w uszy łzy moje: nie milcz; bom ja jest przychodzień u ciebie i podróżny, jako wszyscy ojcowie moi.

¹⁴ Zfolguj mi, abym się ochłodził, pierwéj niźli odejdę, a więcéj nie będę.

Psalm XXXIX

¹ Na koniec, Psalm samemu Dawidowi.

² Czekając, czekałem Pana, i skłonił się ku mnie: i wysłuchał prośby moje.

³ I wywiódł mię z dołu nędzy, i z błota iłu: i postawił na skale nogi moje, i naprostował kroki moje.

⁴ I wypuścił nową pieśń w usta moje, Hymn Bogu naszemu: ujrzą mnodzy, i będą się bać, i będą mieć nadzieję w Panu.

⁵ Błogosławiony mąż, którego nadzieja jest imię Pańskie: a nie oglądał się na marności i na szaleństwa omylne.

⁶ Wieleś uczynił ty, Panie, Boże mój, cudów twoich: a w myślach twoich nie jest, ktoby był podobien tobie: opowiadałem i mówiłem, rozmnożyli się nad liczbę.

⁷ Ofiary i obiaty nie chciałeś, a uszy uczyniłeś mi doskonałe: całopalenia i za grzech nie żądałeś. ^[42]

⁸ Tedym rzekł: Oto idę, w summie ksiąg napisano o mnie:

⁹ Abych czynił wolą twoję, Boże mój, pragnąłem, i zakon twój w pośród serca mego.

¹⁰ Opowiadałem sprawiedliwość twoję w kościele wielkim: oto warg moich nie będę hamował: Panie, tyś wiedział.

¹¹ Sprawiedliwości twojéj nie skryłem w sercu mojem; prawdę twoję i zbawienie twe opowiadałem: nie taiłem miłosierdzia twego, i prawdy twojéj przed zgromadzeniem wielkiem.

¹² A ty, Panie, nie oddalaj zmiłowania twego odemnie; miłosierdzie twoje i prawda twoja, zawżdy mię broniły.

¹³ Albowiem obtoczyły mię złe, którym niemasz liczby: poimały mię nieprawości moje, i nie mogłem przejrzeć: rozmnożyły się nad włosy głowy mojéj, i serce moje opuściło mię.

¹⁴ Niech ci się podoba, Panie, abyś mię wyrwał: Panie, ku ratunku memu wejrzyj.

¹⁵ Niechaj będą zawstydzeni i zesromoceni spółem, którzy szukają dusze mojéj, aby ją odjęli: niech się obrócą nawstecz: a niech się zawstydzą, którzy mi życzą złego.

¹⁶ Niechaj odniosą natychmiast zelżywość swą, którzy mi mówią: Ehej, Ehej!

¹⁷ Niech się rozradują i uweselą w tobie wszyscy, którzy cię szukają, i niech mówią zawżdy: Niechaj będzie uwielbiony Pan, którzy miłują zbawienie twoje.

¹⁸ Ja lepak jestem żebrak ubogi: Pan stara się o mię. Pomocnikiem moim, i obrońcą moim jesteś ty, Boże mój! nie omieszkiwajże.

Psalm XL

¹ Na koniec, Psalm samemu Dawidowi.

² Błogosławiony, który ma baczenie na potrzebnego i na ubogiego: w dzień zły wybawi go Pan.

[0548] ³ Pan niechaj go zachowa i ożywi go: i niech go uczyni błogosławionym na ziemi: i niechaj go nie wydaje duszy nieprzyjaciół jego.

⁴ Pan go niech wspomoże na łożu niemocy jego: wszystkę pościel jego sprzewracałeś w chorobie jego.

⁵ Jam rzekł: Panie, zmiłuj się nademną, uzdrów duszę moję; bom grzeszył tobie.

⁶ Nieprzyjaciele mówili mi źle: kiedyż umrze, a zginie imię jego?

⁷ A jeźli wchodził, aby ujrzał: marności mówił; serce jego zgromadziło nieprawości sobie: wychodził precz, i mówił pospołu.

⁸ Przeciwko mnie szeptali wszyscy nieprzyjaciele moi, przeciwko mnie myślili mi źle.

⁹ Słowo niesprawiedliwe postanowili przeciwko mnie: zali, który śpi, więcéj nie powstanie?

¹⁰ Albowiem człowiek pokoju mego, któremum ufał, który jadał chleb mój, wielkie uczynił nademną podejście.

¹¹ Ale ty. Panie, zmiłuj się nademną: i wzbudź mię, a oddam im.

¹² W temem poznał, iżeś mię chciał, że się nie będzie weselił nieprzyjaciel mój nademną.

¹³ A mnieś dla niewinności przyjął, utwierdziłeś mię przed oblicznością twoją na wieki.

¹⁴ Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieku, i aż do wieku. Niech się stanie, niech się stanie.

Psalm XLI

¹ Na koniec, wyrozumienie synom Kore.

² Jako pragnie jeleń do źródeł wodnych, tak pragnie dusza moja do ciebie, Boże.

³ Pragnęła dusza moja do Boga, mocnego, żywego: Kiedyż przyjdę, a okażę się przed obliczem Bożem?

⁴ Były mi łzy moje za chleb we dnie i w nocy: gdy mi mówią co dzień: Kędyż jest Bóg twój?

⁵ Na tom wspominał i wylałem na się duszę moją: że przyjdę na miejsce przybytku dziwnego, aż do domu Bożego, z głosem wesela i wyznawania głosu godującego.

⁶ Czemużeś smutna, duszo moja? i czemu mię trwożysz? Miéj nadzieję w Bogu; bo mu jeszcze wyznawać będę: zbawienie twarzy mojéj,

⁷ I Bóg mój. We mnie samym zatrwożyła się dusza moja: przeto będę na cię pamiętał z ziemie Jordanu i Hermonim, od góry maluczkiéj.

⁸ Przepaść przepaści przyzywa, na głos upustów twoich: wszystkie wysokie wały twoje, i nawałności twoje na mię się stoczyły.

⁹ We dnie Pan rozkazał miłosierdzie swoje: a w nocy pieśń jego: przy mnie modlitwa Bogu żywota mego.

¹⁰ Rzekę Bogu: Jesteś mój obrońca: przeczżeś mię zapomniał? i czemu smutno chodzę, gdy mię trapi nieprzyjaciel?

¹¹ Gdy się łamią kości moje, urągali mi, którzy mię dręczą, nieprzyjaciele moi, gdy mi mówią na każdy dzień: Kędyż jest Bóg twój?

¹² Czemuś jest smutna, duszo moja? i czemu mię trwożysz? Miej nadzieję w Bogu; bo mu jeszcze wyznawać będę: zbawienie twarzy mojéj, i Bóg mój.

Psalm XLII

¹ Psalm Dawidowi.

Osądź mię, Boże, a rozeznaj sprawę moję od narodu nieświętego: od człowieka niesprawiedliwego i zdradliwego wyrwij mię.

² Bo ty jesteś Bóg, moc moja: czemuś mię odrzucił? czemu smutny chodzę, gdy mię trapi nieprzyjaciel?

³ Wyślij światłość twoję i prawdę twoję: te mię prowadziły i wyprowadziły na górę świętą twoję i do przybytków twoich.

⁴ I wnidę do ołtarza Bożego: do Boga, który uwesela młodość moję: będęć wyznawał na cytrze: Boże, Boże mój!

⁵ Czemuś smutna, duszo moja? a czemu mię trwożysz? Miéj nadzieję [0549]w Bogu: albowiem mu jeszcze wyznawać będę: zbawienie oblicza mego i Bóg mój.

Psalm XLIII

¹ Na koniec, synom Kore, ku wyrozumieniu.

² Boże, uszyma naszemi słyszeliśmy, ojcowie nasi nam opowiadali sprawę, którąś uczynił we dni ich, i we dni starodawne.

³ Ręka twoja pogany wytraciła, i wszczepiłeś one: udręczyłeś narody i wygnałeś je.

⁴ Ani bowiem mieczem swym posiedli ziemię: i ramię ich nie wybawiło ich; ale prawica twoja, i ramię twoje, i oświecenie oblicza twego, żeś je upodobał sobie.

⁵ Ty sam jesteś król mój i Bóg mój, który rozkazujesz wybawienie Jakóbowe.

⁶ Przez cię nieprzyjacioły nasze rogiem rozrzucimy: a w imię twoje wzgardzimy powstające przeciwko nam.

⁷ Albowiem nie w łuku moim nadzieję mieć będę: a miecz mój nie wybawi mię.

⁸ Wybawiłeś bowiem nas od trapiących nas, a mające nas w nienawiści zawstydziłeś.

⁹ W Bogu chlubić się będziem przez cały dzień: a w imię twe wyznawać będziem na wieki.

¹⁰ A teraz odegnałeś i zawstydziłeś nas: a nie będziesz wychodził, Boże, w siłach naszych.

¹¹ Odwróciłeś nas wstecz od nieprzyjaciół naszych: a którzy nas w nienawiści mają, rozszarpywali sobie.

¹² Podałeś nas jako owce na jedzę: i między pogany rozproszyłeś nas.

¹³ Przedałeś lud twój nizaco: a nie było mnóstwo w zamianie ich.

¹⁴ Dałeś nas na wzgardę sąsiadom naszym: na szyderstwo i na pośmiech tym, którzy są w okolicy naszéj.

¹⁵ Uczyniłeś nas przysłowiem między pogany, kiwaniem głowy między ludźmi.

¹⁶ Cały dzień wstyd mój przedemną jest, a zawstydzenie oblicza mego okryło mię.

¹⁷ Od głosu lżącego i obmawiającego, od oblicza nieprzyjaciela i prześladującego.

¹⁸ To wszystko przyszło na nas: a nie zapomnieliśmy cię, i nie czyniliśmy niesprawiedliwie w Testamencie twoim.

¹⁹ I nie cofnęło się nazad serce nasze: a nie odwróciłeś ścieżek naszych od drogi twojéj.

²⁰ Boś nas poniżył na miejscu utrapienia: i okrył nas cień śmierci.

²¹ Jeźliśmy zapomnieli imienia Boga naszego, i jeźliśmy podnosili ręce nasze do Boga cudzego:

²² Izali się Bóg o tem nie będzie pytał? gdyż on wie skrytości serca.

²³ Bo nas dla ciebie mordują na każdy dzień, poczytani jesteśmy jako owce na rzeź.

²⁴ Powstań, czemu śpisz, Panie? powstań, a nie odrzucaj do końca.

²⁵ Czemu oblicze twoje odwracasz? zapominasz ubóstwa naszego i utrapienia naszego?

²⁶ Albowiem poniżona jest w prochu dusza nasza, przylgnął do ziemie brzuch nasz.

²⁷ Powstań, Panie, ratuj nas, a odkup nas dla imienia twego.

Psalm XLIV

¹ Na koniec, dla tych, którzy będą odmienieni, synom Kore, ku wyrozumieniu, pieśń dla miłego.

² Wydało serce moje słowo dobre, opowiadam ja czyny moje królowi: język mój pióro pisarza, prędko piszącego.

³ Piękniejszy urodą nad syny człowiecze! rozlała się wdzięczność po wargach twoich, dlatego cię błogosławił Bóg na wieki.

⁴ Przypasz miecz twój na biodrę twoję, najmocniejszy! z ślicznością twoją i z pięknością twoją naciągnij.

⁵ Fortunnie postępuj i króluj dla prawdy i cichości i sprawiedliwości: i poprowadzi cię dziwnie prawica twoja.

[0550] ⁶ Strzały twoje ostre, (narody pod cię upadną), w serca nieprzyjaciół królewskich.

⁷ Stolica twoja, Boże, na wieki wieków: laska prawości, laska królestwa twego. ^[43]

⁸ Umiłowałeś sprawiedliwość, a nienawidziałeś nieprawości; przeto cię pomazał, Boże, Bóg twój olejkiem wesela nad uczęstniki twoje.

⁹ Mirrha i Stakta i Kassya z szat twoich: z domów słoniowych, z których ci rozkosz uczyniły.

¹⁰ Córki królewskie w poczciwości twojéj: stanęła królowa po prawicy twojéj w ubiorze złotym, obtoczona rozmaitością.

¹¹ Słuchaj, córko, a patrz, i nakłoń ucha twego: a zapomnij narodu twego i domu ojca twego.

¹² I będzie pożądał król śliczności twojéj; albowiem on jest Pan, Bóg twój, i będą się mu kłaniać.

¹³ I córki Tyru z upominkami obliczu twemu będą się modlić, wszyscy bogaci z ludzi.

¹⁴ Wszystka chwała téj córki królewskiéj wewnątrz, w bramach złotych, ubrana rozmaitościami.

¹⁵ Przywiodą królowi panny za nią: przyniosą do ciebie bliskie jéj.

¹⁶ Przyniosą je z weselem i z radością: przywiodą je do kościoła królewskiego.

¹⁷ Miasto ojców twoich narodziłoć się synów: postanowisz je książęty nade wszystką ziemią.

¹⁸ Będą wspominać imię twoje na wszystkie rodzaje i rodzaje: dlatego narodowie będąć wyznawać wiecznie, i na wieki wieków.

Psalm XLV

¹ Na koniec, synom Kore, za tajemnice, Psalm.

² Bóg nasz ucieczką i mocą: pomocnikiem w uciskach, które nalazły nas bardzo.

³ Przetóż się bać nie będziem, gdy się poruszy ziemia, i przeniosą się góry w serce morza.

⁴ Szumiały, i zamąciły się wody ich, zatrzęsły się góry przed siłą jego.

⁵ Bystrość rzeki rozwesela miasto Boże: poświęcił przybytek swój Najwyższy.

⁶ Bóg w pośrodku jego, nie będzie poruszon: ratuje go Bóg rano na świtaniu.

⁷ Potrwożyli się narodowie, i nachyliły się królestwa: dał głos swój, poruszyła się ziemia.

⁸ Pan zastępów z nami: Bóg Jakóbów obrońcą naszym.

⁹ Pójdźcie a oglądajcie sprawy Pańskie: jakie uczynił cuda na ziemi.

¹⁰ Odjąwszy wojny aż do krajów ziemie: skruszy łuk, i zdruzgoce oręże, i tarcze ogniem popali.

¹¹ Uspokójcie się a obaczcie, żeciem ja jest Bóg: będę podwyższon między narody, i będę podwyższon na ziemi.

¹² Pan zastępów z nami, Bóg Jakóbów obrońcą naszym.

Psalm XLVI

¹ Na koniec, przez syny Kore, Psalm.

² Wszyscy narodowie klaskajcie rękoma: wykrzykajcie Bogu głosem wesela.

³ Albowiem Pan wysoki, straszny: król wielki nade wszystką ziemią.

⁴ Podbił ludzie pod nas, i narody pod nogi nasze.

⁵ Obrał nam dziedzictwo swoje: piękność Jakóbowę, którą umiłował.

⁶ Wstąpił Bóg z wesołem śpiewaniem: a Pan z głosem trąby. ^[44]

⁷ Śpiewajcież Bogu naszemu, śpiewajcie! śpiewajcie królowi naszemu, śpiewajcie!

⁸ Albowiem królem wszystkiéj ziemie Bóg: śpiewajcież mądrze.

⁹ Będzie królował Bóg nad narody: Bóg siedzi na stolicy swéj świętéj.

¹⁰ Książęta narodów zgromadziły się z Bogiem Abrahamowym; albowiem bogowie mocni ziemie są bardzo wywyższeni.

[0551]

Psalm XLVII

¹ Psalm pienia, synów Kore, wtórego dnia Sabbathu.

² Wielki Pan, i chwalebny bardzo w mieście Boga naszego, na górze świętéj jego.

³ Funduje się z radością wszystkiéj ziemie góra Syon: strony północne, miasto króla wielkiego.

⁴ Bóg w domiech jego będzie poznany, kiedy je obroni.

⁵ Albowiem oto królowie ziemscy zgromadzili się, zeszli się wespół.

⁶ Ci ujrzawszy, tak dziwili się: zatrwożyli się, wzruszyli się.

⁷ Drżenie je popadło: tam boleści jako rodzącéj.

⁸ Wiatrem gwałtownym pokruszysz okręty Tarsys.

⁹ Jakośmy słyszeli, takeśmy widzieli w mieście Pana zastępów, w mieście Boga naszego: Bóg je ugruntował na wieki.

¹⁰ Przyjęliśmy, Boże, miłosierdzie twoje, wpośród kościoła twego.

¹¹ Jako imię twoje. Boże, tak i chwała twoja na końce ziemie: sprawiedliwości pełna jest prawica twoja.

¹² Niech się weseli góra Syon: a niech się rozradują córki Judzkie, dla sądów twoich, Panie!

¹³ Obstąpcie Syon, a obejmijcie je: opowiadajcie na wieżach jego.

¹⁴ Włóżcie serca wasze w moc jego: a rozłóżcie domy jego, abyście opowiadali w drugiem pokoleniu:

¹⁵ Żeć ten jest Bóg, Bóg nasz na wieki, i na wieki wieków: on nas będzie rządził na wieki.

PSALM XLVIII

¹ Na koniec, synom Kore, Psalm.

² Słuchajcie tego wszyscy narodowie: bierzcie w uszy, którzy mieszkacie na świecie.

³ Wszyscy synowie ziemie, i synowie człowieczy, pospołu w jedno, bogaty i ubogi.

⁴ Usta moje będą mówiły mądrość: a rozmyślanie serca mego roztropność.

⁵ Nakłonię do przypowieści ucha mego: otworzę na arfie gadkę moję. ^[45]

⁶ Czemu się mam bać we zły dzień? nieprawość pięty mojéj ogarnie mię.

⁷ Którzy ufają w mocy swojéj, i chlubią się w mnóstwie bogactw swoich.

⁸ Brat nie odkupuje, odkupi człowiek: nie da Bogu ubłagania swego:

⁹ I zapłaty odkupienia dusze swojéj: i będzie pracował na wieki.

¹⁰ I będzie żył jeszcze do końca: nie ogląda zginienia.

¹¹ Gdy ujrzy mądre umierające: pospołu niemądry i głupi zginą: i zostawią obcym majętności swoje.

¹² A groby ich domami ich na wieki: przybytkami ich od narodu do narodu: nazywali imiona swe w ziemiach swoich.

¹³ A człowiek, gdy we czci był, nie rozumiał: przyrównany jest bydlętom bezrozumnym, i stał sie im podobny.

¹⁴ Ta droga ich pogorszenie im: a potem w uściech swych będą mieć upodobanie.

¹⁵ Jako owce, w piekle są położeni: śmierć je trawić będzie: i będą panować śprawiedliwi nad nimi rano: a ratunek ich starzeje się w piekle, po sławie ich.

¹⁶ Wszakóż Bóg odkupi duszę moję z ręki piekielnéj, gdy mię przyjmie.

¹⁷ Nie bój się, gdy się zbogaci człowiek, i gdy się rozmnoży sława domu jego.

¹⁸ Albowiem gdy zginie, nie weźmie wszystkiego: ani zstąpi z nim sława jego.

¹⁹ Bo dusza jego będzie za żywota jego błogosławiona: będzieć wyznawał, gdy mu dobrze uczynisz.

²⁰ Wnidzie aż do rodzaju ojców swoich, i aż na wieki nie ujrzy światłości.

²¹ Człowiek, gdy we czci był, nie rozumiał: przyrównan jest bydlętom nierozumnym, i stał się im podobny.

[0552]

Psalm XLIX

¹ Psalm Asaphowi.

Bóg nad bogi, Pan mówił: i przyzwał ziemię od słońca wschodu aż do zachodu.

² Z Syonu piękność ozdoby jego.

³ Bóg jawnie przyjdzie, Bóg nasz, a nie będzie milczał: ogień przed oblicznością jego rozpali się, a około niego wicher wielki.

⁴ Przyzowie nieba z wierzchu, i ziemie, aby rozsądził lud swój.

⁵ Zgromadźcie mu święte jego, którzy rozrządzają Testament jego w ofiarach.

⁶ I będą opowiadały niebiosa sprawiedliwość jego, iż Bóg jest sędzią.

⁷ Słuchaj, ludu mój, a mówić będę: Izraelu, a oświadczęć: Bóg, Bóg twój, ja jestem.

⁸ Nie będę cię karał z ofiar twoich: a całopalenia twoje są przed oczyma memi zawżdy.

⁹ Nie będę brał z domu twego cielców, ani z trzód twoich kozłów.

¹⁰ Albowiem moje są wszystkie zwierzęta leśne, bydła po górach i woły.

¹¹ Znam wszystkie ptastwa niebieskie: i piękność pola zemną jest.

¹² Jeźli będę łaknął, nie będęć mówił; bo mój jest okrąg ziemie, i napełnienie jego.

¹³ Izali będę jadł mięso wołowe? albo krew kozłową będę pił?

¹⁴ Ofiaruj Bogu ofiarę chwały: a oddaj Najwyższemu śluby twoje.

¹⁵ A wzywaj mię w dzień utrapienia: wyrwę cię, a czcić mię będziesz.

¹⁶ Ale grzesznikowi rzekł Bóg: Czemu ty opowiadasz sprawiedliwości moje, i bierzesz Testament mój w usta twoje?

¹⁷ Ano ty masz w nienawiści karność: i zarzuciłeś mowę moję nazad.

¹⁸ Jeźliś widział złodzieja, biegałeś z nim, a z cudzołożniki miałeś swój skład.

¹⁹ Usta twoje były pełne złości, a język twój plótł zdrady.

²⁰ Siedząc, mawiałeś przeciw bratu twemu: i dawałeś wzgorszenie przeciw synowi matki twojéj.

²¹ Toś czynił, a milczałem: mniemałeś niesprawiedliwie, że będę tobie podobny: będę cię strofował, i stawię przed oczy twoje.

²² Rozumiejcież to, którzy zapominacie Boga: by kiedy nie porwał, a nie będzie, ktoby wydarł.

²³ Ofiara chwały uczci mię: i tam droga, którą mu okażę zbawienie Boże.

Psalm L

^1. Na koniec, Psalm Dawidowi:

² Gdy przyszedł do niego prorok Nathan, kiedy był wszedł do Bethsabei. ^[46]

³ Zmiłuj się nademną, Boże, według wielkiego miłosierdzia twego: a według mnóstwa litości twoich zgładź nieprawość moję.

⁴ Jeszcze więcéj omyj mię od nieprawości mojéj: i od grzechu mojego oczyść mię.

⁵ Albowiem ja znam nieprawość moję, i grzech mój jest zawżdy przeciwko mnie.

⁶ Tobiem samemu zgrzeszył i uczyniłem złość przed tobą, abyś się usprawiedliwił w mowach twoich, a zwyciężył, gdy cię posądzają. ^[47]

⁷ Oto bowiem w nieprawościach jestem poczęty: a w grzechach poczęła mię matka moja.

⁸ Oto bowiem umiłowałeś prawdę: niewiadome i skryte rzeczy mądrości twojéj objawiłeś mi.

⁹ Pokropisz mię Hyzopem, a będę oczyszczony: omyjesz mię, a będę nad śnieg wybielony. ^[48]

¹⁰ Słuchowi memu dasz radość i wesele: i rozradują się kości poniżone.

¹¹ Odwróć oblicze twoje od grzechów moich: a zgładź wszystkie nieprawości moje.

¹² Serce czyste stwórz we mnie, Boże! i ducha prawego odnów we wnętrznościach moich.

[0553] ¹³ Nie odrzucaj mię od oblicza twego: i Ducha świętego twego nie bierz odemnie.

¹⁴ Przywróć mi radość zbawienia twojego, i duchem przedniejszym potwierdź mię.

¹⁵ Będę nauczał nieprawe dróg twoich: a niezbożni do ciebie się nawrócą.

¹⁶ Wybaw mię ze krwi, Boże, Boże zbawienia mego! a język mój z radością będzie wysławiał sprawiedliwość twoję.

¹⁷ Panie, otworzysz wargi moje: a usta moje opowiadać będą chwałę twoję.

¹⁸ Albowiem gdybyś był chciał ofiary, wżdybych był dał: w całopalonych nie będziesz się kochał.

¹⁹ Ofiara Bogu, duch strapiony: serca skruszonego i uniżonego, Boże, nie wzgardzisz.

²⁰ Uczyń dobrze, Panie, Syonowi w dobréj woli twojéj, aby się zbudowały mury Jeruzalem.

²¹ Tedy przyjmiesz ofiarę sprawiedliwości, obiaty i całopalenia: tedy nakładą na ołtarz twój cielców.

Psalm LI

¹ Na koniec, wyrozumienie Dawidowi.

² Kiedy przyszedł Doeg Idumejczyk i oznajmił Saulowi: Przyszedł Dawid w dom Achimelecha. ^[49]

³ Co się przechwalasz ze złości, któryś jest silny w nieprawości?

⁴ Cały dzień niesprawiedliwość myślił język twój: jako brzytwa ostra czyniłeś zdradę.

⁵ Umiłowałeś złość nad dobroć, nieprawość więcéj, niż mówić sprawiedliwość.

⁶ Umiłowałeś wszystkie słowa zatracenia, języku zdradliwy.

⁷ Przetóż cię Bóg zniszczy do końca: wyrwie cię, i wypędzi cię z przybytku twego, i korzeń twój z ziemie żywiących.

⁸ Ujrzą sprawiedliwi i będą się bać: i nad nim będą się śmiać, i rzeką:

⁹ Otóżci człowiek, który nie kładł Boga pomocnikiem swoim: ale ufał w mnóstwie bogactw swoich, i przemógł w marności swojéj.

¹⁰ A ja, jako oliwa rodzajna w domu Bożym, miałem nadzieję w miłosierdziu Bożem, na wieki i na wiek wieku.

¹¹ Będęć wyznawał na wieki, żeś uczynił: i będę oczekiwał imienia twego; bo dobre jest przed oblicznością świętych twoich.

Psalm LII

¹ Na koniec, na Maelet, wyrozumienia Dawidowi.

² Rzekł głupi w sercu swojem: Niemasz Boga. Popsowali się, i obrzydłymi się stali w nieprawościach: niemasz, ktoby dobrze czynił. ^[50]

³ Bóg z nieba pojrzał na syny człowiecze, aby oglądał, jeźli jest znający, albo szukający Boga.

⁴ Wszyscy odstąpili, pospołu stali się niepożytecznymi: niemasz, ktoby dobrze czynił, niemasz aż do jednego. ^[51]

⁵ Izali nie poznają wszyscy, którzy czynią nieprawość, którzy pożerają lud mój jako pokarm? Boga nie wzywali.

⁶ Tam drżeli od bojaźni, gdzie nie było strachu; albowiem Bóg rozsypał kości tych, którzy się ludziom podobają: pohańbieni są; bo je Bóg wzgardził.

⁷ Któż da z Syonu zbawienie Izrael? Gdy Bóg nawróci poimanie, rozraduje się Jakób, i rozweseli się Izrael.

Psalm LIII

¹ Na koniec, w wierszach, wyrozumienia Dawidowi.

² Kiedy przyszli Zyphejanie, i rzekli do Saula: Aza się u nas Dawid nie zataił? ^[52]

³ Boże, w imię twoje zbaw mię, a w mocy twojéj sądź mię.

⁴ Boże, wysłuchaj modlitwę moję: przyjmij w uszy słowa ust moich.

[0554] ⁵ Albowiem obcy powstali przeciwko mnie: a mocarze szukali dusze mojéj, a nie kładli Boga przed oczyma swemi.

⁶ Bo oto Bóg mię podpomaga: a Pan jest obrońcą dusze mojéj.

⁷ Odwróć złe na nieprzyjaciele moje, a zatrać je według prawdy twojéj.

⁸ Dobrowolnie będę ofiarował tobie, i będę wyznawał imieniowi twemu; albowiem dobre jest.

⁹ Bo ze wszelkiego utrapienia wyrwałeś mię, a oko moje wzgardziło nieprzyjacioły moje.

Psalm LIV

¹ Na koniec, w wierszach, wyrozumienia Dawidowi.

² Wysłuchaj, Boże, modlitwę, a nie wzgardzaj prośby mojéj.

³ Wejrzyj na mię, a wysłuchaj mię: zasmuciłem się w ćwiczeniu mojem, i zatrwożyłem się:

⁴ Dla głosu nieprzyjaciela, i dla uciśnienia grzesznika; albowiem zwalali na mię nieprawości: a w gniewie przykrzyli mi się.

⁵ Serce moje zatrwożyło się we mnie, a strach śmierci przypadł na mię.

⁶ Bojaźń i drżenie przyszły na mię i okryły mię ciemności.

⁷ I rzekłem: Kto mi da skrzydła jako gołębice, a będę latał, i odpoczywał?

⁸ Oto oddaliłem się uciekając, i mieszkałem na pustyni.

⁹ Czekałem onego, który mię wybawił od lękliwości ducha i od nawałności.

¹⁰ Zrzuć, Panie, rozdziel ich języki; bom widział nieprawość i spór w mieście.

¹¹ We dnie i w nocy obtoczy je po murach jego nieprawość: a obciążenie wpośród jego, i niesprawiedliwość.

¹² I nie ustała na ulicach jego lichwa, i zdrada.

¹³ Albowiem, by mi był złorzeczył nieprzyjaciel mój, wżdybych był wytrwał: i by był ten, który mię nienawidział, przeciwko mnie wielkie rzeczy mówił: snadźbych się był skrył przed nim.

¹⁴ Ale ty, człowiecze jednomyślny, wodzu mój i znajomy mój:

¹⁵ Któryś pospołu zemną jadał pokarmy, w domu Bożym chodziliśmy w zgodzie.

¹⁶ Niechaj śmierć przyjdzie na nie: a niechaj żywo zstąpią do piekła; bo złości w mieszkaniach ich, w pośrodku ich.

¹⁷ Ja lepak do Boga wołałem, a Pan wybawi mię.

¹⁸ W wieczór i rano, i w południe będę opowiadał i wysławiał, i wysłucha głos mój.

¹⁹ Odkupi w pokoju duszę moję od tych, którzy mi się sprzeciwiają; albowiem między wielą byli zemną.

²⁰ Wysłucha Bóg, i uniży je, który jest przed wieki; bo niemasz im odmiany, i nie bali się Boga.

²¹ Wyciągnął rękę swoje w oddawaniu: pokalali Testament jego.

²² Oddzielili się od gniewu twarzy jego: i sprzeciwiło się serce ich: gładsze są mowy jego nad oliwę: a one są strzały. ^[53]

²³ Wrzuć na Pana staranie twoje, a on cię wychowa: nie dopuści na wieki zachwiania sprawiedliwego. ^[54]

²⁴ Ale ty, Boże, zawiedziesz je w studnią zatracenia: mężowie krwawi i zdradliwi nie dojdą do połowice dni swoich: lecz ja nadzieję będę miał w tobie, Panie.

Psalm LV

¹ Na koniec, za lud, który się stał od świętych oddalony, Dawidowi na napis tytułu, kiedy go Filistynowie poimali w Get. ^[55]

² Zmiłuj się nademną, Boże; boć mię podeptał człowiek: przez cały dzień najeżdżając, utrapił mię.

³ Podeptali mię nieprzyjaciele moi cały dzień; albowiem wiele walczących przeciwko mnie.

⁴ Od wysokości dnia ulęknę się: ja lepak w tobie nadzieję mieć będę.

⁵ W Bogu wysławiać będę mowy [0555]moje, w Bogum nadzieję miał: nie będę się bał, co mi uczyni ciało.

⁶ Cały dzień słowy memi brzydzili się: przeciwko mnie wszystkie myśli ich na złe.

⁷ Będą mieszkać, i kryć się: sami stóp moich będą szlakować, jako czekali na duszę moję.

⁸ Za nic je zbawisz? w gniewie narody pokruszysz, Boże.

⁹ Żywot mój objawiłem tobie: położyłeś łzy moje przed oblicznością twoją, jakoś w obietnicy twojéj.

¹⁰ Tedy podadzą tył nieprzyjaciele moi: w którykolwiek dzień będę cię wzywał: otom poznał, że Bogiem moim jesteś.

¹¹ W Bogu będę chwalił słowo, w Panu będę chwalił mowę.

¹² Miałem nadzieję w Bogu, nie będę się lękał: co mi uczyni człowiek?

¹³ We mnie są, Boże, śluby twoje, które oddam chwały tobie.

¹⁴ Albowiemeś wyrwał duszę moję od śmierci, a nogi moje od upadku, abych się podobał przed Bogiem w światłości żywiących.

Psalm LVI

¹ Na koniec: nie zatracaj, Dawidowi na napis tytułu, gdy uciekał przed Saulem do jaskini. ^[56]

² Zmiłuj się nademną. Boże, zmiłuj się nademną; albowiem w tobie ufa dusza moja: i w cieniu skrzydeł twoich nadzieję mieć będę, aż nieprawość przeminie.

³ Będę wołał do Boga najwyższego, Boga, który mi dobrze uczynił.

⁴ Posłał z nieba, i wybawił mię, dał na pohańbienie, którzy mię deptali. Zesłał Bóg miłosierdzie swoje, i prawdę swoję.

⁵ I wyrwał duszę moję z pośrodku szczeniąt lwich, spałem strwożony: synowie ludzcy, zęby ich oręże i strzały, a ich język miecz ostry.

⁶ Wywyższże się, Boże, nad niebiosa: a po wszystkiéj ziemi chwała twoja.

⁷ Zastawili sidło na nogi moje, i nachylili duszę moję: wykopali dół przed obliczem mojem, a wpadli weń.

⁸ Gotowe serce moje, Boże, gotowe serce moje: będę śpiewał i grał.

⁹ Powstań, chwało moja! powstań, harfo i cytro! wstanę na świtaniu.

¹⁰ Będęć wyznawał między ludem, Panie: a będę tobie grał między narody.

¹¹ Albowiem wywyższone jest aż do niebios miłosierdzie twoje, i aż pod obłoki prawda twoja.

¹² Podwyższ się nad niebiosa, Boże, a po wszystkiéj ziemi chwała twoja.

Psalm LVII

¹ Na koniec: nie zatracaj, Dawidowi na napis tytułu.

² Jeźliż wżdy po prawdzie sprawiedliwość mówicie, sądźcież sprawiedliwie, synowie człowieczy.

³ Albowiem w sercu działacie nieprawości: na ziemi ręce wasze plotą niesprawiedliwości.

⁴ Odłączyli się grzesznicy skoro z żywota, pobłądzili skoro z żywota, mówili kłamstwo.

⁵ Jad mają na podobieństwo węża, jako żmije głuchéj i zatulającéj uszy swoje.

⁶ Która nie usłyszy głosu zaklinających, i czarownika zaklinającego mądrze.

⁷ Bóg pokruszy zęby ich w uściech ich: zęby trzonowe lwów połamie Pan.

⁸ Wniwecz się obrócą, jako woda zbiegająca: naciągnął łuk swój, aż zemdleją.

⁹ Jako wosk, który płynie, zniesieni będą: przypadł z wierzchu ogień, i nie ujrzeli słońca.

¹⁰ Pierwéj, niźli ciernie wasze poczuło tarny, jako żywe, tak je w gniewie pożre.

¹¹ Będzie się weselił sprawiedliwy, kiedy ujrzy pomstę: ręce swe umyje we krwi grzesznika.

¹² I rzecze człowiek: Jeźli wżdy jest pożytek sprawiedliwemu? przecięć jest Bóg, który sądzi na ziemi.

[0556]

Psalm LVIII

¹ Na koniec: nie zatracaj, Dawidowi na napis, kiedy posłał Saul i strzegł domu jego, żeby go zabił. ^[57]

² Wyrwij mię od nieprzyjaciół moich, Boże mój: i od powstawających przeciwko mnie wybaw mię.

³ Wyrwij mię od tych, którzy broją nieprawość: i od mężów krwawych wybaw mię.

⁴ Boć oto ułowili duszę moję: rzucili się na mię możni: ani nieprawość moja, ani grzech mój, Panie.

⁵ Bez nieprawości biegałem i prostom postępował: powstań, abyś mi zabieżał, i obacz.

⁶ A ty, Panie, Boże zastępów, Boże Izraelski, udaj się na nawiedzenie wszech narodów: nie miéj litości nad wszystkimi, którzy broją nieprawość.

⁷ Nawrócą się ku wieczorowi: i będą mrzeć głód, jako psi, i będą chodzić około miasta.

⁸ Oto będą mówić usty swemi, a miecz w uściech ich; bo któż słyszał?

⁹ A ty, Panie, naśmiejesz się z nich, wniwecz obrócisz wszystkie narody.

¹⁰ Moc moję u ciebie strzedz będę; albowiem, Boże, jesteś obrońca mój.

¹¹ Bóg mój, miłosierdzie jego uprzedzi mię: Bóg pokaże mi nad nieprzyjacioły mymi.

¹² Nie zabijaj ich, by kiedy nie zapomnieli ludzie moi: rozprósz je mocą twoją, i zrzuć je, obrońco mój, Panie!

¹³ Grzech ust ich, mowę warg ich: a niech będą poimani w hardości swojéj: i dla złorzeczenia i kłamstwa będą opowiedzeni.

¹⁴ Na stracenie, w gniewie zatracenia: i nie będzie ich. I doznają, iż Bóg będzie panował Jakóbowi, i krajom ziemie.

¹⁵ Nawrócą się ku wieczorowi, i będą mrzeć głód, jako psi, i będą chodzić około miasta.

¹⁶ Ciż rozbieżą się ku jedzeniu: a jeźli się nie najedzą, będą szemrać.

¹⁷ Ale ja będę śpiewał moc twoję, i będę z radością wychwalał rano miłosierdzie twoje; boś się stał obrońcą moim, i ucieczką moją w dzień utrapienia mego.

¹⁸ Pomocniku mój, tobie będę śpiewał, iżeś ty, Boże, obrońca mój, Bóg mój, miłosierdzie moje.

Psalm LIX

¹ Na koniec, za tymi, którzy będą odmienieni, na napis tytułu, samemu Dawidowi na naukę:

² Kiedy spalił Mezopotamią Syryjską, i Sobal: i wrócił się Joab i poraził Idumeą w dolinie Żup solnych, dwanaście tysięcy. ^[58]

³ Boże, odrzuciłeś nas i skaziłeś nas: rozgniewałeś się i zmiłowałeś się nad nami.

⁴ Wzruszyłeś ziemię, i zatrwożyłeś ją: ulecz skruszenia jéj; bo się zachwiała.

⁵ Okazałeś ludowi twemu ciężkości: napoiłeś nas winem żałości.

⁶ Dałeś znak bojącym się ciebie, aby uciekali od oblicza łuku: aby byli wybawieni mili twoi.

⁷ Wybaw prawicą twoją, a wysłuchaj mię.

⁸ Bóg mówił w świątnicy swojéj: Rozweselę się, i będę dzielił Sychimę i dolinę namiotów pomierzę.

⁹ Mójci jest Galaad, i mój Manasses: i Ephraim moc głowy mojéj: Juda, król mój.

¹⁰ Moab garniec nadziei mojéj: nad Idumeą rozciągnę bót mój: mnie cudzoziemcy są poddani.

¹¹ Któż mię doprowadzi do miasta obronnego? kto mię doprowadzi aż do Idumei?

¹² Izali nie ty, Boże, któryś nas odrzucił, i nie wynidziesz, Boże, z wojski naszemi?

¹³ Daj nam ratunek z utrapienia; boć omylny ratunek człowieczy.

¹⁴ W Bogu uczynimy siłę: a on wniwecz obróci trapiące nas.

Psalm LX

¹ Na koniec, w pieśniach Dawidowi.

² Wysłuchaj, Boże, prośbę moję, słuchaj modlitwy mojéj.

³ Od kończyn ziemie wołałem do ciebie, gdy się frasowało serce moje: na skale wywyższyłeś mię, prowadziłeś mię.

⁴ Boś się stał nadzieją moją: wieżą mocną od nieprzyjaciela.

⁵ Będę mieszkał w przybytku twoim na wieki: zaszczycon będę pod zasłoną skrzydeł twoich.

⁶ Bo ty, Boże mój, wysłuchałeś modlitwę moję: dałeś dziedzictwo bojącym się imienia twego.

⁷ Dni na dni królewskie przyczynisz: lata jego aż do dnia narodu i narodu.

⁸ Mieszka na wieki przed oblicznością Bożą: miłosierdzia i prawdy jego kto będzie szukał?

⁹ Tak będę Psalm śpiewał imieniowi twemu na wieki wieków, abym oddał śluby moje ode dnia do dnia.

Psalm LXI

¹ Na koniec, prze Idythuna, Psalm Dawidowi.

² Izali Bogu nie będzie poddana dusza moja? bo od niego zbawienie moje.

³ Bo i on Bóg mój, i zbawiciel mój: nie zachwieję się więcéj.

⁴ Dokądże nacieracie na człowieka? zabijacie wy wszyscy, jakoby ściana była pochylona, i płot wywrócony?

⁵ Zaprawdę poczciwość moję myślili oddalić: biegałem z pragnieniem: usty swemi błogosławili, a sercem swem złorzeczyli.

⁶ Wszakże, duszo moja, Bogu bądź poddana; boć od niego cierpliwość moja.

⁷ Bo on Bóg mój i zbawiciel mój: pomocnik mój, nie wyprowadzę się.

⁸ W Bogu zbawienie moje i chwała moja: Bóg pomocy mojéj, i nadzieja moja jest w Bogu.

⁹ Miejcie nadzieję w nim wszelkie zgromadzenie ludzi: wylewajcie przed nim serca wasze: Bóg pomocnik nasz na wieki.

¹⁰ Zaprawdę omylni są synowie człowieczy: kłamliwi synowie ludzcy w wagach, aby oszukiwali sami z marności spólnie.

¹¹ Nie miejcie nadzieje w nieprawości, i drapiestwa nie pożądajcie: jeźli wam przybędzie majętności, nie przykładajcież serca.

¹² Raz rzekł Bóg: temem dwie rzeczy słyszał, iż moc jest Boża.

¹³ A tobie, Panie, miłosierdzie; bo ty oddasz każdemu według uczynków jego. ^[59]

Psalm LXII

¹ Psalm Dawidowi, gdy był na puszczy Idumejskiéj. ^[60]

² Boże, Boże mój! do ciebie czuję na świtaniu: pragnęła cię dusza moja, jako rozmaicie tobie i ciało moje, w ziemi pustéj i niedrożnéj i bezwodnéj.

³ Jako w świątnicy stawiłem się przed tobą, abych widział moc twoję i chwałę twoję.

⁴ Iż lepsze jest miłosierdzie twoje, niźli żywoty: wargi moje będą ciebie chwalić.

⁵ Tak cię błogosławić będę za żywota mego: a w imię twoje będę podnosił ręce moje.

⁶ Jako sadłem i tłustością niech będzie napełniona dusza moja: a wargami wesołości będą wychwalać usta moje.

⁷ Jeźlim na cię pamiętał na łożu mojem, rano będę rozmyślał o tobie.

⁸ Boś był pomocnikiem moim: i w zasłonie skrzydeł twoich rozraduję się.

⁹ Przylgnęła dusza moja do ciebie: broniła mię prawica twoja.

¹⁰ A oni próżno szukali dusze mojéj: wnidą w niskości ziemie.

¹¹ Będą podani w ręce miecza, częściami liszek będą.

¹² Ale król będzie się weselił w Bogu: i chlubić się będą wszyscy, którzy nań przysięgają; bo zatkane są usta mówiących nieprawości.

Psalm LXIII

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi.

² Wysłuchaj, Boże, prośbę moję, gdy się modlę: od strachu nieprzyjaciela wybaw duszę moję.

³ Obroniłeś mię od zboru złośników: od mnóstwa działających nieprawość.

⁴ Bo zaostrzyli jako miecz języki swoje: naciągnęli łuk, rzecz gorzką,

⁵ Aby w skrytościach strzelali na niepokalanego: z prędka nań strzelać będą, a nie będą się bać,

⁶ Utwierdzili sobie mowę złośliwą: namawiali się, żeby zakryli sidła: mówili: Któż je obaczy?

⁷ Szukali nieprawości: ustali, szukając szukaniem. Przystąpi człowiek do serca głębokiego.

⁸ A Bóg wywyższon będzie: strzałki maluczkich stały się rany ich:

⁹ I pomdlały przeciwko nim ich języki: strwożyli się wszyscy, którzy je widzieli.

¹⁰ I bał się wszelki człowiek: i opowiadali sprawy Boże, i uczynki jego rozumieli.

¹¹ Będzie się weselił sprawiedliwy w Panu, i będzie w nim nadzieję miał: i będą pochwaleni wszyscy serca prawego.

Psalm LXIV

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi. Pieśń Jeremiasza i Ezechiela, ludu przeprowadzenia, kiedy poczęli iść w drogę.

² Tobie przystoi pieśń, Boże, w Syonie: i tobie oddadzą ślub w Jeruzalem.

³ Wysłuchaj modlitwę moję: do ciebie wszelkie ciało przyjdzie.

⁴ Słowa niezbożników wzięły górę nad nami: a nieprawościom naszym ty będziesz miłościw.

⁵ Błogosławiony, któregoś obrał i przyjął: będzie mieszkał w sieniach twoich: będziem napełnieni dobrami domu twego: święty jest kościół twój.

⁶ Dziwny w sprawiedliwości, wysłuchaj nas, Boże, zbawicielu nasz, nadziejo wszystkich krajów ziemie, i na morzu daleko.

⁷ Który gotujesz góry mocą swoją, przepasany możnością.

⁸ Który zaburzasz głębokość morską, szum nawałności jego: zatrwożą się narodowie.

⁹ I będą się bać, którzy mieszkają na krainach dla znaków twoich: kraje rana i wieczora ucieszysz.

¹⁰ Nawiedziłeś ziemię i napoiłeś ją: rozmaicie ubogaciłeś ją: rzeka Boża pełna jest wody: zgotowałeś żywność ich; bo tak jest zgotowanie jéj.

¹¹ Brózdy jéj napój, rozmnóż jéj urodzaje: z kropel jéj rozweseli się rodząca.

¹² Błogosławić będziesz okręgowi roku z dobrotliwości twojéj: a pola twoje będą pełne obfitości.

¹³ Stłuścieją ozdoby pustynie, a radością pagórki przepaszą się.

¹⁴ Przyodziani są barani owiec: a doliny będą obfitować zbożem: będą wykrzykać i pieśń śpiewać.

Psalm LXV

¹ Na koniec, pieśń Psalmu zmartwychwstania.

² Wykrzykajcie Bogu, wszystka ziemio! Psalm śpiewajcie imieniowi jego! dajcie cześć chwale jego!

³ Mówcie Bogu: Jako straszne są sprawy twoje, Panie: dla wielkości mocy twojéj, będą kłamać przed tobą nieprzyjaciele twoi.

⁴ Wszystka ziemia niechaj ci się kłania, i niechaj ci śpiewa: niech Psalm śpiewa imieniowi twemu.

⁵ Chodźcie, a oglądajcie dzieła Boże: straszny w radach nad syny człowieczymi.

⁶ Który obrócił morze w suchą ziemię: przez rzekę przejdą nogą: tam się będziem weselili w nim.

[0559] ⁷ Który panuje w mocy swéj na wieki: oczy jego na narody patrzą: którzy drażnią, niech się sami w sobie nie wynoszą.

⁸ Błogosławcie narodowie Boga naszego: a dajcie słyszeć głos chwały jego.

⁹ Który położył do żywota duszę moję: i nie dał na zachwianie nóg moich.

¹⁰ Albowiemeś doświadczył nas, Boże: wypławiłeś nas ogniem, jako pławią śrebro.

¹¹ Przywiodłeś nas w sidło, nakładłeś ucisków na grzbiety nasze.

¹² Wsadziłeś ludzie na głowy nasze: przeszliśmy przez ogień i przez wodę: i wywiodłeś nas na ochłodę.

¹³ Wnidę do domu twego z całopaleniem: oddam ci śluby moje.

¹⁴ Które wyraziły wargi moje, i wymówiły usta moje w ucisku moim.

¹⁵ Całopalenia tłuste ofiaruję tobie, z kładzeniem baranów: ofiarując woły z kozłami.

¹⁶ Chódźcie, słuchajcie wszyscy, którzy się Boga boicie: a będę powiadał, jako wielkie rzeczy uczynił duszy mojéj.

¹⁷ Do niegom usty memi wołał, i wywyższałem językiem moim.

¹⁸ Jeźlim patrzał na nieprawość w sercu mojem, nie wysłucha Pan.

¹⁹ Przetoć wysłuchał Bóg, i był pilen głosu modlitwy mojéj.

²⁰ Błogosławiony Bóg, który nie odrzucił modlitwy mojéj, i miłosierdzia swego odemnie.

Psalm LXVI

¹ Na koniec, w Hymnach, Psalm Dawidowi.

² Niech się nad nami Bóg zmiłuje, i błogosławi nam; niech rozświeci oblicze swe nad nami, a zlituje się nad nami.

³ Żebyśmy poznali na ziemi drogę twoję: między wszemi narody zbawienie twoje.

⁴ Niech ci wyznawają ludzie, Boże: niech ci wyznawają wszyscy ludzie.

⁵ Niech się radują i weselą narodowie, iż sądzisz ludzie sprawiedliwie: narody na ziemi sprawujesz.

⁶ Niech ci wyznawają ludzie, Boże: niech ci wyznawają wszyscy ludzie.

⁷ Ziemia dała swój owoc: niech nas błogosławi Bóg, Bóg nasz,

⁸ Niech nas błogosławi Bóg, a niech się go boją wszystkie kraje ziemie.

Psalm LXVII

¹ Na koniec, Psalm pieśni, samemu Dawidowi.

² Niech powstanie Bóg, a niech się rozproszą nieprzyjaciele jego: a niech uciekają, którzy go nienawidzą, od oblicza jego.

³ Jako ustaje dym, niechaj ustaną: jako się wosk rozpływa od ognia, tak niechaj zginą grzesznicy od oblicza Bożego.

⁴ A sprawiedliwi niechaj używają, i weselą się przed oczyma Bożemi: i niechaj rozkoszują w radości.

⁵ Śpiewajcie Bogu, Psalm śpiewajcie imieniowi jego: czyńcie drogę temu, który wstąpił na zachód: Pan imię jego: radujcie się przed obliczem jego: zatrwożą się od oblicza jego:

⁶ Ojca sierót, i sędziego wdów: Boga na miejscu swem świętem.

⁷ Bóg, który czyni, że mieszkają jednych obyczajów w domu; który wywodzi więźnie w mocy: także i te, co obrażają, którzy mieszkają w grobiech.

⁸ Boże, gdyś wychodził przed ludem twym, gdyś chodził po puszczy:

⁹ Ziemia się trzęsła, niebiosa téż kropiły od oblicza Boga Synai, od oblicza Boga Izrael.

¹⁰ Deszcz dobrowolny oddzielisz, Boże, dziedzictwu twojemu: i zemdlało, a tyś je posilił.

¹¹ Zwierzęta twoje będą mieszkały w niem: nagotowałeś z słodkości twéj ubogiemu, Boże.

¹² Pan da słowo przepowiadającym Ewangelią, mocą wielką.

¹³ Król zastępów umiłowanego, umiłowanego, i piękności domu rozdzielać korzyści.

¹⁴ Choćbyście spali w pośrodku [0560]losów, pióra gołębice pośrebrzone: a tył grzbietu jego żółci się jako złoto.

¹⁵ Gdy Niebieski rozsądza króle w nim, będą wybieleni jako śnieg na Selmon.

¹⁶ Góra Boża, góra tłusta: góra obfita, góra tłusta.

¹⁷ Co się przypatrujecie górom zsiadłym? Góra, na któréj się Bogu podoba mieszkać; albowiem Pan będzie mieszkał na wieki.

¹⁸ Wóz Boży dziesiącią tysięcy rozmaity, tysiące weselących się: Pan między nimi na Synai, w świątnicy.

¹⁹ Wstąpiłeś na wysokość, poimałeś poimane: nabrałeś darów w ludziach: téż i niewierzące, aby Pan Bóg mieszkał.

²⁰ Błogosławiony Pan na każdy dzień; szczęśliwą uczyni drogę nam Bóg zbawienia naszego.

²¹ Bóg nasz Bogiem zbawiającym: i Pańskie, Pańskie wyjście z śmierci.

²² Wszakże Bóg potłucze głowy nieprzyjaciół swoich: wierzch włosu, którzy chodzą w występkach swoich.

²³ Rzekł Pan: Nawrócę z Bazan: nawrócę w głębokość morską.

²⁴ Aby się omoczyła noga twoja we krwi: i język psów twoich z nieprzyjaciół w téjże.

²⁵ Widzieli postępowania twoje, Boże, postępowania Boga mego, króla mojego, który jest w świątnicy.

²⁶ Uprzedzili książęta złączeni z śpiewającymi, w pośrodku młodziuchnych bębenniczek.

²⁷ W kościele błogosławcie Bogu, Panu z źródeł Izraelskich.

²⁸ Tam Benjamin młodziuchny, w zachwyceniu myśli: książęta Juda, wodzowie ich: książęta Zabulon i książęta Nephthali.

²⁹ Przykaż, Boże, mocy twojéj: umocnij to, Boże, coś w nas sprawił.

³⁰ Od kościoła twego w Jeruzalem tobie królowie ofiarują dary.

³¹ Pogrom zwierzę trzcinne: zgromadzenie byków między krowami narodów: aby wypchnęli te, którzy są doświadczeni jako śrebro: rozprósz narody, które wojen chcą.

³² Przyjdą posłowie z Egiptu: Murzyńska ziemia uprzedzi z rękami swemi do Boga.

³³ Królestwa ziemskie, śpiewajcie Bogu, grajcie Panu.

³⁴ Grajcie Bogu, który wstąpił na niebo nad nieby, na wschód słońca: oto da głosowi swemu głos mocy.

³⁵ Dajcie chwałę Bogu nad Izraelem: wielmożność jego, a moc jego w obłokach.

³⁶ Dziwny Bóg w świętych swoich, Bóg Izraelski: ten da moc i siłę ludowi swemu, błogosławiony Bóg.

Psalm LXVIII

¹ Na koniec, za te, którzy będą odmienieni, Dawidowi.

² Wybaw mię, Boże; boć weszły wody aż do duszy mojéj.

³ Ulgnąłem w błocie głębokości, i dna niemasz: przyszedłem na głębokość morską: a nawałność mię ponurzyła.

⁴ Spracowałem się wołając, ochrapiało gardło moje: ustały oczy moje, gdy mam nadzieję w Bogu moim.

⁵ Rozmnożyli się nad włosy głowy mojéj, którzy mię mają w nienawiści bez przyczyny: zmocnili się, którzy mię niesprawiedliwie prześladowali, nieprzyjaciele moi: czegom nie wydarł, tedym płacił.

⁶ Boże, ty znasz głupstwo moje: a występki moje nie są tobie tajne.

⁷ Niech nie będą zawstydzeni dla mnie ci, którzy cię oczekiwają, Panie, Panie zastępów: niech nie będą pohańbieni dla mnie, którzy cię szukają, Boże Izraelski.

⁸ Bom dla ciebie znaszał urąganie: zelżywość okrywała oblicze moje.

⁹ Stałem się obcym braciéj mojéj, i cudzoziemcem synom matki mojéj.

¹⁰ Bo mię zawisna miłość domu twego gryzła: a urągania urągających tobie spadły na mię. ^[61]

¹¹ I okryłem w poście duszę moję, i stało mi się urąganiem.

¹² I oblokłem miasto szaty włosień: i stałem się im przypowieścią.

¹³ Mówili przeciwko mnie, którzy siedzieli w bramie: i śpiewali przeciw mnie, którzy pili wino.

¹⁴ Ale ja modlitwę moję do ciebie, [0561]Panie: czas upodobania, Boże, w wielkości miłosierdzia twego: wysłuchaj mię w prawdzie zbawienia twego.

¹⁵ Wyrwij mię z błota, abych nie ulgnął: wybaw mię od tych, którzy mię nienawidzą, i z głębokości wód.

¹⁶ Niech mię nie zatapia nawałność wody: ani mię niech nie pożera głębokość: ani niech nie zawiera nademną studnia wierzchu swego.

¹⁷ Wysłuchaj mię, Panie; bo łaskawe jest miłosierdzie twoje: według mnóstwa litości twoich wejrzyj na mię.

¹⁸ A nie odwracaj oblicza twego od sługi swego; bom jest w utrapieniu: prędko wysłuchaj mię.

¹⁹ Przybliż się ku duszy mojéj, a wybaw ją: dla nieprzyjaciół moich wyrwij mię.

²⁰ Ty znasz pohańbienie moje i zelżywość moję i wstyd mój: przed oczyma twemi są wszyscy, którzy mię trapią.

²¹ Urągania i nędze czekało serce moje: i czekałem, ktoby się społem smęcił; a nie było: i ktoby pocieszył; a nie znalazłem.

²² I dali żółć na pokarm mój: a w pragnieniu mojem napawali mię octem. ^[62]

²³ Niechaj będzie stół ich przed nimi sidłem, i zapłaty, i na upadek. ^[63]

²⁴ Niech się zaćmią oczy ich, aby nie widzieli: a grzbietu ich zawżdy nachylaj.

²⁵ Wyléj na nie gniew twój: i zapalczywość gniewu twego niech je ogarnie.

²⁶ Mieszkanie ich niech się stanie puste: a w przybytkach ich niechaj nie będzie, ktoby mieszkał.

²⁷ Bo, któregoś ty zranił, prześladowali: a na boleści ran moich naddawali.

²⁸ Przydajże nieprawość ku nieprawości ich: a niech nie wchodzą do sprawiedliwości twojéj.

²⁹ Niechaj będą wymazani z ksiąg żywiących: a niech z sprawiedliwymi nie będą wspisani.

³⁰ Jamci jest ubogi i zbolały: zbawienie twoje, Boże, wspomogło mię.

³¹ Będę chwalił imię Boże pieśnią, i wielbić go będę chwałą.

³² A przyjemniéj będzie Panu, niźli młode cielę, któremu rogi i kopyta podrastają.

³³ Niech widzą ubodzy, a niech się weselą: szukajcie Boga, a będzie żyła dusza moja.

³⁴ Albowiem Pan wysłuchał ubogich: a więźniami swymi nie wzgardził.

³⁵ Niechaj go chwalą niebiosa, i ziemia: morze i wszystek płaz na nich.

³⁶ Albowiem Bóg zbawi Syon: i będą zbudowane miasta Juda: i będą tam mieszkać, i dostaną jéj dziedzictwem.

³⁷ I nasienie sług jego otrzymają: a którzy miłują imię jego, będą w niéj mieszkać.

Psalm LXIX

¹ Na koniec, Psalm Dawidowi, na pamiątkę, że go Bóg wybawił.

² Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu: Panie, pośpiesz się ku ratunku memu.

³ Niechaj będą zawstydzeni i pohańbieni, którzy szukają dusze mojéj.

⁴ Niech się obrócą nawstecz, a niech się zawstydzą, którzy mi chcą złego: niech się natychmiast obrócą wstydać się, którzy mi mówią: Ehéj! Ehéj!

⁵ Niech się weselą i radują w tobie wszyscy, którzy cię szukają, a niech zawżdy mówią: Niechaj uwielbion będzie Pan; którzy miłują zbawienie twoje.

⁶ A jam jest ubogi i żebrak, Boże, wspomóż mię: pomocnikiem moim, i wybawicielem jesteś ty moim: Panie, nie omieszkajże!

Psalm LXX

¹ Psalm Dawidowi. Synów Jonadabowych, i pierwszych więźniów.

² W tobiem, Panie, nadzieję miał, niech nie będę pohańbion na wieki: w sprawiedliwości twojéj wybaw mię, i wyrwij mię: nakłoń ku mnie ucha twego, a zbaw mię.

[0562] ³ Bądź mi Bogiem obrońcą, miejscem obronnem, abyś mię zbawił; albowiem twierdza moja, i ucieczka moja, jesteś ty.

⁴ Boże mój, wyrwij mię z ręki grzesznika, i z ręki przeciw zakonowi czyniącego i niesprawiedliwego.

⁵ Albowiem ty jesteś cierpliwość moja, Panie: Panie, nadziejo moja, od młodości mojéj.

⁶ Przez ciebiem jest umocniony skoro z żywota: z żywota matki mojéj tyś obrońcą moim: o tobie śpiewanie moje zawżdy.

⁷ Jako dziwowisko stałem się mnogim: a ty pomocnik mocny.

⁸ Niechaj będą napełnione usta moje chwałą, abych śpiewał sławę twoję, cały dzień wielmożność twoję.

⁹ Nie odrzucaj mię czasu starości: gdy ustanie siła moja, nie opuszczaj mię.

¹⁰ Albowiem mówili nieprzyjaciele moi przeciwko mnie: a którzy strzegli na duszę moję, radę uczynili społem:

¹¹ Mówiąc: Bóg go opuścił: gońcie, a poimajcie go; boć niemasz, ktoby wyrwał.

¹² Boże, nie oddalaj się odemnie: Boże mój, pojrzyj ku pomocy mojéj.

¹³ Niech będą zawstydzeni i niech ustaną uwłaczający duszy mojéj: niech będą okryci zelżywością i wstydem, którzy mi szukają złego.

¹⁴ A ja zawżdy nadzieję mieć będę: i przyczynię nad wszystkę chwałę twoję.

¹⁵ Usta moje opowiadać będą sprawiedliwość twoję, cały dzień zbawienie twoje; iżem w piśmie ja nie biegły.

¹⁶ Wnidę w możności Pańskie: Panie, będę wspominał sprawiedliwość ciebie samego.

¹⁷ Boże, uczyłeś mię z młodości mojéj: i aż dotąd będę opowiadał cuda twoje.

¹⁸ I aż do starości i szędziwości, Boże, nie opuszczaj mię: aż opowiem ramię twe wszelkiemu narodowi, który ma przyjść.

¹⁹ Moc twoję, i sprawiedliwość twoję, Boże, aż do wysokości; wielkie rzeczy, któreś uczynił. Boże! któż podobien tobie?

²⁰ Jako wielkie ukazałeś mi uciski mnogie i złe: a nawróciwszy się, ożywiłeś mię, i z przepaści ziemskich zasię wywiodłeś mię.

²¹ Rozmnożyłeś wielmożność twoję: a nawróciwszy się, pocieszyłeś mię.

²² Bo i ja wysławiać będę tobie na naczyniu pieśni prawdę twoję: Boże, będęć grał na cytrze, Święty Izraelski.

²³ Rozradują się wargi moje, kiedyć będę śpiewał: i dusza moja, którąś wykupił.

²⁴ Ale i język mój cały dzień będzie rozmyślał sprawiedliwość twoję: kiedy zawstydzeni i zelżeni będą, którzy mi szukali złego.

Psalm LXXI

¹ Psalm na Salomona.

² Boże, daj sąd twój królowi: a sprawiedliwość twoję synowi królewskiemu; aby sądził lud twój w sprawiedliwości, a ubogie twe w rozsądku.

³ Niechaj przyjmą góry pokój ludowi, a pagórki sprawiedliwość.

⁴ Będzie sądził ubogie z ludu, i wybawi syny ubogich: a uniży potwarcę.

⁵ I będzie trwał z słońcem, i przed księżycem, na pokolenie i pokolenie.

⁶ Znidzie jako deszcz na runo: a jako krople na ziemię kapiące.

⁷ Wznidzie za dni jego sprawiedliwość, i obfitość pokoju, aż zginie miesiąc.

⁸ I będzie panował od morza aż do morza: i od rzeki aż do krajów okręgu ziemie.

⁹ Przed nim będą padać Murzynowie: a nieprzyjaciele jego ziemię lizać będą.

¹⁰ Królowie Tarsys i wyspy przyniosą dary: królowie Arabscy i Saba przywiozą upominki.

¹¹ I będą mu się kłaniać wszyscy królowie ziemscy: wszyscy narodowie będą mu służyć.

¹² Albowiem wybawi ubogiego: tak możnego i nędznego, który nie miał pomocnika.

¹³ Przepuści ubogiemu i niedostatecznemu; a dusze ubogich zbawi.

¹⁴ Z lichwy i nieprawości wykupi dusze ich: a imię ich uczciwe przed nim.

[0563] ¹⁵ A będzie żył, i dadzą mu z złota Arabskiego, i będą się zawsze kłaniać dla niego: cały dzień będą go błogosławić.

¹⁶ I będzie utwierdzenie na ziemi na wierzchu gór: podniesie się nad Liban urodzaj jego: i rozkwitną się z miasta, jako zioła polne.

¹⁷ Niechaj będzie imię jego na wieki błogosławione: przed słońcem trwa imię jego: i będą w nim błogosławione wszystkie pokolenia ziemskie: wszyscy narodowie wielbić go będą.

¹⁸ Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, który sam czyni dziwy.

¹⁹ I błogosławione imię majestatu jego na wieki: i będzie napełniona majestatem jego wszystka ziemia. Stań się, stań się.

²⁰ Skończyły się Pieśni Dawida, syna Jessego.

Psalm LXXII

¹ Psalm Asaphowi.

Jako dobry Bóg Izraelczyków tym, którzy są prostego serca.

² Ale moje nogi mało się nie potknęły: mało nie szwankowały kroki moje.

³ Iżem był ruszon zawiścią przeciw złośnikom, widząc pokój grzesznych.

⁴ Albowiem niemasz względu na śmierć ich: ani przedłużenia w utrapieniu ich.

⁵ W pracy ludzkiéj nie są: i z ludźmi nie będą karani.

⁶ I przetóż je pycha zjęła: okryli się nieprawością i niezbożnością swoją.

⁷ Wystąpiła jakoby z tłustości nieprawość ich: puścili się za żądzami serca.

⁸ Myślili i mówili złość: nieprawość ku górze mówili.

⁹ Podnieśli w niebo usta swoje: a ich język przechodził po ziemi.

¹⁰ I przetóż lud mój obróci się tu: i dni pełne najdą się między nimi.

¹¹ I mówili: Jakoż wie Bóg? a jestli wiadomość na wysokości?

¹² Oto ci grzesznicy, a obfitujący na świecie, otrzymali bogactwa.

¹³ I rzekłem: Tomci tedy próżno usprawiedliwiał serce swe, i omywałem między niewinnymi ręce moje.

¹⁴ I byłem biczowan cały dzień, a karanie moje rano.

¹⁵ Jeźlim mówił: Tak mówić będę, otom rodzaj synów twoich potępił.

¹⁶ Myślałem, abych to zrozumiał: praca to przedemną.

¹⁷ Aż wnidę do świątynie Bożéj: i zrozumiem ich dokończenie.

¹⁸ Bo zaprawdę dla zdrad nagotowałeś im: zrzuciłeś je, gdy się podnosili.

¹⁹ Jakóż spustoszeli: natychmiast ustali, zginęli dla nieprawości swojéj.

²⁰ Jako sen ustawających, Panie, w mieście twem obraz ich wniwecz obrócisz.

²¹ Bo się zapaliło serce moje, i odmieniły się nerki moje:

²² I jam wniwecz obrócony, a nie wiedziałem: jako bydlę stałem się u ciebie.

²³ A ja zawsze z tobą: ująłeś mię za prawą rękę moję.

²⁴ A według woli twojéj prowadziłeś mię, i przyjąłeś mię z chwałą.

²⁶ Bo cóż ja mam w niebie? albo czegom chciał na ziemi oprócz ciebie?

²⁶ Ustało ciało moje i serce moje: Boże, serca mojego, i części moja, Boże; na wieki.

²⁷ Bo oto, którzy się oddalają od ciebie, zginą: zatraciłeś wszystkie, którzy cudzołożą, od ciebie.

²⁸ Ale mnie dobrze jest trwać przy Bogu: pokładać w Panu Bogu nadzieję moję, abych opowiadał wszystkie chwały twoje w bramach córki Syońskiéj.

Psalm LXXIII

¹ Wyrozumienia Asaphowi.

Przeczżeś, Boże, odegnał nas do końca? rozgniewała się zapalczywość twoja na owce pastwiska twego?

² Wspomnij na zgromadzenie twoje, któreś posiadł od początku: odkupiłeś pręt dziedzictwa twego, górę Syon, na któréjeś mieszkał.

[0564] ³ Podnieś ręce twoje na pychy ich, na koniec: jako wiele nabroił nieprzyjaciel w świątnicy.

⁴ I chlubili się, którzy cię nienawidzą: w pośrodku święta uroczystego twego położyli znaki swoje za znaki.

⁵ A nie poznali, jako na wyjściu na wierzch, jako w lesie drzew siekierami:

⁶ Wyrębowali drzwi jego pospołu: toporem i oskardem obalili je.

⁷ Zapalili ogniem świątnicę twą: na ziemi splugawili prybytek imienia twego. ^[64]

⁸ Mówili w sercu swojem, rodzaj ich pospołu: Uczyńmy, że ustaną wszystkie święta, Boże, z ziemie.

⁹ Znaków naszych nie widzieliśmy: już niemasz proroka: i już nas więcéj nie pozna.

¹⁰ Dokądże, Boże, nieprzyjaciel urągać będzie? draźni przeciwnik imię twe do końca?

¹¹ Czemuż odwracasz rękę twoję, i prawicę twoję z pośrodku zanadrza twego do końca?

¹² Ale Bóg król nasz: przed wieki sprawił zbawienie w pośrodku ziemie. ^[65]

¹³ Tyś utwierdził mocą twoją morze: pokruszyłeś głowy smoków w wodach.

¹⁴ Tyś potarł głowy smokowe: dałeś go na pokarm ludziom Murzyńskim.

¹⁵ Tyś przerwał źródła i potoki: tyś wysuszył rzeki Ethan.

¹⁶ Twójci jest dzień, i twoja jest noc: tyś udziałał zorzę i słońce.

¹⁷ Tyś uczynił wszystkie granice ziemie: lato i wiosnę, tyś je sprawił.

¹⁸ Pamiętaj na to: nieprzyjaciel urągał Panu, a lud bezrozumny draźnił imię twoje.

¹⁹ Nie podawaj bestyom dusz wyznawających tobie, i dusz ubogich twoich nie zapominaj do końca.

²⁰ Wejrzyj na Testament twój; albowiem napełnieni są najpodlejsi na ziemi domów nieprawości.

²¹ Niech się nie wraca nędznik zawstydzony: ubogi a niedostateczny będą chwalić imię twoje.

²² Powstań, Boże, rozsądź sprawę twoję: pomnij na pohańbienia twoje: te, które się dzieją od głupiego cały dzień.

²³ Nie zapominaj głosów nieprzyjaciół twoich: pycha tych, którzy cię nienawidzą, ku górze idzie zawsze.

Psalm LXXIV

¹ Na koniec: nie zatracaj, Psalm pieśni Asaphowi.

² Wyznawać ci będziemy, Boże, wyznawać będziemy i wzywać imienia twego: opowiadać będziemy dziwne sprawy twoje.

³ Gdy wezmę czas, ja sprawiedliwości sądzić będę.

⁴ Roztopiła się ziemia i wszyscy, którzy mieszkają na niéj: jam umocnił filary jéj.

⁵ Mówiłem nieprawym: Nie czyńcie nieprawości; a występnym: Nie podnoście rogu.

⁶ Nie podnoście ku górze rogu waszego: nie mówcie przeciw Bogu nieprawości.

⁷ Bo ani od wschodu, ani od zachodu, ani od pustych gór;

⁸ Albowiem Bóg jest sędzia: tego poniża, a owego podwyższa.

⁹ Bo w ręce Pańskiéj jest kielich wina szczerego, pełen zmięszania: i nachylił z tego w on, wszakże drożdże jego nie wylały się; będą pić wszyscy grzesznicy ziemie.

¹⁰ A ja będę opowiadał na wieki: będę śpiewał Bogu Jakóbowemu.

¹¹ I wszystkie rogi grzeszników połamię, a rogi sprawiedliwego będą wywyższone.

Psalm LXXV

¹ Na koniec, w Hymnach, Psalm Asaphowi, pieśń na Assyryjczyki.

² Znajomy Bóg w Judzie: w Izraelu wielkie imię jego.

³ I stało się w pokoju miejsce jego, i mieszkanie jego na Syonie.

⁴ Tam połamał mocności łuków, tarczą, miecz, i wojnę.

[0565] ⁵ Ty, oświecający dziwnie z gór wiekuistych.

⁶ Strwożyli się wszyscy głupiego serca: zasnęli snem swoim, a nic nie naleźli bogacze w rękach swoich.

⁷ Od fukania twego, Boże Jakób, drzemali ci, co wsiadli na konie.

⁸ Tyś jest straszliwy, a któż się sprzeciwi tobie? odtąd gniew twój.

⁹ Z nieba dałeś słyszeć sąd: ziemia zadrżała i zamilkła:

¹⁰ Gdy powstawał Bóg na sąd, aby wybawił wszystkie ciche ziemie.

¹¹ Bo myśl człowiecza będzie wyznawała tobie, a ostatki myśli będąć święto święcić.

¹² Śluby czyńcie a oddawajcie Panu, Bogu waszemu: wszyscy, którzy około niego, przynaszajcie dary Straszliwemu:

¹³ A temu, który odejmuje ducha książętom, strasznemu u królów ziemskich.

Psalm LXXVI

¹ Na koniec, prze Idythuna, Psalm Asaphowi.

² Głosem moim wołałem do Pana: głosem moim do Boga, i wysłuchał mię.

³ W dzień utrapienia mego szukałem Boga: rękami memi w nocy ku niemu, a nie jestem omylon: nie chciała się dać pocieszyć dusza moja.

⁴ Wspomniałem na Boga, i kochałem się: i rozmyślałem, i ustał duch mój.

⁵ Uprzedzały straże nocne oczy moje: trwożyłem się, a nie mówiłem.

⁶ Rozmyślałem dni starodawne, i roki wieczne miałem na pamięci.

⁷ I rozważałem w nocy w sercu mojem; i ćwiczyłem się, i umiatałem ducha mojego.

⁸ Izali na wieki Bóg odrzuci? czy nie przyda, aby jeszcze był łaskaw?

⁹ Czyli do końca odetnie miłosierdzie swoje od rodzaju aż do rodzaju? Czyli Bóg zapamięta zmiłować się?

¹⁰ Albo w gniewie swym zatrzyma litości swoje?

¹¹ I rzekłem: Terazem począł; ta jest odmiana prawice Najwyższego.

¹² Wspominałem na sprawy Pańskie; bo będę pamiętał na dziwy twoje od początku.

¹³ I będę rozmyślał o wszystkich sprawach twoich: i będę się ćwiczył w wynalazkach twoich.

¹⁴ Boże, w świątości droga twoja; któryż Bóg wielki, jako Bóg nasz?

¹⁵ Tyś jest Bóg, który dziwy czynisz: oznajmiłeś między narody moc twoję.

¹⁶ Odkupiłeś ramieniem twojem lud twój: syny Jakób i Józeph.

¹⁷ Ujrzały cię wody, Boże, ujrzały cię wody, i ulękły się: i wzruszyły się przepaści.

¹⁸ Wielkość szumu wód: obłoki głos wypuściły: ale i strzały twoje przechodzą: głos gromu twego na około.

¹⁹ Błyskawice twoje okrąg ziemie oświecały; wzruszyła się i zatrzęsła się ziemia.

²⁰ Na morzu droga twoja, i ścieżki twoje na wodach wielkich: a śladów twoich znać nie będzie.

²¹ Prowadziłeś lud twój jako owce przez rękę Mojżesza i Aarona. ^[66]

Psalm LXXVII

¹ Wyrozumienia Asaphowi.

Słuchajcie, ludu mój, zakonu mego: nakłońcie ucha swego ku słowom ust moich.

² Otworzę w podobieństwach usta moje: będę powiadał gadki od początku.

³ Jako wielkieśmy rzeczy słyszeli i poznali: i ojcowie nasi powiadali nam.

⁴ Nie zataiły się przed syny ich w drugim narodzie, powiadając chwały Pańskie, i mocy jego i cuda jego, które czynił.

⁵ I wzbudził świadectwo w Jakóbie, a zakon położył w Izraelu: jako wielkie rzeczy rozkazał ojcom naszym, aby je oznajmili synom swoim:

⁶ Aby wiedział rodzaj drugi: synowie, którzy się narodzą i powstaną, i będą je powiadać synom swoim.

[0566] ⁷ Żeby pokładali w Bogu nadzieję swoję, a nie zapominali spraw Bożych: i pytali się o mandaciech jego:

⁸ Aby nie byli jako ojcowie ich, naród zły i draźniący: naród, który nie prostował serca swego, i nie był wiernym Bogu duch jego.

⁹ Synowie Ephrem, naciągający i spuszczający łuk, podali tył w dzień wojny.

¹⁰ Nie strzegli Testamentu Bożego: i nie chcieli chodzić w zakonie jego.

¹¹ I zapamiętali dobrodziejstw jego, i cudów jego, które im ukazał.

¹² Przed ojcy ich czynił dziwy w ziemi Egipskiéj, na polu Tanejskiem.

¹³ Rozerwał morze i przeprowadził je: i zastawił wody, jako w skórzanym worze. ^[67]

¹⁴ I prowadził je w obłoku we dnie: a przez całą noc w rozświeceniu ognia.

¹⁵ Rozszczepił skałę na puszczy, i napoił je, jako w wielkiéj głębokości. ^[68]

¹⁶ I wywiódł wodę z opoki: i prowadził wody jako z rzeki.

¹⁷ A przydali jeszcze grzeszyć przeciw jemu: wzruszyli ku gniewu Najwyższego na miejscu bezwodnem.

¹⁸ I kusili Boga w sercach swoich, prosząc pokarmu duszom swoim.

¹⁹ I mówili źle o Bogu i rzekli: Izali Bóg może stół zgotować na puszczy?

²⁰ Bo uderzył w skałę, i wypłynęły wody, i strumienie wezbrały. Izali i chleb będzie mógł dać, albo nagotować stół ludowi swemu?

²¹ Przetóż usłyszał Pan i odłożył: i ogień zapalił się przeciw Jakóbowi, i gniew powstał przeciw Izraelowi. ^[69]

²² Bo nie wierzyli w Boga, ani mieli nadzieje w zbawieniu jego.

²³ I rozkazał obłokom zwierzchu, i otworzył forty niebieskie.

²⁴ I dżdżył im mannę ku jedzeniu: i dał im chleb niebieski. ^[70]

²⁵ Chleba Anielskiego pożywał człowiek: posłał im pokarmów dostatkiem. ^[71]

²⁶ Przeniósł wiatr południowy z nieba: i przeniósł mocą swą wiatr z zachodu. ^[72]

²⁷ I spuścił na nie mięso, jako proch: a jako piasek morski ptastwo skrzydlaste.

²⁸ I upadło w pośród ich obozu, około ich namiotów.

²⁹ I jedli, i najedli się bardzo: i uczynił dosyć ich chciwości.

³⁰ Nie byli omyleni w żądzy swojéj: jeszcze pokarmy ich były w gębiech ich:

³¹ A gniew Boży zstąpił na nie, i pobił tłuszcze ich: a wybór Izraelczyków spętał.

³² W tem wszystkiem jeszcze grzeszyli, i nie wierzyli cudom jego.

³³ I ustały w marności dni ich, i lata ich z prędkością.

³⁴ Gdy je zabijał, szukali go: i wracali się, i raniuczko chodzili do niego.

³⁵ I wspomnieli, że Bóg jest ich pomocnikiem, a Bóg wysoki jest ich odkupicielem.

³⁶ I miłowali go usty swemi, a językiem swym kłamali mu:

³⁷ A serce ich nie było proste ku niemu: ani byli wiernymi w Testamencie jego.

³⁸ A on jest miłosierny: i miłościw będzie grzechom ich, i nie zatraci ich: i wiele uczynił, aby odwracał gniew swój: i nie zapalił wszystkiego gniewu swego.

³⁹ I pamiętał, że byli ciałem: wiatr idący a nie wracający się.

⁴⁰ Jako często draźnili go na puszczy, do gniewu pobudzali go na miejscach bezwodnych!

⁴¹ I wrócili się, i kusili Boga: i drażnili Świętego Izraelskiego.

⁴² Nie pamiętali na rękę jego w dzień, w który je odkupił z ręki trapiącego.

⁴³ Jako pokazował w Egipcie znaki swoje, i cuda swe na polu Tanejskiem.

⁴⁴ I przemienił w krew rzeki ich, i deszcze ich, aby nie pili. ^[73]

⁴⁵ Puścił na nie rozmaitą muchę, i kąsała je, i żabę, i wygubiła je. ^[74]

⁴⁶ I dał ich owoce chrząszczom, i robotę ich szarańczy. ^[75]

⁴⁷ I poraził gradem winnice ich, a morwy ich mrozem. ^[76]

⁴⁸ I podał gradowi bydło ich, a majętności ogniowi.

[0567] ⁴⁹ Puścił na nie gniew zapalczywości swojéj: popędliwość i rozgniewanie i utrapienie: przypuszczenia przez Anioły złe.

⁵⁰ Uczynił drogę ścieżce gniewu swego: nie wypuścił dusz ich od śmierci: i bydło ich w śmierci zawarł.

⁵¹ I pobił wszystkie pierworodne w ziemi Egipskiéj: pierwiatski wszystkich prac ich w przybytkach Cham. ^[77]

⁵² I odjął lud swój jako owce: prowadził je jako stado na puszczy.

⁵³ I prowadził je w nadziei, i nie bali się: a nieprzyjacioły ich okryło morze. ^[78]

⁵⁴ I przywiódł je na górę poświęcenia swego, górę, któréj dostała prawica jego.

⁵⁵ I wyrzucił przed nimi pogany: i losem rozdzielił im ziemię sznurem pomiaru: i dał mieszkania w przybytkach ich pokoleniom Izraelskim. ^[79]

⁵⁶ I kusili i obrazili Boga wysokiego, i nie strzegli świadectw jego.

⁵⁷ I odwrócili się, a nie zachowali umowy, jako i ojcowie ich: wywrócili się, jako łuk opaczny.

⁵⁸ Ku gniewu go wzruszyli na swych pagórkach: a rycinami swemi pobudzili go ku zapalczywości.

⁵⁹ Usłyszał Bóg i wzgardził i wniwecz obrócił bardzo lud Izraelski.

⁶⁰ I odrzucił przybytek Sylo: przybytek swój, kędy mieszkał między ludźmi. ^[80]

⁶¹ I podał moc ich w niewolą: i piękność ich w ręce nieprzyjacielskie.

⁶² I dał pod miecz lud swój, i wzgardził dziedzictwo swoje.

⁶³ Młodzieńce ich ogień pożarł: a panien ich nie płakano.

⁶⁴ Kapłani ich od miecza polegli: a wdowy ich nie chodziły w żałobie.

⁶⁵ I ocucił się Pan jako ze snu: jako mocarz, upiwszy się winem.

⁶⁶ I zaraził nieprzyjacioły swe na pośladkach: dał im hańbę wieczną.

⁶⁷ I odrzucił namiot Józephów: i nie obrał pokolenia Ephraim.

⁶⁸ Ale obrał pokolenie Judy, górę Syon, którą umiłował.

⁶⁹ I zbudował, jako jednorożców, świątnicę swoję na ziemi, którą ugruntował na wieki.

⁷⁰ I obrał Dawida, sługę swego, i wziął go od trzód owiec, od kotnych owiec wziął go;

⁷¹ Aby pasł Jakóba, sługę jego, i Izraela, dziedzictwo jego.

⁷² I pasł je w niewinności serca swego: a w roztropności rąk swoich prowadził je.

Psalm LXXVIII

¹ Psalm Asaphowi.

Boże, przyszli poganie na dziedzictwo twoje, splugawili kościół twój święty: obrócili Jeruzalem w budkę na chowanie jabłek.

² Porzucili trupy sług twoich na strawę ptakom powietrznym: ciała świętych twoich zwierzętom ziemskim.

³ Rozlali krew ich jako wodę około Jeruzalem: a nie był, ktoby pogrzebł.

⁴ Staliśmy się pohańbieniem u sąsiadów naszych: śmiechowiskiem i igrzyskiem u tych, którzy są w okolicy naszéj.

⁵ Dokądże, Panie, gniewać się będziesz do końca? rozpali się jako ogień zapalczywość twoja?

⁶ Wyléj gniew twój na pogany, którzy cię nie znają: i na królestwa, które imienia twego nie wzywały. ^[81]

⁷ Albowiem pożarli Jakóba, i miejsce jego spustoszyli.

⁸ Nie wspominaj starych nieprawości naszych: niech nas rychło uprzedzą litości twoje; bośmy się stali bardzo ubogimi. ^[82]

⁹ Wspomożesz nas, Boże, zbawicielu nasz: a dla sławy imienia twego, Panie, wybaw nas: a bądź miłościw grzechom naszym dla imienia twego.

¹⁰ Aby snadź nie mówili między pogany: Kędyż jest Bóg ich? a niech znaczna będzie nad pogany, przed oczyma naszemi, pomsta krwie sług twoich, która jest wylana.

¹¹ Niech przyjdzie przed obliczność twoję wzdychanie spętanych: według wielmożności ramienia twego zachowaj syny pomordowanych.

¹² A oddaj sąsiadom naszym [0568]siedmiorako do ich łona urąganie ich, którem urągali tobie, Panie.

¹³ A my, twój lud i owce pastwiska twego, będziemyć wyznawać na wieki: od rodzaju do rodzaju będziem opowiadać chwałę twoję.

Psalm LXXIX

¹ Na koniec, dla tych, którzy będą odmienieni, świadectw Asaphowi, Psalm.

² Który rządzisz Izrael, posłuchaj: który prowadzisz jako owcę, Józeph: który siedzisz na Cherubinach:

³ Okaż się przed Ephraimem, Benjaminem i Manassem: wzbudź możność twoję, a przyjdź, abyś nas wybawił.

⁴ Boże, nawróć nas: a ukaż oblicze twoje, i będziemy zbawieni.

⁵ Panie, Boże zastępów, dokądże się będziesz gniewał na modlitwę sługi twego?

⁶ Będziesz nas karmił chlebem płaczu, a będziesz napawał nas łzami miarą?

⁷ Wystawiłeś nas na przeciwieństwo sąsiadom naszym: a nieprzyjaciele nasi naśmiewali się z nas.

⁸ Boże zastępów, nawróćże nas: i okaż oblicze twoje, a będziem zbawieni.

⁹ Przeniosłeś winnicę z Egiptu: wygnałeś pogany i nasadziłeś ją.

¹⁰ Byłeś przewodnikiem w drodze przed nią: wsadziłeś korzenie jéj, i napełniła ziemię.

¹¹ Okrył cień jéj góry, a drzewka jéj cedry Boże.

¹² Rozpuściła latorostki swe aż do morza, a gałązki swe aż do rzeki.

¹³ Przeczżeś rozwalił płot jéj? i obierają ją wszyscy, którzy mimo idą drogą?

¹⁴ Rozkopał ją dziki wieprz z lasa, a jedyniec spasł ją.

¹⁵ Boże zastępów, nawróćże się: wejrzyj z nieba, a obacz, i nawiedź tę winnicę.

¹⁶ I napraw tę, którą szczepiła prawica twoja: i na syna człowieczego, któregoś sobie zmocnił.

¹⁷ Spalona ogniem i rozkopana: od łajania oblicza twego poginą.

¹⁸ Niech będzie ręka twoja nad mężem prawice twojéj: i nad synem człowieczym, któregoś sobie zmocnił.

¹⁹ A nie odstępujem od ciebie: ożywisz nas, a będziemy wzywać imienia twego.

²⁰ Panie, Boże zastępów, nawróć nas: i okaż nam oblicze twoje, a będziem zbawieni.

PSALM LXXX

¹ Na koniec, za prasy, Psalm samemu Asaphowi.

² Radujcie się Bogu, pomocnikowi naszemu: wykrzykajcie Bogu Jakóbowemu.

³ Weźmijcie Psalm, a podajcie bęben, wdzięczną arfę z cytrą.

⁴ Trąbcie na nowiu w trąbę, w dzień zacny uroczystego święta waszego.

⁵ Albowiem jest rozkazanie w Izraelu, i wyrok Bogu Jakóbowemu.

⁶ Postanowił to na świadectwo w Józeph, gdy wychodził z ziemie Egipskiéj: słyszał język, którego nie umiał. ^[83]

⁷ Wybawił od brzemion ramiona jego: ręce jego służyły koszem.

⁸ Wzywałeś mię w ucisku, a wybawiłem cię: wysłuchałem cię w tajniku burzy; doświadczałem cię nad wodami swaru. ^[84]

⁹ Słuchaj, ludu mój, a oświadczę się na cię: Izraelu, jeźli mię usłuchasz.

¹⁰ Nie będzie w tobie Boga nowego: i nie będziesz chwalił Boga cudzego. ^[85]

¹¹ Bomci ja jest Pan, Bóg twój, którym cię wywiódł z ziemie Egipskiéj: rozszerz usta twoje, a napełnię je.

¹² A nie słuchał lud mój głosu mego: a Izrael nie dbał na mię.

¹³ I puściłem je za żądzami serc ich: pójdą w wynalazkach swoich. ^[86]

[0569] ¹⁴ By był lud mój słuchał mię, by był Izrael chodził drogami mojemi:

¹⁵ Snadźbym był łacno poniżył nieprzyjacioły ich: a na trapiące je, obróciłbym rękę swoję.

¹⁶ Nieprzyjaciele Pańscy skłamali mu: i będzie czas ich na wieki.

¹⁷ I nakarmił je tłustością zboża: i nasycił je miodem z opoki.

Psalm LXXXI

¹ Psalm Asaphowi.

Bóg stanął w zgromadzeniu bogów: a w pośrodku bogi sądzi.

² Dokądże niesprawiedliwość sądzicie, a osoby grzeszników przyjmujecie?

³ Czyńcie sprawiedliwość ubogiemu i sierocie: strapionego i ubogiego usprawiedliwiajcie.

⁴ Wyrwijcie ubogiego: a nędznego z ręki niezbożnego wyzwólcie. ^[87]

⁵ Nie umieli, ani rozumieli: chodzą w ciemnościach. Zachwieją się wszystkie grunty ziemie.

⁶ Jam rzekł: Jesteście bogowie i synowie Najwyższego wszyscy. ^[88]

⁷ A wy pomrzecie jako ludzie: a jako jeden z książąt upadniecie.

⁸ Powstań, Boże, sądź ziemię; bo ty odziedziczysz wszystkie narody.

Psalm LXXXII

¹ Pienie Psalmu Asaphowi.

² Boże, któż będzie podobien tobie? nie zamilczaj, ani się błagaj, Boże.

³ Bo oto nieprzyjaciele twoi okrzyk uczynili: a którzy cię nienawidzą, wynieśli głowę.

⁴ Przeciw ludowi twemu radę złośliwą wymyślili: i spiknęli się przeciw świętym twoim.

⁵ Mówili: Pójdźcie, a wytraćmy je z narodu, a niech nie wspominają więcéj imienia Izraelskiego.

⁶ Bo się spiknęli jednym umysłem: społu przeciw tobie przymierze postanowili:

⁷ Namioty Idumejczyków i Izmaelitowie: Moabitowie i Agarenowie:

⁸ Gebalczycy, i Ammonitowie, i Amalekitowie: cudzoziemcy z obywatelami Tyru.

⁹ Ale i Assur przyszedł z nimi: przyszli na pomoc synom Lotowym.

¹⁰ Uczyń im jako Madyan i Sysarze: jako Jabin u potoku Cysson. ^[89]

¹¹ Poginęli w Endor: stali się jako gnój na ziemi.

¹² Daj hetmany ich, jako Oreb i Zeb i Zebee i Salmana, wszystkie książęta ich: ^[90]

¹³ Którzy mówili: Posiądźmy dziedzictwem świątnicę Bożą.

¹⁴ Boże mój, połóż je jako koło: i jako ździebło przed wiatrem.

¹⁵ Jako ogień, który pali las: i jako płomień, który pali góry.

¹⁶ Tak je gonić będziesz nawałnością twoją: i zatrwożysz je w gniewie twoim.

¹⁷ Napełnij twarzy ich sromotą: i szukać będą imienia twego, Panie.

¹⁸ Niechaj się zawstydzą, i strwożą na wieki wieków: i niech będą pohańbieni, i niech zginą.

¹⁹ A niech poznają, że imię tobie Pan: tyś sam Najwyższym na wszystkiéj ziemi.

Psalm LXXXIII

¹ Na koniec, za prasy, synom Korego, Psalm.

² Jako miłe przybytki twoje, Panie zastępów: żąda, i ustaje dusza moja do pałaców Pańskich.

³ Serce moje i ciało moje rozweseliły się w Bogu żywym.

⁴ Bo i wróbel nalazł sobie domek: i synogarlica gniazdo sobie, gdzieby położyła ptaszęta swoje: ołtarze twoje, Panie zastępów, królu mój, i Boże mój.

⁵ Błogosławieni, którzy mieszkają w domu twoim, Panie: na wieki wieków będą cię chwalić.

⁶ Błogosławiony mąż, którego [0570]ratunek jest od ciebie: rozłożył wstępowania w sercu swojem:

⁷ W padole płaczu, na miejscu, które zgotował; albowiem da błogosławieństwo zakonodawca.

⁸ Pójdą z mocy do mocy, oglądają Boga nad bogi w Syonie.

⁹ Panie, Boże zastępów, wysłuchaj modlitwę moję: usłysz, Boże Jakóbów!

¹⁰ Obrońco nasz, Boże, wejrzyj: a wejrzyj na oblicze Chrystusa twojego.

¹¹ Albowiem lepszy jest jeden dzień w pałacach twoich, niż tysiące: obrałem być najpodlejszym w domu Boga mojego, niźli mieszkać w przybytkach niezbożnych.

¹² Albowiem miłosierdzie i prawdę miłuje Bóg: Pan da łaskę i chwałę: nie odejmie dóbr tym, którzy w niewinności chodzą.

¹³ Panie zastępów! błogosławiony człowiek, który w tobie ma nadzieję.

Psalm LXXXIV

¹ Na koniec, synom Kore, Psalm.

² Ubłogosławiłeś , Panie, ziemię twoję: przywróciłeś poimanie Jakób.

³ Odpuściłeś nieprawość ludu twego: pokryłeś wszystkie grzechy ich.

⁴ Uśmierzyłeś twój wszystek gniew: odwróciłeś się od gniewu popędliwości twojéj.

⁵ Nawróć nas, Boże, zbawicielu nasz: a oddal gniew swój od nas.

⁶ Izali na wieki będziesz się na nas gniewał? albo rozciągniesz gniew twój od rodzaju do rodzaju?

⁷ Boże, ty nawróciwszy się, ożywisz nas: a lud twój rozweseli się w tobie.

⁸ Okaż nam, Panie, miłosierdzie twoje: a daj nam zbawienie twoje.

⁹ Będę słuchał, co we mnie będzie mówił Pan Bóg; bo będzie mówił pokój nad ludem swoim i nad świętymi swymi i nad tymi, którzy się do serca nawracają.

¹⁰ Zaisteć blisko zbawienie jego tym, którzy się go boją, aby mieszkała chwała w ziemi naszéj.

¹¹ Miłosierdzie i prawda potkały się z sobą: sprawiedliwość i pokój pocałowały się.

¹² Prawda wyrosła z ziemie: a sprawiedliwość z nieba pojrzała.

¹³ Albowiem Pan pokaże dobrotliwość: a ziemia nasza wyda swój owoc.

¹⁴ Sprawiedliwość przed nim chodzić będzie: i położy na drodze kroki swoje.

Psalm LXXXV

¹ Modlitwa samemu Dawidowi.

² Nakłoń, Panie, ucha twego, a wysłuchaj mię; bomci ja jest nędzny i ubogi.

² Strzeż dusze mojéj; bom święty jest: zbaw sługę twego, Boże mój, nadzieję mającego w tobie.

³ Zmiłuj się nademną, Panie; bom do ciebie wołał cały dzień.

⁴ Rozwesel duszę sługi twego; bom ku tobie, Panie, podniósł duszę moję.

⁵ Albowiemeś ty, Panie, słodki i cichy, i wielce miłosierny ku wszystkim, którzy cię wzywają. ^[91]

⁶ Wysłuchaj, Panie, modlitwę moję, a przypilnuj głosu prośby mojéj.

⁷ W dzień ucisku mego wołałem do ciebie; boś wysłuchał mię.

⁸ Niemasz tobie podobnego między bogi, Panie, i niemasz według uczynków twoich.

⁹ Wszyscy narodowie, któreśkolwiek stworzył, przyjdą, a pokłonią się przed tobą, Panie, i będą sławić imię twoje.

¹⁰ Albowiemeś ty wielki i czyniący cuda: ty jesteś Bóg sam.

¹¹ Prowadź mię, Panie, drogą twoją: a niechaj chodzę w prawdzie twojéj, niech się weseli serce moje, aby się bało imienia twego.

¹² Wyznawać ci będę, Panie, Boże mój, ze wszystkiego serca mego: a będę wysławiał imię twe na wieki.

¹³ Bo miłosierdzie twoje wielkie jest nademną: i wyrwałeś duszę moję z niższego piekła.

¹⁴ Boże, nieprawi powstali na mię: a zgromadzenie mocarzów szukało dusze mojéj: i nie kładli ciebie przed oczyma swemi

[0571] ¹⁵ A ty, Panie, Bóg litościwy i miłościwy, cierpliwy i wielce miłosierny i prawdziwy:

¹⁶ Wejrzyj na mię, a zmiłuj się nademną: daj panowanie twoje słudze twemu, a zbaw syna służebnice twojéj.

¹⁷ Uczyń zemną znak ku dobremu, aby ujrzeli ci, którzy mię nienawidzą, a byli zawstydzeni, iżeś ty. Panie, ratował mię, i pocieszyłeś mię.

Psalm LXXXVI

¹ Synom Kore, Psalm pienia.

Fundamenty jego na górach świętych.

² Miłuje Pan bramy Syon nade wszystkie przybytki Jakób.

³ Sławne rzeczy powiedziano o tobie, miasto Boże.

⁴ Wspomnię na Rahab, i na Babilon, którzy mię znają: oto cudzoziemcy i Tyr i lud Murzyński, ci tam byli.

⁵ Izali Syonowi mówić nie będą: Człowiek i człowiek narodził się w nim: a sam je Najwyższy ugruntował.

⁶ Pan wypowie w pismach narodów i książąt tych, którzy w nim byli.

⁷ Jako weselących się wszystkich mieszkanie jest w tobie.

Psalm LXXXVII

¹ Pienie Psalmu, synom Kore, na koniec, na Maelecie, ku odpowiadaniu, wyrozumienia Emana Esrahity.

² Panie, Boże zbawienia mego, we dniem wołał i w nocy przed tobą.

³ Niechaj modlitwa moja przyjdzie przed obliczność twoję: nakłoń ucha twego ku prośbie mojéj.

⁴ Albowiem dusza moja napełniona jest złem: a żywot mój przybliżył się do piekła.

⁵ Poczytano mię z stępującymi do dołu; stałem się jako człowiek bez pomocy.

⁶ Między umarłymi wolny: jako zranieni, którzy śpią w grobiech, na które więcéj nie pamiętasz: i oni z ręki twéj wyrzuceni są.

⁷ Wsadzili mię w dół głębszy, do ciemności i do cienia śmierci.

⁸ Zmocnił się gniew twój nademną, i przywiodłeś na mię wszystkie nawałności twoje.

⁹ Oddaliłeś odemnie znajome moje: uczynili mię obrzydzeniem sobie: jestem podan, i nie wychodziłem.

¹⁰ Oczy moje zemdlały dla nędze: wołałem ku tobie, Panie, cały dzień; wyciągałem do ciebie ręce moje.

¹¹ Izali umarłym cuda czynić będziesz? albo lekarze wskrzeszą, i wyznawać ci będą?

¹² Izali kto w grobie będzie opowiadał miłosierdzie twoje, i prawdę twoję w zginieniu?

¹³ Izali poznane będą w ciemnościach cuda twoje, a sprawiedliwość twoja w ziemi zapamiętania?

¹⁴ A jam, Panie, wołał ku tobie: a modlitwa moja uprzedzi cię rano.

¹⁵ Przeczże, Panie, odrzucasz modlitwę moję, odwracasz oblicze twe odemnie?

¹⁶ Jamci jest ubogi, i w pracach od młodości mojéj; a będąc wywyższony, jestem poniżony i zatrwożony.

¹⁷ Na mię się przeniosły gniewy twoje: a strachy twoje zatrwożyły mię.

¹⁸ Ogarnęły mię cały dzień jako woda, obtoczyły mię społem.

¹⁹ Oddaliłeś odemnie przyjaciela i bliskiego, i znajome moje dla nędze.

Psalm LXXXVIII

¹ Wyrozumienia Ethana Esrahitskiego.

² Miłosierdzia Pańskie na wieki wyśpiewywać będę: od narodu do narodu prawdę twoje usty memi opowiadać będę.

³ Albowiemeś mówił: Miłosierdzie wieczne zbudowane będzie na niebiesiech; prawda twoja będzie w nich zgotowana.

⁴ Postanowiłem Testament mój wybranym moim; przysiągłem Dawidowi, słudze memu:

[0572] ⁵ Że aż na wieki zgotuję nasienie twoje i zbuduję od rodzaju do rodzaju stolicę twoję.

⁶ Będą wyznawać niebiosa cuda twoje, Panie, i prawdę twoję w zgromadzeniu świętych.

⁷ Albowiem któż na obłokach Panu zrównany będzie? podobny będzie Bogu między syny bożymi?

⁸ Bóg, który jest wielbion w radzie świętych: wielki i straszliwy nade wszystkie, którzy są około niego.

⁹ Panie, Boże zaztępów, któż podobien tobie? możnyś jest, Panie, a prawda twoja około ciebie.

¹⁰ Ty panujesz nad mocą morską: a wzruszenie nawałności jego ty uśmierzasz.

¹¹ Tyś poniżył pysznego, jako zranionego; mocą ramienia twego rozproszyłeś nieprzyjacioły twoje.

¹² Twojeć są niebiosa, i twoja téż jest ziemia: tyś ugruntował okrąg ziemie i napełnienie jéj.

¹³ Tyś stworzył północną stronę i morze: Tabor i Hermon w imieniu twem radować się będą.

¹⁴ Twoje ramię z mocą: niech się zmocni ręka twoja, i niech się wyniesie prawica twoja.

¹⁵ Sprawiedliwość i sąd przygotowanie stolice twojéj: miłosierdzie i prawda uprzedzą oblicze twoje.

¹⁶ Błogosławiony lud, który umie wesołe śpiewanie: Panie, chodzić będą w jasności oblicza twego.

¹⁷ A w imieniu twojem będą się weselić cały dzień: i w sprawiedliwości twojéj będą podwyższeni.

¹⁸ Albowiem ty jesteś chwała mocy ich: a w upodobaniu twojem wywyższy się róg nasz.

¹⁹ Bo Pańska jest nasza obrona, i Świętego Izrael, króla naszego.

²⁰ W on czas mówiłeś w widzeniu do świętych swoich i rzekłeś: Położyłem wspomożenie w mocnym, i wywyższyłem wybranego z ludu mojego.

²¹ Nalazłem Dawida, sługę mego: pomazałem go olejkiem świętym moim. ^[92]

²² Bo mu ręka moja będzie pomagała, i posili go ramię moje.

²³ Nic nie żyszcze na nim nieprzyjaciel: i syn nieprawości nie przyda szkodzić mu.

²⁴ I wysiekę przed nim nieprzyjacioły jego: i uczynię, że tył podadzą ci, którzy go mają w nienawiści.

²⁵ A prawda moja, i miłosierdzie moje z nim: a w imię moje róg jego będzie podwyższony.

²⁶ I postawię na morzu rękę jego, i na rzekach prawicę jego.

²⁷ On mię będzie wzywał: Ojcem moim jesteś ty, Bogiem moim, i obrońcą zbawienia mego.

²⁸ A ja go pierworodnym uczynię; wyższym nad króle ziemskie.

²⁹ Zachowam mu na wieki miłosierdzie moje, i Testament mój wierny jemu.

³⁰ I położę na wieki wieków nasienie jego, a stolicę jego jako dni niebieskie.

³¹ A jeźli synowie jego opuszczą zakon mój, a w sądziech moich chodzić nie będą:

³² Jeźli zgwałcą sprawiedliwości moje, a nie będą strzedz przykazania mego:

³³ Nawiedzę przestępstwa ich rózgą, a grzechy ich biczmi.

³⁴ A miłosierdzia mego nie oddalę od niego: i nie zaszkodzę w prawdzie mojéj.

³⁵ Ani zgwałcę Testamentu mojego: a co wychodzi z ust moich, nie odmienię.

³⁶ Razem przysiągł w świętym moim, jeźli skłamam Dawidowi:

³⁷ Nasienie jego będzie trwać na wieki: a stolica jego, jako słońce przed oczyma memi; ^[93]

³⁸ I jako pełny księżyc na wieki, i świadek wierny na niebie.

³⁹ A przecię odrzuciłeś i wzgardziłeś, odwlokłeś Chrystusa twojego.

⁴⁰ Wywróciłeś Testament sługi twego: zgwałciłeś na ziemi poświęcenie jego.

⁴¹ Popsowałeś wszystkie płoty jego; uczyniłeś obronę jego strachem.

⁴² Szarpali go wszyscy idący drogą; stał się pośmiewiskiem u sąsiadów swoich.

⁴³ Wywyższyłeś prawicę tłumiącego: uweseliłeś wszystkie nieprzyjacioły jego.

⁴⁴ Odjąłeś pomoc mieczowi jego, a nie ratowałeś go na wojnie.

[0573] ⁴⁵ Zepsowałeś ochędożenie jego: a stolicę jego uderzyłeś o ziemię.

⁴⁶ Ukróciłeś dni czasu jego: oblałeś go wstydem.

⁴⁷ Dokądże, Panie, odwracasz się do końca? zapali się gniew twój jako ogień?

⁴⁸ Wspomnij, co za bytność moja; bo azaś próżno stworzył wszystkie syny człowiecze?

⁴⁹ Któryż jest człowiek, który żyć będzie, a nie ogląda śmierci? wyrwie duszę swą z ręki piekielnéj?

⁵⁰ Gdzież są, Panie, stare miłosierdzia twoje; jakoś przysiągł Dawidowi w prawdzie twojéj? ^[94]

⁵¹ Wspomnij, Panie, na zelżywość sług twoich, (którąm zadzierżał w zanadrzu mojem), od wiela narodów:

⁵² Którą urągali nieprzyjaciele twoi, Panie, którą urągali odmienienie pomazańca twego.

⁵³ Błogosławiony Pan na wieki: Stań się, stań się.

Psalm LXXXIX

¹ Modlitwa Mojżesza, człowieka Bożego.

Panie, stałeś się ucieczką nam, od rodzaju do rodzaju.

² Pierwéj niźli stanęły góry, albo ziemia i świat był stworzony, od wieku i aż do wieku, ty jesteś Bóg.

³ Nie obracaj w poniżenie człowieka, i rzekłeś: Nawracajcie się synowie człowieczy.

⁴ Albowiem tysiąc lat przed oczyma twemi, jako dzień wczorajszy, który przeminął, i straż nocna.

⁵ Co za nic nie stoi, ich lata będą: rano jako trawa niech przeminie;

⁶ Rano niech kwitnie i przeminie: w wieczór niech upadnie, stwardnieje i uschnie.

⁷ Bośmy ustali w gniewie twoim, i jesteśmy strwożeni w zapalczywości twojéj.

⁸ Położyłeś nieprawości nasze przed oczyma swemi: wiek nasz przed jasnością oblicza twego.

⁹ Albowiem wszystkie dni nasze ustały: i ustaliśmy w gniewie twoim: lata nasze jako pajęczyna będą poczytane.

¹⁰ Dni żywota naszego w nich siedmdziesiąt lat: a jeźli w możnościach, ośmdziesiąt lat, a nadto co więcéj, praca i boleść; albowiem łaskawość nadeszła, i będziem karani. ^[95]

¹¹ Któż wie możność gniewu twego? i przed bojaźnią twoją gniew twój policzyć?

¹² Prawicę twoją tak uczyń znajomą: a wyćwiczonego serca w mądrości.

¹³ Nawróćże się, Panie! dokądże? a daj się ubłagać sługom twoim.

¹⁴ Napełnieniśmy rano miłosierdzia twego, i rozradowaliśmy się, i kochaliśmy się po wszystkie dni nasze.

¹⁵ Weseliliśmy się za dni, w któreś nas uniżył: za lata, któreśmy widzieli złe.

¹⁶ Wejrzyjże na sługi swoje, i na dzieła swoje, a prowadź syny ich.

¹⁷ A niech będzie jasność Pana, Boga naszego, nad nami: a sprawy rąk naszych prostuj nad nami, i dzieło rąk naszych prostuj.

Psalm XC

¹ Chwała pienia Dawidowi.

Kto mieszka w spomożeniu Najwyższego, w obronie Boga niebieskiego będzie przebywał:

² Rzecze Panu: Obrońca mój, i ucieczka moja jesteś ty, Bóg mój; w nim będę miał nadzieję.

³ Albowiem on mię wyrwał z sidła łowiących, i od przykrego słowa.

⁴ Plecami swemi okryje cię: a pod skrzydłami jego nadzieję mieć będziesz: tarczą ogarnie cię prawda jego.

⁵ Nie ulękniesz się od strachu nocnego: od strzały lecącéj we dnie.

⁶ Od sprawy chodzącéj w ciemności; od najazdu i od czarta południowego.

⁷ Padnie po boku twoim tysiąc, a dziesięć tysięcy po prawéj stronie twojéj: a ku tobie się nie przybliży.

[0574] ⁸ Zaiste oczyma twemi oglądasz: a ujrzysz odpłatę grzeszników.

⁹ Albowiem ty, Panie, jesteś nadzieja moja: postawiłeś Najwyższego ucieczką twoją.

¹⁰ Nie przystąpi do ciebie złe: i nie przybliży się bicz do przybytku twego.

¹¹ Albowiem Aniołom swoim rozkazał o tobie, aby cię strzegli na wszystkich drogach twoich. ^[96]

¹² Na ręku będą cię nosić, byś snadź nie obraził o kamień nogi twojéj. ^[97]

¹³ Po źmii i po bazyliszku chodzić będziesz: i podepczesz lwa i smoka.

¹⁴ Iż we mnie nadzieję miał, wybawię go: obronię go, że poznał imię moje.

¹⁵ Będzie wołał ku mnie, a ja go wysłucham: z nim jestem w ucisku: wyrwę go i uwielbię go.

¹⁶ Długością dni napełnię go: a okażę mu zbawienie moje.

Psalm XCI

¹ Psalm pienia, na dzień Sobotni.

² Dobrze jest wyznawać Panu: i śpiewać imieniowi twemu, Najwyższy.

³ Aby było opowiadane rano miłosierdzie twoje: i prawda twoja przez noc.

⁴ Na instrumencie o dziesiąci stronach: na arfie, z śpiewaniem na cytrze.

⁵ Boś mię ucieszył, Panie, w stworzeniu twojem: i będę się radował w uczynkach rąk twoich.

⁶ O jako wielmożne są, Panie, sprawy twoje! nazbyt głębokie stały się myśli twoje.

⁷ Mąż bezrozumny nie pozna: a głupi nie zrozumie tego.

⁸ Gdy grzesznicy wyrosną jako trawa: i okażą się wszyscy, którzy nieprawość czynią, aby zginęli na wieki wieków.

⁹ A ty, Najwyższy, na wieki Panie.

¹⁰ Albowiem oto nieprzyjaciele twoi, Panie; bo oto nieprzyjaciele twoi zginą: i będą rozproszeni wszyscy, którzy czynią nieprawość.

¹¹ I będzie wywyższon róg mój jako jednorożców: a starość moja obfitem miłosierdziem.

¹² I wzgardziło oko moje nieprzyjacioły moje: a o powstających na mię złośnikach usłyszy ucho moje.

¹³ Sprawiedliwy jako palma rozkwitnie: jako drzewo Cedrowe na Libanie rozmnoży się.

¹⁴ Wsadzeni w domu Pańskim, rozkwitną się w ziemiach domu Boga naszego.

¹⁵ Jeszcze się rozmnożą w kwitnącéj starości: i dobrze zdrowi będą,

¹⁶ Aby opowiadali, iż prawy Pan, Bóg nasz, a nieprawości w nim niemasz.

Psalm XCII

¹ Chwała pienia samemu Dawidowi, przed Sobotą, kiedy ziemia jest fundowana.

Pan królował, oblókł się w ozdobę: oblókł się Pan mocą i przepasał się; albowiem umocnił okrąg świata, który się nie poruszy.

² Zgotowana stolica twoja od onego czasu: ty jesteś od wieku.

³ Podniosły rzeki, Panie, podniosły rzeki głos swój: podniosły rzeki nawałności swoje.

⁴ Od szumu wód wielkich dziwne nawałności morskie: dziwny na wysokościach Pan.

⁵ Świadectwa twoje okazały się być bardzo wiary godne: domowi twemu, Panie, przystoi świętobliwość na długość dni.

Psalm XCIII

¹ Psalm samemu Dawidowi, na czwarty dzień Szabatu.

Bóg pomsty, Pan: Bóg pomsty wolno poczynał.

² Wywyższ się, który sądzisz ziemię: oddaj zapłatę pysznym.

³ Dokądże grzesznicy, Panie? dokąd grzesznicy będą się chlubić?

⁴ Będą świegotać, i mówić [0575]nieprawości: będą mówić wszyscy, którzy broją niesprawiedliwość?

⁵ Lud twój, Panie, poniżyli, i dziedzictwo twoje utrapili.

⁶ Wdowę i przychodnia zabili: i sieroty pomordowali.

⁷ I mówili: Nie ujrzy Pan, ani zrozumie Bóg Jakób.

⁸ Zrozumiejcież, głupi między ludźmi: a bezrozumni miejcie kiedy rozum.

⁹ Który wszczepił ucho, nie usłyszy? albo który uformował oko, nie ujrzy?

¹⁰ Który strofuje narody, zaż nie będzie karał? który uczy człowieka mądrości.

¹¹ Pan zna myśli człowiecze, że są marne.

¹² Błogosławiony człowiek, którego ty, Panie, wyćwiczysz: a nauczysz go zakonu swego.

¹³ Abyś mu ulżył ode złych dni, aż wykopają dół grzesznikowi.

¹⁴ Boć nie odruci Pan ludu swego: a dziedzictwa swego nie opuści.

¹⁵ Aż się sprawiedliwość w sąd obróci: a którzy przy niéj, wszyscy, którzy są serca prawego.

¹⁶ Któż mi powstanie przeciw złośnikom? albo kto przy mnie stanie przeciw czyniącym nieprawość?

¹⁷ Jedno, że mię Pan wspomógł: mało by była dusza moja nie mieszkała w piekle.

¹⁸ Jeźlim mówił: Zachwiała się noga moja: miłosierdzie twoje, Panie, wspomagało mię.

¹⁹ Według mnóstwa boleści moich w sercu mojem, twoje pociechy uweseliły duszę moję.

²⁰ Izali dzierży się ciebie stolica nieprawości, który tworzysz pracą w przykazaniu?

²¹ Zasadzą się na duszę sprawiedliwego: a krew niewinną potępią.

²² I stał mi się Pan ucieczką: a Bóg mój obroną nadzieje mojéj.

²³ I odda im nieprawość ich: a we złości wytraci je: wytraci je Pan, Bóg nasz.

Psalm XCIV

¹ Chwała pienia, samemu Dawidowi.

Pójdźcie, radujmy się Panu: śpiewajmy Bogu, zbawicielowi naszemu.

² Uprzedźmy oblicze jego z wyznawaniem: a Psalmami śpiewajmy mu.

³ Albowiem Bóg wielki Pan: i król wielki nade wszymi bogi.

⁴ Bo w ręce jego są wszystkie kraje ziemie: i gór wysokości jego są.

⁵ Bo jego jest morze, a on je uczynił: a suchą utworzyły ręce jego.

⁶ Pójdźcie, pokłońmy się, i upadajmy, i płaczmy przed Panem, który nas stworzył.

⁷ Albowiem on jest Panem, Bogiem naszym: a my ludem pastwiska jego, i owcami ręki jego.

⁸ Dziś, jeźli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcież serc waszych. ^[98]

⁹ Jako w draźnieniu wedle dnia kuszenia na puszczy, kędy mię kusili ojcowie wasi; doświadczali mię, i ujrzeli uczynki moje.

¹⁰ Czterdzieści lat gniewałem się na ten naród, i rzekłem: Zawsze ci błądzą sercem: a ci nie poznali dróg moich. ^[99]

¹¹ Jakom przysiągł w gniewie moim, jeźli wnidą do pokoju mego. ^[100]

Psalm XCV

¹ Pienie samemu Dawidowi: kiedy budowano dom po nawróceniu z niewoli. ^[101]

Śpiewajcie Panu pieśń nową: śpiewajcie Panu, wszystka ziemio!

² Śpiewajcie Panu, a błogosławcie imieniowi jego: opowiadajcie ode dnia do dnia zbawienia jego.

³ Opowiadajcie między narody chwałę jego; między wszystkimi ludźmi dziwy jego.

⁴ Iż wielki Pan i bardzo chwalebny, straszliwy jest nade wszystkie bogi.

⁵ Albowiem wszyscy bogowie pogańscy czarci; ale Pan niebiosa uczynił.

⁶ Wyznawanie i piękność przed oblicznością jego: świętość i wielmożność w świętobliwości jego.

[0576] ⁷ Przynoście Panu pokolenia pogańskie, przynoście Panu cześć i chwałę.

⁸ Przynoście Panu chwałę imieniowi jego: bierzcie ofiary, a wchodźcie do sieni jego.

⁹ Kłaniajcie się Panu w sieni świętéj jego: niech się wzruszy od obliczności jego wszystka ziemia.

¹⁰ Powiadajcie między narody, iż Pan królował; albowiem naprawił okrąg ziemie, który się nie poruszy: będzie ludzie sądził w sprawiedliwości.

¹¹ Niech się weselą niebiosa, a niech się raduje ziemia: niech się wzruszy morze i pełność jego.

¹² Rozradują się pola i wszystko, co jest na nich: tedy skakać będą wszystkie drzewa leśne,

¹³ Przed Panem, że przyszedł; bo przyszedł sądzić ziemię. Będzie sądził świat w sprawiedliwości, a narody według prawdy swojéj.

Psalm XCVI

¹ Temu Dawidowi, kiedy ziemia jego była przywrócona.

Pan króluje, niech się raduje ziemia: niech się weselą wyspy mnogie.

² Obłok i mgła około niego; sprawiedliwość i sąd naprawienie stolice jego.

³ Ogień przed nim uprzedzi, i zapali wokoło nieprzyjacioły jego.

⁴ Oświeciły błyskawice jego okrąg ziemie: ujrzała i zadrżała ziemia.

⁵ Góry się jako wosk rozpłynęły przed obliczem Pańskiem; przed obliczem Pana wszystka ziemia.

⁶ Oznajmiły niebiosa sprawiedliwość jego, i oglądali wszyscy ludzie chwałę jego.

⁷ Niech będą zawstydzeni wszyscy, którzy służą rycinom: i którzy się chlubią w bałwanach swoich: kłaniajcie się mu wszyscy Aniołowie jego. ^[102]

⁸ Usłyszał, i uweselił się Syon. I rozradowały się córki Judzkie, dla sądów twoich, Panie. ^[103]

⁹ Albowiem tyś Pan najwyższy nade wszystką ziemią; bardzoś wywyższony nade wszystkie bogi.

¹⁰ Którzy miłujecie Pana, miejcież złość w nienawiści; strzeże Pan dusz świętych swoich: wyrwie je z ręki grzesznika. ^[104]

¹¹ Światłość weszła sprawiedliwemu, a wesele ludziom prawego serca.

¹² Weselcie się sprawiedliwi w Panu, a wysławiajcie pamiątkę świętobliwości jego.

Psalm XCVII

¹ Psalm samemu Dawidowi.

Śpiewajcie Panu pieśń nową; bo uczynił dziwy: zbawiła sobie prawica jego, i ramię święte jego.

² Objawił Pan zbawienie swoje; przed oczyma poganów oznajmił sprawiedliwość swoję. ^[105]

³ Wspomniał na miłosierdzie swoje, i na prawdę swą domowi Izrael: oglądały wszystkie kraje ziemie zbawienie Boga naszego.

⁴ Wykrzykajcie Panu, wszystka ziemio! śpiewajcie a weselcie się, i grajcie.

⁵ Grajcie Panu na cytrze, na cytrze i z głosem Psalmu.

⁶ Na puzanach i na kornetach głośnych: wykrzykajcie przed oblicznością króla Pana.

⁷ Niech się wzruszy morze, i pełność jego: okrąg ziemie, i mieszkający na nim.

⁸ Rzeki będą klaskać rękoma: góry społem będą się weselić przed oblicznością Pańską;

⁹ Bo przyszedł sądzić ziemię. Będzie sądził świat w sprawiedliwości, a narody w prawości.

Psalm XCVIII

¹ Psalm samemu Dawidowi.

Pan królował, niech się gniewają narodowie: który siedzi na Cherubinach, niech się trzęsie ziemia.

² Pan wielki na Syonie, i wywyższony nad wszystkie narody.

³ Niech wyznawają imieniowi [0577]twemu wielkiemu; albowiem straszne i święte jest.

⁴ A cześć królewska sąd miłuje: tyś nagotował prostowania: tyś uczynił sąd i sprawiedliwość w Jakób.

⁵ Wywyższajcie Pana, Boga naszego: a kłaniajcie się podnóżkowi nóg jego; bo święty jest.

⁶ Mojżesz i Aaron między kapłany jego: a Samuel między tymi, którzy wzywają imienia jego: wzywali Pana, a on ich wysłuchywał.

⁷ W słupie obłokowym mawiał do nich. Strzegli świadectw jego, i przykazania, które im podał.

⁸ Panie, Boże nasz, tyś je wysłuchywał: Boże, tyś im był miłościw, i mszczący się wszystkich wynalazków ich.

⁹ Wywyższajcie Pana, Boga naszego, i kłaniajcie się górze świętéj jego; albowiem święty Pan, Bóg nasz.

Psalm XCIX

¹ Psalm na wyznawanie.

Wykrzykajcie Bogu, wszystka ziemio!

² Służcie Panu z weselem: wchódźcie przed obliczności jego z radością.

³ Wiedzcie, iż Pan sam jest Bóg: on nas uczynił, a nie my sami siebie: ludu jego, i owce pastwiska jego.

⁴ Wchódźcie w bramy jego w wyznawaniu, do sieni jego z pieśniami: wyznawajcie mu, chwalcie imię jego.

⁵ Boć słodki jest Pan: na wieki miłosierdzie jego, i aż od rodzaju do rodzaju prawda jego.

Psalm C

¹ Psalm samemu Dawidowi.

Miłosierdzie i sąd będę śpiewał: tobie, Panie, będę śpiewał.

² A będę rozumiał na drodze niepokalanéj, kiedy przyjdziesz do mnie: chodziłem w niewinności serca mego, w pośrodku domu mego.

³ Nie kładłem przed oczy swe niesprawiedliwéj rzeczy: czyniące przewrotności miałem w nienawiści: nie przystało ku mnie.

⁴ Serce złośliwe odstępującego odemnie złośnika nie znałem.

⁵ Który uwłacza potajemnie bliźniemu swemu, tegom prześladował: z człowiekiem pysznego oka, a nienasyconego serca, z tymem nie jadał.

⁶ Oczy moje na wierne na ziemi, aby siadali ze mną: chodzący drogą niepokalaną, ten mi służył.

⁷ Nie będzie mieszkał w pośród domu mego, który czyni pychę: który mówi nieprawości, nie miał szczęścia w oczach moich.

⁸ Rano traciłem wszystkie grzeszniki w ziemi, abym wykorzenił z miasta Pańskiego wszystkie czyniące nieprawość.

Psalm CI

¹ Modlitwa ubogiego, kiedy jest w ucisku, a wylewa przed Panem prośbę swoję.

² Panie, wysłuchaj modlitwę moję: a wołanie moje niech do ciebie przyjdzie.

³ Nie odwracaj oblicza twego odemnie: któregokolwiek dnia jestem uciśniony, nakłoń ku mnie ucha twego: któregokolwiek dnia wzywać cię będę, prędko wysłuchaj mię.

⁴ Albowiem ustały jako dym dni moje: a kości moje jako skwarczki wyschły.

⁵ Zwiądłem jako siano, i wyschło serce moje, iżem zapomniał pożywać chleba mego.

⁶ Dla głosu wzdychania mojego przyschły kości moje do ciała mego.

⁷ Stałem się podobnym pelikanowi na puszczy: i stałem się jako kruk nocny w pustkach.

⁸ Nie spałem, i stałem się jako wróbel sam jeden na dachu.

⁹ Przez cały dzień urągali mi nieprzyjaciele moi: a ci, którzy mię chwalili, przeciwko mnie przysięgali.

¹⁰ Bom popiół jako chleb jadał; a picie moje mieszałem z płaczem:

¹¹ Dla gniewu i popędliwości [0578]twojéj; albowiem podniósłszy, roztrąciłeś mię.

¹² Dni moje zeszły jako cień; a jam usechł jako siano.

¹³ Ale ty, Panie, trwasz na wieki, a pamiątka twoja od rodzaju do rodzaju.

¹⁴ Ty powstawszy, zmiłujesz się nad Syonem; boć czas zmiłowania nad nim, bo przyszedł czas.

¹⁵ Albowiem upodobało się sługom twoim kamienie jego: a użalą się ziemie jego.

¹⁶ I będą się narody bały imienia twego, Panie, i wszyscy królowie ziemscy chwały twojéj.

¹⁷ Albowiem Pan pobudował Syon, i okaże się w chwale swojéj.

¹⁸ Wejrzał na modlitwę poniżonych, i nie wzgardził ich prośbą.

¹⁹ Niech to napiszą rodzajowi potomnemu: a lud, który będzie stworzony, będzie Pana chwalił.

²⁰ Albowiem wejrzał z wysokiéj świątnice swojéj: Pan z nieba na ziemię pojrzał;

²¹ Aby wysłuchał wzdychania więźniów; aby rozwiązał syny pomordowanych;

²² Aby wystawiono imię Pańskie na Syonie, i chwałę jego w Jeruzalem.

²³ Gdy się narodowie zbiorą w jedno: i królowie, aby służyli Panu.

²⁴ Odpowiedział mu w drodze mocy swojéj: Krótkość dni moich objaw mi.

²⁵ Nie bierz mię w połowicy dni moich: lata twoje od wieku do wieku.

²⁶ Tyś, Panie, na początku ziemię ugruntował, a dzieła rąk twoich są niebiosa.

²⁷ One poginą; ale ty zostajesz: i wszystkie jako szata zwiotszeją.

²⁸ I jako odzienie odmienisz je, i odmienią się; ale ty tenżeś jest, i lata twoje nie ustaną.

²⁹ Synowie sług twoich mieszkać będą; a nasienie ich na wieki będzie szczęśliwie prowadzone.

Psalm CII

¹ Samemu Dawidowi.

Błogosław, duszo moja! Panu: i wszystko, co we mnie jest, imieniowi świętemu jego.

² Błogosław, duszo moja! Panu, a nie zapamiętywaj wszystkich dobrodziejstw jego.

³ Który miłościwie odpuszcza wszystkie nieprawości twoje: który uzdrawia wszystkie choroby twoje.

⁴ Który odkupuje żywot twój od zatracenia: który cię koronuje miłosierdziem i litościami.

⁵ Który napełnia dobrami żądzą twoję; odnowi się, jako orłowa młodość twoja.

⁶ Czyniący miłosierdzie Pan, i sąd wszystkim krzywdę cierpiącym.

⁷ Oznajmił drogi swe Mojżeszowi, i wolą swoję synom Izraelskim.

⁸ Litościwy i miłościwy Pan, długo czekający, a wielce miłosierny. ^[106]

⁹ Nie na wieki się gniewać będzie, ani wiecznie grozić będzie.

¹⁰ Nie według grzechów naszych uczynił nam: ani według nieprawości naszych oddał nam.

¹¹ Albowiem według wysokości nieba od ziemie utwierdził miłosierdzie swoje nad tymi, którzy się go boją.

¹² Jako daleko jest wschód od zachodu, daleko oddalił od nas nieprawości nasze.

¹³ Jako lituje ojciec synów swoich, zlitował się Pan nad tymi, którzy się go boją.

¹⁴ Boć on zna utworzenie nasze: wspomniał, iżechmy proch.

¹⁵ Człowiek, jako trawa dni jego: jako kwiat polny, tak okwitnie.

¹⁶ Albowiem powienie wiatr nań, i nie ostoi się, i więcéj nie pozna miejsca swego.

¹⁷ Ale miłosierdzie Pańskie od wieku i aż do wieku nad tymi, którzy się go boją, i sprawiedliwość jego na syny synów

¹⁸ Tych, którzy chowają Testament jego i pamiętają na przykazania jego, aby je pełnili.

¹⁹ Pan na niebie przygotował stolicę swoję, a królestwo jego nad wszymi panować będzie.

²⁰ Błogosławcie Panu, wszyscy Aniołowie jego możni w sile, którzy [0579]czynicie słowo jego na usłyszenie głosu mów jego.

²¹ Błogosławcie Panu wszystkie wojska jego, słudzy jego, którzy czynicie wolą jego.

²² Błogosławcie Panu wszystkie uczynki jego, na wszelkiem miejscu panowania jego. Błogosław, duszo moja! Panu.

Psalm CIII

¹ Samemu Dawidowi.

Błogosław, duszo moja! Panu. Panie, Boże mój! bardzoś się wielmożnym okazał.

² Oblokłeś się w wyznanie i ozdobę; odziany światłością jako szatą.

³ Który rozciągasz niebo jako skórę: który okrywasz wodami wierzch jego: który kładziesz obłoki wstępem twoim, który chodzisz na skrzydłach wiatrowych.

⁴ Który czynisz Anioły twoje duchy, i sługi twoje ogień palący. ^[107]

⁵ Któryś ugruntował ziemię na jéj stałości: nie nachyli się na wieki wieków.

⁶ Głębokości jako szata odzienie jéj; nad górami staną wody.

⁷ Na fukanie twoje ucieka, ulękną się głosu gromu twego.

⁸ Podnoszą się góry, i zniżają pola na miejsce, któreś im założył.

⁹ Zamierzyłeś kres, którego nie przestąpią, ani się wrócą okryć ziemię.

¹⁰ Który wypuszczasz źródła po dolinach: pośrodkiem między górami popłyną wody.

¹¹ Będą pić wszystkie zwierzęta polne: osłowie dzicy czekać będą w pragnieniu swojem.

¹² Nad nimi mieszkać będą ptaszkowie powietrzni; z pośrodka skał wydadzą głosy.

¹³ Który pokrapiasz góry z wysokości swoich, z owocu spraw twoich nasyci się ziemia.

¹⁴ Który czynisz, że siano rośnie bydłu: a zioła na posługę człowieczą, abyś wywiódł chleb z ziemie:

¹⁵ Aby wino uweseliło serce człowiecze; aby uweselił oblicze oliwą, a chleb serce człowiecze potwierdził.

¹⁶ Nasycają się drzewa polne i cedry Libanu, których nasadził.

¹⁷ Tam się wróble gnieździć będą: Herodyona gniazdo jest wodzem ich.

¹⁸ Góry wysokie jeleniom; opoki ucieczka jeżom.

¹⁹ Uczynił księżyc dla czasów: słońce poznało zachód swój.

²⁰ Przywiodłeś ciemność, i stała się noc: w nię przechodzić będą wszystkie zwierzęta leśne.

²¹ Szczenięta lwie ryczące, aby porwały i szukały od Boga pokarmu sobie.

²² Wzeszło słońce, i zgromadzili się, i w jamach swoich położą się.

²³ Wynidzie człowiek na robotę swoję, i na sprawy swoje aż do wieczora.

²⁴ Jako wielmożne są, Panie, uczynki twoje: wszystkoś w mądrości uczynił: napełniona jest ziemia osiadłością twoją.

²⁵ To morze wielkie, i szerokie odnogami: tam płazy, których niemasz liczby: zwierzęta małe z wielkiemi.

²⁶ Tam okręty pływać będą: smok ten, któregoś stworzył ku naigraniu jemu.

²⁷ Wszystkie na cię czekają, abyś im dał pokarm czasu swego.

²⁸ Gdy im ty dasz, będą zbierać: gdy otworzysz rękę twoję, wszystkie się dobrem napełnią.

²⁹ Ale gdy ty odwrócisz oblicze, zatrwożą się: odejmiesz ducha ich, i ustaną, i w proch się swój obrócą.

³⁰ Wypuścisz ducha twego, a będą stworzone, i odnowisz oblicze ziemie.

³¹ Niechajże chwała Pańska będzie na wieki: będzie się Pan weselił w uczynkach swoich.

³² Który patrzy na ziemię, i czyni, że drży: który tyka gór, i kurzą się.

³³ Będę śpiewał Panu za żywota mego: będę grał Bogu memu, póki mię stawa.

³⁴ Niech mu będzie wdzięczna wymowa moja, a ja się rozkocham w Panu.

³⁵ Niechaj ustaną grzesznicy z ziemie, a złośnicy tak, że ich nie będzie. Błogosław, duszo moja! Panu.

Psalm CIV

¹ Alleluja. ^[108]

Wyznawajcie Panu, i wzywajcie imienia jego, opowiadajcie między pogany sprawy jego. ^[109]

² Śpiewajcie mu, i grajcie mu: oznajmiajcie wszystkie dziwy jego.

³ Chlubcie się w imieniu świętem jego: niech się weseli serce szukających Pana.

⁴ Szukajcie Pana, a bądźcie umocnieni: szukajcie oblicza jego zawsze.

⁵ Pamiętajcie na dziwy jego, które uczynił: na cuda jego, i sądy ust jego.

⁶ Nasienie Abrahamowe, słudzy jego! synowie Jakóbowi, wybrani jego!

⁷ Onci Pan, Bóg nasz: po wszystkiéj ziemi sądy jego.

⁸ Pamiętał wiecznie na Testament swój: na słowo, które przykazał na tysiąc narodów.

⁹ Które postanowił z Abrahamem: i na przysięgę swą z Izaakiem. ^[110]

¹⁰ I postanowił ją Jakóbowi za przykazanie: a Izraelowi za Testament wieczny,

¹¹ Mówiąc: Tobie dam ziemię Chanaan, sznur dziedzictwa waszego.

¹² Gdy byli w małéj liczbie, bardzo trocha, i obywatele ich:

¹³ I przechodzili od narodu do narodu, i z królestwa do innego ludu:

¹⁴ Nie dopuścił im krzywdy czynić człowiekowi: i pokarał dla nich króle.

¹⁵ Nie tykajcie pomazańców moich: a na proroki moje nie bądźcie złośliwymi. ^[111]

¹⁶ I zawołał głodu na ziemię, i skruszył wszystko posilenie chleba.

¹⁷ Posłał przed nimi męża: za niewolnika przedan jest Józeph. ^[112]

¹⁸ Poniżyli w pętach nogi jego, żelazo przeszło duszę jego: ^[113]

¹⁹ Aż przyszło słowo jego: mówienie Pańskie zapaliło go.

²⁰ Posłał król, i rozwiązał go: Pan ludu, i wypuścił go. ^[114]

²¹ Postanowił go panem domu swego: i książęciem wszystkiéj dzierżawy swojéj:

²² Aby ćwiczył książętą jego jako siebie samego: a starce jego mądrości nauczył.

²³ I wszedł Izrael do Egiptu: i Jakób był obywatelem w ziemi Cham. ^[115]

²⁴ I rozmnożył lud swój bardzo: i zmocnił go nad nieprzyjacioły jego. ^[116]

²⁵ Odmienił serce ich, aby nienawidzieli ludu jego, i czynili zdrady nad sługami jego.

²⁶ Posłał Mojżesza, sługę swego: Aarona, którego obrał. ^[117]

²⁷ Położył w nich słowa znaków swoich, i cudów w ziemi Cham. ^[118]

²⁸ Puścił ciemności i zaćmił: i nie uprzykrzył słów swoich. ^[119]

²⁹ Obrócił wody ich w krew: a ryby ich pomorzył. ^[120]

³⁰ Zrodziła ziemia ich żaby w pokojach królów ich. ^[121]

³¹ Rozkazał, i przyszła rozmaita mucha: i mszyce we wszystkich granicach ich. ^[122]

³² Uczynił dżdże ich gradem: i ogień palący na ich ziemi.

³³ I potłukł winnice ich i figi ich: i pokruszył drzewa w ich granicach.

³⁴ Rzekł, i przyszła szarańcza, i chrząszcz, któremu nie było liczby. ^[123]

³⁵ I pojadł wszystkę trawę w ich ziemi: i pojadł wszystek owoc ziemie ich.

³⁶ I pobił wszystkie pierworodne w ziemi ich: pierwiastki wszelkiéj prace ich. ^[124]

³⁷ I wyprowadził je ze śrebrem i złotem: a nie był między ich pokoleniem chory. ^[125]

³⁸ Radował się Egipt z wyjścia ich; bo był przyszedł na nie strach ich.

³⁹ Rozciągnął obłok na okrycie ich: a ogień, aby im świecił w nocy. ^[126]

⁴⁰ Żądali i przyleciała przepiórka: i chlebem niebieskim nasycił je. ^[127]

⁴¹ Rozszczepił opokę, i wypłynęły wody: płynęły rzeki na suszy. ^[128]

⁴² Albowiem pomniał na słowo [0581]święte swoje, które miał do Abrahama, sługi swego. ^[129]

⁴³ I wywiódł lud swój z weselem, a wybrane swe z radością.

⁴⁴ I dał im krainy poganów: a roboty narodów posiedli:

⁴⁵ Aby przestrzegali usprawiedliwienia jego, i o zakonie jego się badali.

Psalm CV

¹ Alleluja.

Wyznawajcie Panu; boć dobry, na wieki miłosierdzie jego.

² Któż wysławi możności Pańskie? da w posłuch wszystkie chwały jego? ^[130]

³ Błogosławieni, którzy strzegą sądu: a czynią sprawiedliwość na każdy czas.

⁴ Wspomnij na nas, Panie, w upodobaniu ludu twego: nawiedź nas przez zbawienie twoje:

⁵ Abyśmy oglądali dobra wybranych twoich, i rozweselili się weselem ludu twego: abyś był pochwalon z dziedzictwem twojem.

⁶ Zgrzeszyliśmyć z ojcy naszymi: niesprawiedliwieśmy czynili, nieprawość popełnili.

⁷ Ojcowie nasi w Egipcie nie zrozumieli dziwów twoich: nie pamiętali na wielkość miłosierdzia twego: i draźnili, gdy wstępowali w morze, w morze Czerwone.

⁸ I wybawił je dla imienia swego, aby okazał możność swoję.

⁹ I sfukał morze Czerwone i wyschnęło: i przewiódł je przez głębokości jako przez puszczą.

¹⁰ I wybawił je z ręki tych, którzy ich nienawidzieli, i wykupił je z ręki nieprzyjacielskiéj.

¹¹ I okryła woda te, którzy ich ciążyli: jeden z nich nie został.

¹² I uwierzyli słowom jego: i wysławiali chwałę jego.

¹³ Prędko odprawili: zapomnieli uczynków jego, a nie czekali rady jego.

¹⁴ I byli zjęci chciwością na puszczy: i kusili Boga na miejscu bezwodnem. ^[131]

¹⁵ I dał im prośbę ich: i przepuścił nasycenie na dusze ich. ^[132]

¹⁶ I rozdraźnili Mojżesza w obozie: Aarona, świętego Pańskiego.

¹⁷ Otworzyła się ziemia, i pożarła Dathana: i okryła zbór Abironów. ^[133]

¹⁸ I zapalił się ogień w ich zborze: płomień popalił grzeszniki.

¹⁹ I uczynili cielca przy Horeb: i kłaniali się rycinie. ^[134]

²⁰ I przemienili chwałę swą w podobieństwo cielca, jedzącego trawę.

²¹ Zapomnieli Boga, który je zbawił: który czynił wielkie rzeczy w Egipcie:

²² Dziwy w ziemi Cham, straszne rzeczy na Czerwonem morzu.

²³ I rzekł, że je miał wytracić: by był Mojżesz, wybrany jego, nie zastawił się w przełomieniu przed oczyma jego; aby był odwrócił gniew jego, żeby ich nie wytracał. ^[135]

²⁴ I za nic sobie nie mieli ziemie pożądliwéj: nie wierzyli słowu jego.

²⁵ I szemrali w namiotach swoich, nie słuchali głosu Pańskiego.

²⁶ I podniósł rękę swoję na nie, aby je położył na puszczy: ^[136]

²⁷ A żeby porzucił nasienie ich między narody: i rozproszył je po ziemiach.

²⁸ I poświęcili się Beel-Phegorowi: i jedli ofiary umarłych.

²⁹ I wzruszyli go ku gniewu wynalazkami swemi: i stał się w nich większy upadek.

³⁰ I stanął Phinees i ubłagał, i przestała porażka. ^[137]

³¹ I poczytano mu ku sprawiedliwości, od narodu do narodu aż na wieki.

³² I wzruszyli go ku gniewu u wód sprzeciwieństwa: i utrapiony był Mojżesz dla nich:

³³ Że rozdrażnili ducha jego: i wyraził usty swemi. ^[138]

³⁴ Nie wygładzili poganów, o które im był Pan rzekł.

³⁵ I pomieszali się z pogany, i nauczyli się uczynków ich:

³⁶ I służyli rycinom ich, i stało się im na upad.

³⁷ I ofiarowali syny swoje i córki swoje czartom.

[0582] ³⁸ I wylewali krew niewinną: krew synów swoich, i córek swoich, które ofiarowali rycinom Chananejskim: i splugawiona była ziemia krwiami:

³⁹ I zeszpecona ich uczynkami: i cudzołożyli w wynalazkach swoich.

⁴⁰ I rozgniewał się Pan zapalczywością przeciw ludowi swemu: i obrzydził sobie dziedzictwo swoje.

⁴¹ I podał je w ręce poganom: i panowali nad nimi, którzy je mieli w nienawiści.

⁴² I ciążyli je nieprzyjaciele ich: i byli uniżeni pod rękami ich.

⁴³ Często je wybawiał; ale oni do gniewu go przywodzili radami swemi: i poniżeni byli dla nieprawości swoich.

⁴⁴ I widział, kiedy byli uciśnieni: i wysłuchał ich modlitwę.

⁴⁵ I wspomniał na Testament swój: i żal mu było według wielkości miłosierdzia swego. ^[139]

⁴⁶ I dał je na miłosierdzie przed oczyma wszystkich, którzy je byli poimali.

⁴⁷ Wybawże nas, Panie, Boże nasz, a zgromadź nas z narodów, abyśmy wyznawali imieniowi twemu świętemu: a chlubili się w chwale twojéj.

⁴⁸ Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieku aż na wieki: a niechaj rzecze wszystek lud: Stań się, stań się.

Psalm CVI

¹ Alleluja.

Wyznawajcie Panu; bo dobry jest, bo na wieki miłosierdzie jego.

² Niech powiedzą, którzy są od Pana odkupieni, które wykupił z ręki nieprzyjacielskiéj:

³ I z krajów zgromadził je: ze wschodu słońca, i z zachodu, z północy, i od morza.

⁴ Błądzili po puszczy na miejscu bezwodnem: i nie najdowali drogi do miasta, w któremby mieszkali.

⁵ Łaknącymi i pragnącymi: dusza ich w nich ustawała.

⁶ I wołali do Pana, gdy uciśnieni byli: i wyrwał je z ich potrzeb.

⁷ I nawiódł je na prostą drogę, aby szli do miasta, w któremby mieszkali.

⁸ Niechajże wyznawają Panu miłosierdzia jego, i cuda jego synom ludzkim;

⁹ Bo nasycił duszę głodną, a duszę łaknącą dobrami napełnił.

¹⁰ Siedzące w ciemnościach i w cieniu śmierci, więźnie w niedostatku i w żelazie;

¹¹ Bo się sprzeciwiali słowom Bożym, i radę Najwyższego rozdraźnili.

¹² I uniżone było w pracy serce ich: upadli, a nie był, ktoby ich ratował.

¹³ I wołali do Pana, gdy utrapieni byli: i wybawił je z ich potrzeb.

¹⁴ I wywiódł je z ciemności, i z cienia śmierci, i okowy ich połamał.

¹⁵ Niechajże wyznawają Panu miłosierdzia jego, i cuda jego synom ludzkim.

¹⁶ Przeto, że skruszył drzwi miedziane, i połamał zapory żelazne.

¹⁷ Wybawił je z drogi ich nieprawości; bo dla niesprawiedliwości swoich byli poniżeni.

¹⁸ Wszelakim pokarmem brzydziła się dusza ich: i przybliżyli się aż do bram śmierci.

¹⁹ I wołali do Pana, gdy uciśnieni byli: i wybawił je z ich potrzeb.

²⁰ Zesłał słowo swoje i uzdrowił je: i wyrwał je od ich zginienia.

²¹ Niechże wyznawają Panu miłosierdzia jego, i cuda jego synom ludzkim.

²² A niech ofiarują ofiarę chwały, i niech opowiadają uczynki jego z weselem.

²³ Którzy zstępują na morze w okręciech, i mają sprawy po wodach wielkich:

²⁴ Ci widzieli dzieła Pańskie i dziwy jego na głębinie.

²⁵ Rzekł, i powstał wiatr burzliwy: i podniosły się nawałności jego.

²⁶ Wstępują aż do nieba, i zstępują aż do przepaści: dusza ich schła we złéj przygodzie.

²⁷ Strwożyli się, i zataczali się jako pijani: i wszystka ich mądrość pożarta jest.

²⁸ I wołali do Pana, gdy byli uciśnieni: i wywiódł je z ich potrzeb.

[0583] ²⁹ I obrócił burze jego w ciszą, i uspokoiły się nawałności jego.

³⁰ I uradowali się, że ucichły: i przyprowadził je do portu woli ich.

³¹ Niech wyznawają Panu miłosierdzia jego, i cuda jego synom ludzkim.

³² I niech go wywyższają w zgromadzeniu ludzi: a na stolicy starców niech go chwalą.

³³ Obrócił rzeki w puszczą, a potoki wód w suszą.

³⁴ Ziemię rodzajną w słone pola dla złości tych, którzy w niéj mieszkają.

³⁵ Obrócił pustynią w jeziora wodne: a ziemię bezwodną w strumienie wodne.

³⁶ I osadził tam łaknące: i założyli miasto ku mieszkaniu.

³⁷ I posiali pola, i nasadzili winnice: i uczyniły pożytek urodzaju.

³⁸ I błogosławił im, i bardzo się rozmnożyli: i bydła ich nie umniejszył.

³⁹ I mało ich zostało: i udręczeni są od utrapienia złego i od boleści.

⁴⁰ Wylana jest wzgarda na przełożone: i dopuścił, że błądzili na bezdrożnem miejscu, a nie na drodze.

⁴¹ I wspomógł ubogiego z niedostatku: i uczynił jako owce familie.

⁴² Ujrzą sprawiedliwi i weselić się będą: a wszelka nieprawość zatka usta swoje. ^[140]

⁴³ Któż mądry, a strzedz będzie tego? a wyrozumie miłosierdzie Pańskie?

Psalm CVII

¹ Pienie Psalmu samemu Dawidowi.

² Gotowe serce moje, Boże, gotowe serce moje: będę śpiewał i grał w chwale mojéj.

³ Powstań, chwało moja, powstań, arfo i cytro! wstanę na świtaniu.

⁴ Będęć wyznawał między ludem, Panie: a będę tobie śpiewał między narody.

⁵ Albowiem wielkie jest nad niebiosa miłosierdzie twoje: i aż pod obłoki prawda twoja.

⁶ Wywyższże się nad niebiosa, Boże! a po wszystkiéj ziemi chwała twoja.

⁷ Aby byli wybawieni umiłowani twoi: wybaw prawicą twoją, a wysłuchaj mię.

⁸ Bóg mówił w świątnicy swojéj: Rozweselę się, i będę dzielił Sychimę, i dolinę Namiotów pomierzę.

⁹ Mój jest Galaad, i mój Manasses, i Ephraim obrona głowy mojéj, Juda król mój.

¹⁰ Moab garniec nadzieje mojéj, na Idumeą rozciągnę bót mój: mnie cudzoziemcy stali się przyjacioły.

¹¹ Któż mię doprowadzi do miasta obronnego? kto mię doprowadzi aż do Idumei?

¹² Izali nie ty, Boże, któryś nas odrzucił? i nie wynidziesz, Boże, z wojski naszemi?

¹³ Daj nam ratunek w utrapieniu; boć omylne wybawienie człowiecze.

¹⁴ W Bogu uczynimy moc: a on wniwecz obróci nieprzyjacioły nasze.

Psalm CVIII

¹ Na koniec. Psalm Dawidowi.

Boże chwały mojéj, nie zamilczaj!

² Boć usta grzesznika i zdrajce przeciwko mnie się otworzyły: mówili przeciwko mnie językiem zdradliwym.

³ I ogarnęli mię mowami nienawistnemi: i walczyli na mię bez przyczyny.

⁴ Miasto tego, co mię miłować mieli, uwłaczali mi: a jam się modlił.

⁵ I oddawali mi złem za dobre: a nienawiścią za miłość moję.

⁶ Postawże nad nim grzesznika: a djabeł niech stoi po prawicy jego.

⁷ Gdy go sądzą, niech wynidzie potępiony: a modlitwa jego niech się w grzech obróci.

⁸ Dni jego niechaj będą krótkie: a biskupstwo jego niechaj weźmie inny.

⁹ Synowie jego niech będą sierotami: a żona jego wdową.

¹⁰ Niech się tułający przenoszą synowie jego, a niech żebrzą i niech będą wyrzuceni z mieszkania swego.

[0584] ¹¹ Niech szperuje lichwiarz wszystkę majętność jego: a niech rozchwycą obcy prace jego.

¹² Niechaj nie ma pomocnika: a niech nie będzie, ktoby się zlitował nad sierotami jego.

¹³ Dzieci jego niech będą zniszczone: w jednym rodzie niech zginie imię jego.

¹⁴ Niech przyjdzie na pamięć przed oczyma Pańskiemi nieprawość ojców jego: a grzech matki jego niechaj nie będzie zgładzony.

¹⁵ Niechaj będą przed Panem zawżdy: a niech wyginie z ziemie pamiątka ich:

¹⁶ Przeto, że nie pamiętał czynić miłosierdzia: i prześladował człowieka niedostatecznego i żebraka: a skruszonego na sercu, aby go zamordował.

¹⁷ I umiłował przeklęctwo, i przyjdzie nań: i nie chciał błogosławieństwa, a będzie oddalone od niego.

¹⁸ I oblókł się w przeklęctwo jako w szatę: i weszło jako woda we wnętrzności jego, a jako oliwa w kości jego.

¹⁹ Niechże mu będzie jako odzienie, którem się okrywa: i jako pas, którym się zawżdy opasuje.

²⁰ To dzieło tych, którzy mi u Pana uwłaczają: i którzy źle mówią przeciw duszy mojéj.

²¹ A ty, Panie, Panie! uczyń zemną dla imienia twego; albowiem słodkie jest miłosierdzie twoje.

²² Wyzwól mię; bom ja jest ubogi i nędzny: i serce me we mnie jest utrapione.

²³ Przeminąłem jako cień, kiedy schodzi: i jestem strząśniony jako szarańcza.

²⁴ Kolana moje zemdlały od postu, a ciało moje odmieniło się od oleju.

²⁵ A ja stałem się u nich naśmiewiskiem: patrzali na mię i kiwali głowami swemi.

²⁶ Wspomóżże mię, Panie, Boże mój: zbaw mię według miłosierdzia swego.

²⁷ A niech poznają, że to ręka twoja: a żeś ty, Panie, uczynił ją.

²⁸ Oni będą złorzeczyć, a ty racz błogosławić: którzy powstają przeciwko mnie, niech będą zawstydzeni: a sługa twój będzie się weselił.

²⁹ Niechaj będą ci, którzy mi uwłóczą, sromotą obleczeni: a niech się przyodzieją, jako dwoistym płaszczem, zelżywością swoją.

³⁰ Będę bardzo wyznawał Panu usty memi: a wpośród wiela chwalić go będę:

³¹ Iż on stanął po prawéj stronie ubogiego, aby wybawił od prześladowców duszę moję.

Psalm CIX

¹ Psalm Dawidowi.

Rzekł Pan Panu memu: Siedź po prawicy mojéj, aż położę nieprzyjacioły twoje podnóżkiem nóg twoich.^[141]

² Laskę mocy twojéj wypuści Pan z Syonu: panuj w pośród nieprzyjaciół twoich.

³ Przy tobie przodkowanie w dzień możności twojéj w jasnościach świątości: z żywota przed jutrzenką zrodziłem cię.

⁴ Przysiągł Pan, a nie będzie mu żal: Ty jesteś kapłanem na wieki, według porządku Melchisedechowego.^[142]

⁵ Pan po prawicy twojéj, poraził w dzień gniewu swego króle.

⁶ Będzie sądził narody, napełni upaści: potłucze głowy wielu na ziemi.

⁷ Z strumienia na drodze pić będzie: dlatego wywyższy głowę.

Psalm CX

¹ Alleluja.

Będęć wyznawał, Panie, wszystkiem sercem mojem, w radzie sprawiedliwych i w zgromadzeniu.

² Wielkie sprawy Pańskie, doświadczone we wszystkiem upodobaniu jego.

³ Wyznanie i wielmożność dzieło [0585]jego: a sprawiedliwość jego trwa na wieki wieków.

⁴ Uczynił pamiątkę dziwów swoich miłosierny a litościwy Pan.

⁵ Dał pokarm tym, którzy się go boją: pamiętać będzie wiecznie na Testament swój.

⁶ Moc uczynków swoich oznajmi ludowi swemu, aby im dał dziedzictwo poganów.

⁷ Uczynki rąk jego prawda i sąd: pewne są wszystkie przykazania jego:

⁸ Utwierdzone na wieki wieczne, uczynione w prawdzie i w prawości.

⁹ Posłał odkupienie ludowi swemu: postanowił na wieki Testament swój: święte i straszne imię jego.

¹⁰ Początek mądrości bojaźń Pańska: wyrozumienie dobre wszystkim, którzy je czynią: chwała jego trwa na wieki wieków. ^[143]

Psalm CXI

¹ Alleluja, nawrócenie Aggeusza i Zacharyasza.

Błogosławiony mąż, który się boi Pana: w przykazaniu jego będzie się kochał wielce.

² Możne na ziemi będzie nasienie jego: naród prawych będzie błogosławiony.

³ Sława i bogactwa w domu jego: a sprawiedliwość jego trwa na wieki wieków.

⁴ Weszła w ciemnościach światłość prawym: miłościwy, miłosierny i sprawiedliwy.

⁵ Rozkoszny człowiek, który się zlituje i pożycza: będzie miarkował mowy swe z rozsądkiem.

⁶ Bo na wieki nie będzie poruszon: w wiecznéj pamiątce będzie sprawiedliwy.

⁷ Nie będzie się bał posłuchu złego: gotowe serce jego nadzieję mieć w Panu.

⁸ Umocnione jest serce jego: nie poruszy się, aż wzgardzi nieprzyjacioły swymi.

⁹ Rozproszył, dał ubogim, sprawiedliwość jego trwa na wieki wieków: róg jego wywyższy się w chwale.

¹⁰ Grzesznik ujrzy i będzie się gniewał: będzie zgrzytał zęboma swemi, a będzie schnął: żądza niezbożnych zaginie.

Psalm CXII

¹ Alleluja.

Chwalcie dzieci Pana: chwalcie imię Pańskie.

² Niechaj będzie imię Pańskie błogosławione odtąd i aż na wieki.

³ Od wschodu słońca aż do zachodu, chwalebne imię Pańskie. ^[144]

⁴ Wysoki nad wszystkie narody Pan: a nad niebiosa chwała jego.

⁵ Któż jako Pan, Bóg nasz, który mieszka na wysokości?

⁶ A na niskie rzeczy patrzy na niebie i na ziemi.

⁷ Podnoszący z ziemie nędznego: a z gnoju wywyższając ubogiego:

⁸ Aby go posadził z książęty, z książęty ludu swego.

⁹ Który czyni, iż niepłodna mieszka w domu, matka synów wesoła.

Psalm CXIII

¹ Alleluja.

Gdy wychodził lud Izraelski z Egiptu, dom Jakóbów z ludu pogańsiego: ^[145]

² Stał się lud Judzki poświęcenie jego, Izrael moc jego.

³ Morze ujrzało i uciekło: Jordan wrócił się nazad.

⁴ Góry stały jako barani: a pagórki jako jagnięta.

⁵ Cóż ci się stało, morze, żeś uciekło? I tobie, Jordanie, żeś się nazad wrócił?

⁶ Góry, wyskoczyłyście jako barani? a pagórki jako jagnięta?

⁷ Od oblicza Pańskiego zadrżała ziemia, od oblicza Boga Jakóbowego.

⁸ Który obrócił opokę w wodne jeziora, a skałę w źródła wodne.

¹ Nie nam, Panie, nie nam; ale imieniowi twemu daj chwałę, dla miłosierdzia twego i dla prawdy twojéj:

² Aby snadź nie rzekli poganie: Gdzież jest Bóg ich?

³ Ano Bóg nasz na niebie: wszystko, cokolwiek chciał, uczynił.

⁴ Bałwany pogańskie śrebro i złoto, robota rąk człowieczych.

⁵ Usta mają, a nie mówią: oczy mają, a nie ujrzą.

⁶ Uszy mają, a nie usłyszą: nozdrze mają, a nie powoniają.

⁷ Ręce mają, a nie będą macać: nogi mają, a nie będą chodzić: ani wołać będą gardłem swojem.

⁸ Niech im podobni będą, którzy je czynią, i wszyscy, którzy w nich ufają.

⁹ Dom Izraelski nadzieję miał w Panu: pomocnikiem ich i obrońcą ich jest.

¹⁰ Dom Aaronów nadzieję miał w Panu: pomocnikiem ich i obrońcą ich jest.

¹¹ Którzy się boją Pana, nadzieję mieli w Panu: pomocnikiem ich i obrońcą ich jest.

¹² Pan pamiętał na nas, i błogosławił nam: błogosławił domowi Izraelskiemu: błogosławił domowi Aaronowemu.

¹³ Błogosławił wszystkim, którzy się boją Pana, małym z większymi.

¹⁴ Niech przyczyni Pan na was: na was i na syny wasze.

¹⁵ Błogosławieni wy od Pana, który stworzył niebo i ziemię.

¹⁶ Niebo nad niebiosy Panu: a ziemię dał synom człowieczym.

¹⁷ Nie umarli będą cię chwalić, Panie: ani wszyscy, którzy zstępują do piekła.

¹⁸ Ale my, którzyśmy żywi, błogosławiemy Panu, od tego czasu aż na wieki.

Psalm CXIV

¹ Alleluja.

Rozmiłowałem się, iż wysłucha Pan głos modlitwy mojéj.

² Albowiem skłonił ucho swego ku mnie: a we dni moje będę wzywał.

³ Ogarnęły mię boleści śmiertelne: a niebezpieczeństwa piekielne potkały mię: nalazłem ucisk i boleść.

⁴ I wzywałem imienia Pańskiego: O Panie! wybaw duszę moję.

⁵ Miłościwy Pan, i sprawiedliwy: a Bóg nasz jest litościwy.

⁶ Pan strzeże maluczkich: uniżyłem się, a wybawił mię.

⁷ Nawróć się, duszo moja: do odpocznienia twego; albowiem ci Pan dobrze uczynił.

⁸ Bo wyrwał duszę moję od śmierci, oczy moje od płaczu, nogi moje od upadku.

⁹ Będę się podobał Panu w krainie żywiących.

Psalm CXV

¹⁰ Alleluja.

Uwierzyłem, przetóżem mówił: a ja poniżon jestem bardzo. ^[146]

¹¹ Jam rzekł w zachwyceniu mojem: Każdy człowiek kłamca. ^[147]

¹² Cóż oddam Panu za wszystko, co mi dobrze czynił?

¹³ Kielich zbawienia wezmę, a imienia Pańskiego wzywać będę.

¹⁴ Śluby moje Panu oddam przede wszystkim ludem jego.

¹⁵ Droga przed oblicznością Pańską śmierć świętych jego.

¹⁶ O Panie! bom ja sługa twój: jam sługa twój, i syn służebnice twojéj: potargałeś pęta moje.

¹⁷ Tobie ofiaruję ofiarę chwały, a imienia Pańskiego wzywać będę.

¹⁸ Śluby moje Panu oddam przed oczyma wszystkiego ludu jego:

¹⁹ W sieniach domu Pańskiego, w pośrodku ciebie, o Jeruzalem!

Psalm CXVI

¹ Alleluja.

Chwalcie Pana wszyscy poganie: chwalcie go wszyscy narodowie. ^[148]

² Bo się umocniło nad nami miłosierdzie jego: a prawda Pańska trwa na wieki! ^[149]

Psalm CXVII

¹ Alleluja.

Wyznawiajcie Pana; bo dobry, bo na wieki miłosierdzie jego.

² Niechaj teraz mówi Izrael, że dobry; bo na wieki miłosierdzie jego.

³ Niechaj teraz mówi dom Aaronów: że na wieki miłosierdzie jego.

⁴ Niechaj teraz mówią, którzy się boją Pana: że na wieki miłosierdzie jego.

⁵ Z ucisku wzywałem Pana: i wysłuchał mię na przestrzeństwie Pan.

⁶ Pan pomocnikiem moim: nie będę się bał, coby mi uczynił człowiek.

⁷ Pan pomocnikiem moim: a ja wzgardzę nieprzyjacioły moje. ^[150]

⁸ Lepiéj jest ufać w Panu, niźli ufać w człowieku.

⁹ Lepiéj jest mieć nadzieję w Panu, niźli mieć nadzieję w książętach.

¹⁰ Wszyscy narodowie obtoczyli mię: a w imię Pańskie pomściłem się nad nimi.

¹¹ Obstąpiwszy ogarnęli mię: a w imię Pańskie pomściłem się nad nimi.

¹² Obstąpili mię jako pszczoły, i rozpalili się jak ogień w cierniu: a w imię Pańskie pomściłem się nad nimi.

¹³ Potrącony wywróciłem się, abym upadł: a Pan wspomógł mię.

¹⁴ Moc moja i chwała moja Pan: i stał mi się zbawieniem. ^[151]

¹⁵ Głos wesela i zbawienia w przybytkach sprawiedliwych.

¹⁶ Prawica Pańska uczyniła moc: prawica Pańska wywyższyła mię: prawica Pańska dokazała mocy.

¹⁷ Nie umrę, ale będę żył: i będę opowiadał sprawy Pańskie.

¹⁸ Karząc karał mię Pan: a nie zdał mię na śmierć.

¹⁹ Otwórzcie mi bramy sprawiedliwości: wszedłszy w nie będę Panu wyznawał.

²⁰ Ta brama Pańska: sprawiedliwi przez nię będą chodzić.

²¹ Będęć wysławiał, żeś mię wysłuchał, i stałeś mi się zbawieniem.

²² Kamień, który odrzucili budujący, ten się stał głową węgła. ^[152]

²³ Od Pana się to stało: a jest dziwno w oczach naszych.

²⁴ Ten jest dzień, który uczynił Pan: radujmy się i weselmy się weń.

²⁵ O Panie! zbaw mię: o Panie! zdarz dobrze.

²⁶ Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławiliśmy wam z domu Pańskiego.

²⁷ Bóg Pan, i oświecił nas. Postanówcie dzień uroczysty w gęstwie, aż do rogu ołtarza.

²⁸ Bóg mój jesteś ty, i wyznawać ci będę: Bóg mój jesteś ty, i wywyższać cię będę. Będęć wyznawał, iżeś mię wysłuchał, i stałeś mi się zbawieniem.

²⁹ Wyznawajcie Panu; bo dobry, bo na wieki miłosierdzie jego.

Psalm CXVIII

¹ Alleluja.

א Aleph

Błogosławieni niepokalani w drodze: którzy chodzą w zakonie Pańskim.

² Błogosławieni, którzy się pilno pytają o świadectwach jego: szukają go ze wszystkiego serca.

³ Nie chodzili bowiem w drogach jego, którzy nieprawość czynią.

⁴ Tyś rozkazał, aby przykazania twego strzeżono bardzo.

⁵ Daj, Boże, aby się prostowały drogi moje, ku strzeżeniu usprawiedliwienia twoich.

⁶ Tedy się nie zawstydzę, gdy wejrzę we wszystkie rozkazania twoje.

⁷ Wyznawać ci będę w prostości serca: przetóżem się nauczył sądów sprawiedliwości twojéj.

⁸ Sprawiedliwości twoich będę strzedz, nie opuszczaj mię do końca!

ב Beth

⁹ Czemże poprawia młody człowiek drogi swojéj? gdy zachowa mowy twoje.

¹⁰ Ze wszystkiego serca mego szukałem ciebie: nie odpędzaj mię od mandatów twoich.

¹¹ W sercu mojem skryłem słowa twoje, abych nie grzeszył tobie.

¹² Błogosławionyś jest, Panie: naucz mię sprawiedliwości twoich.

¹³ Wargami mojemi opowiadałem wszystkie sądy ust twoich.

¹⁴ Kochałem się w drodze świadectw twoich, jako we wszystkich bogactwach.

¹⁵ Będę się ćwiczył w rozkazaniach twoich: i przypatrzę się drogom twoim.

¹⁶ Będę rozmyślał w sprawiedliwościach twoich: nie zapomnę mów twoich.

ג Gimel

¹⁷ Uczyń dobrze słudze twemu, ożyw mię: a będę strzegł mów twoich.

¹⁸ Odsłoń oczy moje: a przypatrzę się dziwom zakonu twego.

¹⁹ Jestem ja gościem na ziemi: nie kryj przedemną mandatów twoich.

²⁰ Pożądała dusza moja, żądać sprawiedliwości twoich na każdy czas.

²¹ Zgromiłeś pyszne: przeklęci, którzy odstępują od mandatów twoich.

²² Oddal odemnie pohańbienie i wzgardę; bom się badał o świadectwach twoich.

²³ Bo i książęta siadały i przeciwko mnie mówiły: ale sługa twój ćwiczył się w sprawiedliwościach twoich.

²⁴ Bo i świadectwa twoje są rozmyślanie moje: i sprawiedliwości twoje radą moją.

ד Daleth

²⁵ Przylgnęła do ziemie dusza moja; ożyw mię według słowa twego.

²⁶ Drogi moje rozpowiedziałem, i wysłuchałeś mię: naucz mię sprawiedliwości twoich.

²⁷ Naucz mię drogi sprawiedliwości twoich: a będę się ćwiczył w cudach twoich.

²⁸ Drzymała dusza moja od tęsknice: posil mię w słowiech twoich.

²⁹ Drogę nieprawości oddal odemnie: a w zakonie twoim zmiłuj się nademną.

³⁰ Obrałem drogę prawdy: nie zapomniałem sądów twoich.

³¹ Przystałem do sądów twoich, Panie! nie zawstydzaj mię.

³² Bieżałem drogą mandatów twoich, gdyś rozszerzył serce moje.

ה He

³³ Postaw mi zakon, Panie! drogę sprawiedliwości twoich: a będę jéj szukał zawsze.

³⁴ Daj mi zrozumienie, a będę się badał zakonu twego: i będę go strzegł ze wszystkiego serca mego.

³⁵ Prowadź mię ścieżką mandatów twoich; bom jéj pragnął.

³⁶ Nakłoń serce moje ku świadectwom twoim, a nie ku łakomstwu.

³⁷ Odwróć oczy moje, aby nie patrzały na próżność: ożyw mię na drodze twojéj.

³⁸ Potwierdź słudze twemu wyrok twój w bojaźni twojéj.

³⁹ Odetnij pohańbienie moje, któregom się obawiał; albowiem sądy twoje ucieszne.

⁴⁰ Otom pożądał mandatów twoich: ożyw mię w sprawiedliwości twojéj.

ו Vau

⁴¹ A niech na mię przyjdzie, Panie, miłosierdzie twoje: zbawienie twoje według wyroku twego.

⁴² I odpowiem tym, którzy mi urągają, słowo: iżem nadzieję miał w słowiech twoich.

⁴³ A nie odejmuj nigdy z ust moich słowa prawdy; gdyżem bardzo nadzieją miał w sądziech twoich.

⁴⁴ I będę strzegł zakonu twego zawżdy, na wieki i na wielki wieków.

⁴⁵ I chodziłem na przestrzeństwie: iżem pilnie szukał przykazania twego.

⁴⁶ I mówiłem o świadectwach twoich przed oczyma królów, a nie wstydziłem się.

⁴⁷ I rozmyślałem w przykazaniach twoich, którem umiłował.

⁴⁸ I podniosłem ręce swe ku mandatom twoim, którem umiłował: i ćwiczyłem się w sprawiedliwościach twoich.

ז Zajin

⁴⁹ Pomnij na słowo twoje słudze twemu, w któremeś mi nadzieję uczynił.

⁵⁰ To mię cieszyło w utrapieniu mojem; bo wyrok twój ożywił mię.

⁵¹ Pyszni bardzo niesprawiedliwie czynili: a nie odstąpiłem od zakonu twego.

[0589]⁵² Pamiętałem, Panie, na sądy twoje od wieku: i ucieszyłem się.

⁵³ Mdłość mię zdejmowała dla grzeszników opuszczających zakon twój.

⁵⁴ Pieśniami były mi ustawy twoje, na miejscu pielgrzymowania mego.

⁵⁵ Pamiętałem w nocy na imię twoje, Panie: i strzegłem zakonu twego.

⁵⁶ To mi się stało, iżem pilnie szukał sprawiedliwości twoich.

ח Cheth

⁵⁷ Cząstka moja: obiecałem strzedz zakonu twego.

⁵⁸ Prosiłem oblicza twego ze wszystkiego serca mego: zmiłuj się nademną według mowy twojéj.

⁵⁹ Rozmyślałem drogi moje: a obracałem nogi moje ku świadectwom twoim.

⁶⁰ Jestem gotów, a nie strwożyłem się, abych strzegł mandatów twoich.

⁶¹ Powrozy grzeszników uplotły mię: a nie przepomniałem zakonu twego.

⁶² Wstawałem o północy, abych ci wyznawał dla sądów sprawiedliwości twojéj.

⁶³ Uczęstnikiem ja jestem wszystkich, którzy się boją ciebie i strzegą przykazania twego.

⁶⁴ Miłosierdzia twego, Panie, pełna jest ziemia: naucz mię sprawiedliwości twoich.

ט Teth

⁶⁵ Uczyniłeś łaskę z sługą twoim, Panie, według słowa twojego.

⁶⁶ Naucz mię dobroci i karności i umiejętności; bo uwierzył mandatom twoim.

⁶⁷ Pierwéj niźlim był uniżon, jam wykroczył: dlatego strzegłem wyroku twego.

⁶⁸ Dobryżeś ty: a według dobroci twéj naucz mię sprawiedliwości twojéj.

⁶⁹ Rozmnożyła się nademną nieprawość pysznych; a ja ze wszystkiego serca będę badał mandatów twoich.

⁷⁰ Zsiadło się jak mleko serce ich: a jam rozmyślał w zakonie twoim.

⁷¹ Dobrze na mię, iżeś mię uniżył, abych się nauczył sprawiedliwości twoich.

⁷² Lepszy mi jest zakon ust twoich, niźli tysiące złota i śrebra.

י Jod

⁷³ Ręce twoje uczyniły mię, i ulepiły mię: daj mi rozum, a nauczę się mandatów twoich.

⁷⁴ Którzy się ciebie boją, ujrzą mię i rozweselą się, iżem bardzo nadzieję miał w słowiech twoich.

⁷⁵ Poznałem, Panie, że sprawiedliwość sądy twoje: a w prawdzie twojéj uniżyłeś mię.

⁷⁶ Niechaj będzie miłosierdzie twoje aby mię cieszyło: według wyroku twego słudze twemu.

⁷⁷ Niechaj na mię przyjdą litości twoje: a będę żył; bo zakon twój jest rozmyślanie moje.

⁷⁸ Niechaj będą zawstydzeni hardzi; bo niesłusznie niesprawiedliwość nademną czynili: a ja będę się ćwiczył w mandatach twoich.

⁷⁹ Niech się obrócą do mnie, którzy się boją ciebie: i którzy znają świadectwa twoje.

⁸⁰ Niech będzie serce moje niepokalane w sprawiedliwościach twoich, abym się nie zawstydził.

כ Kaph

⁸¹ Ustała dusza moja pragnąc zbawienia twego: i miałem nadzieję bardzo w słowie twojem.

⁸² Ustały oczy moje czekając obietnice twojéj, mówiąc: Kiedyż mię pocieszysz?

⁸³ Bom stał się jako łagiew skórzana na mrozie: nie zapomniałem sprawiedliwości twoich.

⁸⁴ Wieleż jest dni sługi twego? kiedyż uczynisz z prześladowników moich sprawiedliwość?

⁸⁵ Powiadali mi złośnicy baśni: ale nie jako twój zakon.

⁸⁶ Wszystkie przykazania twoje prawda: prześladowali mię niesprawiedliwie: ratuj mię.

⁸⁷ Bez mała mię nie dokończyli na ziemi: a ja nie opuszczałem mandatów twoich.

⁸⁸ Według miłosierdzia twego ożyw mię: a będę strzegł świadectw ust twoich.

ל Lamed

⁸⁹ Na wieki, Panie, słowo twoje trwa na niebie.

⁹⁰ Do rodzaju i rodzaju prawda twoja: ugruntowałeś ziemię, i trwa.

[0590]⁹¹ Zrządzeniem twojem dzień trwa; albowiem tobie wszystko służy.

⁹² Jedno że zakon twój jest rozmyślaniem mojem: tedybych był zginął w uniżeniu swojem.

⁹³ Na wieki me przepomnę sprawiedliwości twoich; boś mię przez nie ożywił.

⁹⁴ Twójcim ja, zbawże mię; bociem szukał sprawiedliwości twoich.

⁹⁵ Na mię czekali złośnicy, aby mię zatracili: zrozumiałem świadectwa twoje.

⁹⁶ Wszelkiéj doskonałości widziałem koniec: bardzo szerokie przykazanie twoje.

מ Mem

⁹⁷ Jakom się rozmiłował zakonu twego, Panie: cały dzień jest rozmyślaniem mojem.

⁹⁸ Nad nieprzyjacioły moich mądrymeś mię uczynił przykazaniem twojem; bo wiecznie jest zemną.

⁹⁹ Nad wszystkie uczyciele moje zrozumiałem; bo świadectwa twoje są rozmyślanie moje.

¹⁰⁰ Nad starce zrozumiałem: iżem się dowiadywał mandatów twoich.

¹⁰¹ Od wszelakiéj złéj drogi hamowałem nogi moje, abych strzegł słów twoich.

¹⁰² Nie odstępowałem od sądów twoich; boś ty mnie zakon ustawił.

¹⁰³ Jako wdzięczne podniebieniu memu słowa twoje: nad miód ustom moim.

¹⁰⁴ Z przykazania twego zrozumiałem: przetóżem miał w nienawiści wszelką drogę nieprawości.

נ Nun

¹⁰⁵ Pochodnią nogom moich słowo twoje, i światłość ścieżkom moich.

¹⁰⁶ Przysiągłem i postanowiłem strzedz sądów sprawiedliwości twojéj.

¹⁰⁷ Jestem zewsząd uniżony, Panie: ożyw mię według słowa twego.

¹⁰⁸ Dobrowolne ust moich przyjmij wdzięcznie, Panie: a naucz mię sądów twoich.

¹⁰⁹ Dusza moja zawżdy w rękach moich: i nie zapomniałem zakonu twego.

¹¹⁰ Zastawiali grzesznicy sidło na mię: i nie zabłądziłem od mandatów twoich.

¹¹¹ Dostałem dziedzictwem świadectw twoich na wieki; bo są radością serca mego.

¹¹² Nakłoniłem serca swego, abych czynił sprawiedliwości twoje na wieki dla odpłaty.

ס Samech

¹¹³ Złośniki miałem w nienawiści: i rozmiłowałem się w zakonu twego.

¹¹⁴ Pomocnik i obrońca mój jesteś ty: a jam bardzo nadzieję miał w słowie twojem.

¹¹⁵ Odstąpcie odemnie złośnicy: a będę się wywiadywał mandatów Boga mego.

¹¹⁶ Broń mię według wyroku twego, i niechaj żywię: a nie zawstydzaj mię w oczekiwaniu mojem.

¹¹⁷ Wspomóż mię, a zbawion będę: i będę rozmyślał w sprawiedliwościach twoich zawżdy.

¹¹⁸ Wzgardziłeś wszystkie odstępujące od sądów twoich; bo nieprawa myśl ich.

¹¹⁹ Poczytałem za przestępce wszystkie grzeszniki ziemie: przetóżem umiłował świadectwa twoje.

¹²⁰ Przebij bojaźnią twoją ciało moję; bom się bał sądów twoich.

ע Ajin

¹²¹ Czyniłem sąd i sprawiedliwość: nie daj mię potwarcom moim.

¹²² Przyjmij sługę twego ku dobremu: niech mię nie potwarzają hardzi.

¹²³ Oczy moje ustały, pragnąc zbawienia twego, i wyroków sprawiedliwości twojéj.

¹²⁴ Uczyń z sługą twym według miłosierdzia twego: a naucz mię sprawiedliwości twoich.

¹²⁵ Sługaciem ja twój: daj mi rozumienie, abych umiał świadectwa twoje.

¹²⁶ Czas czynić, Panie: rozmiotali zakon twój.

¹²⁷ Przetóżem umiłował mandaty twoje nad złoto, i nad topazyon.

¹²⁸ Dlategóż według wszystkich mandatów twoich sprawowałem się: wszelką drogę nieprawą miałem w nienawiści.

פ Pe

¹²⁹ Dziwne świadectwa twoje: przetóż się ich wywiadywała dusza moja.

[0591]¹³⁰ Wykład słów twoich oświeca: i daje wyrozumienie malutkim.

¹³¹ Otworzyłem usta moje i wziąłem w się ducha: iżem pragnął przykazania twego.

¹³² Wejrzyjż na mię, a zmiłuj się nademną, według sądu miłujących imię twoje.

¹³³ Kroki moje prostuj według słowa twego, a niech nademną żadna niesprawiedliwość nie panuje.

¹³⁴ Wykup mię od potwarzy ludzi: i będę strzegł mandatów twoich.

¹³⁵ Oblicze twe rozświeć nad sługą twoim: a naucz mię sprawiedliwości twoich.

¹³⁶ Strumienie łez wypuściły oczy moje, iż nie strzegły zakonu twego.

צ Cade

¹³⁷ Sprawiedliwyś jest, Panie: i sąd twój prawy.

¹³⁸ Przykazałeś sprawiedliwość świadectwa twoje, i prawdę twoję bardzo.

¹³⁹ Wysuszyła mię zapalczywość moja, iż zapomnieli słów twoich nieprzyjaciele moi.

¹⁴⁰ Ogniste bardzo słowo twoje: a sługa twój rozmiłował się go.

¹⁴¹ Młodzieniaszkiem jestem ja, i wzgardzony: nie zapomniałem sprawiedliwości twoich.

¹⁴² Sprawiedliwość twoja sprawiedliwość na wieki: a zakon twój prawda.

¹⁴³ Ucisk i utrapienie ogarnęły mię: mandaty twoje są rozmyślaniem mojem.

¹⁴⁴ Sprawiedliwość świadectwa twoje na wieki: daj mi rozum, a żyć będę.

ק Koph

¹⁴⁵ Wołałem ze wszystkiego serca mego: wysłuchaj mię, Panie: będę się dowiadywał o sprawiedliwościach twoich.

¹⁴⁶ Wołałem k tobie: zbaw mię, abych strzegł mandatów twoich.

¹⁴⁷ Uprzedziłem bardzo rano i wołałem: iżem bardzo nadzieję miał w słowiech twoich.

¹⁴⁸ Uprzedzały oczy moje do ciebie na świtaniu, abych rozmyślał słowa twoje.

¹⁴⁹ Usłysz głos mój, Panie, według miłosierdzia twego: a według sądu twego ożywiaj mię.

¹⁵⁰ Przybliżyli się prześladownicy moi ku nieprawości: a oddalili się od zakonu twego.

¹⁵¹ Bliskoś ty jest, Panie: a wszystkie drogi twoje prawda.

¹⁵² Z początku poznałem świadectwa twoje, że na wieki ugruntowałeś je.

ר Resz

¹⁵³ Obacz uniżenie moje, a wyrwij mię; bociem nie zapomniał zakonu twego.

¹⁵⁴ Osądź sąd mój, a odkup mię: dla słowa twego ożyw mię.

¹⁵⁵ Daleko od grzeszników zbawienie; bo sprawiedliwości twoich nie szukali.

¹⁵⁶ Litości twoje mnogie, Panie: ożyw mię według sądu twego.

¹⁵⁷ Wiele tych, którzy mię prześladują i trapią mię: nie uchyliłem się od świadectw twoich.

¹⁵⁸ Widziałem przestępce a schnąłem, że nie strzegli wyroków twoich.

¹⁵⁹ Obacz, żem umiłował mandaty twoje, Panie: ożyw mię według miłosierdzia twego.

¹⁶⁰ Początek słów twoich prawda: na wieki wszystkie sądy sprawiedliwości twojéj.

ש Szyn

¹⁶¹ Książęta prześladowali mię niewinnie: a słów twoich bało się serce moje.

¹⁶² Będę się ja weselił w wyrokach twoich, jako który nalazł korzyści wiele.

¹⁶³ Nienawidziałem nieprawości, i brzydziłem się: a zakon twój umiłowałem.

¹⁶⁴ Siedmkroć przez dzień chwałęm tobie dawał, dla sądów sprawiedliwości twojéj.

¹⁶⁵ Pokój wielki tym, którzy zakon twój miłują, a nie mają obrażenia.

¹⁶⁶ Oczekiwałem zbawienia twego, Panie: a mandatym twoje umiłował.

¹⁶⁷ Strzegła dusza moja świadectw twoich, i miłowała je bardzo.

¹⁶⁸ Chowałem mandaty twoje, i świadectwa twoje: bo wszystkie drogi moje przed oczyma twemi.

ת Thau

¹⁶⁹ Niechaj się przybliży, Panie, [0592]przed cię prośba moja: według słowa twego daj mi zrozumienie.

¹⁷⁰ Niechaj modlitwa moja wnidzie przed obliczność twoję: wyrwij mię według mowy twojéj.

¹⁷¹ Będą wydawać wargi moje chwałę, gdy mię nauczysz sprawiedliwości twoich.

¹⁷² Będzie opowiadał język mój wyroki twoje; bo wszystkie mandaty twoje prawość.

¹⁷³ Niech będzie ręka twoja, aby mię zbawiła; bom obrał mandaty twoje.

¹⁷⁴ Pragnąłem zbawienia twego, Panie: a zakon twój jest rozmyślanie moje.

¹⁷⁵ Będzie żyć dusza moja, i będzie cię chwalić: a sądy twe pomagać mi będą.

¹⁷⁶ Zbłądziłem jako owca, która zginęła: szukaj sługi twego; bom nie zapomniał przykazania twego.

Psalm CXIX

¹ Pieśń stopniów.

Wołałem do Pana, gdym był utrapiony, i wysłuchał mię.

² Panie, wyzwól duszę moją od ust nieprawych, i od języka zdradliwego.

³ Coć może być dano, albo coć może być przyłożono do języka zdradliwego?

⁴ Strzały mocarzowe ostre z węglem pustoszącym.

⁵ Ach mnie, że się mieszkanie moje przedłużyło: mieszkałem z obywatelmi Cedar.

⁶ Długo przebywała dusza moja z tymi, którzy nienawidzą pokoju.

⁷ Byłem spokojny, gdym mówił z nimi: prześladowali mię bez przyczyny.

Psalm CXX

¹ Pieśń stopniów.

Podniosłem oczy moje na góry, skąd przyjdzie mi pomoc. ^[153]

² Pomoc moja od Pana, który stworzył niebo i ziemię.

³ Niech nie da zachwiać się nodze twojéj: i niech nie zdrzymie, który cię strzeże.

⁴ Oto się nie zdrzymie ani zaśnie, który strzeże Izraela.

⁵ Pan cię strzeże: Pan obrona twoja po prawéj ręce twojéj.

⁶ Nie upali cię słońce we dnie, ani miesiąc w nocy.

⁷ Pan strzeże cię ode wszego złego: Pan niech strzeże dusze twojéj.

¹ Pan niech strzeże wejścia twego i wyjścia twego, odtąd i aż na wieki.

Psalm CXXI

¹ Pieśń stopniów.

Weseliłem się z tego, co mi powiedziano: Pójdziemy do domu Pańskiego.

² Stawały nogi nasze w sieniach twoich, Jeruzalem.

³ Jeruzalem, które się buduje jako miasto: którego uczęstnictwo spółeczne!

⁴ Bo tam wstępowały pokolenia, pokolenia Pańskie: świadectwo Izrael, ku wyznawaniu imieniu Pańskiemu.

⁵ Bo tam postawione są stolice na sąd: stolice w domu Dawidowym.

⁶ Proście o to, co jest ku pokojowi dla Jeruzalem, a dostatek niech będzie dla tych, którzy cię miłują!

⁷ Niechaj będzie pokój w mocy twojéj: a dostatek w basztach twoich.

⁸ Dla braci mojéj i bliźnich moich mówiłem pokoju pokój o tobie.

⁹ Dla domu Pana, Boga naszego, szukałem dobra tobie.

Psalm CXXII

¹ Pieśń stopniów.

Ku tobie podnosiłem oczy moje, który mieszkasz w niebiesiech.

² Oto jako oczy sług w rękach panów swoich: jako oczy służebnice w rękach pani swojéj: tak oczy nasze do Pana, Boga naszego, aż się zmiłuje nad nami.

³ Zmiłuj się nad nami, Panie, zmiłuj się nad nami; bośmyć bardzo napełnieni wzgardy.

[0593] ⁴ Bo jest bardzo napełniona dusza nasza pośmiewiskiem bogatych, i wzgardą pysznych.

Psalm CXXIII

¹ Pieśń stopniów.

Jedno, że Pan był z nami, niech teraz powie Izrael:

² Jedno, że Pan był z nami, gdy na nas ludzie powstali:

³ Snadźby nas byli żywo pożarli, gdy się gniewała zapalczywość ich przeciwko nam:

⁴ Snadźby nas była woda zatopiła, strumień przeszła dusza nasza.

⁵ Snadźby była przeszła dusza nasza wodę nie przebytą.

⁶ Błogosławiony Pan, który nas nie dał w zachwycenie zębom ich.

⁷ Dusza nasza, jako wróbel, wyrwana jest z sidła łowiących: sidło się potargało, a myśmy wybawieni.

⁸ Wspomożenie nasze w imieniu Pańskiem, który stworzył niebo i ziemię.

Psalm CXXIV

¹ Pieśń stopniów.

Którzy ufają w Panu, jako góra Syon: nie poruszy się na wieki, który mieszka w Jeruzalem.

² Góry około niego: a Pan około ludu swego, odtąd i aż na wieki.

³ Bo nie zostawi Pan laski grzeszników nad dziedzictwem sprawiedliwych, aby sprawiedliwi nie ściągnęli ręki swéj ku niesprawiedliwości.

⁴ Czyń dobrze, Panie, dobrym: i tym, którzy są prawego serca.

⁵ Ale te, którzy ustępują za obowiązkami, powiedzie Pan z działającymi nieprawość: pokój nad Izraelem.

Psalm CXXV

¹ Pieśń stopniów.

Gdy Pan nawrócił niewolą Syon, staliśmy się jako pocieszeni.

² Tedy się napełniły weselem usta nasze, a język nasz radością: tedy mówić będą między narody: Wielmożne rzeczy uczynił Pan z nimi.

³ Wielmożne rzeczy Pan uczynił z nami: staliśmy się weseli.

⁴ Nawróćże, Panie, poimanie nasze, jako strumień na południe.

⁵ Którzy sieją ze łzami, będą żąć z radością.

⁶ Idąc szli i płakali, rozsiewając nasienie swoje: ale wracając się przyjdą z weselem, niosąc snopy swoje.

Psalm CXXVI

¹ Pieśń stopniów Salomona.

Jeźli Pan nie zbuduje domu, próżno pracowali, którzy go budują: jeźli Pan nie będzie strzegł miasta, próżno czuje, który go strzeże.

² Próżno macie przede dniem wstawać: wstańcie, skoro, usiądziecie, którzy pożywacie chleba boleści: gdy da miłym swym spanie.

³ Oto dziedzictwo Pańskie synowie: zapłata owoc żywota.

⁴ Jako strzały w ręku mocarza, tak synowie utrapionych.

³ Błogosławiony człowiek, który napełnił żądzę swoję z nich: nie zawstydzi się, kiedy będzie mówił z nieprzyjaciółmi swymi w bramie.

Psalm CXXVII

¹ Pieśń stopniów.

Błogosławieni wszyscy, którzy się boją Pana: którzy chodzą drogami jego!

² Prace rąk twoich że pożywać będziesz: szczęśliwyś jest i dobrze się mieć będziesz.

³ Żona twoja jako winna macica, płodna w kąciech domu twego: synowie twoi jako latorostki oliwne około stołu twego.

⁴ Oto tak ubłogosławion będzie człowiek, który się boi Pana.

⁵ Niechżeć błogosławi Pan z Syonu: i oglądaj dobra Jeruzalem po wszystkie dni żywota twego:

⁶ I oglądaj syny synów twoich: pokój nad Izraelem.

Psalm CXXVIII

¹ Pieśń stopniów.

Często walczyli na mię od młodości mojéj: niech teraz powie Izrael.

² Często walczyli na mię od młodości mojéj, wszakże mię nie przemogli.

³ Na grzbiecie moim kowali grzesznicy: przedłużali nieprawość swoję.

⁴ Pan sprawiedliwy uciął szyję grzeszników.

⁵ Niech będą zawstydzeni i nazad obróceni wszyscy, którzy Syon mają w nienawiści.

⁶ Niech będą jako trawa na dachu, która pierwéj uschła, niżeli ją wyrwą.

⁷ Którą nie napełnił ręki swojej, który żnie: ani łona swego ten, który snopy zbiera.

⁸ I nie rzekli, którzy mimo szli: Błogosławieństwo Pańskie nad wami: błogosławilichmy wam w imię Pańskie.

Psalm CXXIX

¹ Pieśń stopniów.

Z głębokości wołałem k tobie, Panie!

² Panie, wysłuchaj głos mój: niech będą uszy twoje nakłonione na głos modlitwy mojéj.

³ Jeźli będziesz obaczał nieprawości, Panie: Panie, któż wydzierży?

⁴ Albowiem u ciebie jest ubłaganie, i dla zakonu twego.